Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 17/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 września 2021r., sygn. akt VIII K 262/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy M. W. (1) i J. C. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść obrońcy

☒ na niekorzyść prokurator

☒ w całości obrońca J. C. (1)

☒ w części obrońca M. W. (1) i prokurator

☒

co do winy obrońca J. C. (1)

☒

co do kary na korzyść obrońca M. W. (1) i na niekorzyść prokurator w odniesieniu do kar wymierzonych J. C. (1) i M. W. (1)

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia – tj. 7 k.p.k., 410 k.p.k., art. 424 k.p.k., art. 4 k.p.k. – obrońca J. C. (1).

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia – obrońca J. C. (1)

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – prokurator i obrońca M. W.

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzut obrazy prawa procesowego i wynikający z niego błąd w ustaleniach faktycznych podniesiony przez obrońcę J. C. (1) – niezasadny.

Zarzut rażąco niewspółmiernie surowej/łagodnej kary podniesiony przez obrońcę M. W. (1) i prokuratora - niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do apelacji obrońcy J. C. (1), Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Według skarżącego doszło do obrazy prawa procesowego, głównie art. 7 k.p.k. w ocenie wyjaśnień M. W. (1). Nadto jego zdaniem został pominięty korzystny dla oskarżonego materiał dowodowy.

W odniesieniu do tego zarzutu stwierdzić należy, że przeciwnie niż Sąd Okręgowy, autor apelacji uchybił zasadzie swobodnej oceny dowodów i w sposób wybiórczy potraktował materiał dowodowy, nadając mu walor wiarygodności tylko w takim zakresie w jakim zeznania świadków korespondowały z wyjaśnieniami J. C. (1), umniejszającego swoją wiedzę i rolę w przestępstwie. Tym samym, to on, a nie sąd orzekający zaprezentował jako dopuszczalną ocenę materiału dowodowego z pominięciem reguły wyrażonej w art. 410 k.p.k.

Pomijając fakt, że oskarżony M. W. (1), z racji licznej karalności za przestępstwa, w tym przestępstwa przeciwko mieniu, nie należy do osób o nieposzlakowanej opinii, to przedstawienie go w apelacji jako „bezwzględnego manipulatora, traktującego ludzi instrumentalnie” i wyłącznego sprawcę przestępstwa nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości. Oskarżony przyznając się do winy, nie mógł wiedzieć, że zostanie łagodniej potraktowany i zresztą nie został. Kara wymierzona J. C. (1) należy do znacznie bardziej łagodnych niż wymierzona M. W. (1). Za koronny argument na to, że M. W. nie mówi prawdy nie może zostać uznany podniesiony w apelacji fakt, iż oskarżony C. nie przyznał się do winy. W tym miejscu warto podkreślić zmienność jego wyjaśnień. W dniach 16 maja 2017r i 17 maja 2017r. (k 347 – 351, k.374 -376) oskarżony nie przyznawał się do czynu, wyjaśniał że nie podawał się za przedstawiciela żadnych służb, a pokrzywdzonego S. „fantazja ponosiła”, gdyż nadużywa narkotyków. Jedynie poinformował E. S., że ma kolegę prowadzącego firmę ochroniarską, nie wziął żadnych pieniędzy za kontakt z nim. Stwierdził, że oprócz J. M. (1) nikogo nie zna, a zeznania pokrzywdzonego uznał za pomówienie – „słowo przeciwko słowu”.

W dniu 20 czerwca 2017r. (k. 431 - 435) opisał znajomość z M. W. (1), przez którego poznał E. S. (1) i D. R. (1). Podczas rozmowy w hotelu (...) w/w zwierzyli mu się z problemów z byłym partnerem D. R. i na pytanie czy zna kogoś „kto mógłby grzecznie załatwić tę sprawę” odpowiedział, że ma kolegę, byłego wojskowego, który ma firmę ochroniarską. Podjął się kontaktu z J. M. (1) i razem z M. (W.) wzięli od E. S. (1) 130 tyś. złotych, z czego on sam wziął pieniądze w kwocie 55 tyś. złotych i dał J. M. 10 tyś. złotych. Dalej wyjaśniał na temat oczekiwań E. S. (1) wobec E. H. (1) i ewentualnych działań, przekazywania dalszych transzy pieniędzy przez pokrzywdzonego. Podkreślał jedynie, że nie sugerował załatwienia sprawy „jak bandyci z M.”.

Zmienność wyjaśnień J. C. (1), w ocenie Sądu II instancji nie pozwalała na uczynienie ich podstawą ustaleń faktycznych, tak jakby oczekiwał tego skarżący.

Słusznie Sąd I instancji oparł się na wyjaśnieniach M. W. (1) oceniając je przez pryzmat zeznań świadków i nie tracąc jednocześnie z pola widzenia materiału dowodowego zgromadzonego na potrzeby innej sprawy o sygn. akt XIV K 293, o czyn z art. 191 § 1 k.k., a dotyczącej personalnie E. S. (1), D. R. (1), J. M. (1), K. B. oraz dokonywanych przez nich modyfikacji zeznań w zależności od etapu postępowania.

Trafna jest także konstatacja Sądu Okręgowego, że z zeznań świadków zwłaszcza z postępowania przygotowawczego wyłania się spójny przekaz, iż J. c. (...) nie był biernym uczestnikiem spotkań M. W. (1) z E. S. (1) i nie tylko słyszał ustalenia, ale sam również budował u E. S. (1) błędne przekonanie co do możliwości ugodowego załatwienia wielo - płaszczynowego sporu E. H. (1) z D. R. (1) oraz pełnionych funkcji przez osoby w tym uczestniczące. Oskarżony w dniu 20.01.2016r. żądał dalszych pieniędzy od pokrzywdzonego, inspirował działania podejmowane wobec E. H. (1) w dniu 20 oraz 30 grudnia 2016 r. i nawet został zatrzymany w pobliżu jego biura przez policję w dniu 30 grudnia 2016r., co wskazuje na to, że koordynował całą akcję.

Z uwagi na to, że nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty obrazy prawa procesowego, niezasadny był także zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych, polegający na uznaniu, ze J. C. (1) dopuścił się zarzuconego mu czynu. Obrońca nie wskazał na których zeznaniach J. M. (1) oparł swe przekonanie, że to M. W. (1) kreował w świadomości E. S. (1) nieprawdziwe przeświadczenie na temat osoby J. C. (1) i możliwości wykorzystywania swoich kontaktów wśród funkcjonariuszy służb. Wręcz przeciwnie, świadek wskazywał na swą znajomość z J. C. (1), a także na to, że był on razem z M. W. inicjatorem działań wobec E. H., on też wypłacał wynagrodzenie za podejmowane czynności. K. B. został przesłuchany na późniejszym etapie postępowania i jego zeznania wyraźnie były ukierunkowane na uniknięcie odpowiedzialności karnej, podobnie jak zeznani E. S. (1) z postępowania sądowego.

Wiele uwagi autor apelacji poświęcił kryterium jakie powinien spełniać dowód z pomówienia i co do zasady stanowisko to jest słuszne, niemniej jednak autor apelacji nie wykazał innych deficytów u M. W. niż uprzednia karalność. Bynajmniej nie polega na prawdzie fakt, iż oskarżony W. uniemożliwiał wzajemne kontakty pomiędzy J. C. (1), J. M. (1), K. B., a E. S. (1). Nie tylko zeznania świadków, w tym kierowcy M. W. (1), ale też dokumentacja fotograficzna wskazują, że w miejscach publicznych dochodziło do spotkań M. W. z J. C. i E. S. (1), a następnie kolejno do towarzystwa zostali wprowadzeni J. M. (1) oraz K. B. przedstawiani jako (...) i (...). J. C. (1) co najmniej musiałby zatem być pozbawiony zmysłu wzroku i słuchu, żeby nie zorientować się w jakim zdarzeniu bierze udział.

Zasada swobodnej oceny dowodów ma charakter zasady o podstawowym znaczeniu. Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego jeżeli poprzedza je ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - właściwie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Zaskarżone orzeczenie spełnia wszystkie te kryteria, w zakresie zarzutu obrazy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. nie przedstawiono żadnej argumentacji, a zatem apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W odniesieniu do apelacji obrońcy M. W. (1) i Prokuratora, Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Uchybienie z art. 438 pkt 4 k.p.k. w zakresie dotyczącym "rażącej niewspółmierności" oznacza znaczną dysproporcję pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru kary.

W przekonaniu Sądu II instancji, Sąd Okręgowy zastosował wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary.

Apelacja obrońcy nie dostarczyła argumentacji przemawiającej za obniżeniem oskarżonemu kary do 1 roku i 8 miesięcy, a po zmodyfikowaniu wniosku na rozprawie odwoławczej do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Z pewnością nie stanowi okoliczności mogącej mieć wpływ na wymiar kary, chęć odbycia jej w systemie dozoru elektronicznego. Z kolei gdyby na przeszkodzie w odbywaniu kary bezwzględnej pozbawienia wolności miała stać konieczność podejmowania pracy zarobkowej w celu naprawienia szkody, to stanowiłoby to zaprzeczenie istoty kary, która ma odzwierciedlać stopień winy, społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem czynu. Dotychczas nie ustalono, aby oskarżony M. W. (1) czynił starania o naprawienie szkody. Oskarżony był wielokrotnie karany sądownie, przedmiotowego czynu dokonał w warunkach recydywy, z niskich pobudek. Istotną okolicznością łagodzącą, którą uwzględnił sąd I instancji było przyznanie się do winy. Ponadto wymierzenie oczekiwanej przez skarżącego kary, niższej o pół roku nie mieści się w kategorii „rażącej niewspółmierności”.

Apelacja prokuratora, w której wnioskował o wymierzenie M. W. (1) 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a J. C. (1) 2 lat pozbawienia wolności nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że Sąd Okręgowy w przypadku oskarżonych przeszacował okoliczności łagodzące, a nie dostrzegł dostatecznie okoliczności obciążających. Nie negując pozytywnych intencji E. H. (1), który poszukiwał pomocy dla swej partnerki życiowej w związku z koniecznością rozwiązania sporu z byłym partnerem, w sytuacji, gdy oskarżeni dodatkowo podsycali jego obawy o bezpieczeństwo D. R., to nie należy on do kategorii pokrzywdzonych, która wymaga, podobnie jak osoba nieporadna, szczególnej opieki prawnej. Sąd I instancji uwzględnił działanie z niskich pobudek i uprzednią karalność M. W.. Istotnie na niekorzyść M. W. wpływa fakt, że przypisanego mu czynu dopuścił się będąc poszukiwanym listem gończym, jednakże okoliczność ta nie jest na tyle istotna, by jej uwzględnienie miało mieć wpływ na wymiar kary. Oskarżeni co prawda dopuścili się przestępstwa w stosunku do mienia znacznej wartości, ale przekroczyli graniczną wartość - 200 tysięcy złotych relatywnie nieznacznie, bo o 30 tysięcy złotych.

O ile przyznanie się do winy należy do okoliczności łagodzących, to nie można tak jak skarżący uznać, że umniejszanie roli, brak skruchy, winno być potraktowane na niekorzyść J. C. (1), gdyż postawa taka mieści się w prawie do obrony.

Oskarżeni zostali skazani za działanie wspólnie i w porozumieniu, a więc zaaranżowanie wizyty „negocjatorów” przez J. C. w ramach podziału ról nie stanowi okoliczności obciążającej. J. C. nie był dotychczas karany sądownie, stąd kara pozbawienia wolności wraz z karą ograniczenia wolności jest sprawiedliwą odpłatą za popełnione przestępstwo. Podobnie swój cel w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej winna spełnić kara 2 lat pozbawienia wolności wymierzona M. W. (1).

Wniosek

Wniosek obrońcy J. C. (1) o uniewinnienie – niezasadny.

Wniosek obrońcy M. W. (1) o obniżenie kary – niezasadny.

Wniosek prokuratora o wymierzenie oskarżonym wyższych kar – niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że niezasadne okazały się zarzuty odwoławcze, niezasadne były także wnioski jako ich konsekwencja.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrokiem z dnia 15 lutego 2023r., w sprawie II AKa 17/22 utrzymano w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 września 2021r., w sprawie o sygn. akt XVIII K 262/18.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nietrafne okazały się zarzuty zarówno dotyczące obrazy prawa procesowego, jak i ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy wydał orzeczenie w oparciu o całokształt ujawnionych w toku rozprawy okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, wyczerpująco i logicznie uzasadnił, uwzględniając wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. W związku z powyższym niezasadny był zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci norm prawnych, wskazanych w apelacji obrońcy J. C. (1).

Sąd odwoławczy za trafne uznał ustalenia Sądu I instancji, że E. S. (1) jakkolwiek gotów był zapłacić 300 tysięcy złotych w zamian doprowadzenie do ugody pomiędzy D. R. (1), a E. H. (1), to nie powierzyłby tego zadania oskarżonym, gdyby nie pozostawał w błędzie co do ich faktycznych możliwości wynikających z rzekomych powiązań z ABW i CBŚ. Pokrzywdzony był przekonany, że oskarżeni posiadają umiejętności i doświadczenie zawodowe. W przeciwnym wypadku nawiązałby kontakty z bardziej, lub mniej zorganizowanym światem przestępczym.

Orzeczenie dotyczące wymiaru kary omówiono powyżej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. 633 k.p.k., art. 634 k.p.k., art. 636 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 2 i 4 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z póz. zmianami) zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających, w tym 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty od M. W. (1) i 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem opłaty od J. C. (1), zaś kosztami sądowymi postępowania odwoławczego w części związanej z apelacją prokuratora obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Anna Zdziarska Ewa Jethon

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 września 2021r. o sygn. akt VIII K 262/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 września 2021r. o sygn. akt VIII K 262/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 września 2021r. o sygn. akt VIII K 262/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana