Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 497/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy z 20 października 2021 roku w sprawie III K 135/19 dotyczący M. R. oskarżonego o to, że:

w dniu 30 stycznia 2018 r. w miejscowości P., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał przywłaszczenia powierzonego mu mienia znacznej wartości o łącznej sumie 332 173,80 zł w postaci:

- rozsiewacz nawozów (...), nr fabryczny: (...) rok produkcji 2017, o wartości 59 113,80 zł,

- opryskiwacz G. (...), nr fabr. (...), rok produkcji 2017 o wartości 273 060 zł,

w ten sposób, iż po rozwiązaniu umów pożyczek nr (...) i nr (...) i wezwaniu do zwrotu powierzonych mu maszyn rolniczych, przejętych na własność przez wierzyciela (...) SA z siedzibą we W. nie zwrócił ich właścicielowi, czym działał na szkodę (...) SA z siedzibą we W.

tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w związku z art. 294 § 1 kk

którym, tenże Sąd orzekł, że:

uniewinnia oskarżonego M. R. od popełnienia zarzucanego mu czynu , zaś kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia –

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut apelacji prokuratora:

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na niesłusznym przyjęciu przez sąd orzekający, iż oskarżony nie działał z zamiarem bezpośrednim przywłaszczenia, lecz cały czas w miarę możliwości zaspakajał pokrzywdzonych, a ci akceptowali ten stan rzeczy mimo, ze jednocześnie odejmowali czynności zmierzające do odebrania przejętych na własność maszyn rolniczych, podczas gdy prawidłowa ocena zachowania oskarżonego i zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do przyjęcia, iż oskarżony obejmował swoją świadomością i wolą korzystanie z powierzonego mu na mocy zawartych umów mienia z zamiarem władania jak właściciel, wbrew znanej im woli właściciela, a w konsekwencji działał z zamiarem bezpośredniego popełnienia przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelującego oskarżyciela publicznego oceniony został, jako nietrafny.

Już na wstępie należy zauważyć, że w istocie jest on zbudowany na odmiennej od Sądu I instancji ocenie zamiaru oskarżonego. Fakty w tej sprawie relewantne dla odtworzenia przebiegu zdarzeń nie budzą wątpliwości i nie są kwestionowane przez autorkę apelacji. Jedyne okoliczności, które różnie od Sądu meriti miałby przebiegać, według skarżącej, to kwestia odmowy wydania przedmiotu występku oraz niewskazania miejsca jego przechowywania.

Odnośnie tych okoliczności należy jednak zauważyć, że apelująca podnosząc je w swej skardze nie przywołuje żadnych jednoznacznie określających je dowodów. Tymczasem przecież z Raportu końcowego o stanie zlecenia nr (...) (k. 25 – 29, t. I) wynika, że przedmiot pożyczki, a nie leasingu jak formułuje to skarżąca, został przedstawicielowi windykatora okazany 30.01.2018 roku, później został zabezpieczony na posesji pożyczkobiorcy 22.02.2018 roku, należy także zwrócić uwagę na zapis z 19.03.2018 roku, według jego treści pożyczkobiorca deklaruje samodzielne dostarczenie przedmiotu pożyczki na plac (ZD), jeśli zajdzie taka potrzeba. Nie mniej istotny jest zapis z 24.08.2018 roku. Choć wynika z niego, że windykator poinformował oskarżonego, iż na jego wpłaty nikt już nie czeka, gdy ten przekazał mu wiadomość, że takich dokonał, to jednak z zestawienia wpłat po 17 stycznia 2018 roku wynika, że wpłacił on w okresie od 02.02.2018 roku do 12.02.2019 roku 35.699,64 złotych (k. 66, t. I). Z tego rejestru wynika także, że wierzyciel mimo deklaracji upełnomocnionego windykatora, że nikt nie czeka na wpłaty oraz że zawiadomiona została prokuratura przyjmował wpłaty od oskarżonego i czynił to wielokrotnie od sierpnia 2018 roku.

Analizując motywacyjną część zarzutu skarżącej dostrzeżono sprzeczność wewnętrzną argumentacji na poparcie zarzutu popełnienia uchybienia przez Sąd I instancji. Z jednej strony autorka apelacji stwierdza, że nie było negocjacji między stronami w zakresie wznowienia umów (s. 4, akapit pierwszy), aby następnie w kolejnym akapicie na tej stronie oświadczyć, że oskarżony liczył na wznowienie umów, jednak negocjacje w tym przedmiocie z pokrzywdzonym nie doprowadziły do zawarcia ugody.

Na kanwie tego twierdzenia należy zauważyć, że po pierwsze pożyczkodawca przyjmował wpłaty od oskarżonego mimo wypowiedzenia umów pożyczki i żądania wydania zwrotu przedmiotu pożyczki, ale po wtóre, choć pierwotnie wypowiedział je 12 września 2017 roku, to jednak następnie przywrócił ich obowiązywanie i cofnął wypowiedzenie 25 września 2017 roku po uregulowaniu części należności przez oskarżonego. Jeśli zatem następnie pożyczkodawca (pokrzywdzona firma) wypowiedziała te umowy 17 stycznia 2018 roku, ale oskarżony dokonywał częściowych wpłat rat pożyczki, to już choćby z tego powodu miał on podstawy do przypuszczeń, że jego postawa doprowadzi do wznowienia obowiązywania umów.

Z zeznań przedstawicieli windykatora, ale i z zapisów w raporcie końcowym (k. 24 – 29, t. I) wynika, że celem działań windykacyjnych było w głównej mierze skłonienie pożyczkodawcy, choćby przez presje związaną z żądaniem wydania rzeczy, do dokonywania wpłat. I tak też się stało, bo pożyczkodawca wpłat takich dokonywał. Rzecz jednak zasadnicza to fakt, że oskarżony nigdy i nigdzie nie oświadczył, że przedmioty pożyczki stanowią jego własność. Regulował częściowo należności wynikające z umów pożyczki i korzystał z urządzeń zgodnie z ich przeznaczeniem i celem ich zakupu. Jego wyjaśnienia w zakresie, w jakim przedstawił powodowy, dla których nie był w stanie spłacać rat pożyczek w całości, nie zostały zakwestionowane przez skarżącą. Brak wpłat z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR), brak wpłat wsparcia unijnego w ustalonym terminie, nierzetelność kontrahenta spowodowało, że oskarżony płacił raty częściowo, ale wpłat takich dokonywał. Nie sposób w tych okolicznościach uznać, że miał on zamiar przywłaszczenia przedmiotów umowy bez regulacji należności za nie. Jest tak tym bardziej, że przecież finalnie oskarżony mimo dokonania zatrzymania i odebrania przedmiotów umowy pożyczki dokonał spłaty pożyczki nr (...) za zakup rozsiewacza A. i po zwolnieniu zabezpieczenia przez pożyczkodawcę został mu on przez (...) ( (...)) wydany.

Już te okoliczności świadczą o tym, że nie sposób przyjąć, iż chybione jest ustalenie Sądu Okręgowego o działaniu oskarżonego w zamiarze przywłaszczenia i to określonego dnia maszyn rolniczych.

Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości, co do tego, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umów pożyczek i prawidłowego, opartego o umowy żądania wydania przedmiotów zabezpieczających wartość tychże pożyczek. Odmowa wydania tych przedmiotów rzeczywiście miała miejsce, jak wskazuje skarżąca, nie dowodzi to jednak, że oznaczało włączenie na trwałe tychże do majątku oskarżonego z pokrzywdzenie w stopniu nieodwracalnym (...). Oskarżony miał świadomość, że nie jest właścicielem tych przedmiotów, ale skoro w okresie września 2017 roku najpierw wypowiedziano mu umowy i zażądano zwrotu przedmiotów zabezpieczających pożyczki, ale następnie umowy te wznowiono to postępując podobnie w 2018 roku miał podstawy do uznania, że spłacając część zobowiązań może liczyć na ponowne wznowienie tychże. Takie wyobrażenie sobie następstw swego działania było w okolicznościach sprawy uzasadnione, bo wskazują na nie zeznania E. N. (k. 316, 325, t. II). Wszak zeznając na rozprawie podała ona wprost, że Zawsze dajemy szansę dłużnikom, bo naszym celem jest odzyskanie środków pożyczonych. W przypadku oskarżonego też było wcześniejsze rozwiązanie umów, a po uregulowaniu należności, te umowy były wznawiane, cofnięto wypowiedzenie i umowy te były realizowane na uprzednich warunkach.

Mając na względzie tę wypowiedź przedstawiciela pokrzywdzonej firmy należy przywołać wypracowane w doktrynie stanowisko, że przywłaszczenie wyrażać się może w rozmaitych formach, które dostatecznie wyraźnie symbolizują zerwanie przez sprawcę więzi łączącej cudzą rzecz z jej właścicielem i włączenie tej rzeczy do majątku sprawcy lub traktowanie jej w inny sposób, jako swojej własności (por. W. Świda [w:] I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 615). ( M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022, art. 284, t. 31). Okoliczności faktyczne w tej konkretnej sprawie nie dają podstaw do twierdzenia, że celem działania oskarżonego było zerwanie więzi pomiędzy przedmiotami pożyczki a ich właścicielem. Oskarżony nie tylko w czasie, gdy nimi dysponował rzeczywiście, ale także, gdy doszło finalnie do ich odebrania miał świadomość, że są one własnością (...), a nie jego dopóki nie spłaci pożyczek, zabezpieczonych przewłaszczeniem tych maszyn. Składał wyjaśnienia (choć nie zawsze) co do tych maszyn, dokonywał spłat za nie, nie sprzeciwił się ich zabezpieczeniu i przede wszystkim wydał je, gdy stanowczo, przy wsparciu policji, uprawniony zażądał ich wydania. Nie sposób uznać, że wykazano aktem oskarżenia, ale także apelacją, że swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona strony podmiotowej tego występku jak zarzuca się akcie oskarżenia oraz apelacji.

Jak to celnie zacytował Sąd Okręgowy, odwołując się do judykatu dotyczącego strony podmiotowej typu czynu zabronionego przywłaszczenia powierzonego mienia i co oddaje istotę tego elementu przesłanki ustawowej, warunkiem konstytutywnym odpowiedzialności na płaszczyźnie znamion strony podmiotowej jest określony cel działania sprawcy objęty jego świadomością i wolą, a sprowadzający się do definitywnego i trwałego włączenia rzeczy cudzej do swojego majątku przy nieodwracalnym charakterze szkody powstałej w majątku osoby pokrzywdzonej. Zamiar pozbawienia własności rzeczy uzewnętrzniony może być poprzez bezprawne zatrzymanie rzeczy cudzej, odmowę jej zwrotu, ale tylko wtedy, gdy z okoliczności sprawy wynika bez żadnych wątpliwości, że celem działania sprawcy było uczynienie z cudzej rzeczy swojej własności - a zatem zamiar musi być określony jednoznacznie. Samo bezprawne zatrzymanie rzeczy i wykorzystanie jej niezgodnie z zasadami i wolą osoby posiadającej prawa do rzeczy nawet jeżeli sprawca działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie statuuje jeszcze uznania, iż doszło do realizacji znamion omawianej normy. ( wyrok SA w Białymstoku z 27.09.2019 r., II AKa 122/19, LEX nr 2766155).

Sam fakt niewywiązania się przez stronę umowy ze zobowiązania nie może świadczyć o zamiarze powiększenia przez nią własnego majątku kosztem majątku kontrahenta. Dla przyjęcia realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia od strony podmiotowej konieczne jest wykazanie, że oprócz obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą (cudzym mieniem ruchomym), jego działaniu towarzyszył zamiar, tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu. ( wyrok SN z 24.04.2007 r., IV KK 34/07, LEX nr 578208).

Pokrzywdzony domagający się zwrotu przedmiotów zabezpieczających pożyczki po skutecznym wypowiedzeniu umów wobec nieoddania ich przez oskarżonego miał instrumenty prawne oparte o prawo cywilne, aby za bezumowne korzystanie z rzeczy domagać się rekompensaty (art. 224, art. 225 k.c.). Jednak takiego rozwiązania nie wykorzystał (...), bowiem liczył na spłatę udzielonych pożyczek, przypominając przy tym oskarżonemu, że nie jest właścicielem zabezpieczających pożyczki przedmiotów i ten świadomość taką miał. Wszak nie protestował, gdy ich zwrotu windykator domagał się w obecności policji i przedmioty te zwrócił. Co więcej, choć skuteczne wypowiedzenie umów nastąpiło 17 stycznia 2018 roku reprezentujący pożyczkodawcę windykatorzy, mimo że znali sposób skutecznego odzyskania przedmiotów zabezpieczających pożyczki, czego dowiedli wzywając do wsparcia policję 13 sierpnia 2019 roku, to przez okres półtora roku z możliwości takiej nie skorzystali, pozwalając oskarżonemu na korzystanie z tych przedmiotów. Oskarżony w tym czasie nie ukrywał ich, a wiedzę o tym gdzie one są windykatorzy mieli, czego dowodzi przywoływany już wyżej raport końcowy. Jeśli zatem 13 sierpnia 2019 roku oskarżony wydał bez oporów obie maszyny, to tylko gdyby windykatorzy chcieli je odzyskać wcześniej choćby w lutym 2018 roku wystarczyło podjąć odpowiednie czynności. Nie zrobiono tego, bo liczono na spłatę pożyczek. Mówienie zatem 4 grudnia 2018 roku (w zawiadomieniu o przestępstwie), że oskarżony przywłaszczył te przedmioty jest kolejną próbą wymuszenia na nim uregulowania należności, a nie formą dowodzącą popełnienie przez niego przestępstwa sprzeniewierzenia tych przedmiotów.

Istotą czynu kwalifikowanego art. 284 § 2 k.k. jest to, że sprawca musi działać w celu przywłaszczenia, tj. z jednej strony działanie sprawcy ma polegać na definitywnym włączeniu rzeczy do swojego majątku, a z drugiej do pozbawienia właściciela prawa własności. Sprawca przywłaszczenia (sprzeniewierzenia) musi działać z zamiarem trwałego włączenia przedmiotu przestępstwa do własnego majątku, zatem nie tylko z zamiarem bezprawnego władania rzeczą. Rozporządzenie przez sprawcę rzeczą jak własną nie obejmuje nieuprawnionego wykorzystania jej, nawet w celu osiągnięcia przez sprawcę korzyści majątkowej, o ile nie towarzyszy mu cel definitywnego włączenia rzeczy do majątku sprawcy. ( wyrok SA w Katowicach z 6.10.2017 r., II AKa 331/17, KZS 2018, nr 6, poz. 78).

Postawa oskarżonego dobitnie dowodzi, że nie tylko nie włączył tych rzeczy w obręb swego majątku, ale miał świadomość, że jeśli nie spłaci pożyczek nie będzie w żadnym razie ich właścicielem, bo był nim Fundusz, który pożyczki mu udzielił.

Apelująca akcentuje w skardze okoliczność odmowy zwrotu przedmiotów zabezpieczających pożyczki i z tego faktu wywodzi istnienie po stronie oskarżonego zamiaru sprzeniewierzenia przekazanych mu przedmiotów zabezpieczających pożyczki.

Należy jednak podkreślić, że nie zawsze odmowa zwrotu przedmiotu powierzonego może świadczyć o istnieniu kierunkowego zamiaru przywłaszczenia tej rzeczy. Jeśli zważyć, że istotnie oskarżony odmówił wydania maszyn (k. 27, zapis z 8.03.2018 roku, zapis z 14.03.2018 roku, zapis z 13.04.2018 roku), ale realizował, choć częściowo, spłatę pożyczek nimi zabezpieczonych, to przecież już choćby w ten sposób demonstrował swoją świadomość, kto jest właścicielem tych maszyn, ale co więcej, że nie jest nim on sam. Przekazywanie, zabezpieczonych przewłaszczeniem maszyn, rat, nawet częściowych na rzecz pokrzywdzonego, wyklucza uznanie, że zostały zerwane więzi między właścicielem maszyn i tymi przedmiotami. Świadomość tego miał oskarżony, a to nie pozwala na uznanie, że wypełnił element zasadniczy strony podmiotowej działania z zamiarem przywłaszczenia powierzonych mu przedmiotów.

Wynikająca z bogatego orzecznictwa wykładnia przepisu art. 284 § 2 k.k. nie pozostawia wątpliwości co do tego, że sprzeniewierzenie należy do przestępstw kierunkowych. Zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody jej niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas, Przestępstwa przeciwko mieniu, Ministerstwo Sprawiedliwości, Warszawa 1998, nr 21, s. 167). ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2003 r., II KKN 273/01, Lex nr 75381). [wyrok SN z 11.10.2006 r., IV KK 99/06, LEX nr 196949.]

W konkretnych realiach tej sprawy nie jest możliwe uznanie, że oskarżony zamiar sprzeniewierzenia maszyn zabezpieczających udzielone mu pożyczki jednoznacznie swoim postępowaniem wyraził, co nakazywało uznanie trafności stawianego mu w akcie oskarżenia zarzutu. Okoliczności faktyczne świadczą o tym, że od chwili ich przejęcia, ale zwłaszcza od chwili skutecznego wypowiedzenia umów pożyczki i żądania zwrotu przedmiotów zabezpieczających te pożyczki miał on świadomość, że nie jest ich właścicielem, co więcej miał świadomość, kto nim jest, regulował raty pożyczek, choć nie w zgodzie z ustalonym harmonogramem, nie ukrywał przedmiotów zabezpieczających pożyczki, dokonał spłaty jednego z nich i przejął na własność jedną z maszyn zabezpieczających pożyczkę, tym samym trafne jest ustalenie o braku zamiaru po stronie oskarżonego sprzeniewierzenia maszyn i tym samym brak podstaw do uznania błędności ustaleń Sądu Okręgowego, a w konsekwencji nieprawidłowości zaskarżonego orzeczenia.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wywody apelacji prokuratora nie przekonały o wadliwości rozstrzygnięcia poddanego kontroli odwoławczej i wyrok, jako słuszny, należało utrzymać w mocy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Błędna ocena stopnia szkodliwości społecznej czynu oskarżonego.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Apelacyjny zwraca uwagę na niestaranność w sporządzeniu wyroku, który wydany został przez Sąd I instancji. Część wstępna tego wyroku z opisem zarzutu stawianego oskarżonemu zawiera powtórzenie, co do czasu popełnienia występku przez oskarżonego nieprzystające do treści zarzutu, jaki sformułowano w akcie oskarżenia.

Obowiązkiem Sądu Okręgowego będzie dokonanie stosownego sprostowania tej części wyroku zgodnie z procedurą przewidzianą w 105 k.p.k.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II. i III.

Orzeczenie o wydatkach za postępowanie odwoławcze oparto na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.

O należnościach zasądzonych na rzecz oskarżonego za udział w sprawie jego obrońcy wyznaczonego z wyboru rozstrzygnięto na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 633 pkt 2 k.p.k. i rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05)

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Artur Tomaszewski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury (...)w G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

zmianę wyroku

☒

Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.