Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 132/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z 07 lutego 2022 r. w sprawie II K 713/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpie-czającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1.  naruszenie przepisu postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka A. G. (1) i przyjęcie, że jej zeznania są wiarygodne w części wskazującej na moment kiedy doszło do rozpadu jej pożycia z oskarżonym również na płaszczyźnie gospodarczej i pobudek, dla których wystąpiła przeciwko oskarżonemu do sądu o alimenty na rzecz wspólnych małoletnich córek, podczas gdy jest ona bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy na niekorzyść oskarżonego choćby ze względu na składanie niezgodnych z prawdą oświadczeń i pobieranie nienależnych świadczeń z funduszu alimentacyjnego w latach objętych aktem oskarżenia, ma również inny powód do pomawiania oskarżonego, ponieważ jest z nim obecnie skonfliktowana, przy jednoczesnej sprzeczności jej zeznań z zasadami logiki, doświadczenia życiowego, zeznaniami świadka R. K. (1), wyjaśnieniami oskarżonego, potwierdzeniem osobistego odbioru przez niego przesyłki skierowanej przez komornika sądowego na ostatni wspólny adres zamieszkania świadka i oskarżonego w dniu 28 sierpnia 2019 r., które nota bene zostało przez Sąd Rejonowy zupełnie pominięte, a także innymi dokumentami znajdującymi się w aktach egzekucyjnych, z których wynika, iż A. G. (1) nigdy nie poinformowała komornika sądowego o wyprowadzce oskarżonego, co miało wpływ na treść orzeczenia przez dokonanie nieprawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego, a w konse-kwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do okresu, w jakim oskarżony miał się dopuścić przestępstwa niealimentacji,

b)  art. 5 § 2 k.p.k. wskutek rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonego T. N. wątpliwości, których nie udało się usunąć w toku postępowania dowodowego w niniejszej sprawie, a co odzwierciedla aktualnie wyrok Sądu meriti i to w sytuacji, gdy w związku z brakiem materiału dowodowego przesądzającego w sposób jednoznaczny, że doszło do naruszenia prawa na skutek działań podjętych przez wyżej wymienionego, nie sposób uznać oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu,

c)  art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd meriti ustaleń faktycznych w sposób jedynie pragmatyczny, jakkolwiek nieuwzględniający przy tym okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, co w konsekwencji przełożyło się na treść zapadłego w sprawie i kwestionowanego aktualnie orzeczenia, podczas gdy obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę jest przede wszystkim dążenie do dokonania takiego wyjaśnienia sprawy, a to w oparciu o wszystkie przeprowadzone w toku postępowania dowody, aby stworzyć miarodajną podstawę dla ukształtowania przekonania o sprawstwie, winie i odpowiedzialności oskarżonego,

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na:

a)  przyjęciu, iż definitywny rozpad związku oskarżonego i A. G. (1) datuje się na dzień 28 lutego 2019 r., podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie takiego ustalenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny.

Pierwszy z zarzutów pozostaje jedynym faktycznym zarzutem merytorycznym, odzwierciedlającym zgromadzony materiał dowodowy i jego ocenę, jedynym niestanowiącym bezpodstawnej polemiki z rozstrzygnięciem. Przede wszystkim, i co pierwsze rzuca się w oczy, w sytuacji jeżeli obrońca zarzuca kwestię związaną z nieprawidłową, jego zdaniem, oceną zeznań świadka A. G. (1) wskazując na to, że oskarżony odbierał korespondencję od komornika w sierpniu i wrześniu 2019 r., to w takiej sytuacji sam wskazuje, że oskarżony miał świadomość czynnej egzekucji komorniczej, niezależnie od jego zamieszkiwania lub nie w miejscu doręczenia. Tak więc trudno uznać, aby fakt prowadzenia postępowania komorniczego, której przedmiotem były zobowiązania alimentacyjne wobec K. N. był oskarżonemu nieznany, a on sam miał dopuszczać się naruszeń dopiero od 09 marca 2020 r. Sąd I instancji wyraźnie zaznaczył dlaczego uważa że rozpad więzi gospodarczej, a tym samym początek przestępstwa niealimentacji, datuje się od 28 lutego 2019 r. i pogląd ten Sąd Okręgowy podziela. To właśnie wówczas A. G. wystąpiła do Sądu o alimenty na rzecz wspólnych córek stron i od tego momentu, mimo wspólnego zamieszkiwania z oskarżonym do listopada 2019 r., należy datować początek przestępstwa. Warto zwrócić uwagę, że wspólne zamieszkiwanie nie jest równoznacznym z prowadzeniem wspólnego gospodarstwa domowego, a także – co oczywiste, nie oznacza wykonywania obowiązku łożenia na wspólne dzieci. Nie ma wątpliwości, że od tego momentu oskarżony zupełnie zaprzestał starań o utrzymanie wspólnego pożycia i zlekceważył obowiązki nałożone sądownie w zakresie świadczeń na rzecz wspólnych dzieci. Sąd przy tym podkreśla, o czym zdaje się zapomniał obrońca, że pomimo zeznań R. K. (1), który wskazywał, że być może A. G. jeździła z oskarżonym na imprezy plenerowe, aby wspomagać jego zarobek także i w 2019 r., to jednak miała wtedy pod opieką nie jednego syna, lecz trójkę dzieci, z czego jedno w wieku niemowlęcym, a więc wymagającym stałej opieki. W tej sytuacji trudno sobie wyobrazić, aby była w stanie połączyć to z wielogodzinną i wyczerpującą pracą u boku oskarżonego. Nawet dojazdy do różnych lokalizacji imprez plenerowych w celu odwiezienia i odebrania oskarżonego, w takiej sytuacji mogły stać się utrudnione, dlatego też i po uwzględnieniu zeznań ww. świadka, który nie był pewien swoich twierdzeń, trudno uznać, aby jeszcze po 28 lutego 2019 r. strony prowadziły wspólne gospodarstwo domowe. Faktem jest, że uzasadnienie Sądu I instancji jest w tej materii nie jest precyzyjne, jednak nie dezawuuje to zasadności twierdzeń w nim zawartych. Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy, przyjęta przez Sąd data rozpadu więzi gospodarczej jest zgodna z materiałem dowodowym i należycie uzasadniona. Jednocześnie słusznie Sąd Rejonowy podkreślił, że oskarżony świadomie uchylał się od obowiązku alimentacyjnego, a co więcej miał tego pełną świadomość jeszcze mieszkając razem z partnerką i dziećmi, a mimo to naraził małoletniego K. N. na niezaspokojenie jego słusznych potrzeb. Trudno zatem z tego, że A. G. nie poinformowała komornika o wyprowadzce oskarżonego, wyprowadzać wnioski o braku bezprawności czynu w omawianym okresie z uwagi na brak świadomości oskarżonego, bowiem miał świadomość ciążącego na nim obowiązku, tym bardziej, że w momencie orzekania o obowiązku alimentacyjnym na rzecz małoletnich córek (a dużo wcześniej - także i na syna K.) zamieszkiwał on wraz z konkubiną w jednym mieszkaniu.

Jednocześnie trudno czynić, i co Sąd I instancji również wskazywał, zarzuty co do istoty postępowania, jeżeli chodzi o pobieranie nienależnych świadczeń przez A. G., bowiem to należy do ewentualnego ścigania świadka przez odpowiednie organy. Oprócz tego, świadek była precyzyjna w zakresie rozpadu więzi gospodarczej z oskarżonym, co do czasu tegoż i co można na gruncie zdroworozsądkowego myślenia ustalić w toku rozważań. Nie ma bowiem wątpliwości, że to postępujące negatywne (w zakresie braku łożenia na utrzymanie dzieci) zachowanie oskarżonego sprowokowało do złożenia pozwu o podwyższenie alimentów na rzecz córek, co z kolei spowodowało kontrakcję oskarżonego w zakresie zaprzestania jakiegokolwiek łożenia na utrzymanie małoletniego. Warto także zauważyć, że prowadzone postępowanie egzekucyjne precyzyjnie pozwala na ustalenie świadomości oskarżonego co do ciążącego na nim, stwierdzonego wyrokiem obowiązku alimentacyjnego oraz zaniechania jego wykonywania.

Zważywszy na argumentację skarżącej, należy podkreśl, że nie wystarcza dla zakwestionowania prawidłowości ustaleń samo wskazanie rzekomo wadliwie ocenianego dowodu, ani nawet przytoczenie jego treści (vide zeznania R. K.) trzeba jeszcze wykazać dlaczego dany dowód został albo pominięty lub wadliwie oceniony oraz uprawdopodobnić, że owa wadliwa ocena lub pominięcie miały wpływ na treść orzeczenia – w tym zakresie zaś jedynym argumentem apelacji pozostaje „pragmatyczność ustaleń sądu”.

Tok rozumowania skarżącej sprowadza się do tego, że wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne bowiem R. K. (1) zeznał: T. z panią A. chyba dwa lata jeździli. Pandemia spowodowała, że się to skończyło. Do czasu pandemii jeździł z panią A. (…) Wiem, że oskarżony mieszkał na M., bo ja go tam zawoziłem albo go odbierałem.” Tyle, że z przytoczonego fragmentu wynika jedynie to, że sam świadek pewien opisanych okoliczności nie był skoro poprzedził ją partykułą wątpiącą „chyba”. Na powyższe zwrócił uwagę Sąd w sekcji 2.1. uzasadnienia wskazując, że zeznania R. K. (1) nie mogą być podstawą ustalenia tego, do kiedy A. G. (1) towarzyszyła oskarżonemu podczas festynów. Jeśli do tego dodać i to, że skarżąca nawet nie próbowała wykazać przyczyn, dla których pominięcie dowodu doręczenia z 28 sierpnia 2019 r. czy też faktu niepoinformowania przez A. G. (1) o wyprowadzce oskarżonego miały mieć wpływ na treść wyroku – zamieszkiwanie pod jednym adresem nie zwalnia z obowiązku alimentacyjnego.

Trudno odmówić zasadności ustaleń Sądu Rejonowego odnośnie do wyznaczenia, że oskarżony miał świadomość obowiązku alimentacji od chwili wystąpienia przez A. G. (1) p-ko oskarżonemu o alimenty na córki, co miało miejsce w lutym 2019 r. Trudno przyjąć za wiarygodne twierdzenia oskarżonego o zaspakajaniu obowiązku bezpośrednio do rąk A. G., gdyż te pozostają gołosłownymi. Zdaniem Sądu Okręgowego o świadomości oskarżonego w tym względzie wnioskować można i z okoliczności przez niego przyznanych – to jest świadczenia pracy bez umowy (u ojca, w firmie budowlanej, jak i w ramach handlu obwoźnego – także rejestrowanego na ojca), czy w końcu braku własnego rachunku bankowego i korzystania z rachunku udostępnionego przez osobę trzecią.

Niezgłębioną skarbnicą wiedzy pozostają załączone akta Km 36/16 i Km 32/19. Wynika z nich słuszność ustaleń sądu odnośnie świadomości oskarżonego, co do obowiązków w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym, jak i to, że oczywiście bezpodstawnym jest deklarowane przez oskarżonego przekonania o tym, że postępowanie egzekucyjne, co do obowiązku wobec K. zostało zawieszone z chwilą opuszczenia zakładu karnego. To zaś stanowi o bezzasadności zarzutów wobec oceny wiarygodności depozycji A.G., co do tego, że nie poinformowała ona komornika o zmianie miejsca zamieszkania przez oskarżonego. Zarzut ten pozostaje nieudolną próbą kwestionowania rzeczywistości i próba przerzucenia odpowiedzialności za zaniechania oskarżonego na A. G.. Wszak zgodnie z art. 781 § 3 k.p.c. jako dłużnik zawiadomiony o wszczęciu egzekucji, obowiązany był i jest do powiadomienia w terminie 7 dni organu egzekucyjnego o każdej zmianie miejsca swego pobytu, trwającej dłużej niż jeden miesiąc. O istnieniu tego obowiązku i skutkach jego zaniedbania poucza się dłużnika przy zawiadomieniu go o wszczęciu egzekucji. Oskarżony miał tego świadomości już od co najmniej 16 maja 2015 r. (k. 13 akt egzekucyjnych II Kmp 36/16). Trzeba też pamiętać, że w aktach jest pismo oskarżonego z 15 listopada 2021 r. (k. 111), w którym domaga się on przeprowadzenia dowodu z wywiadu środowiskowego na okoliczność ustalenia, że przebywał pod adresem M. 8 do końca 2019 r.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego zarzuconego mu czynu w okresie od dnia 9 marca 2020 r. do 5 lipca 2020 r. oraz orzeczenie wobec niego kary o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony materiał dowodowy przy ocenie pod kątem rozpatrywanych zarzutów, nie dał podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia ani w zakresie wskazanym przez obrońcę, ani w innym stopniu.

3.2.

b)  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na:

b)  bezpodstawnym określeniu negatywnej prognozy wobec oskarżonego T. N. i przyjęciu, że konieczna jest jego resocjalizacja w warunkach zakładu karnego, co w konsekwencji spowodowało orzeczenie wobec niego rażąco niewspółmiernie surowej kary pozbawienia wolności, w sytuacji gdy uwzględnienie tudzież uwzględnienie w należyty sposób występujących w sprawie okoliczności takich jak dotychczasowa jednokrotna karalność za przestępstwo niealimentacji na rzecz innych uprawnionych w tożsamym okresie, niekaralność za inne przestępstwa przeciwko rodzinie i opiece, trudna sytuacja materialna oskarżonego wywołana pandemią i brakiem pracy, a nadto późniejsza postawa, tj. przyznanie się do winy, wyrażenie skruchy oraz deklaracja regulowania zobowiązań alimentacyjnych w przyszłości, powinno skutkować orzeczeniem kary łagodniejszego rodzaju w myśl art. 58 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd przy ocenie właściwego wymiaru kary za przypisane przestępstwo oprócz dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k., bierze także pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu w rozumieniu art. 115 § 2 k.k., o czym zresztą art. 53 kk wspomina. Należy przy tym pamiętać, że znamiona zakreślone w art. 115 § 2 k.k. nie są znamionami sztywnymi, tzn. dopasowanymi każdorazowo do określonego rodzaju przestępstwa w sposób niepozwalający na modyfikację określenia wysokości stopnia społecznej szkodliwości czynu, lecz co do każdego czynu Sąd ocenia okoliczności sprawy przy uwzględnieniu wytycznych wynikających z tego przepisu.

Pamiętać przy tym warto, że pojęcie rażącej niewspółmierności kary wskazane w art. 438 pkt 4 k.p.k. nie dotyczy każdej ewentualnej różnicy co do jej wymiaru, lecz różnicy ocen tak istotnej, że w świetle wszystkich okoliczności popełnionego czynu oraz osoby sprawcy karę wymierzoną nazwać można byłoby - w potocznym rozumieniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, czyli nieakceptowalną (vide wyrok SN z 2 lutego 1995 r. w spr. II KRN 198/94 – OSNPP z 1995r., z. 6, poz. 18). Sąd poczynił ten wstęp, albowiem zarzut został skonstruowany jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, to jednak odnosi się w swej treści do rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego nie pozwala na przyjęcie, że właściwszym środkiem prawnokarnej reakcji byłoby orzeczenie kary o charakterze wolnościowym, albowiem jego zachowanie cechowała świadomość wyrządzanej szkody i celowość dokonywanych zaniechań, przy jednoczesnej uprzedniej karalności, która choć w większości dotyczyła innych rodzajowo przestępstw, to jednak, poprzez obowiązek uwzględnienia przy wymiarze kary m.in. sposobu życia przed popełnieniem przestępstw. Warto zauważyć, że oskarżony jest w pełni świadom sytuacji zarówno finansowej konkubiny, jak i zdrowotnej dzieci. W okresie objętym przypisanym czynem pracując zarobkowo czynił to w szarej strefie, bez rejestracji, bez realizacji obowiązków fiskalnych, a nawet bez własnego rachunku bakowego – korzystając z udostępnionego mu rachunku innej osoby. To dookreśla i zamiar oskarżonego i stopień jego winy. Podkreślić przy tym należy, że małoletni K. pozostaje pod stałą opieką lekarską i ma stwierdzone upośledzenie w stopniu lekkim, przez co wymaga wzmożonej opieki, a matka zajmująca się łącznie trójką dzieci ma ograniczone możliwości zarobkowania. Wyrażenie przez oskarżonego skruchy, choć jest elementem obiektywnie wpływającym na oceny dokonywane przy wymierzaniu kary, to jednak nie jest okolicznością przesądzającą uwzględnienie wniosku obrońcy zwłaszcza w kontekście uprzedniej wielokrotnej karalności (za 14 przestępstw umyślnych) i bezskuteczności oddziaływania uprzednio stosowanych środków probacyjnych (w pierwszym wyroku skazującym wymierzono karę grzywny, w kolejnych 3 kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania). To w oczywisty sposób rzutuje na wybór kary jak i jej wymiar.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił także stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Wszak oskarżony uzyskiwał stałe dochody z nierejestrowanego zatrudnienia, w tym podejmował prace poza granicami kraju, a tym samym i miał więcej niż wystarczające możliwości wykonania obowiązku łożenia na utrzymania i córek, co stwierdzono w odrębnym postępowaniu) i syna. Czynił to mając świadomość wieku dzieci i stanu zdrowia K. – co ma znaczenie poprzez ograniczenie możliwości zarobkowych matki dzieci. Są to okoliczności dookreślające motywację okraszonego oraz stopień zawinienia w naruszaniu przez niego obowiązku ustawowego.

Warto zwrócić uwagę, że tak jak zlekceważył orzeczenie Sądu ustalające obowiązek alimentacyjni, tak samo konsekwentnie unikał skutecznej egzekucji komorniczej. Konkludując Sąd Okręgowy nie stwierdza aby rodzaj jak i wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary czyniły dolegliwość skazania w jakimkolwiek stopniu niewspółmierną do stopnia winy oskarżonego, czy też nie uwzględniały stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego zarzuconego mu czynu w okresie od dnia 9 marca 2020 r. do dnia 5 lipca 2020 r. oraz orzeczenie wobec niego kary o charakterze wolnościowym

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek wskutek nieuwzględnienia zarzutu nie mógł być przyjęty jako właściwe rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Powody takiego stanu rzeczy opisano powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z 07 lutego 2022 r. w sprawie II K 713/21 – w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Omawiane rozstrzygnięcie oparto na prawidłowo zgromadzonym i ocenionym materiale dowodowym. Ustalenia faktyczne poczyniono z poszanowaniem zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Wątpliwości nie budzi postawa skazania jak i wymiaru kary. Przedstawione zarzuty w większości pozostały bezzasadną polemiką z prawidłowym rozstrzygnięciem, zaś dwa zarzuty merytoryczne nie pozwoliły po ich analizie na zmianę orzeczenia we wnioskowanym zakresie. Wyrok Sądu I instancji pozostaje w pełni prawidłowy, nie zaistniały również uchybienia niepodniesione w apelacji, a determinujące zmianę rozstrzygnięcia lub jego uchylenie niezależnie od granic zaskarżenia lub podniesionych zarzutów.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Oskarżony był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu. Oskarżony (ani też nikt w jego imieniu) nie uiścił opłat na rzecz wyznaczonego obrońcy nawet w część. Wysokość należnej opłaty ustalono w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 20 (łącznie cztery terminy rozprawy) w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18).

3.

Kwota wydatków z pkt. 3.a to suma należności z punktu 2. plus ryczałt za koszty doręczeń zgodnie z art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. Opłata (pkt. 3.b) została ustalona w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia (zał. 1)

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina oskarżonego w tak zakreślonym czasie popełnienia przestępstwa

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana