Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1.Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 669/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 27 kwietnia 2022r. w sprawie sygn. akt II K 332/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

G. A.

Oskarżona w dacie zawarcia umowy darowizny oraz umowy przejęcia długu w dniu 13 listopada 2018. była:

- współwłaścicielką udziału wynoszącego 4/12 na wspólności ustawowej małżeńskiej działek nr (...), które stanowił grunty rolne zabudowane położone w B., dla których Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadził księgę wieczystą (...)

- współwłaścicielką udziału wynoszące 2/6 na wspólności ustawowej małżeńskiej działek nr (...) pastwiska trwałe położone w B. dla których Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadził księgę wieczystą (...). (...) te nie były obciążane hipotekami i nie było wobec nich prowadzone postępowanie egzekucyjne.

Wydruki Ksiąg wieczystych nr

(...) i

(...).

k. 353 i 354

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wydruki Ksiąg wieczystych nr

(...) i

(...)

Dokumenty, które nie podlegają kwestionowaniu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. obrazę przepisu postępowania, a to art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez wadliwe uznanie, że oskarżona dokonując w dniu 13 listopada 2018 r. darowizny nieruchomości na rzecz swojego syna udaremniła lub utrudniła zaspokojenie wierzyciela podczas gdy:

- nieruchomości o nr KW (...) i (...) miały już w momencie dokonywania darowizny ustanowione hipoteki na rzecz innych wierzycieli) na kwoty odpowiednio ponad 2 miliony złotych i 450.000 zł (tj. na sumy przewyższające ich wartość) wobec czego z nich – nawet, jeśli darowizna nie zostałaby dokonana – wierzyciel i tak nie uzyskałby zaspokojenia;

- powód nie domagał się uznania za bezskuteczną czynności darowizny nieruchomości o nr KW (...) to znaczy nie zamierzał prowadzić z tej nieruchomości egzekucji, nie można zatem mówić o udaremnieniu możliwości zaspokojenia wierzyciela z tej nieruchomości skoro wierzyciel w ogóle nie zamierzał kierować do niej egzekucji i z niej się zaspokoić;

- jedyną nieruchomością, z której mógłby zaspokoić się pokrzywdzony była nieruchomość o numerze KW (...), stanowiąca grunty orne, o powierzchni 1.463m ² (0,146 ha), której oskarżona była współwłaścicielką w udziale wynoszącym 3/5 całości; tymczasem w czasie dokonywania darowizny (i po dacie jej dokonania) oskarżona była w dalszym ciągu współwłaścicielką następujących nieruchomości (...) (dwie działki role w udziale wynoszącym 2/6 całości) i (...) (magazyny o ogromnym metrażu na ul. (...) w B.) co oznacza, że majątek, który pozostał oskarżonej po dokonaniu darowizny wielokrotnie przewyższał wartość nieruchomości o nr KW (...), z której wierzyciel mógł i rzeczywiście chciał się zaspokoić.

2. obrazę przepisu postępowania a to art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez wadliwe uznanie, że oskarżona dokonując w dniu 13 listopada 2018 r. darowizny nieruchomości na rzecz swojego syna świadomie udaremniła lub utrudniła zaspokojenie wierzyciela (działała w takim celu) podczas gdy do 30 maja 2018 r. była przewidziana całościowa realizacja kolejnej inwestycji – budowy basenu na zamówienie Gminy B. (umowa (...).) i wynagrodzenie dla oskarżonej miało wynosić 7.190.000 zł netto w związku z czym oskarżona w ogóle nie zakładała, że może dojść do sytuacji, w której niemożliwym będzie zaspokojenie jakiegokolwiek wierzyciela (oskarżona nie dostała pieniędzy ponieważ Gmina oświadczyła, że nie posiada środków na wypłatę wynagrodzenia dla oskarżonej i innych wykonawców).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się zasadna w zakresie wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie G. A. od popełnienia przypisanego jej czynu z art. 300 § 2 k.k., bowiem zasadnie podniosła skarżąca, że Sąd meriti wyrokując, oparł się na części ujawnionego materiału dowodowego, choć powinnością było dokonanie analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które go podważają, do czego obliguje choćby art. 4 k.p.k. (tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z 30 lipca 1979r., III KR 196/79, OSNPG 3/1980/53). Nie ulega wszak wątpliwości, że pominięcie oceny istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Taka sytuacja zaistniała w omawianej sprawie. Sąd ustalił przecież, że oskarżona nie wyzbyła się całego swego majątku, pozostała współwłaścicielką dwóch innych nieruchomości, co należało poddać ocenie w aspekcie znamion zarzucanego i ostatecznie przypisanego występku. To z kolei stanowi o trafności zarzutu obrazy art. 410 k.p.k. i podważa trafność wyprowadzonego wniosku w zakresie sprawstwa oskarżonej, przy jednoczesnym niedostrzeżeniu, że wydruki z dwóch ksiąg wieczystych o sygnaturach (...) i (...), załączone do akt sprawy, są niekompletne i na podstawie załączonych ich fragmentów nie można ustalić czy i w jakim zakresie nieruchomości te były obciążone (k.28-29 i 30-31), zaś darowanie pozostałych trzech w tych okolicznościach rzeczywiście udaremniło wykonanie orzeczenia sądu i zaspokojenie wierzyciela.

Jakkolwiek zauważyć należy, iż ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny w zasadniczej mierze nie budzi wątpliwości. Sąd orzekający prawidłowo bowiem ustalił, że w 16 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin Centrum w Szczecinie w XI Wydziale Gospodarczym wydał nakaz zapłaty w sprawie sygn. akt (...)zasadzając od G. A. na rzecz P. Ż. kwotę 50.015,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2017 roku oraz z kosztami procesu. Nakaz został przez oskarżoną G. A. odebrany w dniu 05 grudnia 2017 roku i w dniu 20 grudnia 2017 roku do w/w Sądu wpłynął sprzeciw od w/w nakazu podpisany przez oskarżoną. W dniu 10 kwietnia 2018 roku Sąd Rejonowy Szczecin Centrum w Szczecinie w XI Wydziale Gospodarczym wydał wyrok w sprawie sygn. akt (...) zasądzając między innymi od G. A. na rzecz P. Ż. kwotę 49.844,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2017 roku oraz z kosztami procesu. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem oskarżona odebrała w dniu 04 maja 2018 roku. W dniu 10 kwietnia 2018 roku wyrokowi nadano klauzulę wykonalności, a w dniu 16 lipca 2018 roku pełnomocnik pokrzywdzonego P. Ż. złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. W dniach 26 lipca 2018 roku i 14 sierpnia 2018 roku Komornik Sądowy przy Sadzie Rejonowym Szczecin – Centrum w S. rozpoczął zajmowanie wierzytelności należących do oskarżonej celem zaspokojenia roszczenia.

Oskarżona pomimo powyższego, w dniu 13 listopada 2018r. zawarła ze swoim synem W. A. umowę darowizny oraz umowę przejęcia długu mocą których darowała mu:

- własność nieruchomości stanowiącej działki bez zabudowań: nr (...), nr (...) i nr (...), o łącznej powierzchni 0,3962 ha, położone w O., obręb O., (...), objęte księgą wieczystą KW (...);

- własność nieruchomości zabudowanej stanowiącej działki: nr (...), o łącznej powierzchni 0,2300 ha, położone w O., obręb (...) O., (...), M. (...), objęte księgą wieczystą KW NR (...);

- przysługujący jej udział wynoszący 3/5 we własności nieruchomości stanowiącej działkę bez zabudowań nr (...), o powierzchni 0,1463 ha, położonej w O., obręb (...) O., objętej księgą wieczystą KW nr (...);

- własność nieruchomości stanowiącej działkę rolną bez zabudowań (...), o powierzchni 2,5547 ha, położonej w N., obręb D., objętej księgą wieczystą KW nr (...).

Na podstawie powyższych okoliczności Sąd I instancji wysunął trafny wniosek uznając, że oskarżona w chwili zawarcia umowy z dnia (...). miała pełną świadomość, iż wierzyciel – P. Ż. podjął kroki prawne – wszczął postępowanie egzekucyjne. W tych też okolicznościach próba przekonania Sądu ad quem, że G. A. nie zdawała sobie sprawy, z tego iż rozporządzenie składnikami majątku będzie miało wpływ na tok tego postępowania, jest oczywiście chybiona.

Sąd orzekający, w oparciu o prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne, dokonał jednak nieprawidłowej analizy znamion zarzucanego oskarżonej przestępstwa niezasadnie uznając, że dopuściła się ona występku z art. 300 § 2 k.k. przypisanego jej w punkcie I zaskarżonego wyroku.

Przede wszystkim zauważyć należy, że przestępstwa określone w art. 300 k.k. należą do kategorii przestępstw skutkowych. W przepisie art. 300 § 2 k.k. kryminalizacją objęto tylko te postacie udaremnienia egzekucji (przez dłużnika), które prowadzą do oznaczonego skutku tj. udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela. W tym kontekście pod pojęciem „udaremnienia uszczuplenia” wierzyciela należy rozumieć wyłącznie całkowite zaspokojenie jego roszczenia, a w konsekwencji przez „uszczuplenie zaspokojenie” wierzyciela - uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w jakiejkolwiek części (ale nie w całości). Ponadto, co istotne, pomiędzy zachowaniem oskarżonego, a wskazanym wyżej skutkiem musi zaistnieć związek przyczynowy. Należy przy tym pamiętać, że nie każda czynność rozporządzająca majątkiem dłużnika w toku egzekucji lub w sytuacji zagrożenia egzekucją prowadzi do poniesienia odpowiedzialności karnej z tego przepisu, ale jedynie rozporządzenia składnikami majątku, które mają realny wpływ na udaremnienie lub ograniczenie zaspokojenia wierzyciela.

Powyższe stanowisko wynika z ugruntowanego orzecznictwa tak sądów powszechnych jak i Sądu Najwyższego. Wskazać przykładowo można na stanowisko Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, że „czyn z art. 300 § 2 k.k. jest przestępstwem skutkowym, a zatem wymaga wykazania, że działanie sprawcy doprowadziło albo do udaremnienia albo uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela" (wyrok z 22 grudnia 2016 r., sygn. II AKa 372/16, podobnie SA w Warszawie w wyroku z 7 kwietnia 2014 r., sygn. II AKa 64/14). Uzupełniająco wskazać należy, że konstrukcja występku z art. 300§ 2 k.k. należy do kategorii przestępstw kierunkowych, zatem chodzi tu o sytuację kiedy sprawca traktuje udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia swojego wierzyciela jako środek do osiągnięcia założonego celu - udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego. Nadto z uwagi na skutkowy charakter tego przestępstwa warunkiem odpowiedzialności karnej z tego przepisu jest ustalenie szczególnej więzi między zachowaniem dłużnika a udaremnieniem lub uszczupleniem pozwalającej na obiektywne przypisanie dłużnikowi tego skutku, w wyniku którego wierzyciel poniósł szkodę. Oznacza to, że jeżeli czynność rozporządzająca majątkiem dłużnika nie miała realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to wobec braku znamienia skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela nie doszło do popełnienia tego przestępstwa (vide np. wyrok SA w Katowicach z 31 maja 2012 r., sygn. II AKa 148/12).

Podobnie w zakresie skutkowego charakteru czynu z art. 300 § 2 k.k. wypowiadał się Sąd Najwyższy, który w orzeczeniach w sprawach V KK 257/11 i IV KK 31/11 odpowiednio stwierdził, że „postępowanie zabezpieczające korzysta z ochrony prawnokarnej przepisu art. 300 § 2 k.k., nie przesądza jeszcze o istnieniu znamion przestępstwa stypizowanego z art. 300 § 2 k.k., albowiem przestępstwo to ma charakter skutkowy, a do wypełnienia znamion konieczne jest udaremnienie bądź uszczuplenie zaspokojenia swojego wierzyciela" oraz, że „jeżeli zbycie rzeczy zajętej w postępowaniu egzekucyjnym, czy inna czynność rozporządzająca zajętym mieniem dłużnika, nie miała realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to pomimo wypełnienia pozostałych znamion stypizowanego w przepisie art. 300 § 2 k.k. występku (podmiot, znamiona określające czynność sprawczą, przedmiot bezpośredniego działania), brak znamienia skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela powoduje, że nie można uznać, iż doszło do popełnienia przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k.".

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy oraz uwzględniając jej realia, nie można było uznać, że zachowanie oskarżonej w postaci przeniesienia własności nieruchomości w drodze umowy darowizny i umowy przejęcia długu wyczerpało znamię skutku, który został przypisany oskarżonej w pkt I części dyspozytywnej wyroku tj. udaremnienia zaspokojenia wierzyciela.

Skoro oskarżonej zarzucono skutek w postaci udaremnienia, konieczne było ustalenie, że poza majątkiem, którego G. A. wyzbyła się w wyniku zwartej w dniu 13 listopada 2018r. ze swoim synem W. A. umowy darowizny oraz umowy przejęcia długu, nie posiadała innego majątku, który pozwalał na prowadzenie egzekucji i zaspokojenie roszczenia pokrzywdzonego. Takich ustaleń Sąd I instancji jednak nie poczynił, pomimo, iż w ustaleniach faktycznych wskazał, iż oskarżona była współwłaścicielką nieruchomości o numerach KW (...) i KW (...). Niemniej, jak już wyżej sygnalizował tut. Sąd odwoławczy nie dostrzegł Sąd orzekający, że wydruki z ksiąg wieczystych dotyczącej w/wym. nieruchomości były niekompletne, a w efekcie nie był w stanie prawidłowo ocenić dowodu z tych dokumentów i wyprowadzić prawidłowych wniosków. Dowodzi tego treść uzasadnienia, w którym kwestie te w ogóle nie były analizowane.

Sąd odwoławczy uzupełnił zatem postępowanie dowodowe w tym zakresie, dopuszczając dowód z wydruków ksiąg wieczystych nr (...). Na ich podstawie ustalił, że w chwili zawarcia umowy z dnia 13 listopada 2018r. oskarżona – prócz wymienionych w zarzucie nieruchomości - była współwłaścicielką udziału wynoszącego 4/12 na wspólności ustawowej małżeńskiej działek nr (...), które stanowił grunty rolne zabudowane położone w B., dla których Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadził księgę wieczystą (...) oraz współwłaścicielką udziału wynoszące 2/6 na wspólności ustawowej małżeńskiej działek nr (...) - pastwiska trwałe położone w B., dla których Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadził księgę wieczystą (...). Co istotne nieruchomości te w dacie zawarcia umowy darowizny oraz umowy przejęcia długu nie były obciążane hipotekami i nie było wobec nich prowadzone postępowanie egzekucyjne.

Skoro zatem oskarżona dysponowała majątkiem, z którego pokrzywdzony mógł dochodzić zaspokojenie przysługującego mu względem niej roszczenia, to w tej sytuacji nie można oskarżonej przypisać stuku w postaci udaremnienia.

Ponadto wskazać trzeba, że samo wyzbycie się nieruchomości wskazanych w akcie notarialnym z dnia 13 listopada 2018r. Repertorium A numer (...) w istocie nie pozbawiało pokrzywdzonego możliwości prowadzenia egzekucji z wyłączonych z majątku dłużniczki (oskarżonej) składników majątku w postaci nieruchomości tj. działki nr (...) oraz działki nr (...) objętych księgę wieczystą nr (...), działki nr (...) objętej księgą wieczystą nr (...) i działki nr (...) objętej księgą wieczystą nr (...). Należy wszak pamiętać, że nie każda czynność rozporządzająca jest nieodwracalna. W prawie cywilnym istnieją instytucje chroniące wierzyciela, a do jednej z nich należy powództwo oparte na przepisie art. 527 k.c. (skarga pauliańska), z którego, jak wynika z dołączonych akt Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie sygn. (...), pokrzywdzony skorzystał. P. Ż. wystąpił do Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie ze stosowym powództwem, które wyrokiem tego Sądu z dnia 22 września 2021r. w sprawie sygn. akt (...) zostało uwzględnione. Sąd ten uznał za bezskuteczną wobec powoda P. Ż. czynność prawną – umowę darowizny oraz przejęcia długu, zawartą przed notariusz Z. P. w dniu 13 listopada 2018 roku (Rep. (...)), nieruchomości: działki nr (...) oraz działki nr (...), położonych w O., obręb ewidencyjny (...) O., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...), działki nr (...) położonej w N., obręb ewidencyjny 2 D., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Kłodzku V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) i działki nr (...), położonej w O., obręb ewidencyjny (...) O., dla i to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...), zawartej przez ozwanego W. A. i dłużniczkę G. A., jako dokonanej z pokrzywdzeniem powoda - jako wierzyciela - do wysokości wierzytelności przysługującej powodowi w kwocie 63 959,87 zł, w celu ochrony wyżej wymienionej wierzytelności, wynikającej z wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie XI Wydziału Gospodarczego dnia 10 kwietnia 2018 roku w sprawie o sygn. akt (...), zaopatrzonego dniu 11 czerwca 2018 roku w punktach I i III w klauzulę wykonalności, jak i kosztów prowadzonych egzekucji.

Pokrzywdzony, dysponując tym wyrokiem, mógł prowadzić egzekucję ze wskazanych w w/w wyroku nieruchomości. Takie stanowisko wynika m.in. z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018r. w sprawie II KK 411/17, w którym stwierdzono, że przedmiotem przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k. może być nie tylko dłużnik osobisty, ale także osoba odpowiadająca wobec wierzyciela rzeczowo (dłużnik rzeczowy). Z treści art. 527 k.c. oraz z natury skargi pauliańskiej wynika, że w przypadku uznania przez sąd danej czynności za bezskuteczną względem wierzyciela, wierzyciel ten uzyskuje prawo do egzekucji z przedmiotów majątkowych osoby trzeciej, które na skutek czynności uznanej za bezskuteczną wyszły z majątku dłużnika. W rezultacie więc, osoba trzecia, która stała się właścicielem mienia w wyniku dokonania tej czynności przez dłużnika, przy uwzględnieniu, że miała lub powinna mieć wiedzę co do pokrzywdzenia wierzyciela, staje się również dłużnikiem wierzyciela w rozumieniu art. 300 § 2 k.k.".

Z powyższego wynika, że oceniając zachowanie oskarżonej z punktu widzenia art. 300 § 2 k.k., należało mieć na uwadze także unormowania cywilne, które Sąd I instancji pominął.

Za zupełnie bezzasadne w realiach niniejszej sprawy uznać należało także twierdzenia Sądu I instancji, że zwłoka w prowadzeniu egzekucji spowodowana działaniem oskarżonej (niemożność przyłączenia się komornika M. M. do prowadzonej egzekucji i konieczność złożenia pozwu o uznanie za bezskutecznej wobec powoda umowy darowizny i umowy przejęcia długu), uzasadniały przypisanie oskarżonej skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, które jak wskazano wyżej polega na całkowitym uniemożliwieniu pokrzywdzonemu zaspokojenia jego roszczenia.

Podsumowując powyższe stwierdzić należy, że stan faktyczny ustalony w tej sprawie nie pozwalał na uznanie, że G. A. wyczerpała znamiona przypisanego jej przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że nastąpił skutek w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, o którym mowa w tym przepisie, a który został przypisany oskarżonej w punkcie I części dyspozytywnej wyroku.

Biorąc przy tym pod uwagę , że Sąd I instancji przypisując oskarżonej czyn z art. 300 § 2 k.k. użył tylko jednego z alternatywnych znamion przestępstwa w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, a wyrok zaskarżony został jedynie na korzyść oskarżonej Sąd odwoławczy nie mógł rozpatrywać zachowania G. A. w kontekście drugiego ze znamion tj. uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela. Ponadto dokonanie ustaleń w tym zakresie wymagałaby przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego, którego Sąd odwoławczy w ramach kontroli instancyjnej, w tym z uwagi na kierunek zaskarżenia wyroku, nie jest władny prowadzić. Konieczne jest tu bowiem wykazanie, że pokrzywdzony z wymienionych w zarzucie nieruchomości mógłby (nawet w części) zaspokoić swe roszczenie, a te w dacie dokonywania darowizny były już obciążone hipotekami (i to na znaczne sumy) na rzecz innych wierzycieli.

Na marginesie Sąd odwoławczy pragnie jedynie zauważyć, że sformułowany przez oskarżyciela publicznego w stosunku do oskarżonej w akcie oskarżenia zarzut w ogóle nie zawierał znamion przestępstwa z art. 300 § 2 k.k..

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzutu popełnienia przypisanego jej czynu

ewentualnie

2.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonej – na podstawie art. 300 k.k.- kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz – na podstawie art. 69 § 1 ¡§ 2 k.k. i art. 70 § 1 1 i – warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonej G. A. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący rok;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn omówionych powyżej Sąd odwoławczy za zasadny uznał wniosek obrońcy oskarżonej o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez jej uniewinnienie od zarzutu popełnienia przypisanego jej czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 27 kwietnia 2022r. w sprawie sygn. akt II K 332/21 zmieniono i uniewinniono G. A. popełnienia przypisanego jej w punkcie I części dyspozytywnej czynu z art. 300 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Działanie oskarżonej nie wyczerpało ustawowych znamion przestępstwa w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, co został przypisane oskarżonej w punkcie I części dyspozytywnej wyroku. Nie uniemożliwiła bowiem zaspokojenia roszczenia pokrzywdzonego wierzyciela, który mógł postępowanie egzekucyjne prowadzić z pozostałej części jej majątku – dwóch nieruchomości, które w tym okresie notabene nie były obciążone.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty procesu w sprawie ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 27 kwietnia 2022r. w sprawie sygn. akt II K 332/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana