Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 546/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 02 marca 2022 roku w sprawie sygn. akt II K 1017/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania (co do czynu opisanego w punkcie 1 wyroku), mające wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, a mianowicie:

- art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która w przedmiotowej sprawie przybrała charakter dowolnej i niezasadnej odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego - Ł. M. co do niepopełnienia przez niego czynu polegającego na przywłaszczeniu powierzonej mu rzeczy ruchomej w postaci samochodu osobowego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i numerze VIN (...) wraz z dowodem rejestracyjnym czym spowodował straty na kwotę 9.000 zł na szkodę I. i D. M., kiedy z zebranego materiału dowodowego, wyjaśnień oskarżonego należy wysnuć odmienny wniosek zważając, że oskarżony przyznał się do pięciu pozostałych zarzucanych mu czynów,

- art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności sprawy i oparcie ustaleń faktycznych na dowolnie wybranej części materiału dowodowego, co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych następnie za podstawę wyroku, a mianowicie nieuwzględnienie w odpowiednim stopniu dowodu a mianowicie potwierdzenia wpłaty z dnia 22.08.2020 r. Bank (...) S.A. nr placówki 940 na kwotę 10.000 złotych tytułem opłaty za kupno auta O. (...), na konto I. M., co świadczy o zapłacie na rzecz pokrzywdzonej kwoty stanowiącej równowartość pojazdu samochodu osobowego O. (...), zważając, iż w późniejszym stadium postępowania przedmiotowy pojazd został zwrócony pokrzywdzonym.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia, będący wynikiem wyżej wymienionych uchybień procesowych, a polegający na uznaniu przez Sąd I instancji, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje wystarczające podstawy do uznania, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn choć faktycznie z okoliczności sprawy, zebranego materiału dowodowego w tym szczególnie zeznań oskarżonego, dowodu wpłaty oraz jej potwierdzenia przez pokrzywdzonych nie daje podstaw do przyjęcia im sprawstwa zaboru bądź usiłowania zaboru konkretnych pojazdów, a wnioski sądu I instancji w tym zakresie są zbyt daleko idące.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się w głównym ich nurcie niezasadne.

Przy czym, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Przypomnienia też wymaga (w kontekście zarzutów wyartykułowanych w uzasadnieniu apelacji obrońcy oskarżonej), że w świetle ugruntowa­nego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Tymczasem w sprawie nie występują tego rodzaju wątpliwości, które niweczyłyby prawidłową ocenę dowodów i trafne ustalenia faktyczne. Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada, nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Nie budzi bowiem zastrzeżeń okoliczność, że tego rodzaju wątpliwości, o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. winien mieć Sąd, a nie strona postępowania.

W aspekcie powyższego apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych, w zakresie wyjaśnień oskarżonego co do niepopełnienia przez niego czynu polegającego na przywłaszczeniu powierzonej mu rzeczy ruchomej w postaci samochodu osobowego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i numerze VIN (...) wraz z dowodem rejestracyjnym. Z kwerendy akt sprawy w sposób jasny i klarowny wynika, że oskarżony użytkował w/w samochód stanowiący współwłasność I. i D. M. za ich przyzwoleniem, ale wynikało to z faktu wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych co do konieczności wymiany w nim tarcz hamulcowych oraz innych napraw. O złych intencjach i niegodziwości oskarżonego świadczy fakt, że podawał się za zupełnie inną osobę, posługiwał się imieniem i nazwiskiem (...) (zataił nie tylko prawdziwe informacje co do swej tożsamości, ale też w sposób zuchwały i przemyślany kreował się na osobę o określonym statusie gospodarczym i doświadczeniu zawodowym – podawał m. in., że jest strażakiem). Znamiennym też jest, że na przedmiotowe naprawy otrzymał od D. M. 5000 złotych. Z wiarygodnych relacji I. M. wynika, że po ujawnieniu prawdziwej tożsamości oskarżonego i zażądaniu zwrotu pojazdu, Ł. M. poinformował ją o wyjeździe tym samochodem za granicę w celu załatwienia swych spraw. Powyższe zaś potwierdza treść wiadomości tekstowych m. in. z dnia 21.08.2020 r. - korespondencji pokrzywdzonej z oskarżonym - oraz nagrań z rozmów, z których jasno wynika, że Ł. M. nie kwapił się wcale ze zwrotem pojazdu i nie jest prawdą, że jego wolą było nabycie go, zaś wolą pokrzywdzonych jego zbycie. W tym kontekście, zważyć należy, że oskarżony dokonał wpłaty na rzecz pokrzywdzonych łącznej kwoty 12.100 złotych dopiero w momencie, gdy I. M. poinformowała go, że zawiadomi policję o jego karygodnych działaniach. Analiza treści zeznań powołanych pokrzywdzonych w zestawieniu z załączonymi dokumentami wskazuje, że są one spójne i logiczne, a także wzajemnie ze sobą korespondują. Tym samym, stwierdzić należy, iż działanie oskarżonego polegające na wpłacie w/w kwoty podyktowane było wyłącznie bezskutecznym dążeniem do uwolnienia się od odpowiedzialności za przestępstwo przywłaszczenia. O powyższym świadczą również zeznania świadka S. L. z których jasno wynika, że przedmiotowy pojazd zakupił w komisie w P. w dniu 10.08.2020 r. a zatem kilkanaście dni przed tym zanim miał go zakupić Ł. M. od pokrzywdzonych (Ł. M. zaś sprzedał tenże pojazd w komisie w dniu 06.08.2020 r.), co czyni wersję wydarzeń prezentowaną przez oskarżonego i jego obrońcę zupełnie niewiarygodną. Przypieczętowaniem kłamstw oskarżonego jest fakt sfałszowania umowy sprzedaży pojazdu marki O. (...), co wykazało niniejsze postępowanie. Oskarżony, który nie po raz pierwszy wszedł w konflikt z prawem podjął zatem nieskuteczne działania celem uniknięcia, chociażby częściowo odpowiedzialności za przypisany mu czyn.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił co do zasady prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem ich analizy. A zatem, przekonanie Sądu meriti o możności przypisania oskarżonemu zrealizowania znamion czynów mu zarzucanych, w tym z punktu 1 wyroku, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza co do zasady podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie (choć zwięźle) ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego Ł. M. w zakresie przypisanego mu w punkcie 1 wyroku czynu. Sąd Okręgowy podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z punktu 1, ewentualnie o uchylenie przedmiotowego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza nie wykazała błędów w rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Nadto, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił zarówno proces związany z oceną dowodów, jak i przesłanki, które doprowadziły go do uznania oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu.

3.2.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego z uwagi na ich związek z treścią apelacji oskarżonego kwestionującego orzeczoną wobec niego karę, zostaną w tym miejscu omówione łącznie:

- rażąca niewspółmierność kary oraz środków karnych tj. co do czynu z punktu 2 wyroku - 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 120 stawek dziennych po 10 zł, co do czynu z pkt 3 wyroku - 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny, w wysokości 80 stawek dziennych po 10 zł, co do czynu z pkt 4 wyroku - 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł, co do czynu z pkt 5 wyroku - 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł, co do czynu z pkt 6 wyroku - 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł, wymierzonych oskarżonemu Ł. M. poprzez niedostateczne rozważenie dyrektyw wymiaru kary z art. 53 § 1 k.k., tj. nieuwzględnienie w odpowiednim stopniu okoliczności łagodzących tj. przyznania się do winy, wyrażenia skruchy, nadmierne wyeksponowanie okoliczności obciążających tj. uprzednia karalność oskarżonego oraz większa liczba osób pokrzywdzonych, jak i wskazanie przez sąd nagminności tego rodzaju przestępstw;

- naruszenie art. 46 § 1 i 2 k.k. poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy oskarżony naprawił w większości wyrządzoną pokrzywdzonym szkodę zwracając łącznie kwotę 12.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się stricte do zarzutów apelującego, przypomnieć należy, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497).

W sprawie nie ujawniły się okoliczności rzutujące na stopień winy, a tym samym prawidłowo postrzega rzeczywistość i mógł dać posłuch obowiązującemu prawu, czego nie zrobił. Stopień jego zawinienia jest zatem wysoki. Wysoki jest również stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w wyroku Sądu Rejonowego, wyznaczany komponentami wskazanymi w art. 115 § 2 k.k. Sąd I instancji dokonał również prawidłowej subsumpcji prawno – karnej czynów przypisanych oskarżonemu, uwzględniając całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, wymierzona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy kara pozbawienia wolności o charakterze izolacyjnym na poziomie 2 lat wraz z karą łączną grzywny w liczbie 200 stawek dziennych po 10 złotych stawka, są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, a nade wszystko spełnią pożądane cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zważyć należy, iż Sąd Rejonowy uwzględnił uprzednią czterokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu w latach 2014 - 2016, działanie w warunkach powrotu do przestępstwa tzw. recydywy zwykłej określonej w art. 64 § 1 k.k. oraz działanie na szkodę dwóch osób pokrzywdzonych, którzy obdarzyli go zaufaniem, a także okoliczność, że oskarżony częściowo naprawił wyrządzone pokrzywdzonym szkody.

W ocenie sądu odwoławczego, nie ma żadnych racjonalnych powodów, dla których należałoby premiować oskarżonego karą o niższym wymiarze, a nawet karą wolnościową. Wskazać należy, iż zachowanie oskarżonego przejawiające się w nagannych zachowaniach względem I. M. i D. M., zdaniem sądu odwoławczego jest niedopuszczalne i karygodne. Reasumując zestawienie postępowania oskarżonego ze skutkami w sferze emocjonalnej i psychiki pokrzywdzonego D. M. słusznie dały asumpt do uznania przez Sąd I instancji, że bezwzględna kara na poziomie 2 lat pozbawienia wolności wzmocniona dodatkowo karą finansową oraz nawiązka w kwocie 4.828 złotych oraz zadośćuczynienie w kwocie 2.000 złotych, spełnią swe funkcje prewencji indywidualnej i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Podkreślić w tym miejscu należy, iż oskarżony naprawił tylko częściowo wyrządzoną szkodę i zwrócił pokrzywdzonym I. M. i D. M. łącznie kwotę 12.100 złotych, a zatem słusznie w pozostałym zakresie sąd orzekł obowiązek uiszczenia nawiązki w kwocie 4.828 złotych.

Wniosek

Wniosek obrońcy o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie kary w dolnych granicach zagrożenia przewidzianych w zastosowanych przepisach oraz połączenie jednostkowych kar wymierzonych za czyny opisane w pkt 2 - 6 wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej z zastosowaniem zasady zbliżonej do pełnej absorpcji przy czym zaliczenia oskarżonemu na poczet kary łącznej okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oraz wniosek oskarżonego o orzeczenie kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione w skargach apelacyjnych zarzuty wymierzenia oskarżonemu kary rażąco niewspółmiernie surowej nie może być on uznany za zasadny, gdyż granice swobodnego uznania sędziowskiego ustanowione ustawą zostały zachowane (art. 53 k.k.).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 02 marca 2022 roku w sprawie sygn. akt II K 1017/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacje oskarżonego i jego obrońcy bezzasadne. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanych mu przestępstw, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Jednocześnie kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego czynów i sprawiedliwa, na pewno nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Ł. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych, które zasądzono na rzecz adwokata P. B. ustalono na podstawie art. 618 § 1 pkt 2 k.p.k., § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18 z późn. zm.).

3

Sąd okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 11 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego Ł. M. na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. M. kwoty po 840 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

4

Sąd okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 11 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego Ł. M. na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. M. kwoty po 840 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

5

Biorąc pod uwagę sytuację osobistą i majątkową oskarżonego Ł. M., a mianowicie pobyt w izolacji penitencjarnej i brak jakichkolwiek dochodów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zwolnił go od uiszczenia opłaty za drugą instancję oraz od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. M..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 02 marca 2022 roku w sprawie sygn. akt II K 1017/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony Ł. M..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 02 marca 2022 roku w sprawie sygn. akt II K 1017/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana