Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 187/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 5 kwietnia 2022 r. sygn. akt III K 362/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. N.

wielokrotna uprzednia karalność oskarżonego, m.in. D. N. skazany był :

wyrokiem Sądu Rejonowego w Krotoszynie z 8 września 2016 r. w sprawie II K 125/16 za przestępstwo z art. 178 a §1 k.k. na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności oraz zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych,

wyrokiem Sądu Rejonowego w Krotoszynie z 14 listopada 2016 r. w sprawie sygn. akt II K 412/16 za przestępstwa z art. 278§3 k.k. , z art. 244 k.k., art. 278 § 1 k.k., 286 §3 k.k. na karę łączną roku pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Krotoszynie z 27 listopada 2017 r. w sprawie sygn. akt II K 436/17 za przestępstwo z art. 244 k.k. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

karta karna

271-273

2.1.1.2.

D. N.

przeciętna opinia o osadzonym przebywającym w Areszcie Śledczym we W.. W trakcie pobytu nie był karany dyscyplinarnie i nie był nagradzany regulaminowo, jego zachowanie oceniono jako umiarkowane.

opinia o skazanym

277-278

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

Niebudzący wątpliwości dowód pochodzący z Krajowego rejestru osób skazanych.

2.1.1.2

opinia o skazanym

Opinia została sporządzona przez uprawnioną osobę to jest Z-cę Dyrektora Aresztu Śledczego we W. i opinia ta jest rzetelna i pełna, odnosi się również do zachowania aresztowanego z czasu przed pobytem w warunkach izolacji. Opinia szczegółowo odnosi się do zachowania w warunkach aresztowych wskazując na umiarkowane zachowanie w warunkach izolacji, brak nagród ale również brak konieczności stosowania środków dyscyplinujących, a ogólna ocena została określona jako umiarkowana.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego adw. M. E. zaskarżył wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt. 1,2,3 k.p.k. zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że z prawidłowo przeprowadzonych dowodów i słusznie ocenionych co do ich wiarygodności wynika, że m.in. zeznania świadków w tym pokrzywdzonego L. S. potwierdzają winę i sprawstwo oskarżonego podobnie jak zeznania funkcjonariuszy policji, gdy z dowodów zgromadzonych w sprawie w tym przede wszystkim wyjaśnień oskarżonego wynika, że oskarżony nie miał zamiaru dokonania rozboju, ani nie użył noża czy innego niebezpiecznego narzędzia, wskazywani nie byli świadkami okoliczności mogących świadczyć o sprawstwie oskarżonego, funkcjonariusze policji natomiast przybyli na miejsce i pozyskali jedynie informacje od pokrzywdzonego co skutkowało obrazą przepisów prawa materialnego, a to art. 280 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, the wobec m.in. okoliczności opisanej powyżej, brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia czynu z art. 280§2 k.k.,

2. obrazę przepisów postępowania, a to artykułu 7 k.p.k. mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów w tym wyjaśnień oskarżonego, wyrażającą się bezpodstawną odmową wiarygodności w.w. dowodowi w zakresie w jakim potwierdzał brak podstaw do przestępczego działania D. N. w charakterze opisanym w akcie oskarżenia, czy też motywu mogącego skutkować dopuszczeniem się przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. przez oskarżonego, co w konsekwencji prowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy przepisów prawa materialnego jak wskazano wyżej, a ostatecznie do skazania oskarżonego za czyn z art. 280 § 2 k.k.,

3. obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, wyrażające się bezpodstawnym przyznaniem waloru wiarygodności zeznaniom składanym przez L. S., gdy świadek z uwagi na swoją kondycję psychiczną cechował się nadwrażliwością i błędnie interpretował zachowanie oskarżonego składał zeznania jedynie co do poszczególnych okoliczności, dokonywał agrawacji w związku ze zdarzeniem, jego zeznania cechowała wewnętrzna sprzeczność, co pomimo jaskrawej niewiarygodności świadka, obecnej sprzeczności w składanych przez niego zeznaniach, w ocenie Sądu I instancji pozwoliło na uznanie jego zeznań jako spójnych i wiarygodnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest oczywiście nietrafny. W lakonicznym uzasadnieniu apelacji trudno doszukać się argumentów wskazujących na poparcie tak postawionego zarzutu. Autor skargi wskazując na błąd w ustaleniach faktycznych, ów błąd łączy z kolejno postawionym zarzutem to jest obrazą art. 7 k.p.k. sprowadzającą się do nie dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który konsekwentnie zaprzeczał swojemu sprawstwu. Tak skonstruowana argumentacja jakkolwiek jest poprawna logicznie, to jednak w realiach tej sprawy jest całkowicie niesłuszna. Skoro bowiem sąd I instancji przyjął za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego (o zasadności czego będzie szerzej mowa w dalszej części uzasadnienia), to tym samym nie mógł dokonać innych ustaleń od tych które wynikają z zeznań pokrzywdzonego L. S.. Nie mógł oprzeć się na wyjaśnieniach oskarżonego, bowiem te pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego. Dowody wzajemnie wykluczające się nie mogą być jednocześnie prawdziwe. Tym samym opierając się na relacjach pokrzywdzonego sąd I instancji prawidłowo - bowiem zgodnie z prawdą, ustalił że za pokrzywdzonym do autobusu wsiadł oskarżony D. N., obaj wysiedli na placu (...), a pod sklepem (...) oskarżony podszedł do pokrzywdzonego i trzymając w dłoni scyzoryk zażądał od pokrzywdzonego wydania pieniędzy, który ten oddał. Oskarżony zabrał pieniądze i wszedł do sklepu, w tym czasie pokrzywdzony powiadomił policję po przybyciu której oskarżony został zatrzymany, a w chwili zatrzymania posiadał scyzoryk. Takie ustalenia faktyczne wynikają z zeznań pokrzywdzonego L. S. złożone zarówno w śledztwie jak i przed sądem I instancji, w części znajdują także potwierdzenie w relacjach funkcjonariuszy policji oraz protokole przeszukania i zabezpieczonych rzeczach znalezionych u oskarżonego. Nie są to zatem ustalenia dowolnie jak zarzuca skarżący, a przeciwnie ustalenia odpowiadające dowodom zgromadzonym w postępowaniu karnym. Na marginesie tylko zauważyć należy, że całkowitym błędem jest formułowanie zarzutu obrazy prawa materialnego jak to czyni skarżący w końcowej części tego zarzutu, w sytuacji kwestionowania ustaleń faktycznych. Zarzut obrazy prawa materialnego może być skutecznie podniesiony wyłącznie wówczas, gdy skarżący nie kwestionuje poczynionych ustaleń faktycznych, a jedynie zarzuca błędną subsumcję prawną. Podobne stanowisko prezentuje także Sąd Najwyższy i piśmiennictwo naukowe. Zob. np. V KK 340/19 - postanowienie SN - Izba Karna z dnia 01-10-2020.

W przedmiotowej sprawie oczywistym jest, że jeżeli sąd ustalił działanie oskarżonego z użyciem noża sprowadzające się do zażądania wydania określonej sumy pieniężnej, to takie działanie wypełnia ustawowe znamiona przestępstwa z artykułu 280 § 2 k.k. który stanowi ... jeżeli sprawca rozboju posługuje się nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem .... podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Ad. 2 i 3

Oba zarzuty należy rozpoznać łącznie, albowiem dotyczą obrazy przepisów postępowania to jest art. 7 k.p.k. przy czym w pierwszym dotyczy obrazy tego przepisu w zakresie oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego, a w drugim w zakresie oceny zeznań pokrzywdzonego. Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, iż doszło do naruszenia tego przepisu w zakresie oceny materiału dowodowego. Przywołany przez skarżącego art. 7 k.p.k., ale także art. 5 §2 k.p.k. wyznacza w procesie karnym ogólne zasady oceny dowodów i kształtowanie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Pamiętać jednak należy, że pierwszorzędne znaczenie w zakresie dokonywania ustaleń faktycznych ma przede wszystkim art. 7 k.p.k. i to na jego podstawie organ procesowy - w tym wypadku sąd - kierując się zasadami wskazanymi w tym przepisie (zasadami doświadczenia życiowego, zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy) dokonuje rozsądzenia, którym dowodom i w jakim zakresie daje wiarę, a którym dowodom tego waloru odmawia. Oczywiście przy dokonywaniu tej oceny w ramach tzw. swobodnej oceny dowodów bierze pod uwagę wszystkie ujawnione w sprawie dowody w rozumieniu art. 410 k.p.k. Efektem takiej właśnie analizy dowodów jest uznanie części dowodów za wiarygodne i odpowiadające prawdzie i poczynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych i odmowa waloru wiarygodności innym dowodom - najczęściej sprzecznym z tymi pierwszymi. Nie może być bowiem tak, że wszystkie dowody pozyskane w jednej sprawie mogą być podstawą do dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych. Warto przy tym wskazać, że art. 5 § 2 k.p.k. nie znajduje w ogóle zastosowania w przypadku rozstrzygania o wiarygodności dowodów, z których treści wynikają przeciwstawne stanowiska, bowiem do rozstrzygnięcia takiej sprzeczności zastosowanie znajduje wyłącznie art. 7 k.p.k., który upoważnia sąd do kategorycznego rozsądzenia o wiarygodności jednych dowodów nad drugimi. Art. 5 § 2 k.p.k. zastosowanie znajduje wyłącznie w sytuacji, gdy organ procesowy - sąd - poweźmie wątpliwości, co do pewnych faktów i pomimo przeprowadzenia wszystkich możliwych w sprawie dowodów nie ma możliwości pewnego tzn. kategorycznego ich rozstrzygnięcia. Wówczas to przy możliwym alternatywnym przebiegu zdarzeń, obowiązkiem Sądu jest rozstrzygnięcie owej wątpliwości na korzyść sprawcy. W praktyce sądowej dochodzi do takich sytuacji niezmiernie rzadko i na pewno nie jest nią sytuacja, gdy oskarżony na okoliczność przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem zarzutu składa wyjaśnienia sprzeczne z innymi przeciwnymi dowodami (zeznaniami pokrzywdzonego). Zadaniem sądu jest wówczas rozstrzygnięcie - właśnie na zasadach określonych w art. 7 k.p.k., którym dowodom i w jakim zakresie daje wiarę, co równoznaczne jest, że dowodom przeciwnym wiary nie daje. I tak postąpił sąd I instancji w przedmiotowej sprawie, bowiem w pisemnym uzasadnieniu wyroku w sekcji 2.1. w sposób wymagany przepisami prawa, wskazał dlaczego dał wiarę zeznaniom świadka L. S. oraz wyjaśnił dlaczego pewne różnice w opisywanym zdarzeniu nie podważają prawdziwości tych zeznań, a wynikają z upływu czasu i emocji które towarzyszyły pokrzywdzonemu. Sąd podkreślił że na taką ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonego wpływ miała opinia biegłego z zakresu psychiatrii, z której wynika, że pokrzywdzony nie posiada skłonności do konfabulacji, a jednocześnie jest zdolny do postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń. Za prawdziwością słów pokrzywdzonego przemawiają także obiektywne fakty jak to, że u oskarżonego znaleziono opisywany przez pokrzywdzonego scyzoryk oraz skradzione pieniądze. Nie sposób zatem zarzucić by taka ocena dokonana przez sąd I instancji nosiła cechy dowolności i była sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego czy też logiką zdarzeń. Argumenty skarżącego, że przecież oskarżony odmiennie wyjaśnił nie przyznając się do dokonania rozboju nie mogą skutecznie podważyć prawidłowej bo zgodnej z wymogami art. 7 k.p.k. oceny dowodów, a jest to wyłącznie polemika z prawidłowo poczynionymi ustaleniami faktycznymi i oceną dowodów zgromadzonych sprawie. Skarżący bezpodstawnie podważa wiarygodność zeznań pokrzywdzonego i takie stanowisko nie może być zaakceptowane, bowiem nie podważono istotnego dowodu pozwalającego na prawidłową ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, to jest zeznań biegłej psychiatry A. B. (karta 220 - 221), która uczestniczyła w przesłuchaniu pokrzywdzonego i stwierdziła że pokrzywdzony jest osobą zdolną do składania zeznań, postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń i nie miał żadnych zaburzeń podczas przesłuchania, a nadto z uwagi na pewnego rodzaju upośledzenie jest zbyt szczery i cechuje go pewien rodzaj infantylizmu przy czym jego zeznania są spójne, a obraz scyzoryka przed oczami wskazuje na głębokie przeżycie emocjonalne wynikłe z tego zdarzenia. Słusznie zatem sąd I instancji odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego zwłaszcza w tej części, w której relacje są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego. Podkreślić należy, że oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu w − miał 0,48 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, jest osobą bezdomną, bez pracy, bez źródła utrzymania, a nadto funkcjonariusze policji przy jego zatrzymaniu zabezpieczyli scyzoryk oraz skradzione pieniądze. W tej sytuacji wyjaśnienia oskarżonego w których zaprzeczył by dokonał rozboju na pokrzywdzonym słusznie zostały potraktowane jako przyjęta linia obrony mająca na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej, zwłaszcza że oskarżony był już w przeszłości karany za podobne przestępstwo przeciwko mieniu, co powodowało, że obecnie odpowiada warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. Mając na uwadze te okoliczności nie należy się dziwić, że oskarżony nie przyznał się do dokonanego przestępstwa, bowiem będąc osobą w pełni poczytalną (biegli psychiatrzy po jego przebadaniu nie stwierdzili u niego defektów umysłowych), zdawał sobie sprawę z odpowiedzialności karnej która mu grozi. Można zatem stwierdzić zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i racjonalnego rozumowania, że nie przyznanie się oskarżonego do zarzuconego czynu było naturalną reakcją obronną podjętą w celu uniknięcia dolegliwości kary.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu,

2. zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów udzielonej z urzędu pomocy prawnej za postępowanie odwoławcze i postępowanie incydentalne, albowiem koszty nie zostały opłacone w całości ani w części,

3. zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów i opłat związanych z postępowaniem odwoławczym i zaliczenie ich na rachunek Skarbu Państwa.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych powyżej to jest przyznania waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego i zeznaniom świadków oraz dowodom z dokumentów, wniosek o uwolnienie oskarżonego od odpowiedzialności karnej jest całkowicie bezpodstawny. Dalszy wniosek o zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów obrony z urzędu jest zasadny i znalazł odzwierciedlenie w wydanym wyroku, natomiast wskazać należy, że obrońcy nie należy się dodatkowe wynagrodzenie za udział w postępowaniu incydentalnym jakim było postępowanie w przedmiocie środka zapobiegawczego. Będąc wyznaczonym obrońcą z urzędu w skład należnego wynagrodzenia wchodzą również wszelkie czynności, w których obrońca bierze udział w trakcie postępowania sądowego zarówno w postępowaniu przed sądem I czy II instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439§1 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał wyrok Sądu I instancji w następującym zakresie:

I. uznaje oskarżonego D. N. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym ustala, że oskarżony był uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Krotoszynie II Wydział Karny z dnia 14 listopada 2016r., sygn. akt II K 412/16, za czyny z art. 278 § 1 k.k., art. 286 § 3 k.k. i inne na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, której wykonanie zarządzono postanowieniem tego Sądu z dnia 9 kwietnia 2018r., sygn. II Ko 16/18, a którą odbywał w okresie od 11 lipca 2018r. do dnia 10 lipca 2019r., tj. przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. wymierza mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 19 października 2021r., godz. 21:15 do dnia 20 grudnia 2021r., godz. 11:00 oraz od dnia 24 grudnia 2021r., godz. 11:00 do dnia 05 kwietnia 2022r., przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz.(...);

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. E. 1 697,40 złotych (w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu;

V. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Należało zasądzić obrońcy z urzędu adwokatowi M. E. 738 zł w tym należny podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Wysokość przyznanego wynagrodzenia wynika z paragrafu 17.1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r. poz. 18).

III

Oskarżonego zwolniono z obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze zaliczając poniesione wydatki na rachunek Skarbu Państwa, a to z uwagi na brak majątku oraz bezdomność oskarżonego i orzeczenie długotrwałej kary pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

SSA Jarosław Mazurek SSA Maciej Skórniak SSA Artur Tomaszewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego adw. M. E.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie co do winy

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana