Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 704/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 20 czerwca 2022 roku sygn. akt II K 255/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiony przez obrońcę oskarżonego S. S.:

1. zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 288 & 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że czyn przypisany oskarżonemu wyczerpuje dyspozycję tego przepisu, podczas gdy z zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego wynika, że działania podjęte przez oskarżonego nie wyczerpują przesłanek o których mowa w tym przepisie,

2. zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 46 & 1 k.k. poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na orzeczeniu wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody w wysokości 2039 złotych, w sytuacji gdy nie została udowodniona wysokość rzeczywistej szkody jaką poniósł K. B., jednocześnie pomijając istotny fakt, iż płot który uległ zniszczeniu pochodził z lat siedemdziesiątych,

3. zarzut naruszenia przepisów przepisów postępowania tj.

a. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów polegającą na uznaniu - sprzecznie z treścią zgromadzonego materiału dowodowego i zasadami doświadczenia życiowego, że oskarżony swym zachowaniem popełnił przestępstwo, o którym mowa w art. 288 & 1 k.k.,

b. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny poprzez oparcie tezy o umyślności dokonania przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy z zeznań świadków R. S., M. S., A. S. jednoznacznie wynika, iż oskarżony nie zniszczył celowo płotu betonowego, a także nie zlecał zniszczenia tego płotu,

c. art. 7 k.p.k. i art. 168 k.p.k. poprzez wyrażenie dowolnej, błędnej i niezgodnej z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i zawodowego oceny, iż oskarżony powinien powycinać słupy betonowe wyższego płotu piłą do betonu, bez potrzeby ich wyrywania, podczas gdy powszechnie wiadomo, iż w celu całkowitego usunięcia wysokiego płotu betonowego konieczne było użycie dźwigu,

d. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych dowodów w sprawie tj. faktów, iż w dacie kiedy doszło do uszkodzenia płotu betonowego oskarżony był przekonany, iż jest właścicielem działki, na której znajdował się płot betonowy, w związku z czym był przekonany, że jest również właścicielem płotu betonowego, a także pominięcie przez sąd faktu, że płot betonowy pochodzi z lat siedemdziesiątych, wobec czego wysokość naprawy nie może opiewać na kwotę 2039 złotych, albowiem takowa kwota mogłaby dotyczyć naprawy nowego płotu,

e. art. 5 & 2 k.p.k. w wyniku naruszenia zasady in dubio pro reo poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

4. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść:

a. poprzez błędne ustalenie i uznanie przez sąd, iż oskarżony dokonał zniszczenia niższego płotu z premedytacją, świadomie i celowo, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w żadnym zakresie tego nie potwierdza; jak wynika z zeznań świadków R. S., M. S., A. S. podczas rozbiórki wyższego płotu mogło dojść do uszkodzenia niższego płotu z uwagi na fakt, iż ten płot był już stary, natomiast jak zeznali świadkowie oskarżony nie zlecił im zniszczenia niższego płotu,

b. polegający na błędnym przyjęciu przez sąd, że oskarżony świadomie i celowo przecinał siatkę i metalowe kątowniki dwóch przęseł ogrodzenia, podczas gdy jak wynika z wyjaśnień oskarżonego i z zeznań świadków oskarżony wyciągał słupki ze swojego płotu, natomiast w wyniku rozbiórki wysokiego płotu doszło do uszkodzenia niskiego płotu betonowego będącego przedmiotem niniejszego postepowania,

c. polegający na błędnym uznaniu przez sąd, że oskarżony rozmyślnie i z premedytacją prowadził pracę rozbiórkową płotu dźwiękochłonnego w taki sposób, że doszło do stojącego tuż obok niższego płotu betonowego, podczas gdy oskarżony w tym celu wynajął wyspecjalizowanego operatora maszyn budowlanych, który z uwagi na swoje doświadczenie zawodowe w sposób prawidłowy dokonał rozbiórki płotu betonowego, co potwierdzają zeznania świadków R. S., M. S., A. S.,

d. poprzez błędne przyjęcie, że koszt zakupu elementów ogrodzenia i robocizny związanej z naprawą uszkodzeń wynosi 2039 złotych i w konsekwencji pominięcie faktu, iż płot betonowy miał kilkadziesiąt lat, wobec czego zasądzona przez sąd kwota jest nieadekwatna do wartości kilkunastoletniego płotu,

e. poprzez błędne przyjęcie, że świadek C. B. potwierdził, że oskarżony S. S. zniszczył płot betonowy, podczas gdy z zeznań złożonych na rozprawie wynika, iż nie widział jak oskarżony niszczy płot,

f. poprzez błędne uznanie, że oskarżony świadomie dokonał zniszczenia płotu betonowego, który należał do K. B., podczas gdy w dacie kiedy doszło do uszkodzenia płotu oskarżony był przekonany, iż niższy płot jest jego własnością, albowiem był położony na działce do niego należącej,

g. poprzez powołanie się przez sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na orzeczenie z dnia 19 sierpnia 2020 roku, w którym to sąd cywilny potwierdził posiadanie przez K. B. gruntu aż do niższego płotu betonowego i w konsekwencji pominięcie przez sąd istotnych faktów tj. iż w dacie kiedy doszło do uszkodzenia płotu - w 2018 roku oskarżony był przekonany, iż płot był jego własnością, wobec czego nie miał wiedzy, iż doszło do uszkodzenia cudzej rzeczy,

h. poprze przyjęcie przez sąd, że płot betonowy był postawiony przez K. B., podczas gdy fakt ten znalazł jedynie potwierdzenie w zeznaniach najbliższych członków rodziny K. B. tj. C. B., M. B. i R. B., którzy zeznali iż płot stawiał K. B. i w konsekwencji pominięcie przez sąd istotnych faktów, iż inni świadkowie zeznali że płot nie był stawiany przez K. B., natomiast C. B. i M. B. wiedzę o tym, że płot stawiał ich ojciec posiadali od niego albowiem w latach siedemdziesiątych byli jeszcze dziećmi

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W brew stanowisku skarżącego, sąd rejonowy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wszechstronną jego analizę, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wywiódł z nich słuszne wnioski - tak co do sprawstwa i winy oskarżonego S. S. w zakresie przypisanego mu czynu, przyjętej kwalifikacji prawnej tegoż, jak i wymierzonej kary grzywny i środka kompensacyjnego. Nie dopuścił się przy tym wskazywanego przez obrońcę błędu w przyjętych za podstawę wyroku ustaleniach faktycznych. Sąd ten, w uzasadnieniu wyroku, w sposób logiczny i z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego, wskazał jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Kształtując swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów należycie uargumentował, którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a którym tego waloru odmówił. W ocenie tej nie dopuścił się dowolności. Trafność ustaleń i rozważań tego sądu nie może więc budzić wątpliwości.

Mając to na uwadze i odnosząc się do apelacji obrońcy, dotyczącej naruszeń przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na treść wyroku należy stwierdzić, iż podniesione zarzuty mają charakter głównie polemiczny. Całkowicie niezasadnie obrońca odwołał się do naruszenia przez sąd a quo reguły dowodowej in dubio pro reo określonej w art. 5 & 2 k.p.k. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż sąd ten zignorował wskazania wynikające z powołanego przepisu. Dla oceny naruszenia powyższej reguły dowodowej nie może być bowiem miarodajne to, że skarżący dopatruje się w sprawie wątpliwości, czyniąc w tym zakresie stosowne sugestie w środku odwoławczym. Kluczowe pozostaje natomiast to, czy organ orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Sąd orzekający w tej sprawie ani nie powziął, ani nie powinien był powziąć tego rodzaju wątpliwości. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w przypadku, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, to nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo. W przedmiotowej sprawie nie pojawiły się więc nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego S. S.. Sąd pierwszej instancji stwierdził owo sprawstwo przeprowadzając dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, analizując i oceniając w sposób rzetelny i wszechstronny. wszystkie dowody mające znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności karnej wymienionego.

Błędnie obrońca upatrywał naruszenia przepisu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w dokonanej przez sąd merytoryczny ocenie z jednej strony wyjaśnień oskarżonego S. S., członków jego rodziny i wskazanych przez niego świadków R. S. i M. S., a z drugiej zeznań pokrzywdzonego K. B. i jego najbliższych.

Swobodna, a więc zgodna z zasadami sformułowanymi w art. 7 k.p.k. ocena materiału dowodowego stanowi uprawnienie sądu merytorycznego i pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tak długo, dopóki skarżący nie wykaże, iż sąd ten oparł rozstrzygnięcie bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym.

W przedmiotowej sprawie tego rodzaju okoliczności nie zostały skutecznie wykazane. Skarżący podjął próbę przedstawienia odmiennej oceny materiału dowodowego, która jednak w przeciwieństwie do tej dokonanej przez sąd orzekający, charakteryzuje się dowolnością i brakiem obiektywizmu. Stwierdzić należy, że taka metoda kwestionowania trafności skarżonego wyroku nie mogła okazać się skuteczną.

Sąd pierwszej instancji w oparciu o wskazane w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia dowody, prawidłowo przyjął, że oskarżony świadomie i celowo poprzecinał siatkę i metalowe kątowniki dwóch przęseł ogrodzenia posesji nr (...) od strony ulicy (...) w K., a następnie kilka dni później prowadząc, przy pomocy wynajętych pracowników i obsługiwanego przez nich ciężkiego sprzętu, prace rozbiórkowe postawionego przez siebie płotu o wysokości 2,5 metrów, uszkodził rozmyślnie i z premedytacją niższy płot betonowy o wysokości 1,5 metra, stojący równolegle do jego płotu betonowego. Uznając tą ocenę za prawidłową, swobodną a nie dowolną sąd odwoławczy nie widzi potrzeby powielania jej na łamach niniejszego opracowania. Z całą mocą należy natomiast podkreślić, że:

- uszkodzenie siatki i kątowników metalowego ogrodzenia od strony ulicy (...) w K., nie mogło powstać przy tzw. okazji rozbierania przez oskarżonego jego 2,5 metrowego płotu, czyli na skutek działania nieumyślnego, gdyż gołym okiem widać na dokumentacji fotograficznej, że elementy te uległy pionowemu przecięciu, a wiec zostały poddane działaniu narzędzi typu szlifierka kątowa ( czy choćby piły, którą widziała w rękach oskarżonego świadek R. B. ),

- opisane w protokole oględzin uszkodzenie ogrodzenia betonowego, składającego się z 13 przęseł, oddzielającego posesje nr (...) przy ulicy (...) w K., sprowadzające się do usunięcia jego elementów w postaci 5 przęseł wraz ze słupkami na długości 10 metrów ( tj. 15 płyt i 4 słupków ), uszkodzenia innych 4 przęseł ( pozrzucanie na ziemię betonowych płyt, uszkodzenie niektórych z nich i słupka) nie mogły powstać przy tzw. okazji rozbierania przez oskarżonego jego 2,5 metrowego płotu, czyli na skutek działania nieumyślnego, gdyż ilość i rozmiar uszkodzeń obejmujących większą część ogrodzenia, za takowym przypadkowym działaniem nie przemawiają; logiczne rozumowanie przekonuje, że przypadkowość uszkodzeń mogłaby dotyczyć fragmentu płotu a nie jego elementów znajdujących się na długości 26 metrów.

Sąd rejonowy miał na uwadze odmienne wyjaśnienia oskarżonego i zeznania pokrzywdzonego w kwestii odnoszącej się do zagadnienia, kto wybudował i poniósł koszty uszkodzonego ogrodzenia metalowego i betonowego. Relacje procesowe obu stron postępowania sąd ten poddał kompleksowej analizie pod kątem zasad logiki i doświadczenia życiowego, w powiązaniu z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego i doszedł do słusznego przekonania, że kwestia ta została w sposób jednolity przedstawiona przez K. B. i jego najbliższych, zaś w sposób wewnętrznie rozbieżny na poszczególnych etapach procesu przez S. S. i powołanych przez niego świadków. Dlatego nie może budzić wątpliwości prawidłowość ustaleń sądu merytorycznego, że płot betonowy rozdzielający nieruchomości nr 113 i 115 przy ulicy (...) w K., postawił w 1974 roku K. B. oraz wzniósł 20 lat temu płot metalowy od strony drogi i dbał o należyty ich stan aż do czasu nastąpienia zdarzeń stanowiących przedmiot niniejszego procesu. Warto wskazać w tym miejscu również na okoliczność zgodnie wynikającą z przekazu obu skonfliktowanych stron postępowania, na którą trafnie zwrócił uwagę sąd orzekający, a mianowicie że zdobienie płyt betonowych płotu 1, 5 metrowego było zwrócone w stronę działki K. B., zaś płotu 2, 5 metrowego w stronę działki S. S. ( wyjaśnienia S. S. karta 148 - 149, zeznania K. B. karta 270 odwrót - 271 odwrót ), co potwierdza trafność przyjęcia przez sąd rejonowy, że ogrodzenie objęte zarzutem aktu oskarżenia zostało wzniesione przez pokrzywdzonego a koszty jego budowy przez niego sfinansowane. Oskarżony nie twierdził wprawdzie, że te działania były jego udziałem, ale kwestionował podejmowanie takowych przez K. B., negując w ten sposób prawo własności ostatnio wymienionego do rozważanego mienia i wywodząc, że nie dokonał uszkodzenia cudzej rzeczy, a tym samym nie zrealizował znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 288 & 1 k.k. Z takowym stanowiskiem nie sposób się zgodzić gdyż oba uszkodzone płoty stanowiły cudzą rzecz, z uwagi na ich posadowienie przez K. B. i służyły ochronie pasa gruntu użytkowanego przez tego ostatniego od 1973 roku, tj. od kiedy doszło między nim i jego siostrą J. S. (1) ( matką oskarżonego S. S. ) do zamiany fragmentami działek. Oskarżony zaś nabył własność działki o numerze ewidencyjnym (...) położonej w K. w 1995 roku od swojego brata J. S. (2) ( spadkobiercy testamentowego J. S. (1) ), a z racji relacji rodzinnych łączących go z pokrzywdzonym, będącym bratem jego matki i z racji wieloletniego zamieszkiwania na tym obszarze, wiedział że pas gruntu o wymiarach 46 metrów x 7,5 metra, przyległy do działki będącej własnością K. B. o numerze ewidencyjnym (...), był przez tego ostatniego od dawna użytkowany ( swój płot betonowy o wysokości 2, 5 metra oskarżony stawiał przecież równolegle do płotu wuja K. B. w celu ograniczenia emisji na teren jego posesji pyłów wytwarzanych przez prowadzony przez niego tartak ).

Potwierdzeniem wieloletniego posiadania przez K. B. tego spornego od 2018 roku fragmentu działki, jest zainicjowana przez niego i wygrana sprawa cywilna o sygn. I C 2352/18 Sadu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim o naruszenie utraconego posiadania wskazanego powyżej fragmentu działki sięgającego aż do płotu betonowego o wysokości 1,5 metra. Aktualnie kwestia własności spornego pasa gruntu jest przedmiotem wytoczonej przez pokrzywdzonego K. B. i będącej w toku sprawy cywilnej o zasiedzenie.

W związku z powyższymi okolicznościami, jednoznacznie wskazującymi na posiadanie przez oskarżonego świadomości, że:

- sporny pas gruntu znajdował się w posiadaniu K. B. i był przez niego od kilkudziesięciu lat użytkowany,

- K. B. postawił ogrodzenie spornego pasa gruntu ze swoich zasobów finansowych,

nie może on powoływać się na zasadę prawa cywilnego superficies solo cedit, stanowiącą że wszelkiego rodzaju urządzenia trwale z gruntem związane stanowią własność właściciela nieruchomości.

Oskarżony będąc niezadowolonym z posadowienia przez pokrzywdzonego ogrodzenia i mając tytuł własności do działki o numerze ewidencyjnym (...) położonej w K., mógł wystąpić na drogę postępowania cywilnego o zobowiązanie K. B. do usunięcia płotu, a nie dokonywać jego demontażu we własnym zakresie. Takie postąpienie S. S., jak słusznie uznał sąd pierwszej instancji, zrealizowało znamiona przestępstwa z art. 288 & 1 k.k.

Wbrew stanowisku obrony dla ustalenia wysokości szkody nie ma znaczenia kwestia pochodzenia zniszczonego przez oskarżonego ogrodzenia z lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. Oba płoty zabezpieczały posesję pokrzywdzonego i niezależnie od czasu ich posadowienia rolę swą należycie spełniały. Uszkodzenie ich wymagało przywrócenia do stanu poprzedniego i poniesienia nakładów finansowych, ustalonych przez biegłego rzeczoznawcę według uśrednionych cen materiałów i robocizny, obowiązujących w czasie popełnienia przestępstwa. Bardziej szczegółowo kwestia naprawienia szkody została przedstawiona w punkcie 3.2. niniejszego opracowania.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn podanych powyżej.

3.2.

podniesiony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego K. B.

zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie:

- art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k poprzez dowolną ocenę dowodu z opinii biegłego wskazującej wartość wyrządzonej przestępstwem szkody, nieuzupełnienie opinii wówczas kiedy było to jeszcze możliwe oraz niezasięgnięcie nowej opinii, czego konsekwencją jest uznanie, iż oskarżony zniszczył mienie o znacznie niższej wartości niż wynosić winna rzeczywista wartość szkody, co miało wpływ na wymiar kary i orzeczony środek kompensacyjny,

- art. 167 k.p.k. poprzez wypowiedzenie się przez sąd jedynie co do wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego J. S. (3), oddalając tenże z uwagi na śmierć biegłego, podczas gdy pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego właśnie z tej przyczyny wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, albowiem opinia biegłego J. S. (3) nie dała się zweryfikować ( chociażby przez przesłuchanie biegłego ), zaś jej wnioski są w sposób oczywisty sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, gdyż jest oczywistym, iż kwota odszkodowania niewątpliwie nie wystarczy na odtworzenie płotu betonowego składającego się z kilkunastu przęseł oraz pociętego płotu metalowego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania, wskazanych przez skarżącego, jest chybiony.

Wbrew stanowisku apelanta, zapis protokołu rozprawy głównej z dnia 6 czerwca 2020 roku wskazuje, że sąd pierwszej instancji rozpoznał wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego K. B. o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego rzeczoznawcy celem ustalenia wartości zniszczonego mienia. Wydał w przedmiocie tegoż wniosku decyzję negatywną w trybie art. 201 k.p.k. uznając iż sporządzona na potrzeby niniejszej sprawy opinia biegłego J. S. (3) jest pełna i jasna oraz nie jest dotknięta wewnętrzną sprzecznością, a kwestia zmiany wartości materiałów potrzebnych do odtworzenia uszkodzonego ogrodzenia z powodu zmiany sytuacji społeczno - gospodarczej na przestrzeni ponad dwóch lat jakie upłynęły od czasu poprzedniego opiniowania, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ( karta 331 ). W ocenie sądu odwoławczego sąd ten prawidłowo obdarzył walorem pełności i wiarygodności funkcjonującą w sprawie opinię procesową autorstwa wskazanego powyżej specjalisty z zakresu wyceny wartości mienia. co uczynił opierając się na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego i przy posłużeniu się zasadą swobodnej oceny dowodów określoną w art. 7 k.p.k.

Zadaniem powołanego na etapie dochodzenia biegłego było określenie wartości uszkodzonych elementów płotu metalowego przy posesji usytuowanej pod nr 113 i ogrodzenia betonowego znajdującego się pomiędzy posesjami nr (...) - przy ulicy (...) w K. gm. T.. Opiniujący w procesie szacowania wartości uszkodzonego mienia wziął pod uwagę materiał aktowy sprawy, a w szczególności protokół oględzin miejsca zdarzenia z dnia 7 maja 2019 roku ( karta 40 - 43 ) oraz dokumentację fotograficzną zawartą na płytach CD - R (karta 14, 45 ) i dokonał wyliczenia szkody na czas zdarzenia ( grudzień 2018 roku ).

Opiniujący uwzględnił:

1. w przypadku płotu metalowego:

- elementy metalowe ogrodzenia posesji nr (...) od strony ulicy (...) tj. dwa przęsła wykonane z kątownika i wypełnione siatką ( 2 elementy jako panel z siatką 250 x 150 cm, cena od 95 do 120 złotych za sztukę, przeciętnie 108 złotych za sztukę tj. 2 x 108 złotych = 216 złotych ),

- słupki wykonane z ceownika w ilości trzech sztuk ( cena od 25 do 35 złotych za sztukę, przeciętnie 30 złotych za sztukę tj. 3 x 30 złotych = 90 złotych ),

które razem stanowią wartość 306 złotych,

2. w przypadku ogrodzenia betonowego:

- elementy w postaci płyt betonowych ( 13 przęseł po 3 płyty betonowe = 39 płyt betonowych o wymiarach 50 x 200 cm, cena od 20 do 45 złotych za sztukę, przeciętnie 32 złotych za sztukę tj. 39 x 32 złotych = 1248 złotych ),

- słupki betonowe w ilości czterech sztuk wysokości 150 cm ( cena od 20 do 30 złotych za sztukę, przeciętnie 25 złotych za sztukę tj. 4 x 25 złotych = 100 złotych ),

które razem stanowią wartość 1348 złotych,

3. robociznę związaną z naprawą ogrodzenia obejmującą:

a. czas przygotowawczo - zakończeniowy na wymianę elementów metalowych w ilości 2,5 godziny, 1 roboczogodzina 55 złotych,

b. czas przygotowawczo - zakończeniowy na wymianę elementów betonowych w ilości 4,5 godziny, 1 roboczogodzina 55 złotych,

razem 7,0 godzin x 55 złotych za roboczogodzinę = 385 złotych,

ogółem: 306 złotych + 1348 złotych + 385 złotych = 2 039 złotych.

Biegły zawarł w swej opinii stanowisko, iż powyższych wyliczeń dokonał w oparciu o zebrane dane jednostek oferujących ceny szacowanych elementów oraz ich wymiany, przy czym ceny uśrednił jak w wyliczeniach ( karta 50 - 51 ).

Tak więc rzeczywista szkoda wynikająca bezpośrednio z przestępstwa inkryminowanego oskarżonemu S. S. wyniosła 2 039 złotych i do zapłaty tejże kwoty tytułem odszkodowania w trybie art. 46 & 1 k.k. zobowiązał sąd rejonowy ostatnio wymienionego jako sprawcę jej wyrządzenia. Ów obowiązek stanowi rekompensatę rzeczywistej szkody i został do rozmiaru tejże ograniczony. Nie może natomiast obejmować elementów wynikłych z następstw czynu sprawcy. Zgodnie z występującym w doktrynie stanowiskiem szkoda w rozumieniu art. 288 & 1 k.k. stanowi uszczerbek na rzeczy będącej przedmiotem czynności wykonawczej sprawcy. Wysokości szkody nie utożsamia się z wartością majątkową rzeczy i wysokość szkody może być wyższa niż wartość samej uszkodzonej rzeczy. W tym konkretnym przypadku obejmuje nie tylko wartość majątkową uszkodzonego ogrodzenia, ale również koszty poniesione przez pokrzywdzonego na ponowne jego odtworzenie. Zakres szkody w rozumieniu rozpatrywanego przestępstwa obejmuje bowiem nie tylko rzeczywistą stratę ( damnum emergens), polegającą na zmniejszeniu się aktywów majątku poprzez zniszczenie jego poszczególnych składników, ale również utracony zysk ( lucrum cessans) wyrażający się w udaremnieniu powiększenia majątku. Decydujące znaczenie dla ustalania wartości uszkodzonego mienia miały ceny materiałów i ceny robocizny obowiązujące w dacie popełnienia czynu a nie w dacie wyrokowania. Jeśli zaś w aktualnych realiach społeczno - gospodarczych ( cztery lata po popełnieniu przestępstwa ) kwota zasądzonego odszkodowania nie wystarczy na odtworzenie ogrodzenia posesji, składającego się z kilkunastu przęseł płotu betonowego i pociętego płotu metalowego, to pokrzywdzony może dochodzić niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego ( stosownie do art.46 & 3 k.k. ).

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się zniszczenia mienia o wyższej wartości oraz zasądzenie na rzecz pokrzywdzonego tytułem obowiązku naprawienia szkody kwoty ustalonej przez biegłego w postepowaniu odwoławczym

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn przedstawionych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny, zaś zarzuty skarżącego chybione.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z powodu nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej na korzyść oskarżonego sąd odwoławczy zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa 300 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i 10 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego stanowiły przepisy art. 636 & 1 i 2 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 627 k.p.k. art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity : Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami ) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

3.

Z powodu nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej na niekorzyść oskarżonego sąd odwoławczy zasądził od oskarżyciela posiłkowego K. B. na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych tytułem opłaty za postępowanie odwoławczy i 10 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego stanowiły przepisy art. 636 & 1 i 2 k.p.k., art. 633 k.p.k.,. art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity : Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami ) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wysokość szkody wyrządzonej przestępstwem

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana