Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1386/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

-: CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 13 sierpnia 2021 r.

sygn. akt II K 690/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego P. D. (1)

Z uwagi na złożenie wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji tylko przez obrońcę oskarżonego P. D. (1) zakresem niniejszego uzasadnienia, zgodnie z art. 422 § 2 i art. 423 § 1a KPK w zw. z art. 457 § 2 KPK, objęto analizę zarzutów i argumentacji zawartych wyłącznie w apelacji obrońcy P. D. (1) oraz rozstrzygnięć, dotyczących wymienionego oskarżonego. Wynikający z art. 433 § 2 KPK obowiązek rozważenia wszystkich wniosków i zarzutów apelacji jest bowiem determinowany przez zakres wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości co do oskarżonego P. D. (1)

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

⊠

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – jako zarzut ewentualny

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

-: Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. P.

Zachowanie M. P. w zakładzie karnym należy określić jako zmienne, choć na przestrzeni czasu uległo ono umiarkowanej poprawie. Oskarżony był pięć razy karany dyscyplinarnie i pięć razy nagradzany za dobre zachowanie. Oskarżony podejmował próby poddania się terapii uzależnień. Oskarżony deklaruje krytyczny stosunek do popełnionych czynów.

Opinia o skazanym M. P.

k.1221

2.1.2.2.

M. P.

Oskarżony M. P. był w przeszłości wielokrotnie karany w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Karta karna M. P.

k.1233-1235

2.1.2.3.

P. D. (1)

Oskarżony P. D. (1) był w przeszłości wielokrotnie karany w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Karta karna P. D. (1)

k.1236-1238

2.1.2.4.

M. P., P. D. (1)

Oskarżeni P. D. (1) i M. P. byli już prawomocnie skazani za kradzieże (...) na terenie W.. Analiza odpisów wyroków zapadłych już wcześniej wobec oskarżonych pozwoliła na ustalenie, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza w postaci stanu powagi rzeczy osądzonej.

Sprawy, które zostały już prawomocnie osądzone, nie wykazują tożsamości podmiotowo – przedmiotowej w stosunku do sprawy niniejszej.

Odpisy orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu II Wydział Karny:

1) II K (...)

2) II K (...)

3) II K (...)

4) II K (...)

5) II K (...)

6) II K (...).

k.1263-1284

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Opinia o skazanym M. P.

Opinia została wydana przez uprawniony do tego podmiot. Została sporządzona w sposób czytelny i przejrzysty, nie nosiła śladów przerobienia i podrobienia. Treść opinii była jasna, nie budziła wątpliwości Sądu II instancji i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Karta karna M. P.

Dokument urzędowy, pochodzący od kompetentnego organu, którego autentyczność nie budzi wątpliwości ani nie była kwestionowana w postępowaniu przez strony, stąd dowód pozostaje w zupełności wiarygodny.

Karta karna P. D. (1)

Odpisy orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu II Wydział Karny:

7) II K (...)

8) II K (...)

9) II K (...)

10) II K (...),

11) II K (...)

12) II K (...)

Dokumenty urzędowe, pochodzące od kompetentnego organu, których autentyczność nie budzi wątpliwości ani nie była kwestionowana w postępowaniu przez strony, stąd dowód pozostaje w zupełności wiarygodny.

0.12.2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

Obrazy przepisów postępowania, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1) art. 7 KPK – w wyniku uznania za wiarygodne wyjaśnień M. P., obciążających oskarżonego P. D. (1), podczas gdy ich analiza prowadzi do wniosku, że obaj oskarżeni są w konflikcie, natomiast M. P. wielokrotnie zmieniał swoje wyjaśnienia, jego relacja ewoluowała, dodawał pewne elementy, których nie potrafił umiejscowić w czasie, co winno być uwzględnione przez Sąd I instancji przy ocenie jego wyjaśnień, aby uczynić zadość wymogom z art. 7 KPK;

2) art. 5 KPK w zw. z art. 410 KPK – poprzez ich pominięcie w wyniku uznania, że oskarżony P. D. (1) jest winien zarzucanych mu czynów, podczas gdy analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że brak jednoznacznych dowodów, że wymieniony – nawet jeśli dopuścił się kradzieży – to dotyczyły one akurat dokładnie tych (...) opisanych w zarzutach, sam wymieniony nie pamięta za wiele ze zdarzeń z tego okresu, w aktach dołączonych do niniejszego postępowania w części brak jest nawet materiału fotograficznego, a tam gdzie jest on dołączony, pozostaje niewyraźny, nie można więc w sposób graniczący z pewnością przypisać wymienionemu sprawstwa zarzucanych czynów, a wobec pojawienia się wątpliwości niedających się usunąć należy je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

☐zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania, mający istotny wpływ na treść orzeczenia -

tj. art. 7 KPK

Przepis art. 7 KPK wyraża generalną zasadę procesową swobodnej oceny dowodów. Zgodnie z tą zasadą organy procesowe podczas oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego kierują się swoim przekonaniem, ukształtowanym w sposób swobodny w granicach wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania.

Wykazanie naruszenia generalnych zasad procesowych, ujętych w art. 4 KPK, art. 5 § 2 KPK, czy właśnie w art. 7 KPK, wymaga uprzedniego dowiedzenia, że Sąd I instancji uchybił konkretnym (szczegółowym) regułom procedowania, w tym np. wymogowi oparcia ustaleń na całości materiału dowodowego wprowadzonego do procesu, czy konieczności oceny poszczególnych dowodów z poszanowaniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego, czy logiki. Bez uprzedniego wykazania takich skonkretyzowanych błędów proceduralnych Sądu I instancji, zarzucenie naruszenia generalnych zasad procesowych pozostaje jedynie gołosłownym twierdzeniem apelującego.

Tym samym przepis art. 7 KPK – jako zasada ogólna – nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutu apelacyjnego, ale zawsze wymaga powołania obok niego innych jeszcze, szczególnych przepisów procedury karnej. Omawiany zarzut nie może też sprowadzać się tylko do polemiki z oceną wiarygodności materiału dowodowego, dokonaną przez Sąd I instancji.

Przekładając te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że obrońca oskarżonego P. D. (1) w apelacji nie powiązał zarzutu naruszenia art. 7 KPK z żadnym innym przepisem kodeksu postępowania karnego. Stąd też już sam sposób sformułowania zarzutu w petitum pisma był nieprawidłowy. Z całokształtu apelacji (w tym z treści uzasadnienia) wywieść można było natomiast, że obrońca oskarżonego P. D. (1) kwestionował przede wszystkim ocenę wiarygodności wyjaśnień współoskarżonego, M. P., prowadząc w tym zakresie polemikę z wywodami Sądu I instancji. Jednocześnie – wobec braku wykazania przez obrońcę konkretnych uchybień, których miał dopuścić się Sąd I instancji przy ocenie dowodów – zarzut ten należało uznać za bezzasadny.

Należy podkreślić, że przekonanie Sądu I instancji o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 KPK, jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść osoby oskarżonej, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06). Warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

Po pierwsze w realiach rozpoznawanej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał wyjaśnienia M. P. za wiarygodne w zakresie w jakim obciążały P. D. (1). Jednocześnie nie można zarzucić Sądowi I instancji, że nie wziął on pod uwagę tego, że M. P. wielokrotnie zmieniał wersję wydarzeń. Sąd I instancji w treści uzasadnienia swojego wyroku jasno zaznaczył, że za wiarygodne i miarodajne należy uznać wyjaśnienia M. P. składane w toku postępowania przygotowawczego – charakteryzują się one bowiem największą spontanicznością i naturalnością, a ponadto są zbieżne z oświadczeniami złożonymi podczas wizji lokalnej (k. 742-746). W toku postępowania sądowego oskarżony M. P. istotnie próbował przedstawić odmienną od pierwotnej wersję wydarzeń, a w tym zaczął zaprzeczać jakoby dokonywał kradzieży wspólnie i w porozumieniu z P. D. (1). Ostatecznie jednak – pod koniec procesu – powrócił on do wersji zdarzeń przedstawionej w postępowaniu przygotowawczym, przekonująco tłumacząc powód swojej niekonsekwencji. Mianowicie M. P. podał, że (wyjaśnienia, k. 1035 – 1036):

-: nie chciał być postrzegany jako osoba, która denuncjuje, „donosi”organom ścigania na swoich znajomych, przebywając w zakładzie karnym, chciał uniknąć nieprzyjemności i konfliktów na tym tle, obawiał się negatywnego odbioru takiego zachowania wśród współosadzonych – dlatego też postanowił ukryć współudział P. D. (1) w procederze kradzieży (...) oraz umniejszyć jego rolę,
-: chciał porozumieć się z P. D. (1) (pozostać z nim w dobrych stosunkach), bowiem P. D. (1) mieszkał razem z nim, jego partnerką oraz jego matką w jednym mieszkaniu – późniejszy konflikt związany m.in. z rozliczeniami kosztów za korzystanie z mieszkania i rzekomo nieuczciwe zachowanie P. D. (1) w tym zakresie skłoniły jednak M. P. do tego, aby trzymać się prawdziwej (tj. obciążającej P. D. (1)) wersji wydarzeń i nie „chronić” P. D. (1) przed odpowiedzialnością karną,
-: chciał przedłużyć czas rozpoznania sprawy, dlatego kilkukrotnie zmieniał wersję wydarzeń.

Powyżej przytoczone oświadczenia M. P. Sąd I instancji uznał za przekonujące, logiczne oraz zgodne z doświadczeniem życiowym. Wobec takich oświadczeń Sąd I instancji słusznie dał wiarę wyjaśnieniom M. P., złożonym w toku postępowania przygotowawczego i ostatecznie podtrzymanym na rozprawie – w szczególności w zakresie, w jakim precyzowały one udział w przestępstwie i rolę P. D. (1). Ocenę Sądu I instancji w tym zakresie Sąd II instancji popiera i uznaje za swoją.

Po drugie nie ma racji skarżący, twierdząc, że Sąd I instancji przy ustalaniu sprawstwa i winy P. D. (1) oparł się wyłącznie na wyjaśnieniach M. P.. Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące i rzetelne postępowanie dowodowe, a następnie prawidłowo ocenił całość zgromadzonego materiału dowodowego. Na współudział P. D. (1) w procederze kradzieży (...) wskazywały – oprócz samych tylko wyjaśnień współoskarżonego – inne jeszcze dowody, a w tym zwłaszcza: protokoły z wizji lokalnej (k. 740 – 747), wyjaśnienia samego P. D. (1) (k. 786, 810, k.1012-1013), nagrania z monitoringu i dokumentacja fotograficzna (k.17-20,k. 63-64c, k. 519, k. 528-530), a także pośrednio uprzednia karalność P. D. (1) oraz analogiczny sposób działania (modus operandi) oskarżonego.

Podkreślić trzeba, że Sąd I instancji zasadnie oparł swoje ustalenia w zakresie stanu faktycznego na protokołach z wizji lokalnej, przeprowadzonej w dniach 8 maja 2019 r. i 9 maja 2019 r. Podczas przedmiotowej wizji M. P. kolejno wskazywał miejsca dokonywania kradzieży (...), podając jednocześnie sposób kradzieży, prawdopodobny czas kradzieży oraz markę roweru, a także wskazując na osoby, które mu towarzyszyły i które brały czynny udział w przestępstwie. Oświadczenia złożone przez M. P. podczas omawianej wizji lokalnej w przeważającej mierze pokrywają się z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie – z nagraniami z monitoringu oraz zeznaniami pokrzywdzonych. Wyniki omawianej wizji czynią również wiarygodnymi wyjaśnienia złożone przez M. P. w postępowaniu przygotowawczym (i ostatecznie podtrzymane także przed sądem).

W toku przeprowadzanej wizji lokalnej M. P. kilkukrotnie wskazał na P. D. (1), jako na współsprawcę kradzieży (k. 742v, 745, 746), podając m.in.:

-: „P. miał wtedy nożyce do cięcia metalu, on przeciął tymi nożycami linkę, a ja tym (...) odjechałem.”(k. 745),
-: „Byłem tutaj również z P. D. (2), to było w marcu. Z tego samego stojaka ukradliśmy dwa rowery.”(k. 746v).

Jednocześnie oświadczenia złożone w trakcie wizji lokalnej oraz wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego poparte przyznaniem się do winy M. P. dają ostatecznie spójny i jasny obraz przebiegu procederu seryjnej kradzieży (...) – zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Ewentualne nieścisłości i niedokładności w zakresie tego kto, kiedy i jaki dokładnie ukradł rower dodają jedynie wiarygodności relacji M. P.. Jak bowiem wskazuje sam oskarżony: „Tak, mogło się zdarzyć, że pomyliłem markę roweru lub miejsce, w którym kradłem – było tego dużo.”(k. 745v).

Sąd I instancji słusznie oparł się również na wyjaśnieniach samego oskarżonego P. D. (1), dokonując ich ostrożnej oceny. P. D. (1) w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do zarzucanych mu czynów w całości (k. 786, 810) następnie zaś w postępowaniu sądowym przyznał się do zarzucanych mu czynów w części, jednocześnie wielokrotnie wskazując, że nie pamięta dokładnie kiedy, gdzie i z kim dokonywał poszczególnych kradzieży, nie jest w stanie również podać z pamięci nazwy marek ani typów (...), które ukradł (k.1012-1013). Jednocześnie Sąd I instancji zasadnie przyjął, że zasłanianie się przez P. D. (1) niepamięcią jest jedynie wyrazem przyjętej przez niego linii obrony, mającej umniejszyć jego rolę w procederze seryjnej kradzieży (...) oraz pozwolić mu choć w części uniknąć odpowiedzialności karnej. Taką ocenę Sądu I instancji Sąd II instancji uznaje za uprawnioną oraz w pełni podziela.

Nie umknęło również uwadze Sądu I instancji to, że oskarżony P. D. (1) był już uprzednio karany za kradzieże (...), a zarzucanych mu w przedmiotowej sprawie czynów dopuścił się w warunkach recydywy. Jednocześnie sposób działania P. D. (1) w sprawach, w których już został prawomocnie skazany oraz w sprawie niniejszej był analogiczny. P. D. (1) prowadził najpierw obserwację miejsc, w których zostawia się rowery. Wybierał rower najdroższy. W odpowiednim momencie podchodził do stojaka (...), przecinał zabezpieczenie i odjeżdżał skradzionym (...). Skradzione rowery sprzedawał w lombardzie. Okoliczność tę słusznie dostrzegł Sąd I instancji, uwzględniając ją przy ocenie wyjaśnień P. D. (1). Wnioski Sądu I instancji w tym zakresie Sąd II instancji uznaje za swoje.

Po trzecie całości obrazu dopełniły również nagrania z monitoringu oraz dokumentacja fotograficzna (k.17-20,k. 63-64c, k. 519, k. 528-530), które zostały zaliczone w poczet materiału dowodowego przez Sąd I instancji. Obrońca oskarżonego P. D. (1) podnosi w apelacji, że nagrania te były w przeważającej mierze niewyraźne i nie ma pewności, co do tego czy istotnie widnieje na nich P. D. (1). W odpowiedzi na ten zarzut Sąd II instancji podkreśla, że zarówno nagrania z monitoringu, jak i zdjęcia nie były kluczowym dowodem, przesądzającym o sprawstwie i winie oskarżonego. Niewątpliwie natomiast materiały te – obok powoływanych już wyżej pozostałych dowodów – uprawdopodabniały wersję przedstawioną w zeznaniach pokrzywdzonych i wyjaśnieniach oskarżonego M. P.. Jakość poszczególnych nagrań i zdjęć została natomiast odpowiednio uwzględniona przez Sąd I instancji przy ocenie ich wiarygodności i przydatności dla prowadzonego postępowania, a tę ostrożną ocenę podziela również Sąd II instancji.

Reasumując - Sąd I instancji prawidłowo ocenił wszystkie zebrane w sprawie dowody i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne. Nie wykraczają one poza granice swobodnej oceny dowodów, która to ocena nie wykazała istotnych błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał jakie fakty uznał za ustalone, na czym oparł poszczególne ustalenia, a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie skazania oskarżonego P. D. (1), które to wnioski Sąd II instancji w całości podziela. Sąd II instancji nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie naruszenia zasady z przepisu art. 7 KPK.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, mający istotny wpływ na treść orzeczenia -

tj. art. 5 KPK i art. 410 KPK

Przepis art. 5 KPK wyraża dwie generalne zasady procesowe. Pierwszą z nich (§1) jest zasada domniemania niewinności. Drugą z nich (§2) jest zasada in dubio pro reo, która obliguje sąd do rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego.

Obrońca oskarżonego nie sprecyzował w petitum apelacji, naruszenie której z tych zasad zarzuca Sądowi I instancji. Z treści całej apelacji (w tym z uzasadnienia) wynika natomiast, że zarzut dotyczy art. 5 § 2 KPK, tj. zasady in dubio pro reo.

Na początku należy podkreślić, że naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom, wynikającym z art. 7 KPK, ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 KPK (a więc na niekorzyść oskarżonego). Oznacza to, że w przypadkach, w których skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, nie może być mowy o naruszeniu wymienionej reguły. Zarzuty obrazy art. 7 KPK i art. 5 § 2 KPK z natury rzeczy mają charakter rozłączny.

Obrońca oskarżonego całkowicie błędnie zarzucił więc w apelacji obrazę art. 5 § 2 KPK w sytuacji, w której podnosił również nieprawidłowości w zakresie gromadzenia i oceny materiału dowodowego w sprawie. Z tego już powodu zarzut obrazy art. 5 § 2 KPK nie mógł być uwzględniony.

Ponadto należy również zwrócić uwagę, że zarzut obrazy art. 5 § 2 KPK ma uzasadnienie jedynie wtedy, gdy to sam sąd stwierdzi, że w sprawie występują niedające się usunąć wątpliwości w zakresie ustalenia faktów. Zarzutu tego nie można natomiast skutecznie podnosić, jeżeli wątpliwości co do stanu faktycznego ma jedynie strona (a nie sąd). Istota naruszenia zasady in dubio pro reo nie sprowadza się bowiem do oceny dowodów i prowadzenia polemiki z ustaleniami sądu. Istota ta tkwi natomiast w wykazaniu rzeczywistych i nieusuwalnych wątpliwości (luk) w odtwarzanym za pomocą całokształtu właściwie ocenionych dowodów stanie faktycznym.

W przedmiotowej sprawie – jak już wyżej szeroko wykazywano – nie doszło do naruszenia standardu przepisu art. 7 KPK. Sąd I instancji rzetelnie przeprowadził postępowanie dowodowe, następnie zaś prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt ujawnionych i poddanych swobodnej ocenie dowodów. W sprawie nie zaistniały „niedające się usunąć wątpliwości”. Zarzut naruszenia art. 5 § 2 KPK nie zasługiwał więc na uwzględnienie.

Odnieść się również należy do zarzutu naruszenia art. 410 KPK powiązanego przez obrońcę oskarżonego z zarzutem naruszenia zasady in dubio pro reo.

Przepis art. 410 KPK wymaga, aby podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Naruszenie tego przepisu stanowi zarówno brak ujawnienia określonego dowodu, a w konsekwencji jego pominięcie, jak i oparcie się przez sąd na dowodach formalnie nieujawnionych i niezaliczonych w poczet materiału dowodowego. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art. 410 KPK dokonanie takiej, a nie innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 maja 2021 r., II AKa 16/21).

Zdaniem obrońcy oskarżonego Sąd I instancji naruszył art. 410 KPK, ponieważ nie oparł swojego rozstrzygnięcia odpowiednio mocno na całokształcie materiału dowodowego, ale w sposób automatyczny i uogólniony przyjął wersję przedstawioną w akcie oskarżenia, przypisując P. D. (1) niejako bezrefleksyjnie wszystkie zarzucone mu przez oskarżyciela publicznego czyny. Sąd II instancji poddał przytoczony zarzut wnikliwej ocenie, a ostatecznie go nie podzielił.

Nie można skutecznie zarzucać Sądowi I instancji, że przypisał w sposób zbiorczy (globalny) oskarżonemu P. D. (1) dokonanie kradzieży (...). Nie ma racji skarżący, mówiąc, że w aktach sprawy brak jest dowodów, które w sposób jednoznaczny wykazywałyby, że P. D. (1) dopuścił się kradzieży konkretnych (...), na szkodę konkretnych pokrzywdzonych, w konkretnym miejscu i czasie. Sąd I instancji rzetelnie zweryfikował każdy z zarzutów postawionych P. D. (1) w akcie oskarżenia, czemu dał wyraz w wyroku, prawidłowo modyfikując opis czynów przypisanych w stosunku do opisu czynów zarzucanych oskarżonemu.

Przyznać trzeba rację skarżącemu, że uzasadnienie Sądu I instancji w zakresie powołania odpowiednich dowodów przy każdym z przypisanych P. D. (1) czynów wykazuje braki i niedociągnięcia. Sąd I instancji przy każdym z przypisanych czynów wskazał bowiem niemalże identyczny zbiór dowodów, na którym się oparł (przy każdym czynie posługiwał się tą samą, ogólną formułką). Sąd II instancji skontrolował jednak rzetelnie rozstrzygnięcie Sądu I instancji i odnalazł w aktach sprawy dowody, pozwalające na przypisanie oskarżonemu P. D. (1) wszystkich zarzuconych mu czynów. W tym zakresie wskazać należy, że:

-: do popełnienie czynu zarzuconego w punkcie XLIII oskarżony P. D. (1) przyznał się, składając wyjaśnienia (k. 786, 1012),
-: do popełnienia czynu zarzuconego w punkcie XLIV oskarżony P. D. (1) przyznał się, składając wyjaśnienia (k. 786), nadto na sprawstwo oskarżonego wskazują wyniki przeprowadzonej wizji lokalnej (protokół z wizji lokalnej, k. 745, pkt 13),
-: do popełnienia czynu zarzuconego w punkcie XLV oskarżony P. D. (1) przyznał się, składając wyjaśnienia (k. 786),
-: do popełnienia czynu zarzuconego w punkcie XLVI oskarżony P. D. (1) przyznał się, składając wyjaśnienia (k. 786),
-: do popełnienia czynu zarzuconego w punkcie XLVII oskarżony P. D. (1) przyznał się, składając wyjaśnienia (k. 810, 1012),
-: do popełnienia czynu zarzuconego w punkcie XLVIII oskarżony P. D. (1) przyznał się, składając wyjaśnienia (k. 810),
-: do popełnienia czynu zarzuconego w punkcie XLIX oskarżony P. D. (1) przyznał się, składając wyjaśnienia (k. 810), nadto na sprawstwo oskarżonego wskazują wyniki przeprowadzonej wizji lokalnej (protokół z wizji lokalnej, k. 742v, pkt 19).

Przyznanie się do winy złożone w postępowaniu przygotowawczym nie budziło wątpliwości ani Sądu I instancji, ani Sądu II instancji. Wyjaśnienia jakie składał P. D. (1) w postępowaniu przygotowawczym (k. 786, 810) były bogate w szczegóły. Oskarżony opisał sposób, w jaki działał, wskazywał za pomocą jakich narzędzi przecinał linki zabezpieczające (cążki do drutu), podawał szacunkowy czas kradzieży (np.: „pod koniec zimy tego roku”, „pod koniec marca 2019 r.”, „około tydzień temu”), ze szczegółami opisał miejsca, w których dopuszczał się kradzieży (przy poręczy na klatce schodowej przy ul. (...), stojak z rowerami przed głównym wejściem do C.H. B.). Wszystkie te okoliczności świadczą o wiarygodności wyjaśnień składanych w toku postępowania przygotowawczego. Późniejsza zmiana wyjaśnień i zasłanianie się niepamięcią słusznie zostało potraktowane jedynie jako wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony.

Stąd też – mimo pewnych niedociągnięć uzasadnienia – wyrok Sądu I instancji był w pełni prawidłowy, a zarzut obrońcy podniesiony w apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd I instancji nie naruszył żadną miarą art. 410 KPK i wydał prawidłowe rozstrzygnięcie, oparte na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.

Zarzut

Rażącej niewspółmierności kary przez wymierzenie jej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy biorąc pod uwagę rozmiar wyrządzonych szkód (około 12.000 zł) prewencję ogólną i indywidualną ww. kara jest rażąco wysoka.

☐zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przepis art. 53 § 1 i 2 KK stanowi, iż sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Oskarżony – P. D. (1) – dopuścił się siedmiu kradzieży popełnionych w ramach ciągu przestępstw (działając w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem tej samej sposobności), a nadto działając w warunkach powrotu do przestępstwa. Ustawodawca zgodnie z art. 278 §1 KK przewiduje za przestępstwo kradzieży karę pozbawiania wolności w granicach od 3 miesięcy do lat 5. Jeżeli sprawca dopuszcza się ciągu przestępstw sąd – zgodnie z art. 91 § 1 KK – wymierza jedną karę w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę (co w warunkach przedmiotowej sprawy daje zagrożenie od 3 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy). Również działanie w warunkach recydywy daje sądowi możliwość - zgodnie z art. 64 § 1 KK - wymierzenia kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy zauważyć trzeba, że Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu P. D. (1) karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzona kara mieści się w granicach zagrożenia przewidzianego przez ustawodawcę (zagrożenia od 3 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności) – zbliżając się do dolnej granicy tego zagrożenia.

Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I instancji przy wymiarze kary nie tylko nie przekroczył ram ustawowego zagrożenia, ale nadto uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom, ujętym w art. 53 KK. Mimo lakoniczności uzasadnienia Sądu I instancji w tym zakresie, podkreślić należy, że zarówno stopień winy oskarżonego P. D. (1), jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynów były znaczne. Oskarżony jest człowiekiem dorosłym, dojrzałym, doświadczonym życiowo, zdrowym psychicznie, w pełni poczytalnym. Można od niego wymagać, aby przestrzegał przepisów prawa, a zarazem także podstawowych zasad współżycia społecznego i nie naruszał cudzej własności. Ponadto oskarżony był już uprzednio karany za przestępstwa podobne – znał on więc już konsekwencje swojego zachowania i rozumiał jego naganność, a mimo to nie zmienił się i nie wyciągnął odpowiednich wniosków. Oskarżony swoim czynem godził w jedno z najważniejszych i podstawowych dóbr prawnych, tj. w prawo własności. Szkoda którą wyrządził, wyceniona została na około 12.000 zł, jest więc – wbrew twierdzeniom obrońcy – niebagatelna. Sposób i okoliczności popełnienia czynu świadczą o zuchwałości sprawcy i o lekceważącym stosunku wobec porządku prawnego. Oskarżony działał również z niskich pobudek – motywowany chęcią łatwego i szybkiego zysku. Okolicznościami obciążającymi w stosunku do P. D. (1) będą ponadto działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz działanie w ramach ciągu przestępstw – w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem tej samej sposobności.

Biorąc pod uwagę wszystkie przywołane wyżej okoliczności - w ocenie Sądu II instancji – wymierzona przez Sąd I instancji kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie może być uznana za rażąco surową.

Podkreślić przy tym należy, że na gruncie art. 438 pkt 4 KPK nie chodzi o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2016 r., sygn. II AKa 217/16). Sytuacja taka nie występuje w przedmiotowej sprawie. Kara orzeczona przez Sąd I instancji czyni zadość poczuciu sprawiedliwości społecznej. Dla oskarżonego ma być ona skutecznym impulsem do zrozumienia naganności jego zachowania oraz drugą szansą na zmianę postawy i resocjalizację. Dla społeczeństwa stanowi ona natomiast jasny sygnał, że sprawcy kradzieży nie będą traktowani pobłażliwie.

Stąd też zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony przez obrońcę oskarżonego w apelacji należało uznać za całkowicie niezasadny.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. D. (1) od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Ewentualnie – z ostrożności procesowej – zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary 1 (jednego) roku pozbawiania wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów (tak głównych jak i ewentualnych) brak było podstaw do wnioskowanej zmiany zaskarżonego wyroku.

Sąd II instancji nie dopatrzył się w sprawie również takich uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu II Wydział Karny z dnia 13 sierpnia 2021 r.

Sygn. akt: II K 690/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd II instancji w pełni podzielił zapatrywania Sądu I instancji, uznając, że sprawstwo i wina oskarżonego P. D. (1) w zakresie przypisanych mu czynów nie budzi wątpliwości.

Omówione wyżej zarzuty obrony, mające na celu zanegowanie słuszności orzeczenia Sądu I instancji w zakresie samego skazania, a z ostrożności procesowej także w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary, okazały się całkowicie bezzasadne. Podniesione zarzuty i ich uzasadnienie nie zdołały podważyć dokonanej przez Sąd I instancji pełnej i prawidłowej oceny w przedmiocie winy, sprawstwa i wymiaru kary. Zarzuty te w przeważającej mierze stanowiły bowiem jedynie polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji, a nie wykazywały żadnych konkretnych błędów czy uchybień, których miałby dopuścić się ten sąd.

W sprawie nie dopatrzono się nadto uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia. W szczególności Sąd II instancji dokonał analizy treści odpisów wyroków Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu II Wydział Karny o sygn. akt: II K (...) II K (...) II K (...) II K (...), II K (...) II (...) pod kątem zaistnienia stanu powagi rzeczy osądzonej. Analiza ta doprowadziła do wniosku, że bezwzględna przyczyna odwoławcza w postaci res iudicata nie zachodzi. Sprawy, które zostały już prawomocnie osądzone, nie wykazują tożsamości podmiotowo – przedmiotowej w stosunku do sprawy niniejszej.

Wobec powyższego wyrok Sądu I instancji należało utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art.439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy - Prawo o adwokaturze, kosztami nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa. Zasądzona z tego tytułu kwota – wynosząca 929,88 zł (w tym VAT) - została ustalona w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

III.

Orzeczenie oparto na podstawie art. 624 § 1 KPK - uznając, że uiszczenie przez oskarżonych kosztów procesu za postępowanie odwoławcze byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową i brak dochodów. Oskarżeni przebywają obecnie w zakładach karnych, odbywając kary pozbawiania wolności za inne przestępstwa. Nadto zwolnienie z obowiązku ponoszenia kosztów procesu ma umożliwić oskarżonym wykonanie orzeczonego wobec nich środka kompensacyjnego i naprawienie szkody wobec poszczególnych pokrzywdzonych.

7. PODPIS

SSO Marcin Sosiński

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1.
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego P. D. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Skazanie oskarżonego P. D. (1).
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐na niekorzyść		☒ w całości co do oskarżonego P. D. (1)
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
⊠	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art.439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

IV Ka 1386/21

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE