Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1555/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu V Wydział Karny z dnia 21 grudnia 2021 r. sygn. akt V K 543/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 117 §1 i 2 k.p.k., art. 139 § 1 zd. 1 k.p.k., art. 6 k.p.k. poprzez kierowanie korespondencji sądowej w sprawie prowadzonej przez Sąd I instancji do oskarżonego M. F., w tym wezwania do stawiennictwa w charakterze oskarżonego na pierwszą rozprawę główną i odpisu aktu oskarżenia na adres ul. (...) we W., oraz w konsekwencji uznaniem, że oskarżony został prawidłowo powiadomiony o terminie tej rozprawy i przeprowadzeniem całego przewodu sądowego pod nieobecność oskarżonego M. F., pomimo dysponowania przez Sąd I instancji informacją o przebywaniu oskarżonego w (...) we W., a później (...) w W. i N., co skutkowało pozbawieniem prawa do obrony oskarżonego, w tym korzystaniem z pomocy obrońcy art. 439 § 1 pkt 10 i 11 k.p.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego okazał się zasadny w części, w której obrońca M. F. zarzucał naruszenie przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisu art. 117 § 1 i 2 k.p.k., art. 139 § 1 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. W ocenie Sądu Odwoławczego zgodzić się należy z zarzutem apelacji dotyczącym naruszenia przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia. Z aprobatą Sądu rozpoznającego apelację nie spotkały się jednak prezentowane przez obrońcę oskarżonego konsekwencje naruszenia przepisów prawa procesowego. Obraza przepisów postępowania przez Sąd I Instancji nie powodowała bowiem wystąpienia w procesie prowadzonym przez Sąd Rejonowy bezwzględnych przyczyn odwoławczych wskazywanych w art. 439 § 1 pkt 10 i 11 k.p.k.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że oskarżony M. F. już w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową W. we W. był osobą pozbawioną wolności. Czynność przesłuchania jako podejrzanego w dniu 24 marca 2021 r. (k.441-444) przeprowadzono wobec oskarżonego w (...) w W., a następnie w tej jednostce penitencjarnej przeprowadzono również czynność zaznajomienia oskarżonego w materiałami postępowania przygotowawczego w dniu 25 czerwca 2021 roku (k. 483). Z akt postępowania wynikało więc, że oskarżony M. F. już w toku postępowania przygotowawczego nie przebywał pod adresem dotychczasowego zamieszkania, tj. przy ulicy (...) we W.. Pomimo tego, autor aktu oskarżenia wskazał w nim ul. (...) we W. jako aktualny adres zamieszkania oskarżonego (k.486-491), na ten sam adres powiadomiono również oskarżonego o przesłaniu do sądu aktu oskarżenia (k.492). Zauważyć należy, że w tym samym akcie oskarżenia w części dotyczącej miejsca pracy i nauki oskarżonego wskazano, że ten przebywa w (...) w W..

Po wniesieniu aktu oskarżenia Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia skierował do oskarżonego odpis aktu oskarżenia ze stosownymi pouczeniami oraz zawiadomienie o terminie rozprawy na adres wskazany jako miejsce zamieszkania oskarżonego, tj. ulica (...) we W., pomijając zupełnie fakt przebywania oskarżonego w (...). Korespondencja kierowana do oskarżonego M. F., po jej dwukrotnym awizowaniu została złożona do akt sprawy jako niepodjęta w terminie (k. 499).

Następnie, na rozprawie wyznaczonej w dniu 16 grudnia 2021 r. oskarżony M. F. nie stawił się, wobec czego, Sąd Rejonowy uznając, że został on należycie poinformowany o terminie rozprawy, na podstawie art. 376 § 2 k.p.k. prowadził postępowanie pod jego nieobecność. Tego samego dnia Sąd Rejonowy poczynił ustalenia, że oskarżony M. F. przebywa w (...) w N. (k.504 i 505), a pomimo tego w dniu 21 grudnia 2021 r. wydał wyrok w sprawie. Z akt sprawy wynika również, że zarządzeniem z dnia 14 marca 2022 r. nakazano doręczenie oskarżonemu M. F. odpisu wyroku z dnia 21 grudnia 2021 r. za pośrednictwem administracji (...) w N. (k. 536).

Analizując zasadność zarzutów obrońcy oskarżonego M. F. należy w pierwszej kolejności analizie poddać prawidłowość doręczenia przez Sąd Rejonowy korespondencji oskarżonemu zawierającej odpis aktu oskarżenia oraz zawiadomienie o terminie rozprawy.

Przepisy procedury karnej w sposób jednoznaczny regulują sposób doręczenia korespondencji uczestnikom postępowania. Pisma doręczać należy adresatowi osobiście (art. 132 § 1 k.p.k.). Osobom pozbawionym wolności pisma doręcza się za pośrednictwem administracji odpowiedniego zakładu (art. 134 § 2 k.p.k.) Jeżeli doręczenia nie można dokonać w sposób wskazany w art. 132 (tj. osobiście), pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe pozostawia się w najbliższej placówce pocztowej tego operatora pocztowego, a przesłane w inny sposób w najbliższej jednostce Policji albo we właściwym urzędzie gminy. O pozostawieniu pisma doręczający umieszcza zawiadomienie w skrzynce do doręczania korespondencji bądź na drzwiach mieszkania adresata lub w innym widocznym miejscu ze wskazaniem, gdzie i kiedy pismo pozostawiono oraz że należy je odebrać w ciągu 7 dni; w razie bezskutecznego upływu tego terminu, należy czynność zawiadomienia powtórzyć jeden raz. W razie dokonania tych czynności pismo uznaje się za doręczone (art. 133 § 1 i 2 k.p.k.). Jeżeli strona, nie podając nowego adresu, zmienia miejsce zamieszkania lub nie przebywa pod wskazanym przez siebie adresem, w tym także z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie, pismo wysłane pod tym adresem uważa się za doręczone. Dotyczy to także strony, która zgłosiła wniosek o dokonywanie doręczeń na adres oznaczonej skrytki pocztowej i nie zawiadomiła organu o zmianie tego adresu lub zaprzestaniu korzystania z niego (art. 139 § 1 k.p.k.). Obowiązek informowania organów postępowania o zmianie miejsca zamieszkania wynika z art. 75 § 1 k.p.k., który wskazuje, że oskarżony jest obowiązany zawiadamiać organ prowadzący postępowanie o każdej zmianie miejsca swojego zamieszkania lub pobytu trwającego dłużej niż 7 dni, w tym także z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie, jak również o każdej zmianie danych umożliwiających kontaktowanie się, wskazanych w art. 213 § 1, o których wie, że są znane organowi prowadzącemu postępowanie.

Powoływany powyżej przepis art. 139 k.p.k. dotyczy sytuacji, w której strona, w toku postępowania zmieniła miejsce zamieszkania i nie poinformowała o tym organu prowadzącego postępowanie. Nie sposób w takim wypadku oczekiwać od tych organów podejmowania czynności, mających na celu ustalanie aktualnego adresu zamieszkania strony, która miała świadomość spoczywającego na niej obowiązku informowania o zmianie miejsca pobytu/zamieszkania. W sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia taka sytuacja nie miała jednak miejsca. Zastosowanie przepisu art. 139 § 1 k.p.k. byłoby usprawiedliwione wobec oskarżonego jedynie w takim wypadku, gdyby na moment inicjowania postępowania jurysdykcyjnego jedynym wskazanym w aktach sprawy adresem był adres ul. (...) we W., a oskarżony zmieniłby w toku postępowania miejsce zamieszkania lub pobytu (w tym też wskutek osadzenia w (...)) i zaniechał poinformowania o tym sądu. Jak słusznie zarzucał obrońca, oskarżony M. F. już w toku postępowania przygotowawczego przebywał w jednostce penitencjarnej, a konkretnie (...) w W.. Zostało to ujawnione w protokołach przesłuchania oskarżonego, zaznajomienia go z materiałami postępowania przygotowawczego, a wreszcie w akcie oskarżenia. Skoro więc okoliczność ta wynikała w sposób oczywisty z dokumentów sporządzonych w toku postępowania przygotowawczego, należało uznać, że również Sądowi Rejonowemu na skutek analizy akt sprawy po wpłynięciu aktu oskarżenia powinna być ona wiadoma. Pominięcie tej okoliczności skutkowało natomiast błędnym ustaleniem miejsca pobytu oskarżonego M. F. i nieuzasadnionym przyjęciem, że korespondencja kierowana do oskarżonego została mu skutecznie doręczona. Sąd Najwyższy rozpatrując problematykę prowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonego, wskazywał, że tylko i wyłącznie poprawne wskazanie danych adresowych warunkuje możliwość uznania zawiadomienia za doręczone - także wówczas, gdy nastąpi sytuacja tzw. doręczenia zastępczego, o której stanowi przepis art. 133 § 1 i 2 k.p.k. (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 21 listopada 2017 r., III KK 424/17; z dnia 7 lipca 2016 r., V KK 187/16, z dnia 09 grudnia 2020 r., IV KK 481/20). Zasadnie więc obrońca oskarżonego M. F. zarzucał w apelacji obrazę przepisów postępowania w postaci art. 139 § 1 zdanie 1 k.p.k. Sąd Rejonowy nie miał bowiem podstaw do przyjęcia skutecznego doręczenia zawiadomienia o terminie rozprawy na podstawie tego przepisu.

Konsekwencją obrazy przepisu art. 139 § 1 zdanie 1 k.p.k. było pozbawienie oskarżonego M. F. prawa do wzięcia udziału w rozprawie przed Sądem Rejonowym.

Zgodnie z treścią art. 374 § 1 k.p.k. oskarżony ma prawo wziąć udział w rozprawie. Prawo to nie może być poczytywane jako obowiązek. Jednakże, aby uprawnienie to mogło być realizowane przez oskarżonego musi on mieć wiedzę o wyznaczeniu terminu rozprawy. O obowiązku zawiadomienia uczestników postępowania o terminie przeprowadzania czynności procesowej stanowi art. 117 § 1 k.p.k., stosownie do którego uprawnionego do wzięcia udziału w czynności procesowej zawiadamia się o jej miejscu i terminie, chyba że ustawa stanowi inaczej. Według § 2 powoływanego przepisu- czynności nie przeprowadza się, jeżeli osoba uprawniona nie stawiła się, a brak dowodu, że została o niej powiadomiona, oraz jeżeli zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że niestawiennictwo wynikło z powodu przeszkód żywiołowych lub innych wyjątkowych przyczyn, a także wtedy, gdy osoba ta usprawiedliwiła należycie niestawiennictwo i wnosi o nieprzeprowadzanie czynności bez jej obecności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Rozprawę pod nieobecność oskarżonego, którego udział w rozprawie nie był obowiązkowy można prowadzić więc tylko wówczas, gdy został on prawidłowo o niej powiadomiony. Tylko bowiem w tym wypadku, wnioskować można, że oskarżony miał sposobność podjęcia decyzji co do uczestnictwa bądź nieobecności na rozprawie. W niniejszej sprawie Sąd Odwoławczy ustalił, że korespondencja z zawiadomieniem o terminie rozprawy nie została skutecznie doręczona oskarżonemu. Tym samym brak podstaw do uznania, że oskarżony M. F. był prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy wyznaczonej przed Sądem Rejonowym i mógł zadysponować swoim uprawnieniem co do uczestnictwa w tej rozprawie. Zgodzić się należy w pełni ze stanowiskiem obrońcy oskarżonego M. F., że Sąd I instancji nie miał podstaw do przeprowadzenia rozprawy w terminach 16 i 21 grudnia 2021 roku, a prowadząc rozprawę dopuścił się naruszenia przepisu art. 117 § 1 i 2 k.p.k. Słusznie również autor apelacji zarzucał, że naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów dotyczących doręczeń oraz przeprowadzenia czynności procesowych w razie nieobecności oskarżonego prowadziło w sposób bezpośredni do naruszenia prawa do obrony, przysługującego oskarżonemu.

Stosownie do treści art. 6 k.p.k. oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć. W doktrynie prawa karnego procesowego podnosi się, że jako najistotniejsze z punktu widzenia możliwości realizacji prawa do obrony w znaczeniu materialnym należy uznać prawo do: składania wniosków o wykonanie czynności dowodowej (art. 167), zadawania pytania podmiotom przesłuchiwanym (art. 370 § 1), wypowiadania się co do przeprowadzonego dowodu (art. 175 § 2, art. 367), zaskarżania orzeczeń (art. 425 )(M. Kurowski [w:]D. Świecki, (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, system informacji prawnej Lex). Uniemożliwienie oskarżonemu M. F. osobistego stawiennictwa na rozprawie, powodowało, że przysługujące mu prawo do obrony zostało w sposób rażący naruszone. Oskarżony M. F. został pozbawiony możliwości składania wniosków dowodowych, oświadczeń, a przede wszystkim wyjaśnień co do okoliczności relewantnych dla ustalenia jego odpowiedzialności karnej. W ocenie Sądu Odwoławczego nie można przejść do porządku dziennego nad tak poważnym naruszeniem. Prawo do obrony jest bowiem nie tylko normą prawa karnego, ale prawem gwarantowanym każdemu oskarżonemu w art. 42 ust. 3 Konstytucji RP. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, to sąd rozpoznający sprawę jest gwarantem realizacji przysługującego oskarżonemu prawa do obrony. Niekwestionowanym obowiązkiem sądu rozpoznającego oskarżenie o popełnienie zarzucanego oskarżonemu przestępstwa jest zapewnienie mu możliwości realnej obrony przed stawianymi zarzutami. Prawo to gwarantuje oskarżonemu nie tylko art. 6 k.p.k., lecz przede wszystkim gwarancja zapisana w art. 42 ust. 3 Konstytucji. Sąd jest więc nie tylko organem rozpoznającym oskarżenie i przeprowadzającym postępowanie w tym zakresie, ale równocześnie gwarantem zapewnienia oskarżonemu możliwości korzystania z przyznanych mu i przysługujących uprawnień procesowych. Ich suma wyrażona w prawie do obrony składa się z szeregu uprawnień procesowych, których fundamentem jest jednak prawo do znajomości stawianych oskarżonemu zarzutów i prawo do udziału w rozprawie, na której sąd zarzuty te rozpoznaje (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 grudnia 2019 r., sygn. akt II KK 93/19). Jak wykazano, Sąd Rejonowy tej roli nie sprostał, naruszając przepisy dotyczące doręczeń w postępowaniu karnym, jak również uczestniczenia oskarżonego w czynnościach procesowych, czym w sposób oczywisty przyczynił się do naruszenia prawa do obrony oskarżonego.

W konsekwencji powyższego uznano, że w stosunku do oskarżonego M. F. koniecznym jest przeprowadzenie przewodu sądowego na nowo w całości. Zatem wyrok z dnia 21 grudnia 2021 r. w części dotyczącej oskarżonego M. F. uchylono, a sprawę przekazano Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Śródmieścia do ponownego rozpoznania.

Jak już wcześniej wskazywano, w toku postępowania przez Sądem I Instancji, pomimo stwierdzonej obrazy przepisów postępowania nie wystąpiły bezwzględne przyczyny odwoławcze, powoływane w apelacji, tj. art. 439 § 1 pkt 10 i 11 k.p.k.

Obecne brzmienie art. 374 § 1 k.p.k. nie pozostawia wątpliwości co do tego, że udział oskarżonego w rozprawie głównej jest co do zasady jego prawem, a nie obowiązkiem, chyba że przewodniczący lub sąd uzna obecność oskarżonego za obowiązkową lub jeśli chodzi o wyjątki wskazane w ustawie (art. 374 § 1a k.p.k.). Uznanie obecności oskarżonego za obowiązkową musi natomiast wynikać z decyzji procesowej i wskazywać na konkretne czynności, podczas których udział oskarżonego jest niezbędny, gdyż takiej decyzji nie można domniemywać. Samo wysłanie do oskarżonego wezwania do stawiennictwa na rozprawie, nie oznacza jeszcze wydania w sposób niewątpliwy decyzji o uznaniu obecności oskarżonego za obowiązkową w rozumieniu art. 374 § 1 zdanie drugie k.p.k. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2022 r., sygn. akt V KK 94/22, system informacji prawnej LEX). W postępowaniu przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia obecność oskarżonego nie była obowiązkowa. Obowiązkowa obecność oskarżonego M. F. nie wynika z zarządzeń dotyczących wyznaczenia terminu rozprawy, czy też decyzji procesowych podejmowanych w trakcie rozprawy w dniu 16 grudnia 2021 r. W takiej sytuacji kwestionowanie skuteczności zawiadomienia o terminie rozprawy mieści się z zarzutem naruszenia art. 117 § 1 i 2 k.p.k. co też zresztą obrońca oskarżonego skutecznie podniósł, w konsekwencji powodując uchylenie wyroku Sądu I instancji.

Nie znalazło uznania Sądu Odwoławczego również twierdzenie dotyczące wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. wskutek stwierdzonej wcześniej obrazy prawa procesowego. Przesłanka nieważności wskazana w tym przepisie dotyczy sytuacji, w której oskarżony nie miał obrońcy w wypadkach art. 79 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 80 k.p.k. lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy. Z akt postępowania nie wynika, ażeby co do oskarżonego M. F. na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym zachodziła którakolwiek z okoliczności powoływanych w art. 79 § 1 k.p.k. W niniejszej sprawie trudno doszukiwać się również okoliczności utrudniających obronę. Z ugruntowanej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego wynika, że w każdym wypadku stwierdzenie okoliczności utrudniających obronę (lub ich brak) musi być wiązane z właściwościami fizycznymi (wiek, stan zdrowia, sprawność poszczególnych narządów zmysłów), psychicznymi (stopień sprawności umysłowej, zaradność lub nieporadność) oraz intelektualnymi (stopień inteligencji ogólnej, wiedza w dziedzinie stanowiącej materię przedstawionych zarzutów) konkretnego oskarżonego w zestawieniu z treścią zarzutów mu przedstawianych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2020 r., II KK 295/20, LEX nr 3089191). Za okoliczności utrudniające obronę w rozumieniu art. 79 § 2 k.p.k. można uznać nieporadność życiową oskarżonego, jego upośledzenie umysłowe, które nie mieści się jednak w dyspozycji art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k., czy inne okoliczności powodujące trudności w porozumieniu się z oskarżonym (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2020 r., IV KK 644/19, LEX nr 3079674). Fakt, iż sprawa jest skomplikowana pod względem faktycznym lub nawet pod względem prawnym, sam przez się nie może zadecydować o przyjęciu przez organ procesowy istnienia przesłanki obrony obligatoryjnej, określonej w art. 79 § 2 k.p.k. Decyzja, czy zachodzi przesłanka takiej obrony określona w tym przepisie, należy do organu procesowego. Powinna być podejmowana w oparciu o kryteria zobiektywizowane, tym niemniej ma ona charakter ocenny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2008 r., V KK 32/08, LEX nr 452395; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2014 r., II KK 124/14, LEX nr 1480317). Postępowanie przed Sądem Rejonowym nie dotyczyło przestępstwa stanowiącego zbrodnię, zatem odpadała również przesłanka obrony obligatoryjnej wyrażona w art. 80 k.p.k.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu V Wydział Karny z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawie V K 543/21 i przekazanie temu sądowi sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd po przeprowadzeniu analizy akt sprawy doszedł do wniosku, że stwierdzone uchybienia bez wątpienia mogły mieć wpływ na zaskarżone orzeczenie. Oskarżony M. F. nie został prawidłowo powiadomiony o prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu, został pozbawiony możliwości wzięcia udziału w rozprawie, a tym samym podjęcia obrony przejawiającej się m.in. w uprawnieniu do składania wyjaśnień czy zgłaszania wniosków dowodowych. Okoliczności tej nie sposób konwalidować w postępowaniu przez Sądem Odwoławczym, stąd uznano za konieczne uchylenie zaskarżonego orzeczenia w stosunku do oskarżonego M. F. i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W pełni zasadnym należało uznać zarzut obrońcy oskarżonego wskazujący na niemożność przeprowadzenia postępowania wobec oskarżonego, w sytuacji w której ten nie został prawidłowo powiadomiony o wniesieniu aktu oskarżenia do Sądu, czy też o wyznaczeniu terminu rozprawy głównej. Prowadzenie przez Sąd Rejonowy postępowania pod nieobecność oskarżonego, który nie miał wiedzy o prowadzonym postępowaniu jurysdykcyjnym powodowało, że oskarżony pozbawiony został prawa do obrony w postępowaniu karnym. Prawo to wyraża się chociażby w złożeniu wyjaśnień przez oskarżonego na rozprawie. Oskarżony wyjaśnienia takie chce złożyć przed Sądem Rejonowym- jak wynika z jego oświadczenia złożonego na rozprawie apelacyjnej w dniu 26 stycznia 2023 r. Nie przesądzając więc wyników postępowania rozpoznawczego, a w szczególności kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego, uznano, że w celu zapewnienia oskarżonemu prawa do obrony, jak również realizacji zasady kontradyktoryjności procesu karnego, przewód sądowy w sprawie wobec oskarżonego M. F. należy przeprowadzić na nowo od początku.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy powinien doręczyć akt oskarżenia oskarżonemu M. F. z pouczeniami oraz zawiadomieniem o wyznaczeniu rozprawy głównej na adres, pod którym obecnie M. F. przebywa. Istnieje bowiem konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości z zapewnieniem oskarżonemu prawa do udziału w rozprawie, prawa do składania wyjaśnień, oświadczeń i wniosków dowodowych.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS