Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem określonym jako wstępne z dnia 26 sierpnia 2021 r. w sprawie VIII Ns 271/17 o podział majątku wspólnego i dział spadku po Z. i H. I. oraz zniesienie współwłasności nieruchomości z wniosku S. I. z udziałem J. I., R. I., M. M. (1) i A. C. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi postanowił:

-

w punkcie pierwszym oddalić wniosek o podział majątku wspólnego małżonków Z. I. (1) i H. I.,

-

w punkcie drugim ustalić, że w skład spadku po Z. I. (2) z domu W. córce K. i F. wchodzi udział w wysokości 1/3 (jednej trzeciej) w prawie własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w J., oznaczonej jako działka o numerze (...) o powierzchni 1.057 m ² (jeden tysiąc pięćdziesiąt siedem metry kwadratowe), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą o numerze (...),

-

w punkcie trzecim ustalić, że w skład spadku po H. I. synu S. i M. wchodzi prawo własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w J., oznaczonej jako działka o numerze (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz udział w wysokości 1/12 (jednej dwunastej) w prawie własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w J., oznaczonej jako działka o numerze (...) o powierzchni 1.057 m ² (jeden tysiąc pięćdziesiąt siedem metry kwadratowe), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).

(postanowienie k. 523)

Apelację od powyższego postanowienia złożył wnioskodawca, który zaskarżył je w całości. Wydanemu w sprawie orzeczeniu zarzucił naruszenie:

I.  przepisów prawa procesowego, które miały istotny wpływ na wydane w sprawie rozstrzygnięcie, tj:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 244 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez dowolną, nie zaś swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i bezkrytyczne przyjęcie że wskazane w treści aktów notarialnych oświadczenia, że H. I. oraz Z. I. (1) nabywają nieruchomości położone w J. za środki niestanowiące wspólnego dorobku w ich związku małżeńskim są wiarygodne i prawdziwe, podczas gdy okoliczność ta została skutecznie zaprzeczona przez wnioskodawcę, zaś sama treść aktu jest sprzeczna z treścią przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, nadto istnieje możliwość obalenia prawdziwości dokumentu urzędowego na zasadach ogólnych;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 244 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez dowolną, nie zaś swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i bezkrytyczne przyjęcie że wskazane w treści aktów notarialnych (k. 291 - 296) oświadczenia, że H. I. oraz Z. I. (1) nabywają nieruchomości położone w J. za środki niestanowiące wspólnego dorobku w ich związku małżeńskim są wiarygodne i prawdziwe, podczas gdy małżonkowie nie byli wzajemnie obecni w trakcie sporządzania i podpisywania aktów notarialnych i nie złożyli wzajemnie oświadczeń do tychże, potwierdzających przez drugiego z małżonków, że oświadczenie stawającego do aktu w przedmiocie nabycia nieruchomości za środki niestanowiące wspólnego dorobku w ich związku małżeńskim jest prawdziwe;

3.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez dowolną, nie zaś swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań wnioskodawcy i uznanie ich za niewiarygodne, podczas gdy tylko S. I. mógł mieć wiedzę w przedmiocie pochodzenia środków finansowych H. i Z. I. (1) na zakup nieruchomości w J., a jego zeznania były jasne, pełne, kompletne;

4.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez dowolną, nie zaś swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań uczestnika M. M. (1), uznanie ich za wiarygodne i na ich podstawie dokonanie oceny zeznań S. I., podczas gdy z racji wieku, M. M. (1) nie żyła jeszcze w czasie kupna nieruchomości w J., a nawet jej bliscy nie mieli wiedzy w przedmiocie stanu finansowego H. i Z. I. (1), a zatem ona sama nie mogła mieć rzetelnych informacji w tym zakresie;

5.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez dowolną, nie zaś swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i uznanie, że Z. i H. I. nabyli nieruchomości w J. za środki niepochodzące z ich majątku wspólnego, przy jednoczesnym zaniechaniu ustalenia pochodzenia rzekomych środków Z. I. (1) na nabycie nieruchomości, zaś H. I. mógł posiadać środki na nabycie nieruchomości jedynie z wynagrodzenia za prace, podczas gdy z zeznań S. I. wprost wynika, że nieruchomości zostały nabyte za środki wspólne H. i Z. I. (1) oraz środki przekazywane przez niego obojgu rodzicom;

6.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez dowolną, nie zaś swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i uznanie że cena nieruchomości nie była wygórowana i związku z tym istniała możliwość nabycia przez każdego z małżonków nieruchomości z jego majątku osobistego, podczas gdy:

a)  skoro istniała możliwość nabycia nieruchomości przez każdego z małżonków z jego majątku osobistego, to tym bardziej istniała możliwość nabycia przez małżonków nieruchomości z ich majątku wspólnego;

b)  wynagrodzenie za pracę wchodzi w skład majątku wspólnego, a w postępowaniu nie zostało wykazane, aby którykolwiek z małżonków posiadał lub uzyskał inne przysporzenie do jego majątku osobistego, umożliwiające nabycie nieruchomości za środki z majątku odrębnego;

7.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez dowolną, nie zaś swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i uznanie, że Z. I. (1) nabyła nieruchomość w J. za środki niepochodzące z majątku wspólnego małżonków i H. I. nabył nieruchomość w J. za środki niepochodzące z majątku wspólnego małżonków, podczas gdy po ich zakupie razem i wspólnie gospodarowali tymi nieruchomościami;

8.  art. 231 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez nieuprawnione obalenie domniemania faktycznego przynależności składników nabytych w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej do majątku wspólnego małżonków;

II.  przepisów prawa materialnego:

1.  art. 31 § 1 k.r.o. przez jego błędne niezastosowanie i w konsekwencji uznanie (mimo braku dowodów źródłowych to potwierdzających), że małżonkowie Z. i H. I. w trakcie trwania małżeństwa nabyli dwie nieruchomości w J. - każdy z nich jedną, za środki niepochodzące z ich majątku wspólnego, podczas gdy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich;

2.  art. 83 § 1 k.c. przez jego błędne niezastosowanie i w konsekwencji uznanie, że oświadczenia H. i Z. I. (1) za środki niestanowiące wspólnego dorobku w ich związku małżeńskim są wiarygodnie, podczas gdy są pozorne.

Mając na względzie powyższe, wniósł on o:

1.  zmianę postanowienia wstępnego wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi, VIII Wydziału Cywilnego, z dnia 26 sierpnia 2021 roku, wydanego w sprawie o sygnaturze akt: VIII NS 271/17 przez:

a)  ustalenie, że w skład majątku wspólnego małżonków H. i Z. I. (1) wchodzą: prawo do bonifikaty, o którym mowa w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, dotyczące lokalu przy ul. (...) w Ł., prawo do nieruchomości położonej przy ul. (...) w J. oraz prawo do nieruchomości położonej przy ul. (...) w J.;

b)  dokonanie podziału majątku wspólnego Z. i H. I.;

2.  zasądzenie od uczestników: M. M. (1), R. I. oraz A. C. na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania za postępowanie przez Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

(apelacja k. 542-550, k. 561-569)

W odpowiedzi na apelację uczestnik postępowania J. I. przyłączył się do stanowiska skarżącego, z kolei uczestnicy R. I. i M. M. (3) wnieśli o jej oddalenie.

(odpowiedź na apelację k. 583-584, k. 587-589, protokół k. 605-606)

Sąd Okręgowy poczynił dodatkowe ustalenia faktyczne:

H. I. i Z. I. (2) zawarli związek w dniu 20 maja 1945 roku. Małżonkowie nie zawierali małżeńskiej umowy majątkowej, w czasie nabywania spornych nieruchomości w J. w 1965 roku pozostawali w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej.

(wydruk pesel-sad k. 611, akty notarialne k. 291-296 - okoliczności niesporne)

Dla nieruchomości nabytej przez Z. I. (1) w dniu 28 grudnia 1965 roku została założona księga wieczysta aktualnie prowadzona przez Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi pod numerem (...).

(wydruk KW k. 27-43)

M. I. i J. I. nie posiadają już darowanych im przez matkę Z. I. (1) w dniu 11 czerwca 1974 r. udziałów po 1/3 części w prawie własności nieruchomości o nr KW (...). J. I. uzyskany od matki Z. I. (1) udział 1/3 w prawie własności nieruchomości o nr KW (...) w dniu 30 czerwca 2005 roku J. I. przekazał w ramach umowy zamiany G. I. za inną nieruchomość położoną w J. przy ul. (...), lecz pozostał mu udział w 3/48 części nabyty w spadku po Z. I. (1).

(akty poświadczenia dziedziczenia k. 73, k. 168, wydruk KW k. 27-43, umowa zamiany k. 76-80)

Z kolei M. I. w dniu 17 marca 2015 roku darował swój udział w wysokości 20/48 części w prawie własności nieruchomości uzyskany na mocy darowizny z dnia 11 czerwca 1974 roku oraz w drodze sukcesji po zmarłych rodzicach swojemu synowi R. I.

(wydruk KW k. 27-43, akt notarialny – k. 287-290)

W dniu 19 marca 2015 roku G. I. darował udział wynoszący wówczas 20/48 części w prawie własności nieruchomości o nr KW (...) swojej córce M. M. (1). G. I. zmarł w dniu 6 stycznia 2017 roku – jego jedynym spadkobiercą jest córka M. M. (1)

(poświadczenie dziedziczenia k. 115, umowa darowizny k. 85, akt zgonu k. 114)

Dla nieruchomości nabytej przez H. I. w dniu 28 grudnia 1965 roku została założona księga wieczysta aktualnie prowadzona przez Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi pod numerem (...).

(wydruk KW k. 15-26)

H. I. i Z. I. (1) sporządzili w dniu 30 maja 1983 roku pismo zatytułowane testament, w którym wspólnie pomiędzy dzieci na wypadek ich śmierci rozdysponowywali nieruchomość o nr KW (...) należącą do H. I. i 1/3 udziału w prawie własności nieruchomości o nr KW (...) należącej do Z. I. (1). Pismo to razem podpisali.

(kopia pisma k. 5)

H. I. zmarł 16 listopada 2009 roku.

(akt poświadczenia dziedziczenia k. 168-169)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe i stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela praktycznie w całości poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za swoje z tą uwagą, iż w ustaleniach faktycznych zmieniono datę zgonu H. I. na rok 2009 z 2019. Ponadto konieczne było poczynienie dodatkowych ustaleń w zakresie okoliczności związanych z czynnościami podejmowanymi wobec nieruchomości nabytej w 1965 roku przez Z. I. (1), jak i stosunku małżonków H. i Z. I. (1) do poczynionych dyspozycji co do tej nieruchomości przez Z. I. (1), co wynika z treści pisma z 30 maja 1983 roku zatytułowanego testament.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów prawa procesowego, to za całkowicie bezzasadny należało uznać zarzuty związane z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. Wskazać bowiem należy, że przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest w zupełności poprawna i dokonana, wbrew stanowisku skarżącego, bez naruszenia wymogów przewidzianych w przepisie art. 233 § 1 k.p.c. Za trafny uznać należy bowiem pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r. I ACa 1482/11). Takiego zarzutu nie można zaś postawić i nie czyni tego skutecznie w świetle wyżej wskazanych kryteriów skarżący, przy dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie dowodów zebranych w sprawie niniejszej.

W przedmiotowej sprawie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy niewątpliwie daje podstawy do dokonania ustaleń w zakresie dwóch przeciwstawnych wersji. Z zeznań wnioskodawcy S. I. potwierdzonych przez jego brata – uczestnika postępowania J. I. wynika bowiem, iż małżonkowie H. i Z. I. (3) nie mogli nabyć w 1965 roku nieruchomości położonych w J., gdyż po pierwsze byli w trudnej sytuacji majątkowej, a po drugie część środków została zgromadzona dzięki uzyskiwanym przez pracującego już syna J. I. dochodom z jego wynagrodzenia. Mając na względzie, iż źródła pochodzenia środków, z których zostały nabyte sporne nieruchomości przez H. I. i Z. I. (1) nie zostały ustalone, to niewątpliwie powyższego przebiegu zdarzeń nie można wykluczyć. Należy jednak podnieść, iż J. I. mając 19 lat nie musiał znać pełnej sytuacji majątkowej rodziców, co tym bardziej dotyczy zeznań jego młodszego wówczas brata J. I..

Druga z wersji wynikająca ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, którą to przyjął Sąd I instancji, pozwala uznać, iż środki przeznaczone na zakup nieruchomości położonych w J. nie stanowiły wspólnego dorobku małżonków H. i Z. I. (1). Za powyższą wersją w ocenie Sądu I instancji przemawiała treść aktów notarialnych z 1965 roku, okoliczności nabycia obu nieruchomości wskazujące, iż oboje małżonkowie byli obecni przy tych czynnościach, okoliczności darowania udziałów w prawie własności nieruchomości przez Z. I. (1) jej synom w 1974 roku i zeznania M. M. (1) wskazujące, iż w rodzinie zawsze mówiono, iż każdy z dziadków nabył nieruchomości ze swojego majątku.

Powyższe wnioski Sądu I instancji, oparte na w/w dowodach, zdaniem Sądu Okręgowego nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów, a tym samym podlegają ochronie. Należy jednak zastrzec, iż z treści przedłożonych aktów notarialnych z 10 sierpnia 1965 roku wynika okoliczność złożenia przez każdego z małżonków tj. H. I. i Z. I. (1) oświadczenia, iż każdy z nich kupił nieruchomość za środki nie stanowiące wspólnego dorobku w ich związku małżeńskim. Dokument urzędowy, którym jest przecież akt notarialny, stanowi dowód tego, co w nim urzędowo zaświadczono, tylko w granicach, w których o czymś zaświadcza i tylko w odniesieniu do stanowiącego treść tego zaświadczenia oświadczenia wiedzy wystawcy dokumentu (art. 244 k.p.c.), co w przedmiotowej sprawie pozwala na dokonanie ustaleń właśnie w zakresie złożonych przy zakupie nieruchomości oświadczeń przez H. I. i Z. I. (1). Przy takiej interpretacji – a jest ona zbieżna z dokonanymi ustaleniami przez Sąd I instancji – nie może być mowy o naruszeniu art. 244 k.p.c. – i w takim znaczeniu Sąd Okręgowy postrzega konstatację Sądu I instancji w rozważaniach prawnych o nabyciu nieruchomości do majątków osobistych każdego z małżonków. Należy natomiast zauważyć, iż poza złożonymi przez spadkodawców oświadczeniami wiedzy o źródle pochodzenia środków pieniężnych w dniu 10 sierpnia 1965 roku przy nabywaniu nieruchomości w J., co wynika z aktów notarialnych, także okoliczności związane z nabyciem tych nieruchomości potwierdzają zgodność z prawdą tych oświadczeń. Powyższe nieruchomości zostały bowiem nabyte od tych samych osób, w tym samym czasie, w tym samym miejscu, przed tym samym notariuszem, co mając na względzie zasady doświadczenia życiowego pozwala w sposób uprawniony przyjąć, iż małżonkowie H. i Z. I. (3) byli także obecni - każdy przy nabywaniu nieruchomości przez drugiego z małżonków. Fakt, iż każdy z małżonków miał wiedzę o treści dokonanych w dniu 10 sierpnia 1965 roku czynnościach przez notariuszem M. P. przemawia zresztą fakt niekwestionowania przez H. I. dokonanej przez Z. I. (1) później, gdyż w dniu 11 czerwca 1974 roku, darowizny na rzecz 2 synów – M. I. i J. I., świadczy o tym też treść pisma zatytułowanego „testament”, niewątpliwie nieważnego w świetle przepisów spadkowych, jednakże wskazującego, iż H. I. nie zgłaszał zastrzeżeń w zakresie darowania przez Z. I. (1) udziałów w jej nieruchomości synom. Z zachowania całej rodziny I. na przestrzeni ostatnich 50 lat tj. do roku 2017, gdy została wszczęta niniejsza sprawa, nikt nie kwestionował skuteczności dokonanych czynności prawnych na nieruchomości nabytej przez Z. I. (1), skarżący też od nikogo nie domagał się zwrotu pieniędzy rzekomo poniesionych na jej zakup. Trzeba podkreślić, iż po 1974 roku darowane przez Z. I. (1) M. I. i J. I. udziały w prawie własności nieruchomości o nr KW (...) były wielokrotnie przenoszone na inne osoby – także odpłatnie (umowa zamiany), w tym również po śmierci Z. I. (1) i H. I. i nie były te czynności przez nikogo wówczas kwestionowane. Powyższe pozwala więc uznać za wiarygodne także zeznania M. M. (1) co do tego, iż słyszała ona w rodzinie, że dziadkowie nabyli nieruchomości każdy ze swojego majątku, tym bardziej, iż o niewielkich w końcu środkach pieniężnych posiadanych przez rodziców (cena tych nieruchomości nie była bowiem wysoka) S. I. mógł po prostu nie wiedzieć. Fakt późniejszego wspólnego gospodarowania nieruchomościami przez H. i Z. I. (1) nie przeczy temu, iż nabyli je każdy do swojego majątku odrębnego.

Mając na względzie powyższe nie można zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd I instancji naruszył przepisy art. 233 § 1 k.p.c., art. 244 § 1 k.p.c. czy też art. 299 k.p.c. opierając ustalenia na w/w dowodach.

W przedmiotowej sprawie nie doszło też do naruszenia domniemania faktycznego. Choć nie ulega wątpliwości, iż w obowiązującym kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, przyjmującym jako zasadę reżim ustawowej wspólności majątkowej, można skonstruować domniemanie faktyczne (art. 231 k.p.c.), oparte na życiowym prawdopodobieństwie, według którego określone rzeczy w transakcji dokonanej tylko przez jednego z małżonków zostały nabyte z majątku dorobkowego w interesie i na rzecz ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2001 r., sygn. akt II CKN 1194/00, LEX nr 52375) to jednakże owo domniemanie jest wzruszalne, gdy fakty składające się na podstawę domniemania faktycznego nie uzasadniają w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego wyprowadzonego z niego wniosku. Dokonywanie ustaleń w drodze domniemania faktycznego jest bowiem oparte na swobodnym wnioskowaniu, które – jak przy ocenie dowodów – powinno odpowiadać zasadom logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego (wyroki SN: z 3.12.2003 r., I CK 297/03, LEX nr 168296; z 27.07.2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161; z 11.08.2010 r., II UK 79/10, LEX nr 661514).

W przedmiotowej sprawie konsekwentne przez ponad 40 lat stanowisko małżonków H. i Z. I. (1) odnośnie nabycia nieruchomości ze środków nie stanowiących wspólnego dorobku, niekwestionowanie tego faktu przez ponad 50 lat przez całą rodzinę, pozwala owo domniemanie obalić mając przede wszystkim na względzie jak trudno obecnie byłoby ustalić źródło pochodzenia tych środków dopiero po 50 latach, jeśli zostało ono zakwestionowane przez S. I. i J. I. dopiero po śmierci ich rodziców. Należy bowiem zauważyć, iż w tych czasach tj. latach 60-tych ludzie nie korzystali powszechnie z kont bankowych, oszczędności, majątek uzyskany przed zawarciem małżeństwa przechowywali w domu, kwestionowanie więc źródła pochodzenia tego majątku dopiero po śmierci rodziców, dopiero po 50 latach też winno zostać uwzględnione przy ocenie dowodów. Z tych też przyczyn brak jest podstaw, aby przyjąć, iż w przedmiotowych okolicznościach sprawy zostały naruszony przepis art. 231 k.p.c.

Także podniesione przez skarżącego zarzuty naruszenia prawa materialnego nie mogły odnieść oczekiwanego skutku, gdyż Sąd I instancji mając na względzie prawidłowo ustalony stan faktyczny nie dopuścił się żadnych uchybień w ich stosowaniu.

Mając na względzie dokonane w sprawie ustalenia, iż nieruchomości zostały nabyte za środki nie stanowiące wspólnego dorobku w majątku małżeńskim brak jest podstaw do konstatacji, iż został naruszony art. 31 § 1 k.r.o. – w takiej bowiem sytuacji zgodnie z art. 33 pkt 3 k.r.i.o. w brzmieniu obowiązującym w dniu 10 sierpnia 1965 roku weszły one w skład majątków odrębnych każdego z małżonków.

Żadne dowody w sprawie nie wskazują też aby podejmowane przez małżonków H. i Z. I. (1) czynności przy nabywaniu w dniu 10 sierpnia 1965 roku nieruchomości miały charakter pozorny – skarżący zresztą nie wskazał jakie H. i Z. I. (1) chcieliby wywołać skutki prawne pod pozorem zakupu nieruchomości do majątków odrębnych, trudno więc uznać, iż w przedmiotowej sprawie Sąd a quo naruszył art. 83 § 1 k.c., który w przedmiotowych okolicznościach w ogóle nie znajduje zastosowania.

Jakkolwiek w zarzutach skarżący nie wskazał jakie przepisy Sąd I instancji naruszył nie zaliczając w skład majątku wspólnego małżonków H. i Z. I. (1) prawa do bonifikaty, o którym mowa w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, to jednakże powyższą okoliczność kwestionował wnosząc o zaliczenie tego prawa do majątku wspólnego. Należy jednak zauważyć, iż w 1992 roku gdy najemcami lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł. zostali G. I. i jego żona, to podnoszone przez skarżącego roszczenie nie przysługiwało poprzednim najemcom tj. Z. i H. I., gdyż po prostu nie istniało – nigdy więc nie weszło w skład ich majątku wspólnego. Ponadto w przedmiotowej sprawie nie doszło do przeniesienia praw do najmu – Z. i H. I. wyprowadzili się z powyższego lokalu, a decyzją z dnia 23 października 1992 roku przydzielono go G. i T. I..

Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., apelacja wnioskodawcy jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy nie orzekał mając na względzie, iż niniejsze orzeczenie nie jest orzeczeniem kończącym sprawę w danej instancji – przesądzało jedynie kwestie wstępne i jedynie częściowo co do jednego z roszczeń zgłoszonych we wniosku, tak więc koszty związane z niniejszą sprawą poniesione przez strony winny zostać rozliczone przez Sąd I instancji w orzeczeniu kończącym sprawę w danej instancji (art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).