Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 670/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 27 lipca 2022 roku w sprawie II K 324/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty obrazy prawa procesowego i wynikający z nich zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, tj. zarzuty naruszenia art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk, art. 74 § 1 kpk poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego o spożywaniu alkoholu po zakończeniu prowadzenia pojazdu mechanicznego, opinii uzupełniającej biegłego A. S., który tego nie wykluczył, oraz nadania nadmiernego znaczenia faktowi nieodnalezienia na miejscu zdarzenia butelki po bimbrze, który spożył oskarżony, co w rezultacie doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, jakoby oskarżony był nietrzeźwy w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego, podczas gdy zdaniem apelanta w chwili prowadzenia samochodu był trzeźwy, a alkohol spożył dopiero po zakończeniu prowadzenia pojazdu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione. Ponieważ są ściśle powiązane, zostaną omówione łącznie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy i wyprowadził z tej oceny właściwe ustalenia faktyczne. Sąd Okręgowy nie będzie tej oceny powielał, została zaprezentowana w rzetelnie sporządzonym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dość powiedzieć, że ją aprobuje.

Przechodząc do konkretnych zarzutów apelacji, istotnie, jest teoretycznie możliwe, że oskarżony chwilę po tym, jak prowadzony przez niego samochód ciężarowy „wylądował” w przydrożnym rowie, wypił „ z gwinta” pół litra ponad 50% bimbru ( w takim przypadku wyniki badania retrospektywnego poziomu alkoholu w jego krwi nie były sprzeczne z jego deklaracjami, co przyznał w opinii uzupełniającej biegły toksykolog A. S.), a następnie wyrzucił butelkę po tym specyfiku w gęste krzaki i nie powiedział policjantom, gdzie ona leży i gdzie można ją znaleźć, ale jest to w świetle doświadczenia życiowego oraz zasad logiki nieprawdopodobne, a wręcz niedorzeczne.

Przecież oskarżony to doświadczony, w chwili zdarzenia ponad 40 – letni mężczyzna, w tamtym czasie zawodowy kierowca pojazdów ciężarowych, nie ma również żadnych sygnałów, aby był dotknięty deficytami intelektu i nie rozumiał otaczającej go rzeczywistości i kształtujących ją praw i uwarunkowań społecznych. Oskarżony prowadził pojazd ciężarowy z naczepą przewożącą ładunek, który ( jak twierdzi oskarżony na skutek jego manewru obronnego mającego na celu uniknięcie zderzenia czołowego z zajeżdżającym mu drogę samochodem osobliwym) przewrócił się, rozbił i zatrzymał czesiowo w rowie, ale częściowo na jedni, jednocześnie blokując ruch i powodując znaczny zator drogowy w newralgicznym punkcie dzielnicy przemysłowej dużego miasta. Nie trzeba być geniuszem, aby móc przewidzieć, że w krótkim czasie na miejscu takiego zdarzenia zjawią się służby drogowe, w tym policja. Istotnie, świadek Z. C., prowadzący działalność w zakresie holowania takich pojazdów, przyjechał na miejsce tego zdarzenia kilka minut po godzinie 18.00, a więc tuż po wjechaniu samochodu do rowu. Przecież potwierdza to sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach, wskazując, ze pierwsze badanie stanu trzeźwości miał przeprowadzane około dwie i pół godziny po wjechaniu do rowu, a badanie to miało miejsce o godzinie 20.37, zatem zdarzenie drogowe nawet według oskarżonego miało miejsce około godziny 18.00. Jak wyżej wspomniano, już kilka minut później na miejscu zdarzenia był świadek Z. C.. W jego obecności oskarżony żadnego alkoholu nie pił. Owszem, jak zauważa obrońca, oskarżony na pięć minut wszedł do kabiny rozbitej ciężarówki i wtedy świadek stracił go z oczu, ale było to już po godzinie 19.00 ( k. 41 v). Gdyby oskarżony wtedy spożył alkohol, nie zgadzałyby się wyniki badań retrospektywnych poziomu alkoholu w jego organizmie, na które powołuje się apelant. Oskarżonego „ratuje” jedynie wersja, że wypił pół litra ponad 50% bimbru około godziny 18.00, co oznacza, że musiałby do spożyć w ciągu kilku minut pomiędzy rozbiciem samochodu, a przyjazdem na miejsce zdarzenia świadka Z. C.. Jest to nieprawdopodobne, albowiem:

- po pierwsze, wypicie pół litra ponad 50% alkoholu ( bimbru) bezpośrednio z butelki w takim tempie ( oskarżony musiałby to zrobić w ciągu kilku minut) doprowadziłoby nawet wytrawnego alkoholika do gwałtownej i widocznej dla otoczenia reakcji organizmu ( odruchy wymiotne, zapaść, gwałtowne uderzenie alkoholu do mózgu powodujące zataczanie się, bełkotliwą mowę, smród bimbru z ust). Tymczasem świadek Z. C. niczego takiego nie zaobserwował;

- po drugie, nawet nierozgarnięty nastolatek mógłby i powinien przewidzieć, że w krótkim czasie na miejsce takiego zdarzenia drogowego przyjadą różne służby drogowe, w tym policjanci, którzy będą badali trzeźwość kierującego ( wydarzyło się to w czasie intensywnego ruchu w dzielnicy przemysłowej na newralgicznym odcinku drogowym łączącym miasto z trasą szybkiego ruchu). Oskarżony nie jest nieopierzonym młodzieńcem, tylko doświadczonym ponad 40 – letnim mężczyzną, w tamtym czasie zawodowo pracującym jako kierowca samochodów ciężarowych i musiał sobie z tego zdawać sprawę. W tych okolicznościach nieprawdopodobna jest jego wersja, że ze zdenerwowania wypił alkohol, a już na pewno nie jest wiarygodne, że taką jego ilość w takim tempie;

- po trzecie, oskarżony miał świadomość, że powstała szkoda ma mieniu, która go obciąża ( uszkodzony samochód i ładunek). Skoro twierdził, że wjechał do rowu nie ze swej winy, tylko na skutek manewru obronnego wywołanego piracką jazdą jakiegoś innego kierowcy samochodu osobowego, to sam wzywałby na miejsce zdarzenia policję, a nie pił „ z gwinta” bimber nie przejmując się losem swojego samochodu i ładunku;

- po czwarte, gdyby nawet doszło do takiej niedorzecznej sytuacji, że oskarżony jednak napiłby się alkoholu po zdarzeniu, to przybyłym na miejsce i pytającym go o to policjantom pokazałby palcem butelkę po nim, bo wiedziałby, że to jedyna ( i tak wątła) szansa na to, że uwierzą oni, iż napił się jakiegoś trunku po zdarzeniu. Tymczasem oskarżony owszem, tłumaczył się, że wypił bimber po zdarzeniu, ale na pytania policjantów o to, gdzie jest butelka, nie potrafił udzielić żadnej odpowiedzi. Więc twierdzenia apelanta, że tej butelki nie szukano, nie interesowano się nią, są niezgodne z materiałem dowodowym, z którego wynika, że policjanci wprost o nią pytali, a oskarżony nie potrafił wytłumaczyć, gdzie się niby podziała ( k. 37 v, k. 22v), zaś oględziny miejsca zdarzenia ( bo obrońca pomija, że takowe były przeprowadzone – k. 7) i poszukiwania wokół pojazdu ( bo policjanci szukali tej butelki wokół pojazdu, co wynika z ich zeznań świadka A. Z. z postępowania przygotowawczego – vide k. 37v ) nie doprowadziły do jej odnalezienia. Twierdzenie, że oskarżony wyrzucił ją w gęste krzaki pojawiło się dopiero na rozprawie i także ono jest nielogiczne – po co oskarżony miałby wyrzucać butelkę daleko od samochodu ( jak wyżej wspomniano przy samochodzie jej nie znaleziono) w jakieś krzaki, a potem nie wskazywać miejsca, w które ją wyrzucił, skoro jej znalezienie mogłoby być dla niego korzystne. Przesadzona jest również dykteryjka o gęstwinie krzaków – wszak zdarzenie miało miejsce w styczniu.

Podsumowując, wersja oskarżonego jest niewiarygodna, a wręcz niedorzeczna, dlatego słusznie nie dano jej wiary i ustalono, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Wniosek

O uniewinnienie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, a zarzuty apelacji bezzasadne - było to powyżej omówione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok i zawarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Było to omawiane.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków postepowania odwoławczego ( na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł ) i opłatę za drugą instancję .

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana