Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Grzegorz Wątroba

Sędziowie

SSA Marcin Ciepiela

SSA Rafał Doros (spr.)

Protokolant

Jolanta Stańczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 96/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 24 listopada 2020 r. sygn. akt II K 214/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrońcy oskarżonego A. S. rażącej obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku, a to art. 170 § 1 pkt. 3 k.p.k. poprzez:

- błędne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego materiałoznawcy dotyczącej tego czy zabezpieczone w miejscowości H. wentyle sprowadzone na zamówienie B. S. były używane do produkcji podrabianych opakowań kawy (...);

- błędne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o zwrócenie się do spółki (...).R.O. o przesłanie informacji i dokumentów dotyczących produkowanej przez spółkę kawy, w tym informacji o posiadanych prawach do nazw (brandów) i znaków graficznych, wysokości produkcji i sprzedaży, a także danych dostawców folii, wentyli oraz kartonów, na okoliczność wykazania, że działania A. S. w okresie objętym aktem oskarżenia związane były z legalną działalnością.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był niezasadny z powodów opisanych szerzej w punkcie 3.2 formularza. Należy wskazać, że okoliczności, które miały być udowodnione nie miały znaczenia dla rozpoznania sprawy. Wykazanie, że oskarżony był zaangażowany także w działalność spółki (...).R.O. i była to działalność mająca na celu wprowadzenie na rynek nowej marki kawy nie ma znaczenia dla ustalenia, że równocześnie oskarżony wprowadzał do obrotu kawę z podrobionym znakiem towarowym. Także stwierdzenie czy zabezpieczone wentyle były zastosowane w opakowaniach zatrzymanej kawy z podrobionym znakiem towarowym pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie A. S. od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny, ponieważ Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadne podniesione zarzuty.

3.2.

Zarzut obrońcy oskarżonego A. S. rażącej obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku, a to art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego; niekonsekwentnym wybiórczym potraktowaniu dowodów obciążających oskarżonego A. S. czyli zeznań P. C. poprzez bezkrytyczne uznanie ich za wiarygodne pomimo braku w materiale dowodowym innych dowodów potwierdzających te zeznania, a nawet w przypadku istnienia dowodów przeciwnych, przy jednoczesnym całkowicie dowolnym potraktowaniu wyjaśnień i zeznań współoskarżonych oraz świadków: M. G. (2), I. G., R. R., A. C. i T. C. oraz bezpodstawnym uznaniu za niewiarygodne zeznań korzystnych dla oskarżonego złożonych przez K. S., D. S., W. Z., P. J., A. M. (1), K. B. i J. C. oraz na rozstrzygnięciu nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k., 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. okazał się niezasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Nie uchybił przy tym zasadom logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji w sposób logiczny uzasadnił dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. S. i dlaczego uznał za wiarygodne dowody przeciwne.

W ocenie Sądu Apelacyjnego obrońca oskarżonego we wniesionej apelacji prowadził jedynie polemikę z oceną dowodów przeprowadzoną przez sąd I instancji. Zarzuty apelacji nie wytrzymały konfrontacji z logiczną oceną materiału dowodowego, którą przeprowadził sąd I instancji na podstawie całokształtu ujawnionych na rozprawie okoliczności.

Nie ma racji obrońca oskarżonego, twierdząc, że Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o odosobniony dowód z wyjaśnień i zeznań P. C.. Wbrew twierdzeniom obrońcy dowód ten znajdował potwierdzenie, a to w wyjaśnieniach i zeznaniach: M. G. (2), I. G., R. R., T. C. i A. C., a także w dowodach z dokumentów.

Należy podkreślić, że P. C. złożył w postępowaniu przygotowawczym obszerne wyjaśnienia zarówno w przedmiocie zarzutów objętych niniejszym postępowaniem jak i w zakresie szerszym, dotyczącym innych zdarzeń, co do których toczy się odrębne postepowania karne. Oskarżony P. C. wyjaśnił obszernie na temat przestępczej działalności A. S. i innych osób. Opisał przy tym także swoją rolę w popełnianych przestępstwach. W ocenie Sądu Apelacyjnego niewątpliwie P. C. zdecydował się na współpracę z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości w celu polepszenia swojej sytuacji procesowej. Motywy, którymi się kierował mają jednak drugorzędne znaczenie, a to z uwagi, że jego wyjaśnienia i zeznania znalazły potwierdzenie w innych dowodach.

P. C. opisał bardzo dokładnie, zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed sądem, okoliczności dotyczące funkcjonowania grupy przestępczej, która zajmowała się wprowadzaniem do obrotu kawy z podrobionymi znakami towarowymi.

Wskazał miejsca przestępczej działalności i sposób działania. Przedstawił osoby, które działały w zorganizowanej grupie przestępczej, a które rozpoznał w trakcie okazania. Konsekwentnie opisywał kierowniczą rolę oskarżonego A. S.. Sąd Apelacyjny podobnie jak Sąd Okręgowy nie stwierdził w wypowiedziach świadka takich sprzeczności, które mogłyby je dyskwalifikować jako wartościowy dowód w sprawie.

Wyjaśnienia i zeznania P. C. znalazły istotne potwierdzenie w zeznaniach i wyjaśnieniach świadka M. G. (2) (k. 1823-1831). M. G. (2), miał w związku z udziałem w przestępczym procederze postawione zarzuty i zdecydował się nie tylko do nich przyznać, ale także dobrowolnie poddał się karze. M. G. (2) w okresie objętym aktem oskarżenia pracował jako kierowca u syna A. S.. Przyznał, że woził podrobioną kawę (oznaczoną podrobionym znakiem towarowym (...)) z miejscowości H. w miejsca wskazane przez A. S. i B. S. samochodem ciężarowym należącym do B. S.. Transportował także tzw. kawę surową, dyspozycje wydawał mu A. S.. Zdarzało się, że drukował na opakowaniach daty, a także odbierał kartony z nadrukami (...) od oskarżonego M. G. (1). Świadek obciążył też własną żonę, twierdząc, że nanosiła daty produkcji na puste torebki kawy (...). Opakowania kawy z nadrukowaną datą woził do miejscowości H. i przekazywał P. C. i D. M., a także B. S..

Zeznania i wyjaśnienia M. G. (2) znalazły potwierdzenie w zeznaniach i wyjaśnieniach I. G. (k. 1831 – 1833), która przyznała, że nabijała na torebkach kawy L. datę i godzinę na polecenie oskarżonego A. S.. To A. S. osobiście instruował ją jak ma postępować (k. 698). Świadek wskazała, że oskarżony A. S. zaproponował pracę jej mężowi. Wiedziała, że ta działalność była niezgodna z prawem. Maszynę do wybijania daty i godziny przywieźli jej cyt. „dwaj młodzi chłopcy”, których rozpoznała w czasie czynności okazania (k. 699). Byli to oskarżeni D. M. i M. S..

Także świadek R. R. (k. 1836 – 1843) przyznał, że brał udział w produkcji kawy (...), sypał ziarna do maszyny w miejscowości H.. Świadek wskazał na wiodącą rolę oskarżonego A. S., który go w tym celu zatrudnił. Świadek wskazał także innych uczestników przestępczego procederu, opisując wykonywane przez te osoby czynności. Podkreślił między innymi, że oskarżony M. G. (1) zgodził się produkować kartony z napisem (...) (k. 908-920).

Podobnie świadkowie T. C. i A. C. wskazali na kierowniczą rolę oskarżonego A. S. w przestępczym procederze. T. C. potwierdził, że pracował przy produkcji kawy (...). P. C. określił jako kierownika produkcji, ale jako szefa wskazał A. S., twierdząc, że wszystko należało do A. S..

A. C. zeznał, że R. R. zaproponował mu pracę w firmie (...), w której składał kartony z napisem (...) (k. 1866). Widział oskarżonego M. G. (1). Zeznał stanowczo, że produkowane przez niego kartony miały napis (...).

Jakkolwiek świadek A. C. nie widywał oskarżonego A. S. przy procesie produkcji kawy, to z jego zeznań wynika, że oskarżony A. S. nie tylko wiedział o całym procederze, ale go w całości nadzorował. W szczególności z wyjaśnień A. C. złożonych w postepowaniu przygotowawczym (k. 821) wynikało, że oskarżony A. S. finansował całe przedsięwzięcie, a P. C. gdy pojawiał się jakiś problem to konsultował go z A. S..

Wskazane wyżej dowody osobowe znajdowały ponadto pełne potwierdzenie w dowodach z: protokołów przeszukania pomieszczeń biurowych i gospodarczych położonych w miejscowości „H. (...)”, protokołu przeszukania pojazdu R. (...) nr rej. (...), protokołu oględzin posesji w miejscowości „H. (...)” wraz z dokumentacją fotograficzną oraz w opinii biegłego z zakresu znaków towarowych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego mając na uwadze zeznania i wyjaśnienia ww. osób oraz dowody z dokumentów nie można mieć najmniejszych wątpliwości co do faktu, że A. S. kierował zorganizowaną grupą przestępczą zajmującą się wprowadzaniem do obrotu kawy z podrobionym znakiem towarowym (...).

Na tym tle wyjaśnienia A. S. były wykrętne, nielogiczne i nieprzekonujące. W bardzo trafny sposób ocenił je Sąd I instancji wskazując na najważniejsze aspekty przyjętej przez oskarżonego linii obrony, której celem było zdyskredytowanie P. C. i przedstawienie się w roli ofiary szantażu. A. S. wskazał świadków – współosadzone z nim osoby, które miały potwierdzić, że P. C. domagał się od niego korzyści majątkowej pod groźbą złożenia obciążających go wyjaśnień. Taka linia obrony mogłaby mieć szansę powodzenia w sytuacji gdyby wyjaśnienia i zeznania P. C. były dowodem odosobnionym. Jednak w sprawie także inne osoby potwierdziły prawdziwość wypowiedzi P. C..

Sąd Apelacyjny nie miał zastrzeżeń do oceny przez Sąd I instancji zeznań świadków: K. S., D. S., W. Z., P. T., A. M. (1), K. B., a także J. C.. Sąd Okręgowy słusznie zwrócił uwagę na niespójności i nielogiczności w zeznaniach ww. świadków. Przedstawione przez wskazanych świadków (za wyjątkiem J. C.) rzekome okoliczności otrzymania przez A. S. tzw. grypsu od P. C., a w szczególności fakt, że A. S. miał się pozbyć tak dla niego istotnego dowodu budzą poważne wątpliwości. Świadkowie w nieprzekonujący sposób wskazywali na niejako przypadkowe wejście w posiadanie opisywanych informacji. Mało prawdopodobne jest, by autor takiego grypsu podpisał się pod nim imieniem, a co wynikało z wątpliwych zeznań W. Z..

W kontekście licznych nieścisłości w wypowiedziach ww. świadków trudno nie przyznać racji Sądowi I instancji, który ocenił złożone przez nich zeznania krytycznie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego należy podkreślić, że nie są istotne motywy, którymi kierował się P. C., decydując się na współpracę z organami ścigania. Pozostaje bez znaczenia dla sprawy, czy P. C. domagał się od oskarżonego A. S. pieniędzy. Żaden ze świadków nie znał wzajemnych zobowiązań i rozliczeń pomiędzy P. C. i A. S..

W świetle zgromadzonych dowodów zupełnie nietrafione były także argumenty dotyczące prowadzenia przez oskarżonego A. S. czynności zmierzających do produkcji kawy pod własną marką. To czy oskarżony prowadził takie działania nie ma znaczenia dla rozpoznania sprawy. Prowadzenie w jakiejś części legalnej działalności nie wyklucza bowiem, że oskarżony równocześnie zajmował się działalnością przestępczą.

W ocenie Sądu odwoławczego należy stwierdzić, że pozbawione logiki było stawianie przez obrońcę jednocześnie zarzutu obrazy art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k. Skarżący kwestionował ocenę dowodów, a takiej sytuacji nie dotyczy art. 5 § 2 k.p.k., tylko art. 7 k.p.k. Jeżeli ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego lub innym dowodom, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów, wynikającej z treści art. 7 k.p.k.

Skuteczne posłużenie się zarzutem obrazy art. 5 § 2 k.p.k. może przynieść oczekiwany przez skarżącego efekt jedynie wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów. O naruszeniu tego przepisu można więc mówić wówczas, gdy sąd, ustalając, że zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, nie rozstrzygnie ich na korzyść skazanego, co w tej sprawie nie miało miejsca (porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2016 r. sygn. akt III KK 22/16, Prok.i Pr.- wkł. 2016/5/13)

Nie może być więc mowy o naruszeniu przepisu art. 5 § 2 k.p.k. skoro sąd I instancji dysponował wystarczającym materiałem dowodowym, który prawidłowo ocenił, dając tej ocenie wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wskazał dlaczego jednym dowodom odmówił wiarygodności i dlaczego nie ocenił pozytywnie innych dowodów.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie A. S. od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był bezzasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

3.3.

Zarzut obrońcy oskarżonego A. S. błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na ustaleniu, że oskarżony A. S. dopuścił się zarzucanych mu czynów, za które został skazany w pkt. 1 i 2 wyroku w sytuacji gdy w materiale dowodowym poza pomówieniami P. C., który składał je w celu poprawienia swojej sytuacji procesowej brak jakiegokolwiek obiektywnego i weryfikowalnego dowodu, że oskarżony kierował grupą przestępczą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, należało stwierdzić, że Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mającego wpływ na jego treść. Dla porządku należy wskazać, że błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika albo z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji nie dopuścił się, o czym była już wyżej mowa w rubryce 3.2 formularza, przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, a zaskarżony wyrok pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Jego wydanie zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i jednocześnie Sąd I instancji rozważył istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego A. S.. Obrońca nie zdołał wykazać sądowi meriti uchybień przy ocenie dowodów, polegających na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności.

Sąd I instancji nie dopuścił się także obrazy art. 410 k.p.k. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Przy czym oparcie się przez sąd, po przeprowadzeniu kompleksowej oceny dowodów, na wybranych dowodach, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu.

W rozpoznawanej sprawie obrońca oskarżonego A. S. sformułował zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w dość ogólny sposób. Błąd w ustaleniach faktycznych wywodził z przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów. Kwestionował bowiem w uzasadnieniu środka odwoławczego przeprowadzoną przez sąd meriti ocenę dowodów. Przy czym w ocenie Sądu odwoławczego zarzuty obrońcy stanowią w istocie polemikę z oceną i ustaleniami Sądu I instancji. Nie zawierają argumentów, które można skutecznie przeciwstawić ocenie i ustaleniom poczynionym przez ten sąd. Charakterystyczne jest, że obrońca podkreśla, że oskarżony A. S. został pomówiony przez P. C.. Pomija przy tym wyjaśnienia i zeznania świadków: M. G. (2), I. G., R. R., T. C. i A. C., z których niewątpliwie wynikało, że rola A. S. w przestępczym procederze była taka jak przedstawił ją P. C.. Obrońca powołuje się także na wybiórcze i wyrwane z kontekstu wypowiedzi świadków, nie zważając na ich kompleksową ocenę, którą przeprowadził Sąd Okręgowy.

Zupełnie niezrozumiałe są argumenty obrońcy odnoszące się do braku ustalenia przez Sąd I instancji osoby, która sprowadziła opakowania oznaczone podrobionym znakiem towarowym (...). Takie dywagacje wskazują nie niezrozumienie istoty uczestniczenia w zorganizowanej grupie przestępczej oraz kierowania taką grupą, a także istoty współsprawstwa. Oskarżony A. S. kierując zorganizowaną grupą przestępczą nie musiał co oczywiste wykonywać osobiście wszystkich czynności, wyczerpujących znamiona z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem za współsprawcę może być uznany bowiem zarówno ten, kto wykonuje osobiście całość znamion danego typu czynu zabronionego jak i ten kto wykonuje ich część, a także ten kto nie realizuje osobiście żadnego znamienia czasownikowego ale rola takiej osoby w popełnieniu czynu zabronionego jest istotna. Chodzi o to aby zachowanie danej osoby dopełniło zachowanie innych uczestników porozumienia w stopniu, który zgodnie z przyjętym porozumieniem i podziałem ról współdecyduje o popełnieniu przestępstwa. W sytuacji sprawcy kierowniczego istotna jest jego przewodnia pozycja i wydawanie poleceń innym osobom. Oczywistym jest, że sprawca kierowniczy nie wykonuje wszystkich czynności osobiście, a jedynie za pośrednictwem osób, które realizują jego polecenia i akceptują jego kierownictwo.

Branie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k., mającej na celu popełnianie przestępstw polega na przynależności do niej, akceptacji jej celów, zasad w oparciu o jakie funkcjonuje i metod działania. Wreszcie polega na wykonywaniu określonych zadań lub wykonywaniu poleceń od osób stojących wyżej w hierarchii. Funkcjonowanie zorganizowanej grupy przestępczej może opierać się na podejmowaniu szeregu działań, w ramach których można wyróżnić czynności o charakterze zarządczym i kierowniczym jak i czynności podejmowane przez szeregowych członków grupy o znaczeniu technicznym lub organizacyjnym. Ważne był były to czynności służące celom grupy. Nie wszyscy członkowie grupy przestępczej muszą być w równym stopniu wtajemniczeni w szczegóły działalności. Jest to kwestia dość oczywista, związana z występowaniem grupy przestępczej o hierarchicznej strukturze.

Na tle prawidłowo ustalonych okoliczności rozpoznawanej sprawie nie budzi najmniejszych wątpliwości kierownicza rola oskarżonego, który nie tylko finansował przestępczy proceder, ale także nadzorował go, wydawał polecenia i obierał kierunki działania grupy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie A. S. od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był bezzasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

Sąd Apelacyjny w całości podzielił także ocenę prawną czynów przypisanych w zaskarżonym wyroku oskarżonemu A. S..

Wymierzone mu kary jednostkowe i kara łączna pozbawienia wolności nie były niewspółmiernie surowe. Kary jednostkowe uwzględniały kierowniczą rolę oskarżonego w popełnieniu przestępstw, skalę przestępczej działalności i sposób działania. Stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów był niewątpliwie wysoki. Podobnie należało ocenić stopień winy oskarżonego. Sąd Apelacyjny w całości podzielił ustalenia Sądu I instancji dotyczące wymiaru kary. Kara łączna pozbawienia wolności jest bliższa dolnej granicy możliwego wymiaru, co odpowiada związkowi przedmiotowo – podmiotowemu pomiędzy przestępstwami.

3.4.

Zarzut obrońcy oskarżonego D. M. błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:

- oskarżony działając w zorganizowanej grupie przestępczej poprzez wykonywanie pracy polegającej na obsłudze maszyny do zgrzewania torebek z zawartością kawy oraz pracy polegającej na załadunku i rozładunku kawy uczestniczył w produkcji, pakowaniu oraz wprowadzaniu do obrotu kawy oznaczonej podrobionymi znakami towarowymi,

- oskarżony uczestniczył w produkcji, pakowaniu oraz wprowadzaniu do obrotu kawy oznaczonej podrobionymi znakami towarowymi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy okazały się bezzasadne.

W sprawie nie budzi wątpliwości, że pomieszczenia magazynowe w miejscowości H. (...) należały do A. M. (2), która jest byłą żoną A. S. i wynajmowała magazyn B. S. – firmie (...). Oskarżony D. M. jest synem A. M. (2).

Obrońca oskarżonego D. M. błąd w ustaleniach faktycznych wywodzi z jego zdaniem dowolnej oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji, który oparł się na wyjaśnieniach i zeznaniach P. C.. W ocenie Sądu Apelacyjnego obrońca nie ma racji. Przede wszystkim należy podkreślić, że nie tylko P. C. wskazywał na rolę oskarżonego D. M. w przestępczym procederze związanym z wprowadzaniem do obrotu kawy z podrobionym znakiem towarowym. O jego zaangażowaniu w przestępczą działalność zeznawali także M. G. (2) oraz I. G.. M. G. (2) zeznawał i wyjaśniał, że opakowania kawy z podrobionymi znakami towarowymi i nadrukowaną datą woził do H. i przekazywał P. C. i D. M., a także B. S.. Oskarżony D. M. uczestniczył także w rozładowywaniu kawy, która była przywożona na teren bazy, celem jej zapakowania w torebki z podrobionymi znakami towarowymi. I. G., która na polecenie A. S. w swoim domu nabijała datę i godzinę produkcji na opakowania z podrobionymi znakami towarowymi (...) i wiedziała, że całe przedsięwzięcie ma nielegalny charakter wskazała stanowczo, że maszynę do nabijania daty przywieźli jej cyt. „dwaj młodzi chłopcy”, po czym rozpoznała ich w czasie okazania (k. 699), wskazując że byli to oskarżony D. M. oraz M. S..

W świetle ww. dowodów nie budzi wątpliwości, że oskarżony D. M. uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej w sposób opisany w punktach 4 i 5 zaskarżonego wyroku.

Oskarżony nie musiał wyczerpać osobiście wszystkich znamion czynu zabronionego z art. 305 ust. 3 Ustawy Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Wystarczy, że miał świadomość udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, która zajmowała się popełnianiem tego typu przestępstwa, a jego rola miała dla funkcjonowania grupy istotne znaczenie. Sąd Apelacyjny podkreśla, że za współsprawcę może być uznany zarówno ten, kto wykonuje osobiście całość znamion danego typu czynu zabronionego jak i ten kto wykonuje ich część, a także ten kto nie realizuje osobiście żadnego znamienia czasownikowego ale rola takiej osoby w popełnieniu czynu zabronionego jest istotna. Chodzi o to aby zachowanie danej osoby dopełniło zachowanie innych uczestników porozumienia w stopniu, który zgodnie z przyjętym porozumieniem i podziałem ról współdecyduje o popełnieniu przestępstwa. Branie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k., mającej na celu popełnianie przestępstw polega na przynależności do niej, akceptacji jej celów, zasad w oparciu o jakie funkcjonuje i metod działania. Wreszcie polega na wykonywaniu określonych zadań lub wykonywaniu poleceń od osób stojących wyżej w hierarchii. Funkcjonowanie zorganizowanej grupy przestępczej może opierać się na podejmowaniu szeregu działań, w ramach których można wyróżnić czynności o charakterze zarządczym i kierowniczym jak i czynności podejmowane przez szeregowych członków grupy o znaczeniu technicznym lub organizacyjnym. Ważne był były to czynności służące celom grupy. Nie wszyscy członkowie grupy przestępczej muszą być w równym stopniu wtajemniczeni w szczegóły działalności. Jest to kwestia dość oczywista, związana z występowaniem grupy przestępczej o hierarchicznej strukturze.

Zadania, które zgodnie z ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji wykonywał oskarżony D. M. miały ważne znaczenie dla funkcjonowania przestępczego procederu. Oskarżony wiedział, że funkcjonuje zorganizowana grupa przestępcza. Znał bowiem zakres jej działania, cel jej działania i widział ile różnych osób jest w nią zaangażowanych. Aktywnie w niej uczestniczył, wykonując czynności przede wszystkim techniczne, ale o istotnym znaczeniu dla całego przedsięwzięcia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew wywodom obrońcy, prawidłowej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji w części dotyczącej także oskarżonego D. M. nie zmieniają zeznania świadka P. A., który zaprzeczył aby informował D. M., że budynek w K. gdzie miała być w późniejszym okresie pakowana kawa jest obserwowany przez Policję. Oczywistym jest, że przyznanie takiej okoliczności mogłoby zasugerować, że świadek również był zaangażowany w działanie grupy przestępczej. W ocenie Sądu Apelacyjnego o wiele bardziej przekonujące były w omawianym zakresie wyjaśnienia i zeznania P. C.. W szczególności, że co należy ponownie podkreślić, jego depozycje potwierdzali inni przesłuchiwani w sprawie świadkowie. W zakresie oceny zeznań i wyjaśnień P. C. Sąd Apelacyjny odsyła do rubryki 3.2 formularza. Zawarte tam rozważania znajdują też pełne zastosowanie do zarzutów obrońcy oskarżonego D. M.. Z zeznań i wyjaśnień P. C. wynika, że oskarżony D. M. wiedział w jakim przedsięwzięciu uczestniczy.

Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź z niepełności postępowania dowodowego bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, wynikających z art. 7 k.p.k. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wyczerpujący. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, choć dość syntetycznie, którym dowodom dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności i z jakiego powodu. Obdarzenie wiarą w całości lub w części jednych dowodów oraz odmówienie tej wiary innym, jest prawem sądu, który zetknął się z tymi dowodami bezpośrednio i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli tylko zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi przy tym wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji ocenił zebrane dowody w sposób logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego. Nie dopuścił się także obrazy art. 410 k.p.k. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Przy czym oparcie się przez sąd, po przeprowadzeniu kompleksowej oceny dowodów, na wybranych dowodach, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu.

Zupełnie niezrozumiały jest zarzut, który został sformułowany przez obrońcę niejako na marginesie, a dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji zasady in dubio pro reo. W sprawie bowiem wbrew opinii obrońcy nie pojawiły się wątpliwości tego rodzaju, które należałoby rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Skuteczne posłużenie się zarzutem obrazy art. 5 § 2 k.p.k. może przynieść oczekiwany przez skarżącego efekt jedynie wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów. O naruszeniu tego przepisu można więc mówić wówczas, gdy sąd, ustalając, że zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, nie rozstrzygnie ich na korzyść skazanego, co w tej sprawie nie miało miejsca (porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2016 r. sygn. akt III KK 22/16, Prok.i Pr.- wkł. 2016/5/13). Nie może być więc mowy o naruszeniu przepisu art. 5 § 2 k.p.k. skoro sąd I instancji dysponował wystarczającym materiałem dowodowym, który prawidłowo ocenił, dając tej ocenie wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wskazał dlaczego jednym dowodom odmówił wiarygodności i dlaczego nie ocenił pozytywnie innych dowodów.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego D. M. od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był bezzasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

Sąd Apelacyjny w całości podzielił także ocenę prawną czynów przypisanych w zaskarżonym wyroku oskarżonemu D. M..

Brak było również jakichkolwiek podstaw do uznania orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jako rażąco niewspółmiernie surowych.

Sąd odwoławczy podzielił argumenty Sądu I instancji dotyczące orzeczonej wobec oskarżonego kary.

3.5.

Zarzut obrońcy oskarżonego M. G. (1) obrazy przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wyroku, a to:

- art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy ocenie materiału dowodowego dotyczącego oskarżonego M. G. (1) dowodów przeczących możliwości popełnienia przez niego czynów zarzucanych aktem oskarżenia, a to dowodów wskazujących na fakt produkcji kartonów przez spółkę (...) z G. oraz zeznań świadka E. S.;

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji przedstawienia szczegółowej oceny dowodów korzystnych dla oskarżonego;

- art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrony z dnia 8 października 2019 r.;

- art. 4, art. 5 § 1, art. 6 , art. 7 k.p.k., art. 6 Europejskiej Konwencji o Obronie Praw Człowieka poprzez wadliwą i dowolną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie oraz oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego, z pominięciem zeznań świadków wnioskowanych przez obronę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy art. 4 k.p.k., 5 § 1 k.p.k., art. 6 k.p.k. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. okazał się niezasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Nie uchybił przy tym zasadom logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd odwoławczy podkreśla, że obdarzenie wiarą w całości lub w części jednych dowodów oraz odmówienie tej wiary innym, jest prawem sądu, który zetknął się z tymi dowodami bezpośrednio i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli tylko zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi przy tym wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. O przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów można mówić tylko wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności), bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów). Takich błędów Sąd I instancji nie popełnił.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Przy czym oparcie się przez sąd, po przeprowadzeniu kompleksowej oceny dowodów, na wybranych dowodach, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu.

Słusznie Sąd I instancji odmówił wiarygodności niespójnym i nielogicznym wyjaśnieniom oskarżonego M. G. (1). Oskarżony był bowiem konsekwentny przede wszystkim w części w jakiej nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów. W postępowaniu przygotowawczym i przed sądem podawał sprzeczne daty spotkania z R. R. i przyjęcia zamówienia na wyprodukowanie kartonów. Oskarżony twierdził, że nie miał możliwości wykonania nadruków na kartonach. Jego wyjaśnienia należało ocenić krytycznie, ponieważ przesłuchani w sprawie świadkowie nie mieli wątpliwości, że oskarżony dostarczał kartony z wydrukowanym znakiem towarowym (...). Sąd Apelacyjny podzielił w całości negatywną ocenę wyjaśnień oskarżonego, ponieważ podobnie jak Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne zeznania P. C., który nie miał wątpliwości co do wiedzy i zaangażowania oskarżonego w zakresie objętym postawionymi mu zarzutami.

W zakresie oceny zeznań i wyjaśnień P. C. Sąd Apelacyjny odsyła do rubryki 3.2 formularza. Zawarte tam rozważania znajdują też pełne zastosowanie do zarzutów obrońcy oskarżonego M. G. (1).

Z zeznań i wyjaśnień P. C. wynika, że oskarżony M. G. (1) wiedział w jakim przedsięwzięciu uczestniczy. Dostarczał bowiem kartony z naniesionymi podrobionymi znakami towarowymi (...), działając na zlecenie A. S. oraz wspólnie i w porozumieniu z P. C., R. R. i innymi osobami. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego nie tylko P. C. zeznawał na niekorzyść oskarżonego.

O zaangażowaniu oskarżonego M. G. (1) w przestępczy proceder świadczą zeznania
i wyjaśnienia M. G. (2), R. R. i T. C.. Wskazane dowody oceniane łącznie skutecznie dyskredytują wyjaśnienia M. G. (1).

Świadek M. G. (2) relacjonował konsekwentnie okoliczności funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu kawy oznaczonej podrobionym znakiem towarowym (...), wskazując osoby uczestniczące w tym procederze. Także w odniesieniu do oskarżonego M. G. (1) potwierdził depozycje P. C.. M. G. (2) zeznał stanowczo, że odbierał od M. G. (1) kartony, które miały naniesione napisy (...). Jeszcze większą wiedzę miał na temat roli oskarżonego M. G. (1) świadek R. R. (k. 1836 – 1843), który poznał oskarżonego z P. C. i A. S. i twierdził konsekwentnie, że M. G. (1) zgodził się produkować dla nich kartony z napisem (...). Wyjaśnił w czasie okazania, że osobiście odbierał kartony z napisami (...) od oskarżonego w B., na ulicy „obok kopalni (...)” (k. 910). Świadek A. C., który składał dla A. S. kartony twierdził, że miały napisy (...) (k. 1866). Widział oskarżonego M. G. (1) i wiedział, że produkował kartony z naniesionymi podrobionymi znakami towarowymi. Razem z R. R. był dwa lub trzy razy u M. G. (1) aby zobaczyć wyprodukowane kartony. Opisał dokładnie jak kartony były oznaczone i jak były układane przez odbiorem (k. 1968). Mając na uwadze zeznania ww. świadków Sąd Apelacyjny podobnie jak Sąd Okręgowy ocenił krytycznie wyjaśnienia oskarżonego M. G. (1), uznając je za przyjętą linię obrony.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego niczego nie wnosiły do sprawy zeznania świadka E. S. (k. 899-900). Świadek przez krótki okres od listopada 2016 r. wynajmowała oskarżonemu pomieszczenie magazynowe. Nie miała wiedzy na temat przedmiotu postępowania.

W kontekście wyżej wymienionych rozważań za całkowicie bezzasadny należało ocenić także zarzut obrońcy naruszenia art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego złożonego w dniu 8 października 2019 r. (k. 1769). Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że teza dowodowa zawarta we wniosku zmierzająca do wykazania, że rodzaj posiadanej przez oskarżonego maszyny do wykrawania kartonów uniemożliwiał mu wykonanie zamówienia z nadrukami znaku towarowego (...) nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd I instancji wskazał, że nie było przedmiotem postępowania ustalenie wykazu maszyn i urządzeń wykorzystywanych przez oskarżonego. Oskarżony mógł bowiem wykonać omawiane nadruki z podrobionym znakiem towarowym na innej maszynie. Zdaniem Sądu Apelacyjnego mógł zlecić wydruk znaku towarowego i wymaganych przez A. S. oznaczeń podwykonawcy. Okoliczność w jaki sposób wykonał zlecone zamówienie nie ma znaczenia dla ustalenia jego odpowiedzialności karnej w zakresie czynów, które przypisał mu Sąd Okręgowy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu, dla których Sąd odwoławczy nie uwzględnił zarzutów obrońcy.

Sąd Apelacyjny w całości podzielił także ocenę prawną czynów przypisanych w zaskarżonym wyroku oskarżonemu.

Brak było również jakichkolwiek podstaw do uznania orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jako rażąco niewspółmiernie surowych.

Sąd odwoławczy w całości podzielił argumenty Sądu I instancji dotyczące orzeczonej wobec oskarżonego kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

----------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

----------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 24 listopada 2020 r. w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodu nie uwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacjach obrońców.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

----------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

--------------------

5.3.1.4.1.

-------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2

Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonych D. M. i M. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego obejmujące opłatę w kwocie po 1580 zł oraz wydatki w kwocie po 3,33 zł. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak było podstaw do zwolnienia ww. oskarżonych od uiszczenia kosztów sądowych. Opłata była zgodna z art. 2 ust. 1 pkt. 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Punkt 3

Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonego A. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego obejmujące opłatę w kwocie 8400 zł oraz wydatki w kwocie 3,33 zł, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Opłata była zgodna z art. 2 ust. 1 pkt. 5 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego mając na uwadze możliwości zarobkowe oskarżonego w sprawi nie było żadnych podstaw do jego zwolnienia od ponoszenia kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

SSA Rafał Doros SSA Grzegorz Wątroba SSA Marcin Ciepiela

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. S..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1 i 2 zaskarżonego wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 4 i 5 zaskarżonego wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. G. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 24 do 27 zaskarżonego wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana