Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24.02.2014r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: staż. N. K.

przy udziale A. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu, po rozpoznaniu w dniu 24.02.2014r. sprawy L. B. oskarżonego z art. 278§ 1kk w zw. z art. 12kk, na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 31.07.2013r., sygn. akt IIK 789/13

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że;

a)  przyjmuje, że zachowanie oskarżonego przypisane w punkcie 1 wyczerpało znamiona dwóch wykroczeń z art. 119§ 1kw i na podstawie art. 119§ 1kw w zw. z art. 9§ 2kw wymierza karę łączną 1 ( jednego) miesiąca ograniczenia wolności, na podstawie art. 21§ 1kw zobowiązuje obwinionego do wykonywania nieodpłatnej dozorowanej pracy na cele społeczne wskazane przez Sąd w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin.

b)  na podstawie art. 119§ 4 kw zobowiązuje obwinionego do naprawienia szkody pokrzywdzonemu J. B. (1) poprzez zapłacenie na jego rzecz kwoty 285 zł (dwieście osiemdziesiąt pięć złotych)

c)  uchyla punkt 2 wyroku,

II w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

III. zwalnia obwinionego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów postępowania odwoławczego i od obowiązku uiszczenia opłaty za II instancję.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gnieźnie, wyrokiem z dnia 31 lipca 2013 roku, sygn. akt II K 789/13 uznał oskarżonego L. B. za winnego tego, że w okresie od 12 kwietnia 2013 roku do 17 maja 2013 roku w miejscowości T. gmina K., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dwukrotnie dokonał kradzieży miedzianego złomu z pomieszczenia gospodarczego przy bloku nr 32 w ilości 15 kg łącznie o wartości 285 zł na szkodę J. B. (1) tj. przestępstwa z art. 278 §1 k.k. w związku z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 §1 k.k. w związku z art. 35 §1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując podsądnego do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec podsądnego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. B. (1) kwoty 285 złotych.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku zwolniono podsądnego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych, w tym nie wymierzono mu opłaty.

Z przedmiotowym wyrokiem nie zgodził się prokurator, zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść podsądnego.

Skarżący zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów prawa materialnego, polegającą na niezastosowaniu, jako podstawy wymiaru kary ograniczenia wolności- przepisu art. 58 § 3 k.k.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie podsądnego za winnego zarzucanego mu czynu, przy przyjęciu, że podstawą wymiaru kary był art. 58 § 3 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja prokuratora okazała się o tyle konieczna, że doprowadziła do kontroli instancyjnej, skutkującej reformacją zaskarżonego orzeczenia polegającej na przyjęciu, że podsądny popełnił dwa wykroczenia i wymierzeniu mu za to sankcji karnej, a także nałożeniem obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody, w oparciu o stosowny przepis kodeksu wykroczeń. Z uwagi na okoliczność, że ostatecznie przypisane obwinionemu zachowanie nie stanowi przestępstwa odnoszenie się przez Sąd odwoławczy do zarzutu wyartykułowanego w apelacji jest bezprzedmiotowe.

Na wstępie należy zauważyć, że Sąd I instancji należycie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne oraz wykazał winę L. B. w zakresie przypisanego mu czynu zabronionego. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje żadnych błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów chronionej art. 7 k.p.k. Przedmiotem rozważań Sądu były dowody zarówno na korzyść obwinionego jak i wszelkie dowody im przeciwne. Uzasadnienie wyroku odpowiada zaś wymogom art. 424 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia.

Sąd II instancji z racji nowelizacji przepisu art. 119 k.w. uznał zachowanie podsądnego przypisanego mu w punkcie 2 wyroku, jako wypełniające znamiona dwóch wykroczeń z art. 119 § 1 k.w. W świetle realiów dowodowych niniejszej sprawy, oskarżony dokonał dwukrotnie kradzieży miedzianego złomu w ilości 15 kg, o łącznej wartości 285 zł, dopuszczając się w ten sposób dwóch czynów zabronionych z art. 119 § 1 k.w. Zdaniem Sądu odwoławczego, sprawiedliwą odpłatę za wyrządzone zło stanowi kara łączna 1 miesiąca ograniczenia wolności, polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazane przez Sąd w wymiarze 30 godzin. Powyższa dolegliwość odpowiada stopniowi zawinienia obwinionego i karygodności przypisanych czynów. Podsądny działał w sposób wyrachowany i zuchwały, dokonując kradzieży cudzego mienia. Obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę z wagi podejmowanego zachowania.

Wymierzenie rzeczonej kary ograniczenia wolności spełni w ocenie Sądu Okręgowego cele prewencji generalnej oraz indywidualnej, szczególnie w aspekcie wychowawczego oddziaływania na sprawcę. Wskazana kara stanowi dla obwinionego dolegliwość ( świadczenie nieodpłatnej pracy przez okres miesiąca w wymiarze 30 godzin miesięcznie, zakaz zmiany miejsca pobytu bez zgody sądu) oraz pozwoli na realizację celów prewencyjnych ( efekt edukacyjny pracy, integracja sprawcy ze społeczeństwem,), jednocześnie uchroni L. B. od kontaktu ze środowiskiem więziennym oraz związanego z tym zagrożenia stygmatyzacji i odrzucenia w środowisku rodzinnym i zawodowym. Kara ograniczenia wolności w ocenie Sądu Okręgowego zniechęci podsądnego do popełniania kolejnych przestępstw, a dla społeczeństwa stanowić będzie wyraźny sygnał o zdecydowanej reakcji organów procesowych na popełnione przestępstwo. Taka kara spełni zatem swe cele w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej.

Nadto względy prewencji generalnej przemawiają za zdecydowanym sankcjonowaniem dokuczliwych czynów zabronionych wymierzonych we własność obywateli. Dolegliwość prawnokarna wymierzona za podobne zachowania musi odstraszać potencjalnych sprawców, zaś dla społeczeństwa stanowić sygnał o braku pobłażliwości organów wymiaru sprawiedliwości.

Sąd II instancji uchylił punkt 2 wyroku i na podstawie art. 119 § 4 k.w. zobowiązał obwinionego do naprawienia szkody pokrzywdzonemu J. B. (2) poprzez zapłacenia na jego rzecz kwoty 285 złotych.

Wobec zmiany kwalifikacji prawnej zachowań zarzucanych podsądnemu na z przestępstwa na wykroczenia, na podstawie art. 436 k.p.k. w związku z art. 109 k.p.s.w. zupełnie bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do zarzutu obrazy prawa materialnego.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 626 k.p.k. w związku z art. 119 k.p.s.w. zwolnił obwinionego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i od obowiązku uiszczenia opłaty, za II instancję

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

I.  zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  przyjął, że przypisane tam zachowanie oskarżonego przypisane w punkcie I wyczerpało znamiona dwóch wykroczeń z art. 119 § 1 k.w. i na podstawie art. 119 § 1 k.w. z związku z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę łączną 1 miesiąca ograniczenia wolności, na podstawie art. 21 § 1 k.w. zobowiązał obwinionego do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazane przez Sąd w wymiarze 30 godzin

b)  na podstawie art. 119 § 4 k.w. zobowiązał obwinionego do naprawienia szkody pokrzywdzonemu J. B. (1) poprzez zapłacenia na jego rzecz kwoty 285 złotych

c)  uchylił punkt 2

II.  w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok

III.  zwolnił obwinionego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i od obowiązku uiszczenia opłaty, za II instancję.

SSO Leszek Matuszewski