Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 16/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 30 listopada 2021r.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Wyrok zaskarżył zarówno obrońca oskarżonego, jak i prokurator.

Obrońca zarzucił wyrokowi:

„1. obrazę przepisów prawa materialnego przy ustalonym stanie faktycznym, tj.:

a)  art. 25 §1, §2 i §3 k.k. poprzez przyjęcie, że przesłanką zastosowania kontratypu obrony, koniecznej, pozostawanie w granicach proporcjonalności dobra osoby atakowanej i osoby atakującej, pozostawaniu w strachu lub we wzburzeniu jest uprzednie rozważanie przez odpierającego zamach wszelkich okoliczności składających się zastosowanie tego kontratypu, przewartościowanie dobra zagrożonego atakiem i dobra narażonego wskutek jego odparcia, przeprowadzenie procesów myślowych rozważających sposób odparcia zamachu, gdy prawidłowa wykładnia przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku, że istotą kontratypu obrony koniecznej jest podjęcie działań ad hoc, spontanicznych dla których nie ma czasu na przemyślenia w w/w sferach;

b)  art. 25 §3 k.k. poprzez przyjęcie, że przesłanką oceny niepodlegania karze przy przekroczeniu granic obrony koniecznej wskutek strachu lub wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu jest pozostawanie w granicach proporcjonalności dobra osoby atakowanej i osoby.

2. Obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.

a) art. 7 k.p.k. poprzez wybiórcze potraktowanie w skarżonym zakresie materiału dowodowego oraz dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami określonymi w tym przepisie przejawiającą się w pominięciu wielu sprzeczności odnoszących się do zgromadzonego materiału dowodowego, rzutujących na niewiarygodność dowodów przyjętych przez Sąd za podstawę ustalania stanu faktycznego i odmowie waloru wiarygodności czy powagi tych dowodów lub pominięciu znaczenia okoliczności lub tych inicjatyw dowodowych, które przekreślały znaczenie dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne i w konsekwencji spowodowane tym błędy w ustaleniach faktycznych poprzez:

•

niepogłębioną analizę zeznań świadka R. B. i Z. Z. oraz odmówienie wiary wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego S. G. w zakresie w jakim osoby te potwierdzają, że pomiędzy Z. Z. a oskarżonym wywiązała się w czasie zadawania uderzeń wymiana słów, a sam S. G. wprost relacjonuje, że mówił pokrzywdzonemu, że ma igłę w szyi i metale w głowie oraz, aby zaniechała uderzeń, bo grozi to dla S. G. utratą życia;

•

niepogłębioną analizę zeznań świadka W. K., R. B., A. D. oraz B. A. i sugerowanie w uzasadnieniu, że S. G. uciekał z miejsca zdarzenia co w stoi we wzajemnej sprzeczności z okoliczności wypływających z tych dowodów a także w szczególności z nagraniem z monitoringu oraz zeznaniami i Z. Z.;

•

przyjęcie, że sporządzona na potrzeby postępowania opinia biegłej z zakresu medycyny sądowej J. S. jest spójna, rzetelna oraz kompletna w szczególności uznaniu przez Sąd, iż ta opinia jest pełna i logiczna a tym samym jak najbardziej wiarygodna, gdy z jej treści wynika, że przy jej wydaniu biegła posiłkowała się materiałem, który nie stanowi dowodu w sensie procesowym a wpłynął on na treść zaprezentowanych wywodów w stopniu znacznym;

•

niepogłębioną analizę zachowania oskarżonego po doznanym urazie głowy spowodowanym przez Z. Z. (ujawniony znaczny guz, który doprowadził do tętniaka), który ponownie przybywszy na miejsce zdarzenia po pewnej chwili od jego zaistnienia był zdezorientowany i dopytywał się co się stało (vide zeznania A. F.);

•

przyjęcie, że sporządzone na potrzeby postępowania opinie sądowo-psychologiczna i sądowo-psychiatryczna są spójne, rzetelne, kompletne i wzajemnie kompatybilne, gdy w rzeczywistości w istotnych kwestiach wykluczają się powodując zafałszowanie rzeczywistości i wyprowadzenie nieprawidłowych, nieprawdziwych i niekorzystnych dla oskarżonego wniosków końcowych tychże opinii (jak choćby w zakresie rzekomego udawanego niedosłuchu ucha lewego);

• niepogłębioną analizę okoliczności stanowiących podstawę odstąpienia od wymierzenia kary w rozumieniu art. 25 §2 k.k. skutkującą niezastosowaniem tego normy prawnej.

• dowolną a nie swobodną ocenę zeznań R. J., G. B., M. K., która spowodowała błąd w ustaleniach faktycznych, prowadzący do przypisania S. G. popełnienia przestępstwa stypizowanego w art. 190 §1 k.k.

b)  art. 395 k.p.k. poprzez brak sprowadzenia na salę rozpraw i udostępnia oskarżonemu przedmiotu przestępstwa tj. ostrza ujawnionego w dniu 16.09.2021 r., którym miał być zadany Z. Z. cios pochodzący od S. G. i spowodowany tym także błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż przedmiot zabezpieczony w toku postępowania przygotowawczego jest narzędziem zbrodni;

c)  art. 167 k.p.k. i niedopuszczenie istotnego dla oceny całościowego materiału dowodowego z urzędu w postaci:

•

wnioskowanego przez oskarżonego i odrzuconego na etapie postępowania przygotowawczego, sygnalizowanego przez oskarżonego na etapie jurysdykcyjnym samodzielnego dowodu z zakresu opinii biegłego medycyny sądowej co do zakresu i rodzaju obrażeń doznanych przez S. G. albowiem dane te są bardzo istotne z punktu widzenia granic obrony koniecznej a Sąd winien w swej ocenie bazować na własnych ustaleniach, a nie przyjmować tych określonych przez organy ścigania w innych postępowaniach, które ostatecznie nie zostały zweryfikowane przez wymiar sprawiedliwości wtoku przewodu sądowego.

•

Opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii na okoliczność działania leków psychotropowych zażywanych przez R. J., albowiem pokrzywdzony przyjmował te leki także podczas przesłuchania, co mogło mieć realny wpływ na treść i prawdziwość jego zeznań.

d) art. 5 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie uzasadnionych wątpliwości na niekorzyść oskarżonych
albowiem Sąd nie rozstrzygnął wątpliwości na korzyść oskarżonego albo że takich
wątpliwości nie powziął, choć po dokonaniu oceny dowodów nie miał podstaw do
odrzucenia wersji zdarzenia korzystnej dla oskarżonych.

3. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na:

a)  Przyjęciu, że S. G. działał w celu spowodowania śmierci Z. Z. oraz godził się z taką konsekwencją, gdy celem samym w sobie było jedynie skorzystanie z jedynego dostępnego środka obrony przed agresją Z. Z., bez możliwości podjęcia obrony lub salwowania się ucieczką w celu zaprzestania zadawania ciosów przez atakującego z ewentualnym zamiarem skaleczenia go, by napastnik odstąpił od podjętych przez niego działań;

b)  Przyjęciu, że zamach Z. Z. i zadawane przez niego ciosy z pięści w okolicy głowy i szyi S. G., z uwagi na znajdujące się w tych częściach ciała atakowanego elementy metalowe oraz igła, nie stanowiły zagrożenia dla życia oskarżonego i nie spełniały kryteriów proporcjonalności zagrożonego dobra w rozumieniu granic obrony koniecznej;

c) Przyjęciu, że S. G. działał bez obawy o życie, bo widział, kto go atakuje, było to za dnia, był tyko jeden napastnik, obok stał inny znajomy, atakujący nie miał żadnego innego narzędzia, oskarżony nie mówił, że jest chory, że ma metalowe przedmioty w głowie i szyi a podnosił to dopiero w toku i na użytek sprawy, gdy w rzeczywistości zdrowie a nawet życie oskarżonego (wskutek ciosów zadawanych w okolice głowy i szyi S. G. gdzie znajdowały się metalowe przedmioty i igła) były w realnym niebezpieczeństwie i S. G. miał uzasadnione obawy o ich utratę;

d)  Pominięciu, że S. G. wskutek uderzeń Z. Z. doznał okresowego urazu żuchwy, trwałego uszkodzenia słuchu ucha lewego, a także powstał u niego tętniak na skutek uderzenia go przez Z. Z..

e)  Przyjęciu, że oskarżony uciekał z miejsca zdarzenia, gdy w rzeczywistości oddalił się w sposób naturalny aczkolwiek motywowany próbą uniknięcia otrzymania kolejnych ciosów ze strony Z. Z.;

f)  Przyjęciu, że ostrze ujawnione w toku przeszukania miejsca zdarzenia w dniu 16.09.2021 r. było tym, które został ugodzony Z. Z. przez S. G.;

4. ewentualnie, gdyby podniesione w apelacji zarzuty obrazy błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy prawa procesowego i materialnego okazały się w ocenie Sądu odwoławczego niezasadne, rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar, tj. 9 lat pozbawienia wolności i 1 roku pozbawienia wolności połączonych karą łączną także niewspółmiernie rażąco surową w ' wymiarze 10 lat pozbawienia wolności wobec S. G. które to kary są nieadekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, co stanowi skutek nieprawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary i pominięcia okoliczności wpływających na orzeczenie kary łagodniejszej.”

Natomiast, oskarżyciel publiczny zarzucił wyrokowi:

„obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 kpk i 410 kpk polegającą na dokonaniu oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego oraz świadków R. B. i pokrzywdzonego Z. Z. z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez niezasadne przyjęcie, iż S. G. działał w warunkach obrony koniecznej, w sytuacji gdy z całokształtu zebranego materiału dowodowego brak jest podstaw do wysnucia takiego wniosku;

(…)

„błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia w punkcie I. części rozstrzygającej wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez błędne przyjęcie, że S. G. działał w warunkach obrony koniecznej , podczas gdy analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, ocenianego w zgodzie z dyrektywami art. 7 kpk prowadzi do wniosku, że fakt obrony koniecznej nie miał miejsca;

(…)

rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie w punkcie I części rozstrzygającej wyroku kary 9 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności jako zbyt łagodnej, podczas dyrektywy wymiaru kary wskazują na konieczność wymierzenia
wobec oskarżonego za czyn opisany w punkcie I części rozstrzygającej wyroku kary
25 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej w wymiarze 25 lat pozbawienia
wolności.”

Ponieważ wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożył tylko prokurator, Sąd Apelacyjny ustosunkuje się do zarzutów jego apelacji oraz do tych zarzutów apelacji obrońcy, które spowodowały zmianę wyroku na korzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie. Ustalenia sądu rozstrzygającego, iż to Z. Z. pierwszy zaatakował oskarżonego, a ten broniąc się - przekroczył granice obrony koniecznej, są prawidłowe. Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w niezbędnym zakresie, a następnie ocenił wszystkie zebrane dowody. Wbrew twierdzeniu oskarżyciela publicznego, ta ocena nie jest dowolna, wręcz przeciwnie - korzysta z ochrony art. 7 kpk. Głównymi dowodami w sprawie są wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania Z. Z. i R. B.. Słusznie Sąd Okręgowy ocenił, iż wyjaśnienia oskarżonego, co do zasady, są konsekwentne, a w zakresie istotnych faktów, jednolite. Wynikało z nich, że to Z. Z., działając bezprawnie, zabrał oskarżonemu butelkę z nalewką, następnie odmówił udzielenia oskarżonemu papierosa, a gdy ten nadal słownie się tego dopominał, uderzył go co najmniej dwukrotnie pięścią w głowę. Uderzenia te były na tyle silne, że spowodowały u oskarżonego konkretne obrażenia, opisane w protokole oględzin / k. 18 /. Tak na marginesie, prokurator nigdy nie wytłumaczył, dlaczego zaraz po zatrzymaniu, a nastąpiło to kilka - kilkanaście minut po zdarzeniu, nie przeprowadzono oględzin lekarskich ciała S. G. i nie sfotografowano tych obrażeń. A przecież miało to istotne znaczenie dla oceny wiarygodności osobowych źródeł dowodowych.

I wtedy oskarżony uderzył jeden raz ostrzem noża, lewą ręką / prawą miał na temblaku / w klatkę piersiową Z. Z.. Po czym oddalił się.

Te wyjaśnienia, w ich istotnych fragmentach, potwierdzały zeznania świadka R. B.. A także częściowo zeznania Z. Z.. Te ostatnie jednak zmierzały w oczywisty sposób do zminimalizowania roli Z. Z. w zdarzeniu. Świadczą o tym m.in. twierdzenia tego świadka, iż tylko raz uderzył oskarżonego i uczynił to otwartą dłonią.

Sąd Okręgowy ocenił dokładnie w/w dowody osobowe, czemu dał wyraz w swoim pisemnym uzasadnieniu /vide k. 1440 - 1441/, wskazał które twierdzenia uznał za wiarygodne i dlaczego, a które nie, i także uzasadnił swoje stanowisko. Ta ocena, zdaniem Sądu Apelacyjnego, mieści się w granicach zakreślonych art. 7 kpk, jest zgodna z zasadami wiedzy i logiki. Twierdzenie prokuratora, choćby w uzasadnieniu aktu oskarżenia, że "wywiązała się awantura, rękoczyny i szamotanina" / por. k. 892 odw. / nie znajduje żadnego racjonalnego potwierdzenia w sprawie. To Z. Z. zaatakował oskarżonego uderzając go dwukrotnie pięścią w okolice lewej skroni, a ten odpowiedział na ten atak. Podkreślić należy, że oskarżony miał niesprawną prawą rękę, trzymał ją na tzw. temblaku, i Z. Z. to widział.

Słusznie zatem sąd rozstrzygający ocenił, iż uderzenie ostrzem noża, które oskarżony zadał Z. Z. w klatkę piersiową, było odpowiedzią na bezpośredni i bezprawny zamach Z..

Nie budzi wątpliwości jakiego narzędzia użył oskarżony. Ujawnienie ostrza noża w okolicy miejsca zdarzenia / k. 45 / w powiązaniu z wynikami opinii genetycznej / k.603-604 /, pozwala na ustalenie, iż tym narzędziem posłużył się oskarżony i nim zranił Z. Z.. Prawidłowa jest też ocena sądu I instancji, że oskarżony działał z przekroczeniem granic obrony koniecznej. W tym zakresie Sąd Apelacyjny akceptuje rozważania pisemnego uzasadnienia na k. 1445 akt i do nich się odwołuje.

Natomiast Sąd Odwoławczy nie zgodził się z twierdzeniem sądu rozstrzygającego, że oskarżony przynajmniej godził się na zabicie Z. Z..

Po pierwsze, działanie oskarżonego było spontaniczne, nie było planowane i było odpowiedzią na atak Z. Z..

Po wtóre, oskarżony posłużył się nie nożem, ale niewielkim ostrzem noża, o długości około 7 cm, a uwzględniając że trzymał je w dłoni, sama długość ostrza, którym zadał cios, nie mogła przekraczać 3-4 centymetrów.

Po trzecie, trzymanie takiego ostrza w gołej dłoni, a nie stwierdzono u oskarżonego żadnych obrażeń w tym zakresie, powodowało,że sam cios nie mógł być silny.

Samo zadanie jednego ciosu w klatkę piersiową winno być oceniane przez przeciętnie rozwiniętą osobę jako możliwość spowodowania poważnych obrażeń ciała. Nie sposób jednak uznać, w okolicznościach przedmiotowej sprawy, że działanie oskarżonego zmierzało do pozbawienia życia Z. Z., a przynajmniej oskarżony się na to godził. I w tym zakresie niektóre zarzuty apelacji obrońcy okazały się uzasadnione. I doprowadziły do tego, że Sąd Apelacyjny uznał, iż oskarżony spowodował swoim postępowaniem powstanie tzw. ciężkich obrażeń ciała, przy czym działał z przekroczeniem granic obrony koniecznej. Konsekwencją takiej oceny była zmiana kwalifikacji prawnej czynu pierwszego, jak i wysokości orzeczonej kary.

Nie budziły wątpliwości ustalenia faktyczne w zakresie czynu drugiego. Ocena zeznań świadków, dokonana przez sąd rozstrzygający, jest prawidłowa i także nie wykracza poza granice zakreślone art. 7 kpk. Jednak sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, iż oskarżony dopuścił się tego przestępstwa w ramach recydywy wielokrotnej. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, literalna treść art. 64 § 2 kk powoduje, że przestępstwa z art. 190 § 1 kk nie da się popełnić w ramach recydywy wielokrotnej / a tylko w recydywie podstawowej/. Dlatego zmieniono kwalifikację tego czynu i obniżono orzeczoną za ten czyn karę.

Wniosek

Prokurator wniósł o :

„1. w zakresie czynu wskazanego w punkcie I części rozstrzygającej wyroku, poprzez zmianę opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej poprzez wyeliminowanie stwierdzenia, że S. G. działał w warunkach obrony koniecznej i wymierzenie mu kary 25 lat pozbawienia wolności,

2.zmianę punktu III części rozstrzygającej wyroku i wymierzenie kary łącznej 25 łat pozbawienia wolności,

3. pozostawienie wyroku w pozostałej części bez zmian.”

Natomiast obrońca zawnioskował :

„a) uniewinnienie oskarżonego od obu zarzucanych mu czynów,

b) względnie umorzenie postępowania na podstawie art. 17 §1 pkt 4 k.p.k. tudzież odstąpienie od wymierzenia kary na podstawie art. 25 §2 k.k. co do czynu I. i uniewinnienie go od czynu II.

c) Zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu za postępowanie odwoławcze albowiem nie zostały one pokryte ani w całości, ani w części, wraz z uwzględnieniem kosztów dojazdu obrońcy z miejscowości M. do miejscowości G.
W.., niezbędnych dla stawiennictwa obrońcy na czynności procesowe, w kwocie 250,00 zł (300km x 0,8358zł/km) pojazdem o pojemności 2.0

względnie

d) Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne prokuratora były niezasadne. Nie było podstaw do zakwestionowania ustalenia, że oskarżony działał z przekroczeniem granic obrony koniecznej. Tym samym brak było jakichkolwiek powodów do podwyższania tak kary jednostkowej za czyn pierwszy, jak i kary łącznej.

Natomiast uwzględnienie niektórych zarzutów apelacji obrońcy doprowadziło do istotnych zmian w wyroku. Sąd Apelacyjny ocenił, że S. G., działając z przekroczeniem granic obrony koniecznej, swoim działaniem spowodował u Z. Z. takie obrażenie klatki piersiowej , które doprowadziło do choroby realnie zagrażającej życiu. Czyli, oskarżony wyczerpał swoim działaniem ustawowe znamiona z art. 156 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 25 § 2 kk. Biorąc po uwagę okoliczności zdarzenia, zdaniem Sądu Odwoławczego, uzasadniało to zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary. I tylko działanie w ramach recydywy wielokrotnej spowodowało wymierzenie za ten czyn kary w wysokości 2 lat pozbawienia wolności, a nie niższej bądź odstąpienie od wymierzenia kary.

Również zmiana podstawy skazania za czyn drugi spowodowała obniżenie wymierzonej za to przestępstwo kary.

Konsekwencją powyższego było orzeczenie nowej kary łącznej, przy uwzględnieniu zasady absorbcji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy orzeczenia o przepadku dowodu rzeczowego i kosztach obrony z urzędu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie było podstaw do zakwestionowania tych orzeczeń.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono opis przestępstwa i kwalifikację czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. 1 wyroku, podstawę skazania za czyn drugi, wysokość wymierzonych kar jednostkowych, jak i orzeczono nową karę łączną pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Tak, jak to opisano w pkt.3.1 niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Iv.

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.635 kpk, a o opłacie za obie instancje - na podstawie art. 10 w zw. z art.2 ust.1 pkt.5 ustawy o opłatach w sprawach karnych z 23 czerwca 1973r. / tekst jedn. Dz. U. z 1983r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami /.

7.  PODPIS

SSA Robert Mąka SSA Stanisław Kucharczyk SSA Andrzej Olszewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie, iż oskarżony działał z przekroczeniem obrony koniecznej, rażąca łagodność orzeczonej kary jednostkowej, jak i kary łącznej pozbawienia wolności.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie sprawstwa oskarżonego i wymierzenie mu kar za przypisane przestępstwa.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana