Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2022 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Angelika Kurkiewicz

Protokolant st. sekr.sądowy Wojciech Rydzio

bez obecności prokuratora , po rozpoznaniu dnia 29 września 2022 r. sprawy

M. J. (1), s. J. i H. z domu P., ur. (...) w Ł.

oskarżonego o to, że:

w dn. 17. grudnia 2021r., w T., przy ulicy (...) kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej pojazdem marki C. o numerze tablic rejestracyjnych (...), pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Toruniu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na 3 lata sygn. akt VIIIK 1766/18, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, w okresie pięciu lat od odbycia, w okresie od 12 kwietnia 2019 r. do 6 lutego 2020 r. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu - sygn. akt II K 254/18 oraz (...), za czyny z art. 244 kk

tj. o czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego M. J. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu aktu oskarżenia czynu, z tym ustaleniem, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, w okresie pięciu lat od odbycia, w okresie od 10 sierpnia 2019 r. do 6 lutego 2020 r. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu sygn. akt II K 254/18 tj. występku z art. 244 kk w zw. z art. 64§1 kk i za to na podstawie art. 244 kk wymierza mu 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. (1) kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) powiększoną o należną stawkę podatku Vat tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IV.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, a wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII K 373/22

UZASADNIENIE

Uwaga : Uzasadnienie zostało sporządzone w poprzedniej formie z powodu kłopotów technicznych z użyciem programu ZEUS.

W dniu 1 marca 2019 roku Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie o sygn. akt VIII K 1766/18 wydał wobec M. J. (1) wyrok za popełnienie występku z art. 244 kk i orzekł wobec w/w karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się dnia 09 marca 2019 r.

W okresie od 10 sierpnia 2019 roku do 6 lutego 2020 roku M. J. (1) odbywał karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu w sprawie II K 254/18, również za czyn z art. 244 kk.

M. J. (1) był świadom, iż obowiązuje go zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, mimo to w dniu 17 grudnia 2021r. w T. na ul. (...) kierował samochodem m-ki C. nr rej. (...) po drodze publicznej.

( dowód : wyjaśnienia M. J. (1) k.

odpis wyroku VIII K 1766/18, II K 254/18 k. 35, 8;

pismo z Urzędu Miasta w T. k. 6;

karta karna k. 27,27v;

wydruk z NOE-SAD k. 66)

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż wiedział, że „ma zakaz prowadzenia pojazdów”, ale prowadził pojazd, gdyż jego partnerka nie chciała wówczas kierować. Oświadczył, iż żałuje tego co zrobił.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i potwierdził, iż miał świadomość, że obowiązuje go zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi, lecz mimo to kierował przedmiotowego dnia samochodem albowiem we wskazanym powyżej zakresie jego deskrypcje były skorelowane z pozostałym materiałem dowodowym. Okoliczność przytoczona przez oskarżonego nie stanowiła jednak okoliczności ekskulpującej. Oskarżony nie musiał wszakże sam kierować pojazdem, nie zachodziła bowiem żadna ekstraordynaryjna okoliczność, która zmuszałaby go do powzięcia decyzji naruszającej tak rażąco porządek prawny.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, a zawnioskowanym w akcie oskarżenia. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości.

Znamiona przestępstwa z art. 244 kk polegają na niestosowaniu się do orzeczonego przez sąd zakazu m.in. zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów (…) . Jest to przestępstwo formalne, do którego znamion nie należy spowodowanie jakiegokolwiek skutku. Może być popełnione zarówno w formie działania, jak i zaniechania (w szczególności dotyczy to niewykonania zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany). Podmiotem przestępstwa z art. 244 kk może być tylko osoba, wobec której orzeczono dany środek karny, a także osoba, która wiedząc o tym, że środek taki został orzeczony, nie stosuje się do tego orzeczenia (np. nie wykonując zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w prasie bądź w inny sposób). Jest to więc przestępstwo indywidualne. Czyn zabroniony z art. 244 kk jest występkiem umyślnym, który może być popełniony tak z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Biorąc pod uwagę zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, że wina oskarżonego M. J. (2) nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości. Oskarżony przyznał się do popełnienia powyższego czynu zabronionego i przyznał, że miał świadomość, iż na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Swym zachowaniem M. J. (1) wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 244 kk.

Sąd doprecyzował opisu czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia i sprecyzował, że oskarżony działaj w warunkach recydywy z art. 64§1 kk ,jednakże odbywał karę pozbawienia wolności w okresie od 10 sierpnia 2019 roku do 6 lutego 2020 roku.

Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą sąd poczytał przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W/w okoliczności nie można jednak przeceniać w szczególności jeśli uwzględnić fakt, iż M. J. (1) został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji na gorącym uczynku.

W ocenie sądu w odniesieniu do oskarżonego głównym determinantem wymiaru kary winna być jego uprzednia, wielokrotna karalność, w tym za tożsame rodzajowo czyny.

M. J. (1) był wielokrotnie karany, w tym aż 3- krotnie karany za czyn z art. 244 kk. Znamiennym zdaniem sądu jest fakt, iż na mocy ostatnich dwóch wyroków orzeczono wobec M. J. (1) kary ograniczenia wolności w formie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Oskarżony nie skorzystał z danej mu szansy i po raz kolejny w tożsamy sposób naruszył porządek prawny. W ocenie sądu taka postawa oskarżonego świadczy o wyjątkowo pejoratywnym stosunku M. J. (1) do obowiązujących norm prawnych.

Mając powyższe względy na uwadze sąd doszedł do przekonania, iż w odniesieniu do oskarżonego należy wzmożyć oddziaływanie w zakresie prewencji indywidualnej i dlatego wymierzył mu 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, jedynie w/w sankcje mogą zostać uznane za adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się M. J. (1). Samoistne kary wolnościowe nie przyniosły względem oskarżonego pożądanych rezultatów, stanowiły iluzoryczne oddziaływanie na sprawcę. W przeszłości względem oskarżonego stosowane kary o charakterze wolnościowym nie przyniosły pozytywnych rezultatów, skoro oskarżony po raz kolejny, w tożsamy sposób dopuścił się przestępstwa o znacznym stopniu społecznej szkodliwości.

Nadto na podstawie art. 42§1a pkt 2 kk sąd orzekł obligatoryjny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. Celem tego, niewątpliwie dolegliwego środka karnego, jest eliminacja sprawcy tego typu przestępstw z uczestnictwa w ruchu drogowym w przyszłości, tak aby zapewnić ochronę i bezpieczeństwo innym uczestnikom ruchu drogowego..

Określając wymiar i zakres tego środka karnego sąd miał na względzie fakt, iż oskarżony po raz kolejny tak rażąco uchybił przepisom. W ocenie sądu nie wystąpiły w sprawie żadne szczególne okoliczności, ani uzasadniony wypadek, które usprawiedliwiałyby zachowanie oskarżonego. Zdaniem sądu stosowane wobec oskarżonego uprzednio krótsze zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych nie przyniosły pozytywnych rezultatów, skoro oskarżony po raz kolejny złamał obowiązujący go zakaz.

W ocenie Sądu kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do stopnia jego winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych sprawcy, uprzedniej karalności oraz popełnienia czynu w warunkach powrotu do przestępstwa. Sąd uznał również, że ta kara jest wystarczająca do osiągnięcia wobec oskarżonego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 4 ust. 1 i 3, 17 ust. 2 pkt. 3, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd zasądził na rzecz adwokata M. W. (2) kwotę 840 zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa.

Sąd mają jednak na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020r. (sygn. akt SK 66/19) i postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2021 r. (I CSK 598/20) zastosował w przedmiotowej sprawie stawki takie o jakich mowa w rozporządzeniu w sprawie opłat za czynności adwokacie z dnia 22 października 2015 roku.

Nadto w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, Sąd podwyższa opłaty o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Dlatego też Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. (1) kwotę 840 zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Orzekając o kosztach Sąd miał na uwadze, iż oskarżony aktualnie przebywa w jednostce penitencjarnej oraz fakt, że także w niniejszej sprawie Sąd orzekł karę bezwzględnego pozbawienia wolności. W związku z powyższym Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa, o czym orzeczono w oparciu o art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r, Nr.49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) i art. 624 § 1 k.p.k.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)