Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wołowie w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Pośpiech

Protokolant: Anna Rogalska

po rozpoznaniu w dniach 16 kwietnia 2013 roku, 02 lipca 2013 roku, 04 listopada 2013 roku i 24 marca 2014 roku

sprawy

S. H. syna S. i W. z domu G., urodzonego w dniu (...) w T.

obwinionego o to, że

w dniu 17 lipca 2012 r. około godziny 11:50 na skrzyżowaniu ulic (...) w B., kierując pojazdem m-ki M. (...) o nr rej. (...) i wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, ulicy (...), na ulicę (...), nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo włączającej się do ruchu z ulicy (...) na ulicę (...), kierującej pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doszło do zderzenia tych pojazdów

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego S. H. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę grzywny w wysokości 1.000 (tysiąca) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych, a na podstawie art. 119 kpw w związku z art. 617 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 100 (stu) złotych.

Sygn. akt VII W 29/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 17 lipca 2012 roku S. H. jechał ul. (...) samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) od strony ul. (...) w stronę skrzyżowania ul. (...). Wjeżdżając na skrzyżowanie z drogi podporządkowanej nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności, w tym nie dostosował prędkości do widoczności drogi oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu przez co doprowadził do zderzenia z prawidłowo włączającym się do ruchu, jadącym od strony ul. (...) samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez E. S.. F. (...) oprócz kierowcy jechała również, siedząca z przodu na miejscu pasażera matka E. S.– A. S.. W chwili zderzenia M. (...) uderzył swoim lewym przodem w lewy tył F. (...), który znajdował się na drodze z pierwszeństwem przejazdu poza osią jezdni.

Dowód: zeznania świadka E. S. – k. 7,46; zeznania świadka A. S. – k. 10; protokół oględzin miejsca wypadku –k. 3 - 4, szkic miejsca wypadku drogowego – k. 67; opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych – k. 70 – 77; dokumentacja fotograficzna – k. 9 akt sprawy o sygn. (...)

W wyniku zderzenia pojazdów E. S. doznała obrażeń ciała w postaci: stłuczenia łuku żebrowego po stronie lewej, stłuczenia lewej okolicy lędźwiowej i podbrzusza oraz stłuczenia grzbietu, a także stłuczenia klatki piersiowej i skręcenia kręgosłupa szyjnego, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na czas poniżej siedmiu dni. A. S. doznała obrażeń ciała w postaci: stłuczenia głowy, rany wargi górnej i skręcania kręgosłupa szyjnego, skutkujących naruszeniem czynności ciała na czas poniżej siedmiu dni. Obwiniony nie odniósł żadnych obrażeń.

Dowody: opinia sądowo – lekarska dot. E. S. – k. 13, opinia sadowo – lekarska dot. A. S. – k. 14.

S. H., jest żonaty, posiada na utrzymaniu troje dzieci, z zawodu jest cukiernikiem, prowadzi gospodarstwo rolne, według oświadczenia był uprzednio karany.

Dodowy: protokół przesłuchania osoby podejrzanej – k. 19 – 20.

Oskarżony S. H. w całości nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje.

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo jak i wina obwinionego nie budzą wątpliwości.

Stan faktyczny został ustalony przede wszystkim na podstawie zeznań świadków E. S., występującej w sprawie jako oskarżycielka posiłkowa oraz A. S., gdyż nie było żadnego powodu, dla którego należałoby zakwestionować prawdziwość i rzetelność zeznań świadków. Brak jest w przedmiotowej sprawie wyjaśnień obwinionego, który skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

E. S. w toku postępowania szczegółowo opisała przebieg zdarzenia. Wskazała, że w chwili włączania się do ruchu miała wolną drogę i nie widziała samochodu, którym kierował obwiniony. Zeznała, że „dojeżdżając do drogi głównej zwolniła i zatrzymała się przed wjazdem na tą drogę i sprawdziła czy z obu stron nic nie jedzie”. Powyższe okoliczności potwierdziła w swoich zeznaniach pasażerka F. (...) A. S.. Ich zeznania są logiczne, spójne i przekonywujące. Również analiza sytuacji na drodze prowadzi do wniosku, że wersja przedstawiona przez wymienionych świadków jest wiarygodna.

Jeśli chodzi o pozostałych świadków będących funkcjonariuszami policji K. K. i M. T., ich zeznania nie stanowiły podstawy dokonywania ustaleń faktycznych. Nie mieli oni bowiem żadnej wiedzy na temat zdarzenia, gdyż przyjechali już po zderzeniu się pojazdów.

Dowodem potwierdzającym winę obwinionego jest również opinia sporządzona przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych, z której jednoznacznie wynika, że wyłącznie winnym zaistniałej sytuacji jest obwiniony, który wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie zachował szczególnej ostrożności, w tym nie dostosował prędkości do widoczności drogi oraz jechał nieprawidłowym torem jazdy. Opinia wydana przez biegłego jest, zdaniem sądu, pełnowartościowym dowodem i nie ma żadnych podstaw, by kwestionować jej wiarygodność i rzetelność. Brak jest w niej sprzeczności, niejasności lub takich elementów, które nakazywałby zdeprecjonować jej wartość. Biegły przeanalizował zeznania świadków, oraz zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentacji fotograficznej, protokołu oględzin miejsca wypadku oraz szkicu miejsca wypadku drogowego, dokonał również osobistych oględzin miejsca wypadku, a wyciągnięte na ich podstawie wnioski są logiczne i przekonywujące.

W ocenie Sądu wina i sprawstwo obwinionego nie budzi wątpliwości, bowiem swoim zachowaniem wypełnił on znamiona czynu określonego w art. 86 § 1 k.w. S. H. prowadził samochód na drodze publicznej i poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności doprowadził do zagrożenia bezpieczeństwa drogowego.

Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy - do odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestników ruchu drogowego „ostrożności szczególnej”, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, LEX nr 77467).

Zgromadzony w sprawie materiał jednoznacznie wskazuje, że obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności, która jest wymagana przy wjeździe na drogę z pierwszeństwem przejazdu. Ponadto z analizy miejsca zderzenia, które miało miejsce przy osi jezdni, jak również z opinii biegłego wynika, że gdyby obwiniony jechał prawidłowo miałby możliwość uniknięcia zderzenia, co prowadzi do wniosku, że główną przyczyną zderzenia było zachowanie S. H..

Biorąc pod uwagę, iż wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. zagrożone jest karą grzywny wymierzaną na podstawie art. 24 § 1 k.w. w wysokości od 20 do 5.000 zł Sąd doszedł do wniosku, że karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu będzie wymierzenie obwinionemu kary grzywny w wysokości 1.000 zł. W ocenie Sądu powyższa kara uświadomi obwinionemu konieczność zachowania w każdej sytuacji na drodze szczególnej ostrożności, zwłaszcza jeśli jest to związane z wjazdem na drogę z pierwszeństwem przejazdu i zachowaniem się na skrzyżowaniu.

Sąd obciążył również obwinionego zryczałtowanymi kosztami postępowania uznając, że obwiniony osiąga dochody i będzie w stanie koszty w tej wysokości uiścić.