Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

4 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy / Okręgowy w Rybniku V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sonia Lasota-Zawisza

Protokolant: osobiście

po rozpoznaniu 4 maja 2022 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. M.

przeciwko E. S.

o wynagrodzenie

1.  zasądza od pozwanej E. S. na rzecz powódki B. M. kwotę 7792,96 zł (siedem tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dwa złote 96/100) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za okres od lutego do maja 2018 wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

a)  od kwoty 2 100 zł od 11 marca 2018 roku,

b)  od kwoty 1 796,48 zł od 11 kwietnia 2018 roku,

c)  od kwoty 1 796,48 zł od 11 maja 2018 roku,

d)  od kwoty 2 100 zł od 11 czerwca 2018 roku,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 255,50 zł (tysiąc dwieście pięćdziesiąt pięć złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

4.  nakazuje pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwoty 390,60 zł (trzysta dziewięćdziesiąt złotych 60/100) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Sędzia Sonia Lasota-Zawisza

Sygn. akt V P 213/19

UZASADNIENIE

Powódka B. M. wniosła przeciwko pozwanej E. S. pozew o zasądzenie na jej rzecz kwoty 8 400 zł tytułem wynagrodzenia za pracę od lutego do maja 2018 roku w tym:

a)  kwoty 2 100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 marca 2018 roku,

b)  kwoty 2100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 kwietnia 2018 roku,

c)  kwoty 2 100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 maja 2018 roku,

d)  kwoty 2 100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 czerwca 2018 roku.

W uzasadnieniu wskazała, że była zatrudniona u pozwanej w oparciu o umowę o pracę. Powódka zaznaczyła, że 1 lutego 2018 roku pozwana wypowiedziała łączącą je umowę z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Powódka podkreśliła, że mimo iż pozostawała w stosunku pracy do końca maja 2018 roku, pozwana nie wypłaciła jej należnego wynagrodzenia. Powódka dodała, że we wcześniejszych okresach zdarzało się, iż pozwana wypłacała jej wynagrodzenie za pracę w ratach. Nadto, powódka wniosła o zwrot o kosztów procesu.

vide: k.3-4

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, iż powódce przysługiwało minimalne wynagrodzenie za pracę. Pozwana zaznaczyła, iż wypłaciła powódce tytułem wynagrodzenia za pracę:

a)  kwotę 1530 zł netto za luty 2018 roku,

b)  kwotę 1393,07 netto za marzec 2018 roku,

c)  kwotę 1393,07 zł netto za kwiecień 2018 roku,

d)  kwotę 763,15 zł netto za maj 2018 roku.

Pozwana podkreśliła, iż w marcu i kwietniu 2018 roku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim, co spowodowało obniżenie jej wynagrodzenia. Pozwana wskazała też, iż powódce przysługiwało 9 dni urlopu, a mimo to pracodawca udzielił jej o 11 dni więcej płatnego urlopu wypoczynkowego. Pozwana dodała, iż z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności powódki w okresie od 16 do 31 maja 2018 roku pracodawca udzielił jej urlopu bezpłatnego. Pozwana podkreśliła, że powódka otrzymywała wynagrodzenie w gotówce co kwitowała podpisując listę płac. Dodała, iż w okresie od marca do czerwca 2018 roku na prośbę powódki wpłacała na jej konto niewielkie kwoty pieniężne.

vide:k.28-30

W piśmie z 27 września 2021 roku powódka wskazała, iż nie kwestionuje kwot brutto w przedstawionych przez pozwaną listach płac za miesiące: luty , marzec i kwiecień 2018 roku i jednocześnie podtrzymała, że nie otrzymała wynagrodzenia za ww. miesiące.

vide: k.249

W piśmie z 28 lutego 2022 roku powódka wskazała, iż nie kwestionuje przedłożonych przez pozwaną wyliczeń sporządzonych przy założeniu, iż w maju 2018 roku korzystała z urlopu dodatkowego, a nie z urlopu bezpłatnego.

vide: k.273

Sąd ustalił co następuje:

1 października 2014 roku powódka B. M. zawarła z pozwaną E. S. prowadzącą działalność gospodarczą (...) z siedzibą w R. umowę o pracę zgodnie z którą została zatrudniona w okresie od 1 października 2014 roku do 31 marca 2015 roku na stanowisku pomocy kuchennej. Miejscem wykonywania pracy był (...)w R.. Następnie, 31 marca 2016 roku strony zawarły umowę na czas nieokreślony. Za świadczoną pracę powódce przysługiwało minimalne wynagrodzenie za pracę.

Wcześniej w okresie od 1 kwietnia 2014 roku do 30 września 2014r. powódka odbywała u pozwanej staż.

Dowód: akta osobowe powódki: umowa o pracę z 1.10.2014r., umowa o pracę z 31.03.2016r.,zaświadczenie o odbyciu stażu z 28.10.2014r.

Zgodnie z regulaminem pracy obowiązującym u pozwanej, wynagrodzenie miało być wypłacane do 10-go dnia każdego miesiąca z dołu. Potwierdzenia wypłaty wynagrodzenia co do zasady powódka kwitowała podpisem na liście płac.

Dowód: akta osobowe powódki: regulamin pracy, zeznania świadka J. S. k.152v.-153,

1 kwietnia 2016 roku powódka złożyła wniosek o wypłatę wynagrodzenia w gotówce.

Dowód: akta osobowe powódki: wniosek powódki z 1.04.2016r.

7 marca 2014 roku Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w R. zaliczył B. M. do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym z symbolem przyczyny niepełnosprawności (...)oraz (...). Orzeczenie wydano do 31 marca 2017 roku oraz wskazano, że B. M. jest zdolna do pracy jedynie warunkach pracy chronionej. Orzeczenie pozwana otrzymała 1 kwietnia 2014 roku. 4 kwietnia 2017 roku Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w R. zaliczył B. M. do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym z symbolem przyczyny niepełnosprawności (...). Orzeczenie wydano do 30 kwietnia 2020 roku oraz wskazano, że B. M. jest zdolna do pracy jedynie warunkach pracy chronionej. Orzeczenie pozwana otrzymała 6 kwietnia 2017 roku.

Powódka przez cały okres zatrudnienia u pozwanej nie korzystała z dodatkowego urlopu związanego z niepełnosprawnością.

Dowód: akta osobowe powódki: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 7.03.14r. i 1.04.2017r., przesłuchanie powódki k.153-154, przesłuchanie pozwanej, k. 154v-155

Pozwana wypowiedziała powódce umowę o pracę z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia oświadczeniem z 1 lutego 2018 roku, okres wypowiedzenia upłynął 31 maja 2018 roku. Oświadczenie złożono powódce w kwietniu 2018 roku. Jako przyczynę wypowiedzenia pozwana podała likwidację miejsca pracy.

Dowód: akta osobowe powódki: oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z 1.02.2018r., przesłuchanie pozwanej, k. 154v-155

W okresie od 1 lutego 2018 roku do 18 marca 2018 roku powódka świadczyła pracę.

W okresie od 18 marca 2018 roku do 14 kwietnia 2018 roku powódka korzystała ze zwolnienia lekarskiego i przebywała w sanatorium.

W okresie od 16 kwietnia 2018 roku do 15 maja 2018 roku powódka korzystała z urlopu wypoczynkowego.

Powódka nie składała wniosku o urlop bezpłatny w okresie 16 do 31 maja 2018 roku. W okresie tym nie świadczyła pracy.

W świadectwie pracy wystawionym powódce wskazano, iż w okresie zatrudnienia powódka nie korzystała z urlopu bezpłatnego.

Dowód: akta osobowe powódki: świadectwo pracy, zaświadczenie lekarskie, wnioski o urlop , karta urlopowa za 2018 rok, przesłuchanie powódki k.153-154, przesłuchanie pozwanej k.154-155

31 maja 2019 roku pozwana zawiesiła działalność gospodarczą. (...) w którym pracował powódka nie działał w maju 2018 roku, a wcześniej był już wygaszany.

Dowód: informacja z CEIDG k. 11, przesłuchanie pozwanej k.154-155

Powódce przysługiwało wynagrodzenie za pracę w wysokości:

a)  2 100 zł brutto za luty 2018 roku,

b)  1796,48 zł za marzec 2018 roku,

c)  1796,48 zł za kwiecień 2018 roku,

d)  2100 zł brutto za maj 2018 roku.

Powódka podpisała zbiorczo listy płac za ww. miesiące mimo tego, iż faktycznie nie otrzymała wynagrodzenia, gdyż pozwana warunkowała wydanie jej świadectwa pracy od podpisania list płac.

Dowód: przesłuchanie powódki k.153-154, akta osobowe powódki: karta wynagrodzeń, listy płac za okres od lutego do maja 2018 roku; wyliczenie wynagrodzenia powódki za maj 2018 przy założeniu wykorzystania urlopu dodatkowego oraz urlopu wypoczynkowego k.266, pasek wynagrodzenia powódki za maj 2018 roku k.267, karta urlopowa k.268

W niektórych miesiącach zatrudnienia powódki (nieobjętych żądaniem pozwu) pozwana wypłacała powódce wynagrodzenie w ratach – po terminie wymagalności.

W okresie od marca do czerwca 2018 roku pozwana dokonywała nieregularnych przelewów na rachunek bankowy powódki. Wysokość przelewu opiewała na kwoty 250 zł albo 500 zł. Podstawą dokonywanych przelewów nie była wypłata wynagrodzenia za pracę powódki w okresie od lutego do maja 2018 roku lecz wypłata wynagrodzenia za nadgodziny.

Dowód: akta osobowe powódki: potwierdzenie przelewów, wiadomości sms k. 108-112, k.157- 225 i k.235-237v., zeznania świadka J. S. k.152v.-153, przesłuchanie powódki k.153-154, przesłuchanie pozwanej k.154-155

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także w oparciu o dowody z zeznań świadka i przesłuchania powódki, które wraz z dowodami z dokumentów wzajemnie się uzupełniały tworząc wyrazisty obraz całości sprawy.

Sąd nie wziął pod uwagę pierwotnej listy płac za miesiąc maj 2018 roku w której wskazano wysokość wynagrodzenia na kwotę 945 zł oraz karty wynagrodzeń w zakresie rozliczenia za maj 2018 roku, bowiem wyliczenie należnego powódce wynagrodzenia za ten miesiąc było nieprawidłowe. W obliczeniach pozwana niezasadnie przyjęła, iż w okresie od 16 do 31 maja 2022 roku powódka przebywała na urlopie bezpłatnym, podczas gdy powódka korzystała z dodatkowego urlopu związanego z występującym u niej stopniem niepełnosprawności.

Sąd dał wiarę w ograniczonym zakresie przesłuchaniu pozwanej. Sąd nie dał wiary pozwanej w zakresie w jakim twierdziła, że wypłaciła powódce wynagrodzenie za sporne okresy. Twierdzenie pozwanej w tym zakresie były ukierunkowane na poparcie zajętego w sprawie stanowiska, a nadto nie zostały potwierdzono żadnym rzetelnym dowodem. W ocenie Sądu twierdzenia te stoją w sprzeczności z zeznaniami powódki oraz treścią wiadomości sms. Świadek J. S. również nie potwierdził wypłaty wynagrodzenia zeznając, że nie pamięta. Należy również zwrócić uwagę na nierzetelność prowadzonej przez pozwaną dokumentacji pracowniczej np. wnioski o urlop za okres od kwietnia do 15 maja 2018r. zostały sporządzone dopiero 21 maja 2018r., zaś wypowiedzenie, w którym wskazano datę 1 lutego 2018 roku zostało złożone co przyznała sama pozwana w kwietniu 2018 roku. W tych okolicznościach nie sposób dać wiary zeznaniom pozwanej odnośnie wypłaty wynagrodzenia za sporne okresy nawet w oparciu o podpisane listy płac. Ciężar dowodowy wykazania, iż pomimo złożenia podpisu na listach płac powódka nie otrzymała wynagrodzenia spoczywał na niej i zdaniem Sądu w świetle stwierdzonych uchybień w dokumentacji oraz treści wiadomości sms powódka go udźwignęła. Sąd nie podzielił również twierdzeń pozwanej odnośnie przebywania powódki na urlopie bezpłatnym w drugiej połowie maja 2018r., skoro jak sama zeznała powódka nie składała wniosku w tym przedmiocie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 80 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych osobie zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności przysługuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym. Prawo do pierwszego urlopu dodatkowego osoba ta nabywa po przepracowaniu jednego roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności.

Termin wypłaty wynagrodzenia określony został w art. 85 kp zgodnie z którym wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie (§ 1). Wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego (§ 2). Jeżeli ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia za pracę jest dniem wolnym od pracy, wynagrodzenie wypłaca się w dniu poprzedzającym (§ 3).

Natomiast po myśli art. 86 § 1 k.p. pracodawca jest obowiązany wypłacać wynagrodzenie w miejscu, terminie i czasie określonych w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy. Wypłaty wynagrodzenia dokonuje się w formie pieniężnej.

Zgodnie z treścią art. 94 pkt 5 k.p. pracodawca jest obowiązany w szczególności
terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie.

W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, iż jednym z podstawowych elementów stosunku pracy jest wynagrodzenie, a jego wypłacanie w terminie stanowi podstawowy obowiązek pracodawcy.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż powódka była zatrudniona u pozwanej w okresie od 1 października 2014 roku do 31 maja 2018 roku na podstawie umów o pracę, a za świadczoną pracę przysługiwało jej minimalne wynagrodzenie. Powódka nie otrzymała należnego wynagrodzenia za pracę za miesiące: luty, marzec, kwiecień i maj 2018 roku. W ocenie Sądu pozwana nie przedłożyła żadnych rzetelnych dowodów świadczących o tym, że wypłaciła powódce wynagrodzenie za te miesiące albo że takie wynagrodzenie się powódce nie należało. Za takie nie można uznać listy płac podpisanej przez powódkę skoro w poczet materiału dowodowego złożono wydruki wiadomości sms między stronami z których wynika, że powódka nie otrzymała wynagrodzenia. W wiadomości z 6 kwietnia 2018 roku (k. 181-182) pyta o wypłaty pytając z czego ma żyć, co wskazuje na podstawowe wynagrodzenie, a nie świadczenia uboczne. 22 maja 2018 roku (k. 196) powódka prosiła o przygotowanie rozliczenia wynagrodzenia i chorobowego oraz urlopów z planem spłaty. 23 maja 2018 roku (k. 200) powódka prosi o wytłumaczenie za jakie dwa miesiące będzie mieć niższą wypłatę w związku z chorobowym w marcu i kwietniu. 24 maja 2018 roku (k. 202) powódka upewnia się czy pozwana na pewno ją spłaci chociaż odebrała dokumenty. 25 maja 2018r. (k. 203) powódka pyta czy powinna mieć podpis pozwanej na świadectwie pracy bo ma tylko pieczątkę, co wskazuje na odebranie dokumentów pracowniczych. Tego samego dnia ponownie pyta o harmonogram spłat (k. 205). 28 maja 2018 roku powódka prosi o podanie wysokości wynagrodzeń za poszczególne miesiące (k. 207). W odpowiedzi powódka 30 maja 2018 roku otrzymała zdjęcia trzech list płacy (k. 209-210), po czym zapytała o styczeń i luty. 3 czerwca 2018 roku pozwana za luty podała kwotę 1532,50 zł (k. 211), która jest spójna z kwotą wynagrodzenia netto za luty wskazaną na liście płac (1530 zł). W kolejnych dniach od 11 czerwca 2018r. do 7 lipca 2018r. powódka ponownie pyta kiedy pozwana jej zapłaci (k. 212-225).

Przy rozstrzyganiu Sąd wziął również pod uwagę postawę pozwanej, która niejednokrotnie pozostawała w zwłoce z zapłatę należnego powódce wynagrodzenia. Z kolei przedłożone przez pozwaną potwierdzenia przelewów nie dotyczyły zapłaty zaległego wynagrodzenia za okres od lutego do maja 2018 roku (okoliczność bezsporna).

Wysokość wynagrodzenia powódki za okres od lutego do kwietnia 2018 była bezsporna i wynosiła:

a)  2 100 zł brutto za luty 2018 roku,

b)  1796,48 zł brutto za marzec 2018 roku,

c)  1796,48 zł brutto za kwiecień 2018 roku.

W okresie od 18 marca 2018 roku do 14 kwietnia 2018 roku powódka korzystała ze zwolnienia lekarskiego. Zatem, wysokość należnego jej wynagrodzenia została odpowiednio obniżona. Powódka nie kwestionowała wysokości wynagrodzeń w tych miesiącach wskazanych na listach płac.

Co prawda, listy płac za sporny okres były podpisane przez powódkę, jednakże powyższe nie potwierdza rzeczywistej wypłaty wynagrodzenia. W toku procesu ustalono, iż powódka nieposiadająca wiedzy prawniczej, została niejako przymuszona przez pozwaną do podpisania zbiorczo list płac za miesiące od lutego do maja 2018 roku, by otrzymać świadectwo pracy. Argumentacja powódki jest w tym zakresie dla Sądu przekonująca, bowiem bez wydania świadectwa pracy powódka nie mogłaby podjąć zatrudnienia, a w konsekwencji zostałaby bez środków do życia. Z kolei pozwana wykorzystując położenie powódki, przedstawiła jej do podpisu listy płac, licząc, że tym samym uwolni się od przyjętych na siebie zobowiązań jako pracodawca. Powódka wskazała, że przebywając w sanatorium (przełom marca i kwietnia 2018 roku) dopytywała pozwaną o wypłatę zaległego wynagrodzenia, a więc musiało to dotyczyć lutego skoro wypłata za ten miesiąc miała nastąpić do 10 marca 2018 roku.

Z kolei za okres od 16 do 31 maja 2018 roku pozwana kwestionowała przysługujące powódce wynagrodzenie co do zasady i co do wysokości. Ustalając wysokość przysługującego w tym okresie powódce prawa do wynagrodzenia, Sąd uwzględnił skorzystanie przez powódkę z dodatkowego urlopu w związku w występującym u niej umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Przy ustalaniu dni urlopowych Sąd wziął pod uwagę nabyte przez powódkę prawo do dodatkowego urlopu w 2018 roku (10 dni), a w pozostałym zakresie niewykorzystane dni dodatkowego urlopu z 2017 roku (2 dni). Strony zgodnie zeznał, że powódka w czasie zatrudnienia nie korzystała z urlopu dodatkowego. W ocenie Sądu nie sposób przyjąć, iż powódka w tym okresie zgodnie ze stanowiskiem pozwanej korzystała z urlopu bezpłatnego. Tego rodzaju przyjęcie byłoby niewątpliwie korzystniejsze pod względem finansowym dla pracodawcy. Jednakże udzielenie urlopu bezpłatnego następuje na wniosek pracownika za zgodą pracodawcy. Tymczasem strony zgodnie zeznały, że powódka takiego wniosku nie składała. W aktach osobowych również brak takiego wniosku. Pozwana nie poinformowała też powódki, iż jej nieobecność traktuje jako urlop bezpłatny. Co więcej w świadectwie pracy pozwana nie wskazała, aby powódka korzystała z urlopu bezpłatnego. Przysługujące powódce wynagrodzenia za maj 2018 roku wynosiło zatem 2 100 zł brutto.

Na marginesie należy wskazać, że przy przyjęciu, iż powódka nie korzystała z urlopu dodatkowego w maju 2018 roku, pozwana winna jej wypłacić ekwiwalent za ten urlop w ostatnim dniu obowiązywania umowy o pracę, co nie miało miejsca. Jednocześnie pozwana za cały okres wypowiedzenia (a więc do końca maja 2018 roku) powinna wypłacić powódce wynagrodzenie, gdyż powódka była gotowa świadczyć pracę, a nie doszło do tego z uwagi na likwidację miejsca pracy. Jak zeznała pozwana (...), w którym świadczyła pracę powódka w maju 2018 roku już nie działał. Z kolei z zeznań świadka J. S. wynika, że powódka pracowała do ostatniego dnia otwarcia (...).

Zatem, w świetle art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. pozwana nie podołała obowiązkowi udowodnienia wypłaty wynagrodzenia powódce za okres od lutego do maja 2018 roku oraz przebywania na urlopie bezpłatnym przez powódkę.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne, Sąd na podstawie przywołanych przepisów w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanej E. S. na rzecz powódki B. M. kwotę 7 792,96 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za okres od lutego do maja 2018 wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

e)  od kwoty 2 100 zł od 11 marca 2018 roku,

f)  od kwoty 1 796,48 zł od 11 kwietnia 2018 roku,

g)  od kwoty 1 796,48 zł od 11 maja 2018 roku,

h)  od kwoty 2 100 zł od 11 czerwca 2018 roku,

a w pkt 2 wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Przy czym o odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. zasądzając je od dni odpowiednio następujących po dacie wymagalności wynagrodzeń.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt 3 i 4 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. oraz na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, a także przy uwzględnieniu § 9 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1255,50 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (przy przyjęciu, że powódka wygrała w 93% tj. 1800 zł x 75% = 1350 zł, 1350 zł x 93% = 1255,50 zł) oraz nakazując pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwoty 390,60 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Sędzia Sonia Lasota-Zawisza