Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 501/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w dniu 09 maja 2022 roku w sprawie o sygn. akt VII K 873/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pierwszy zarzut (1) zawarty w apelacji pisemnej obrońcy oskarżonego Ł. P. dotyczył naruszenia prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 §2 kpk poprzez nie rozstrzygniecie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, a mianowicie faktu, że możliwym jest, że oskarżony nie wiedział o dostarczaniu przez cały czas wyrobów oskarżyciela posiłkowego a także faktu, że brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących by oskarżony miał zamiar nie zapłacić za dostarczony towar w sytuacji, gdy wielokrotnie za dostarczony towar płatności były dokonywane z opóźnieniem a niewypłacalność oskarżonego była spowodowana małym i niespodziewanym zakończeniem współpracy przez sieć (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pierwszy (1) zawarty w apelacji pisemnej obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Oskarżony wiedział, że umowa dzierżawy dotycząca sklepu (...) w Ł. przy ul. (...), którego dzierżawcą była (...) sp. z o. o. z siedzibą w K. zawarta była na czas oznaczony - do dnia 31 marca 2019 roku. Jako prezes zarządu ww. spółki zdawał sobie sprawę z jej złej kondycji finansowej na koniec 2018 roku. W złożonych wyjaśnieniach przed sądem I instancji stwierdził, że kłopoty finansowe w stosunku do Skarbu Państwa miał już od 2016 roku. Zadłużenie spółki oskarżonego wobec grupy kapitałowej spółek (...) na styczeń 2019 roku wynosiło 5600000 złotych. Ponadto z informacji uzyskanej od Naczelnika Drugiego (...) Urzędu Skarbowego w K. wynika, że (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. , której prezesem zarządu był oskarżony na koniec grudnia 2018 roku miała zaległość w zapłacie podatku (...) w kwocie 104065 złotych na rzecz Skarbu Państwa. Tak więc ww. spółka w styczniu 2019 roku była już niewypłacalna , o czym oskarżony wiedział. Oskarżony przyznał, że zapoznawał się z dokumentami dotyczącymi spółki, której był prezesem. Skoro oskarżony wiedział, że na bieżąco są dostawy do wydzierżawionego sklepu (...) w Ł. od różnych kontrahentów na rzecz spółki , której był prezesem, to doskonale zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie uregulować rachunków za dostarczony towar, w tym na rzecz pokrzywdzonego. Obowiązkiem Ł. P., przy tak fatalnej kondycji (...) spółki (...) było uprzedzenie wszystkich dostawców o złej kondycji finansowej spółki i ryzyku związanym z płatnościami za dostarczony towar, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia dotyczącej zarzutu z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonego. Reasumując nie zachodzą w tej sprawie wątpliwości, które podnosi w zarzucie pierwszym apelacji obrońca oskarżonego, które uzasadniałyby uniewinnienie Ł. P. od dokonania przypisanego mu czynu w zaskarżonym wyroku.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego o dokonania przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro niezasadny okazał się zarzut naruszenia prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia , a mianowicie art. 5 §2 kpk , to brak było podstaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez obrońcę oskarżonego Ł. P. w pisemnej apelacji i uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu w zaskarżonym wyroku.

3.2.

Drugi zarzut (2) zawarty w apelacji pisemnej obrońcy oskarżonego Ł. P. dotyczył błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a mianowicie przyjęcia, że oskarżony Ł. P. miał zamiar nie zapłacić za dostarczony towar w sytuacji gdy będąc osobą prowadzącą sklep sieci (...) pomimo kłopotów firmy, był zapewniany podczas spotkań, w firmie (...) , że sytuacja się unormuje i wszystko będzie dobrze i nie miał świadomości, że zakończenie współpracy ze strony firmy (...) nastąpi w sposób nagły co pozbawi oskarżonego możliwości pozyskiwania środków na regulowanie należności, co wskazuje , że brak było zamiaru doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu osiągniecia korzyści majątkowej, tym bardziej, że wcześniej realizował wszystkie faktury choć z opóźnieniem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut drugi zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Oskarżony wiedział na jaki okres czasu ma jego spółka zawartą umowę dzierżawy sklepu (...) w Ł., stąd jego twierdzenia, że był pewien, iż termin dzierżawy zostanie przedłużony są gołosłowne. Nie było powodu przedłużania umowy dzierżawy spółce, której prezesem zarządu był oskarżony, gdyż w styczniu 2019 roku zaległość z płatnościami spółki (...) wobec grupy kapitałowej spółek (...) wynosiła 5600000 złotych. Faktem jest, że umowa dzierżawy przedsiębiorstwa dotycząca sklepu (...) w Ł. przy ul. (...) została rozwiązana za zgodnym porozumieniem stron w dniu 7 marca 2019 roku, ale sytuacja finansowa spółki (...) była na tyle fatalna, że nawet, gdyby umowa dzierżawy trwała do dnia 31 marca 2019 roku, to jej sytuacja by się nie poprawiła. W realiach przedmiotowej sprawy podnieść należy, że brzmienie przepisu art. 286 § 1 kk nie pozostawia wątpliwości, iż wprowadzenie w błąd odnosić się musi do osoby dokonującej niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Określone sposoby działania sprawcy muszą poprzedzać niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, stąd też istotnym znamieniem oszustwa jest związek przyczynowy między wprowadzeniem w błąd, czy wyzyskaniem błędu a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. Do realizacji znamienia wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu dochodzi bowiem nie tylko wtedy, gdy już w chwili zawierania umowy sprawca nie miał w ogóle zamiaru uiszczenia całości należności za uzyskiwany towar lub inne świadczenie, ale także wtedy, gdy świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy. Wystarczające jest wykazanie, że ujawnienie prawdziwego stanu rzeczy powstrzymałoby pokrzywdzonego od zawarcia umowy lub skłoniło do bardziej skutecznego zabezpieczenia jej realizacji. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem dochodzi również w wyniku wywołania błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia. Wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu, o jakich mowa w art. 286 § 1 kk, zachodzi także wtedy, gdy sprawca świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy ( Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 6 grudnia 2017 r. V KK 240/17, Legalis ). Oskarżony miał obowiązek poinformowania pokrzywdzonego (i innych kontrahentów) o rzeczywistej sytuacji ekonomicznej utrudniającej możliwości wypełnienia podejmowanych zobowiązań (np. że przekazanie zapłaty nastąpi po nieoznaczonym czasie, jednak dodatkowo - pod określonymi warunkami). Gdyby pokrzywdzony wiedział o rzeczywistej kondycji finansowej spółki, której oskarżony był prezesem i ryzyka związanego z realizacją zobowiązania, to omijaliby takiego kontrahenta z daleka. Jest też oczywiste, że gdyby pokrzywdzony znał prawdziwe zamiary oskarżonego w szczególności to, iż zapłata za dostarczony towar ma być wykonana jak poprawi się sytuacja finansowa jego spółki w przyszłości, w szczególności jak zostanie przedłużona umowa dzierżawy sklepu, do którego oskarżyciel posiłkowy dostarczał towar, to natychmiast przestałby dostarczać towar dla spółki oskarżonego. Dla wsparcia tej tezy należy przywołać wywód zamieszczony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2015 r. III KK 148/15 ( Legalis ): „Następstwem przyjęcia szerokiego rozumienia pojęcia „mienie” jest równie szerokie traktowanie terminu „niekorzystne rozporządzenie mieniem”, zaliczając do niego wszelkie działania bądź sytuacje, które w majątku pokrzywdzonego powodują jakiekolwiek niekorzystne zmiany. Zupełnie zasadnicze znaczenie ma zwłaszcza przesunięcie akcentu jeśli chodzi o elementy podmiotowe przestępstwa oszustwa. Do realizacji znamienia wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu dochodzi bowiem nie tylko wtedy, gdy już w chwili zawierania umowy sprawca nie miał w ogóle zamiaru uiszczenia całości należności za uzyskiwany towar lub inne świadczenie, ale także wtedy, gdy świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy. Wystarczające jest wykazanie, że ujawnienie prawdziwego stanu rzeczy powstrzymałoby pokrzywdzonego od zawarcia umowy lub skłoniło do bardziej skutecznego zabezpieczenia jej realizacji. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem dochodzi również w wyniku wywołania błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia. Ten kierunek wykładni znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk został zaakceptowany w orzecznictwie sądów powszechnych (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 12 sierpnia 2016 r., sygn. II AKa 194/16). Także pojęcie korzyści majątkowej, konkretyzującej cel działania sprawcy jest w wykładni prawa karnego rozumiane szeroko - jako aktualne (współczesne) i przyszłe przysporzenie mienia, osiągnięcie korzyści majątkowej w konkretnych okolicznościach, ogólne polepszenie sytuacji majątkowej. Korzyść majątkowa w rozumieniu art. 286 § 1 kk jest pojęciem szerszym niż przywłaszczenie, stanowiące cel działania sprawcy. Dlatego też, dla realizacji znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawca nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot oszukańczych zabiegów, wystarczy, że zamierza osiągnąć korzyść majątkową wynikającą z niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę czy inny podmiot wprowadzone w błąd (wyr. SN z 21.08.2002 r., III KK 230/02, Legalis ). Dla przestępstwa oszustwa nie ma potrzeby wykazywania, że w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru wykonania zobowiązania za uzyskane świadczenie. Wystarczające jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę. Obrońca oskarżonego Ł. P. utracił z pola widzenia, iż wyrządzenie szkody nie jest synonimem pojęcia doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w rozumieniu art. 286 § 1 kk, które ma znacznie szerszą konotację. Analogicznie należy rozumieć osiągnięcie korzyści majątkowej w rozumieniu art. 286 § 1 kk. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wystarczające jest więc celowe wywołanie błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia (tak m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2015 r., sygn. akt III KK 148/15, Legalis ). W orzecznictwie trafnie podkreśla się, iż znamiona przestępstwa oszustwa zrealizowane są w sytuacji niewyjawionego kontrahentowi uzależnienia zapłaty od zdarzeń przyszłych i niepewnych, w szczególności jeżeli zawarciu umowy towarzyszy powzięty z góry zamiar niedotrzymania uzgodnionego terminu zapłaty i odłożenia go na czas bliżej nieokreślony oraz uzależnienia zapłaty od ewentualnego powodzenia określonych inwestycji dokonanych w przyszłości (zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 marca 2014 r., II AKa 16/14, KZS 2014/7-8/108; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 lipca 2014 r., II AKa 229/14, KZS 2014/10/71; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2013 r., II AKa 157/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 marca 2016 r., II AKa 21/16 - Legalis). Zgodnie z art. 115 § 4 kk korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. Argumentacja obrońcy nie obala ustaleń, iż oskarżony miał w tym znaczeniu świadomość istoty podejmowanych działań. W świetle zebranego materiału dowodowego należy przyjąć, że oskarżony w najkorzystniejszej dla niego wersji co najwyżej planował wykonanie zapłaty za dostarczony towar na rzecz pokrzywdzonego z pozyskanych środków, co do których - czas i wysokość ich uzyskania były niepewne i mało prawdopodobne. Pozorne i chybione są zarzuty apelacji próbujące wykazać, iż przypisany sprawcy czyn nie opisuje znamion przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego o dokonania przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro niezasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść, a mianowicie przyjęcia, że oskarżony Ł. P. miał zamiar nie zapłacić za dostarczony towar , to brak było podstaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez obrońcę oskarżonego Ł. P. w pisemnej apelacji.

3.3.

Trzeci (3) zarzut zawarty w apelacji pisemnej obrońcy oskarżonego Ł. P. dotyczył rażącej niewspółmierności kary, w przypadku uznania winy oskarżonego, polegającej na wymierzeniu kary 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem świadczenia nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, w sytuacji, gdy okoliczności sprawy dają przesłanki do przyjęcia, że przy przyjęciu, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, wystarczające byłoby warunkowe umorzenie postepowania ewentualnie wymierzenie niskiej kary grzywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut trzeci (3) zawarty w apelacji pisemnej wniesionej przez obrońcę oskarżonego jest zasadny w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok. Sąd okręgowy podziela stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary, istnieje wyraźna, istotna, „bijąca wręcz po oczach” różnica. Oznacza to, że zarzut określony w art. 438 pkt 4 kpk zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to wskazana wyżej, wyraźna, istotna różnica pomiędzy karą orzeczoną a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, a drugi to stwierdzenie naruszenia przez sąd meriti dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 KK, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności o charakterze obciążającym lub łagodzącym lub też nie nadanie tym okolicznościom właściwego znaczenia przy określaniu rodzaju i wymiaru kary wobec osoby oskarżonej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21.09.2021 r., II AKa 252/20). W realiach przedmiotowej sprawy częściowo zasadny okazał się zarzut z punktu 3. Sąd rejonowy trafnie przyjął, że czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 286§3 kk. Przy przyjęciu takiej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu zasadne jest jednak wymierzenie oskarżonemu samoistnej kary grzywny, jako kary najłagodniejszego rodzaju przewidzianej w sankcji przepisu art. 286§3 kk za przypisany mu czyn i o taką karę wnosił alternatywnie w złożonym środku odwoławczym apelujący. Nie wystąpiły natomiast przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonego, gdyż stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego Ł. P. jest znaczny ( wiedział, że jego spółka jest w fatalnej kondycji finansowej, a mimo to nie uprzedził pokrzywdzonego o takiej sytuacji, będąc świadomym, że bez poprawy sytuacji finansowej nie będzie w stanie uregulować należności za dostarczony towar). Ponadto mimo stosunkowo małej kwoty pieniężnej szkody wyrządzonej przestępstwem, nie została ona uregulowana do chwili obecnej na rzecz pokrzywdzonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu samoistnej kary grzywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro częściowo zasadny okazał się zarzut obrońcy oskarżonego, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce orzeczonej kary ograniczenia wolności , na podstawie art.286§3 kk wymierzył oskarżonemu Ł. P. karę 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie 1 za podstawę skazania przyjął art. 286§3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 4 §1 kk,

- w miejsce orzeczonej w punkcie 1 kary ograniczenia wolności, na podstawie art. 286§3 kk wymierzył oskarżonemu karę 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd okręgowy zmienił podstawę prawną skazania na art. 286 §3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 i art. 4 §1 kk

Oskarżony popełnił przypisany mu czyn od dnia 12 stycznia 2019 roku do 16 lutego 2019 roku , gdy obowiązywały przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks Karny ( tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 1137 ze zm.) bardziej korzystne dla niego, niż w chwili orzekania, chociażby ze względu na zmianę treści obowiązującego w chwili popełnienia czynu art. 37a kk ( aktualnie art 37a§1 kk). Sąd okręgowy powołał w podstawie prawnej skazania art. 4 §1 kk. W podstawie prawnej skazania natomiast omyłkowo sąd II instancji powołał przepis art. 12 kk zamiast 12 §1 kk.

Sąd okręgowy wymierzył oskarżonemu w miejsce orzeczonej kary ograniczenia wolności karę 50 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych. Jest to kara najłagodniejszego rodzaju przewidziana w sankcji przepisu art. 286§3 kk, która przy dotychczasowej niekaralności oskarżonego i małej wartości wyrządzonej szkody przestępstwem powinna mieć zastosowanie. Ponadto mimo , iż oskarżony znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, to wymierzona kara grzywny jest zgodna z wnioskiem dotyczącym rodzaju kary zawartym w apelacji obrońcy oskarżonego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku sądu okręgowego.

Sąd okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. K. kwotę 516,60 złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Ł. P. z urzędu w postępowaniu odwoławczym, Wysokość zasądzonej kwoty wynika z § 17ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2019 r, poz. 18).

Punkt 4 wyroku sądu okręgowego.

Sąd okręgowy zwolnił oskarżonego Ł. P. od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ( art. 624§1 kpk). W pierwszej instancji oskarżony był także zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygniecie dotyczące , że oskarżony dopuścił sie dokonania przypisanego mu czynu, a także rozstrzygnięcie dotyczące wymierzonej mu kary.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana