Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1353/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 21 października 2021r., sygn. akt III K 43/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. K. (1)

Stan majątkowy

Informacja e-puap

k. 294

2.1.1.2.

M. K. (1)

Niekarany

Dane o karalności z systemu KRK

k. 295

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e-puap

Informacje ze wskazanego dokumentu nie budzą wątpliwości i należy uznać je za udowodnione.

2.1.1.2

Dane o karalności z systemu KRK

Informacje ze wskazanego dokumentu nie budzą wątpliwości i należy uznać je za udowodnione.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., albowiem Sąd Rejonowy wyszedł poza granice aktu oskarżenia i uznał oskarżonego za winnego czynu, który nie był objęty aktem oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten jest zupełnie chybiony i wręcz niezrozumiały. Rzeczą oczywistą jest, że sąd nie jest związany opisem czynu zarzucanego, a po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności może i powinien nadać mu w wyroku dokładne określenie (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.), które może odbiegać od opisu przyjętego w akcie oskarżenia. Czyn przypisany musi mieścić się w tym samym zespole zachowań człowieka, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów jego działalności wartościowaniu z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego, a z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd dokonując zmiany opisu czynu zarzuconego oskarżonemu dokonał kosmetycznej wręcz zmiany wskazując, że M. K. zeskanował kod kreskowy od wody po goleniu (...), a nie po prostu „produkt tańszy w postaci wody po goleniu (...)”. Była to zatem zmiana podyktowana brzmieniem art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, iż nie narusza zasady skargowości dokonanie modyfikacji sposobu działania sprawcy, zakładające odmienność przedsiębranych czynności, gdy z kolei zachowana zostaje tożsamość daty i miejsca czynu (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2017 r., sygn. akt V KK 172/17).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu, także wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

3.2.

1)  Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia – zarzut opisany pod punktem 1, podpunktami a-g petitum apelacji;

2)  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia - zarzut opisany pod punktem 2, podpunktami a-e petitum apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy zaznaczyć, iż rozbudowane, chaotyczne, ilościowo powielane zarzuty apelacyjne w istocie sprowadzały się do wykazania błędnych ustaleń faktycznych sądu meriti mających wpływ na treść wyroku, co było następstwem dowolnej oceny dowodów zebranych w sprawie. W ocenie Sądu Okręgowego wskazane w apelacji uchybienia w niniejszej sprawie nie zaistniały. Sąd I instancji właściwie oraz z zachowaniem reguł określonych w art. 7 k.p.k. ocenił cały, należycie zebrany i ujawniony na rozprawie materiał dowodowy i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne, a następnie wysnuł prawidłowy wniosek o uznaniu winy oskarżonego. Okoliczność jedynie odmiennej oceny dowodów, przedstawiona przez skarżącą nie jest wystarczającą podstawą do skutecznego podważenia ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd orzekający w pierwszej instancji, w szczególności – a tak jest w okolicznościach rozpoznawanej sprawy – gdy te oparte zostały o ocenę dowodów pozostającą pod ochroną art. 7 k.p.k., a w przeciwieństwie od przedstawionej przez apelującą, która była jedynie fragmentaryczna i nie uwzględniała wniosków wynikających z całościowej analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie. Również dokonanie oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 k.p.k. ( tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 16 stycznia 2018 roku, sygn. akt V KK 491/17, LEX nr 2435686).

Stanowisko skarżącej sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi. Owszem, świadkowie P. K. i O. T. nie byli bezpośrednimi świadkami czynów popełnionych przez oskarżonego, lecz w żaden sposób nie dezawuuje to ich zeznań. P. K. wskazał przyczynę interwencji w której jako funkcjonariusz Policji brał udział, jej przebieg – w tym fakt wylegitymowania oskarżonego oraz przeszukania jego pojazdu i ujawnienia w nim skradzionych dzień wcześniej perfum – a także opisał ustalenia O. T. na podstawie których ujęto M. K.. Mając zaś na uwadze sposób działania oskarżonego trudno oczekiwać, by O. T. powzięła sposób o popełnionych przestępstwach na szkodę sklepu inaczej niż poprzez analizę nagrań monitoringu oraz stanów magazynowych. By złapać oskarżonego „na gorącym uczynku” pracownik sklepu musiałby uważnie kontrolować czy zeskanowany produkt pokrywa się z tym wyświetlającym się na ekranie kasy samoobsługowej, a w sytuacji natężonego ruchu jest to niemal niemożliwe. Trzeba również pamiętać, że O. T. była managerką sklepu (...), wobec czego miała wiedzę na temat produktów znajdujących się na ekspozycji, w tym jakiej są marki oraz jaka jest ich pojemność – co również wynikało z systemu informatycznego sklepu. Nie sposób zatem zgodzić się z obrońcą, iż nie udowodniono jakie perfumy zostały zabrane przez oskarżonego. Zeznania ww. świadków były spójne z pozostałym materiałem dowodowym, a zwłaszcza obiektywnymi dowodami w postaci nagrań z monitoringu oraz zeskanowanymi paragonami, które potwierdzają przebieg zdarzeń przedstawiony przez O. T.. W ocenie Sądu Okręgowego pismo z dnia 21 lipca 2021 roku (k. 179-181) złożone przez oskarżonego, a zawierające zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa lub wykroczenia na jego szkodę, nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Skarżąca powołując się na gołosłowne twierdzenia zawarte w tymże piśmie stara się podważyć wiarygodność zeznań kluczowego świadka – O. T. – argumentując, iż ma ona interes w obciążaniu oskarżonego, co jest stanowiskiem zupełnie niezrozumiałym, albowiem z okoliczności zawartych w treści apelacji, a nawet pisma z dnia 21 lipca 2021 roku nie sposób doszukać się interesu, którym miałaby się kierować O. T., by pomawiać M. K..

W odniesieniu do zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. wskazać należy, że stan określony przez ustawodawcę jako „niedające się usunąć wątpliwości” powstaje dopiero w następstwie oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości, albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonego mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.05.1999 r., sygn. akt IV KKN 714/98, Prok. i Pr. 2000/4/8). Należy stwierdzić, iż reguła z art. 5 § 2 k.p.k. nie może być wykorzystywana do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości zachodzących w procesie. Zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega bynajmniej na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie one pasują do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Jak już wyżej wskazano nie było wątpliwości jakie perfumy zabrał oskarżony. Jak bowiem zeznała O. T. – ekspozycja w sklepie była stała, zaś pracownicy jedynie uzupełniali stan produktów na półkach. Stąd też na podstawie ich umiejscowienia świadek wiedziała jakie konkretnie perfumy zniknęły, co w późniejszym czasie zostało potwierdzone po sprawdzeniu stanu magazynu. Skarżąca powołując się na zeznania świadka O. T. w zakresie rozbieżności w cenach i ewentualnych błędach systemu, co w jej ocenie ma uprawdopodabniać wersję, iż oskarżony jeśli dostrzegł na kasie nazwy skasowanych produktów i ich cenę, to nie działał w zamiarze bezpośrednim, nie dostrzega, że z zeznań tegoż świadka oraz treści emaila pokrzywdzonej spółki z dnia 9 lipca 2021 roku (k. 177) wynika, że są to przypadki bardzo sporadyczne, a najczęściej dotyczą sytuacji, gdy produkt zostaje skasowany z ceną promocyjną lub bez niej. Nieprawdopodobnym jest, by w dość krótkim czasie oskarżony dwukrotnie spotkał się z błędem systemu, polegającym na zeskanowaniu kodu kreskowego tego samego produktu, tj. od wody po goleniu (...) o wartości 29,99 zł, zamiast kodu kreskowego perfum znajdujących się w koszyku, a które następnie zabrał, mimo że ich cena kilkukrotnie przekraczała cenę uiszczoną przez oskarżonego, czego z pewnością oskarżony miał świadomość, skoro po pierwsze oglądał wskazane produkty, przez co musiał zwrócić uwagę na ich cenę, a po drugie dokonywał wyboru metody płatności na ekranie kasy samoobsługowej i w podglądzie rachunku widział jaką cenę ostatecznie zapłaci. W tym przedmiocie należy również zwrócić uwagę na niecodzienne zachowanie M. K. utrwalone m.in. w dniu 20 listopada 2020r., kiedy to dokonywał dokładnych oględzin kilku opakowań perfum marki L. (...), zwracając szczególną uwagę na spód opakowania gdzie widniał kod kreskowy. Następnie o godz. 18:08:25 oskarżony po zabraniu wybranego opakowania perfum z półki, wykonuje ruchy przypominające zdrapywanie spodu opakowania i oddala się z pola widzenia kamery. Natomiast przy podejściu do kasy samoobsługowej i zeskanowaniu przedmiotowych perfum – jak wynika z paragonu (k. 54) - zostały one skasowane jako woda po goleniu G.. Zdaniem Sądu Okręgowego świadczy to o zaplanowanym i świadomym działaniu oskarżonego, skoro podobna sytuacja miała miejsce dwukrotnie, zaś w przypadku czynu popełnionego w dniu 10 grudnia 2020r. oskarżony nawet nie zeskanował kodu kreskowego perfum.

Nie było potrzeby by z urzędu powoływać biegłego z zakresu antroposkopii w celu ustalenia, czy osobą nagraną na monitoringu jest oskarżony. Bez znaczenia jest fakt, iż sprawca miał twarz zasłoniętą maseczką, skoro na nagraniach zarówno z dnia 6 października 2020r., 20 listopada 2020r. i 10 grudnia 2020r. wyraźnie można było dostrzec cechy charakterystyczne dla oskarżonego w postaci zakoli i łysiny z tyłu głowy, które to cechy zostały również stwierdzone przez Sąd na rozprawie (k. 169). Należy również podkreślić, że sam oskarżony nie kwestionował, iż to on widnieje na nagraniach (zrobiła to dopiero skarżąca w toku rozprawy). M. K. został rozpoznany przez O. T. jako sprawca czynów popełnionych w ww. datach i na tej podstawie przez nią ujęty. Świadek jako manager sklepu dysponowała nagraniami z monitoringu oraz skanami paragonów, których data wydania pokrywa się z czasem popełnienia czynów (wskazanym na nagraniach) przez oskarżonego, dlatego też nie miała wątpliwości, że to oskarżony jest sprawcą przestępstw popełnionych w dniach 6 października i 20 listopada 2020 roku (oraz wykroczenia w dniu 10 grudnia 2020r.). Co więcej, po zatrzymaniu oskarżonego i przeszukaniu należącego do niego pojazdu, ujawniono w nim skradzione w dniu 10 grudnia 2020 roku perfumy (...) (...) 30ml. Dowód z nagrania monitoringu z dnia 11 grudnia 2020 roku był w tej sytuacji bezprzedmiotowy dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem fakt iż to oskarżony widnieje na nagraniach nie budzi żadnych wątpliwości. Na marginesie trzeba dodać, że zwraca uwagę pewna niekonsekwencja obrońcy w tym przedmiocie. Z jednej strony obrońca kwestionuje, iż to oskarżony widnieje na nagraniu z monitoringu, zaś z drugiej strony podejmuje działania w celu obrony tegoż nieznanego „mężczyzny”, a z ostrożności procesowej wnosi o zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego nie dostrzegając, iż w przypadku instytucji z art. 66 § 1 k.k. okoliczności popełnienia czynów nie powinny budzić wątpliwości, co w przypadku kwestionowania sprawstwa oskarżonego ma przecież miejsce.

W związku z powyższym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych również należy uznać za niezasadny, albowiem jak już wyżej wykazano, ocena wartości dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. W oparciu o prawidłowo ocenione dowody, Sąd Rejonowy dokonał trafnych ustaleń faktycznych. Okoliczność, że obrońca się z tym stanowiskiem sądu I instancji nie zgadza, nie oznacza, że nie jest ono zasadne, gdyż nie przedstawił w swojej apelacji żadnych argumentów, które mogłyby skutecznie zakwestionować prawidłowość rozumowania i wnioskowania tego sądu. Stąd też omówione zarzuty i ich uzasadnienie zaprezentowane przez apelującą okazały się nietrafionymi, a twierdzenia skarżącej to wyłącznie projekcja własnych ocen, sugestii i przekonań nieznajdujących jednak koniecznego potwierdzenia w zgromadzonych dowodach.

W żaden sposób nie doszło też do naruszenia prawa oskarżonego do obrony. Wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd meriti nie wyciągnął żadnych negatywnych konsekwencji z postawy procesowej, lecz po prostu nie skorzystał z fakultatywnej instytucji z art. 66 § 1 k.k., do czego miał pełne prawo, zwłaszcza że jednym z elementów warunkujących możliwość zastosowania wyżej przywołanego przepisu jest m.in. postawa sprawcy, tj. stosunek do porządku prawnego i popełnionych czynów. Natomiast jak wynika z materiału dowodowego, oskarżony bezkrytycznie podszedł do popełnionych przez niego czynów, nie wyraził skruchy, żalu, ani też nie przeprosił za swoje zachowanie. Powyższe okoliczności w zestawieniu z prawomocnym skazaniem oskarżonego za czyn z art. 119 § 1 k.w. na szkodę tego samego pokrzywdzonego – co świadczy o utrwalonym, a nie incydentalnym działaniu - słusznie doprowadziły Sąd Rejonowy do wniosku, iż postawa M. K. nie daje rękojmi, iż pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Nie ma również mowy o obrazie art. 424 § 1 k.p.k., gdyż przepis ten dotyczy elementów uzasadnienia, które tworzone jest już po wydaniu wyroku. Zatem niedoniesienie się do kwestii wskazanych w zarzutach apelacji, w oczekiwanym przez skarżącą zakresie, nigdy nie będzie miało wpływu na treść wyroku.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione przez skarżącą zarzuty okazały się niezasadne, a zatem brak jest podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków.

3.3.

Naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania, pomimo spełnienia przesłanek określonych w art. 66 § 1 k.k., podczas gdy przy założeniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów nie są znaczne, oskarżony nie jest karany, dobrowolnie naprawił szkodę, której rozmiar nie jest znaczny, wskazują na zasadność zastosowania wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania, co w należyty sposób spełni cel społecznego oddziaływania oraz zadania represyjno-wychowawcze wobec oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim należy wskazać, że zarzut obrazy prawa materialnego może być zasadny tylko wówczas, gdy dotyczy zastosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Jeżeli zaś ustawa stwarza tylko fakultatywną możliwość zastosowania określonego przepisu prawa materialnego – jak w przypadku art. 66 § 1 k.k.- to przez niezastosowanie tego przepisu sąd nie dopuszcza się jakiegokolwiek, nie mówiąc już o rażącym, naruszenia prawa. Warunkowe umorzenie ma charakter fakultatywny, co oznacza, że nawet mimo ziszczenia się wszystkich przesłanek jego stosowania sąd nie musi go zastosować.

W niniejszej sprawie formalne warunki do zastosowania instytucji w trybie art. 66 § 1 k.k. zostały co prawda spełnione, bowiem oskarżony nie był w przeszłości karany, a przypisane mu przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności, nie przekraczającą 5 lat. Jednakże nie sposób zgodzić się ze skarżącą, iż stopień winy i społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny oraz że postawa oskarżonego uzasadnia przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego. Co prawda wysokość wyrządzonej szkody nie była nadmiernie wysoka oraz została ona naprawiona, lecz należy mieć na uwadze na sposób działania oskarżonego, który był tożsamy w przypadku popełnionych przez niego czynów, co świadczy o tym, że nie stanowiły one przypadkowego i incydentalnego naruszenia porządku prawnego, lecz przejaw wykształconej po jego stronie postawy. Nadto jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy – oskarżony nie przyznał się do winy, ani też nie wyraził skruchy czy żalu. Oczywiście nie wolno wyciągać negatywnych konsekwencji z faktu nieprzyznawania się do zarzucanego czynu, ponieważ nie można wywodzić negatywnych skutków wobec sprawcy z faktu wykonywania swego prawa do obrony. Mając jednak na uwadze stosunek sprawcy do popełnionych przez niego czynów (który nie był krytyczny) oraz fakt skazania za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. popełnione na szkodę tego samego pokrzywdzonego, należy uznać, iż M. K. nie zasługiwał na dobrodziejstwo skorzystania z instytucji przewidzianej w art. 66 § 1 k.k.

Wniosek

Warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego na okres jednego roku próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu, także wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest w pełni zasadny. Brak podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacyjnych oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana daty czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazana zmiana wynikała najpewniej z omyłki pisarskiej, albowiem Sąd Rejonowy wskazał identyczną datę jak w przypadku czynu z punktu I wyroku.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Bez punktu

Sąd Okręgowy na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem opłaty sądowej za drugą instancję, zaś na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, uznając, że uiszczenie przedmiotowych kosztów nie będzie dla niego nadmiernie uciążliwe.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana