Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 508/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

S. Ż. (1)

w dniu 20 września 2021 roku w miejscowości B., woj. (...), pozbawiał krótkotrwałe wolności małoletniego J. G., w ten sposób, że wciągnął go siłą spod szkoły, do której uczęszcza małoletni, do swojego samochodu, a następnie wywiózł ww. w okolice lasu, gdzie w celu zmuszenia małoletniego do określonego zachowania polegającego na zaniechaniu dokuczania jego synowi D. Ż. naruszył nietykalność cielesną małoletniego uderzając go otwartą dłonią w głowę, jak również znieważając go słownie używając wobec J. G. słów wulgarnych i obelżywych, tj. o czyn z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 191 §1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. Ż. (1) jest ojcem małoletniego D. Ż., który uczęszcza do Szkoły Podstawowej w B.. Do tej samej szkoły i jednocześnie klasy uczęszcza J. G.. Relacje pomiędzy małoletnimi są niepoprawne, bowiem chłopcy są skonfliktowani. Przejawem tego jest m.in. to, iż małoletni J. G. dokucza D. Ż.. Małoletni D. Ż. niejednokrotnie skarżył się swojemu ojcu na zachowanie J. G.. S. Ż. (1) w związku z tym interweniował u nauczycieli i dyrektora szkoły a także matki małoletniego J. G.. W dniu 20 września 2021 roku w miejscowości B., woj. (...), S. Ż. (2) pozbawił krótkotrwałe wolności małoletniego J. G., w ten sposób, że wciągnął go siłą spod szkoły, do której uczęszcza małoletni, do swojego samochodu, a następnie wywiózł ww. w okolice lasu, gdzie w celu zmuszenia małoletniego do określonego zachowania polegającego na zaniechaniu dokuczania jego synowi D. Ż. naruszył nietykalność cielesną małoletniego uderzając go otwartą dłonią w głowę, jak również znieważając go słownie używając wobec J. G. słów wulgarnych i obelżywych.

Zeznania świadka J. G.

12-13,14

Zeznania świadka W. G.

81v-82,2-3,42v

Zeznania świadka P. W.

82v-83,21-22,41

Zeznania świadka M. W.

83v-84v,27-28,40

Dokumentacja z poradni psychologiczno – pedagogicznej dotycząca małoletniego pokrzywdzonego

31-39

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

S. Ż. (1)

w dniu 20 września 2021 roku w miejscowości B., woj. (...), pozbawiał krótkotrwałe wolności małoletniego J. G., w ten sposób, że wciągnął go siłą spod szkoły, do której uczęszcza małoletni, do swojego samochodu, a następnie wywiózł ww. w okolice lasu, gdzie w celu zmuszenia małoletniego do określonego zachowania polegającego na zaniechaniu dokuczania jego synowi D. Ż. naruszył nietykalność cielesną małoletniego uderzając go otwartą dłonią w głowę, jak również znieważając go słownie używając wobec J. G. słów wulgarnych i obelżywych, tj. o czyn z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 191 §1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Twierdzenie oskarżonego, iż nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, który polegał na krótkotrwałym pozbawieniu wolności małoletniego J. G., celem zmuszania go do zaprzestania dokuczania jego synowi D. Ż. oraz naruszeniu nietykalności cielesnej małoletniego i jego znieważeniu.

Wyjaśnienia oskarżonego

80v-81,48-49

2.OCENA DOWODÓW

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Zeznania świadka J. G.

Sąd w pełni obdarzył wiarą zeznania małoletniego pokrzywdzonego J. G. złożone przed Sądem uznając je za spontaniczne, szczere, szczegółowe, rzeczowe a nadto korespondujące z zeznaniami pozostałych świadków przesłuchanych w sprawie. Zważyć należy, iż nie można wskazać, iż pokrzywdzonemu zależało na fałszywym oskarżeniu oskarżonego.

Wiarygodności pokrzywdzonego nie pozbawiają wnioski wynikające z opinii psychologiczno – pedagogicznej.

1

Zeznania świadka W. G.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka matki małoletniego pokrzywdzonego, która zeznawała na temat zachowania oskarżonego wobec jego syna, o czym miała wiedze od niego samego. Z uwagi na to, iż zeznania te były rzeczowe i logiczne a ponadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym stanowiącym postawę ustaleń faktycznych to nie ma podstaw do ich kwestionowania. Nie ma także podstaw do ich kwestionowania z powodu konfliktu jej syna z synem oskarżonego. Świadek bowiem nie ukrywała okoliczności, które w niezbyt pozytywnym świetle przedstawiły zachowanie jej syna wobec syna oskarżonego.

1

Zeznania świadka P. W.

Wiarygodne były zeznania świadka, dyrektora szkoły podstawowej co do okoliczności dotyczącego konfliktu pomiędzy małoletnimi oraz relacji przekazanych mu przez oskarżonego oraz małoletniego pokrzywdzonego J. G. co do przebiegu zdarzenia z dnia 20 września 2021r. Z zeznań świadka wynikało, iż wersje przebiegu zdarzenia z dnia 20 września 2021r. co do jego szczegółów różniły się w przekazie przedstawionym mu przez ww. Świadek jako osoba obca dla stron nie miał podstaw aby okoliczności dotyczące tej sprawy przedstawiać niezgodnie z rzeczywistością.

1

Zeznania świadka M. G.

Świadek M. G., wychowawczyni małoletnich J. G. oraz D. Ż. zeznawała na okoliczności konfliktu pomiędzy ww. a także relacji przekazanej jej przez J. G. odnośnie przebiegu zdarzenia z dnia 20 września 2021r. oraz zachowania oskarżonego wobec niego, która była zgodna z ustalonym stanem faktycznym. Z uwagi na to, iż świadek jest osobą obcą dla stron zeznania te należało uznać za wiarygodne.

1

Dowody z dokumentów będące podstawą ustaleń faktycznych

Za nie budzące wątpliwości i wiarygodne Sąd uznał nieosobowe źródła dowodowe znajdujące się w aktach sprawy, między innymi te, do których odwołał się czyniąc ustalenia faktyczne, którym Sąd przyznał walor wiarygodności, gdyż nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w ich sporządzeniu.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który zaprzeczał aby dopuścił się zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu są one negacją zaistniałych faktów, nie popartą żadnym materiałem dowodowym. Wyjaśnienia oskarżonego stoją w sprzeczności z zeznaniami małoletniego pokrzywdzonego oraz zeznaniami pozostałych świadków przesłuchanych w sprawie. Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu są próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej, dlatego też są nieszczere, nieprawdziwe i nieobiektywne i nie zasługują na wiarę. Zauważyć należy, iż oskarżony nie kwestionował samego faktu zaistnienia zdarzenia z udziałem małoletniego J. G., jednakże ewidentnie umniejszał swoją winę w podjęciu bezprawnych zachowań wobec niego. Stwierdzić należy, iż zachowania oskarżonego w żaden sposób nie może usprawiedliwiać zachowanie pokrzywdzonego wobec jego syna, albowiem zachowanie oskarżonego miały charakter bezprawny i wyczerpało znamiona przypisanych mu w wyroku przestępstw. Dlatego poczynionych ustaleń nie może zmienić opinia psychologiczno – pedagogiczna w sprawie dostosowania wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania do indywidulanych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia dotycząca małoletniego pokrzywdzonego i wynikające z niej wnioski, które stawiają pokrzywdzonego w niezbyt dobrym świetle, jeżeli chodzi o jego zachowanie w szkole.

3.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Oskarżony

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

S. Ż. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 189 § 1k.k. kto pozbawia człowieka wolności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przestępstwo z art. 189 k.k. dotyczy penalizacji zachowań polegających na bezprawnym pozbawieniu wolności. Bezpośrednim przedmiotem ochrony jest odebranie jednostce wolności w rozumieniu fizycznym, tj. możliwości swobodnego poruszania się (por. A. Marek, KK. Komentarz, 2012). Za takim przedmiotem ochrony wypowiedział się SN w wyr. z 5.12.2018 r. (V KK 508/17, OSNK 2019, Nr 2, poz. 10), wskazując, że: "Przedmiotem ochrony w art. 189 k.k. jest wolność człowieka w znaczeniu fizycznym, tj. możliwość swobodnego, zgodnego z wolą jednostki przemieszczania się i potencjalna wola zmiany miejsca przebywania. Nie wypełnia zatem znamion tego przestępstwa pozbawienie człowieka swobody przemieszczania się, które nastąpiło za jego niczym niewymuszoną decyzją woli". W literaturze wskazuje się także, że przedmiotem ochrony w rozumieniu art. 189 k.k. jest wolność w znaczeniu swobody ruchów i możliwości zmiany miejsca przebywania (por. A. Zoll, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2008, s. 502; zob. wyr. SA w Lublinie z 15.12.1994 r., II AKr 202/94, Prok. i Pr. – wkł. 1995, Nr 5, poz. 21) bądź tzw. wolność lokomocyjna, tj. wolność zmiany miejsca przebywania człowieka stosownie do powziętej woli (por. M. Mozgawa, Odpowiedzialność, s. 35–36; tenże, Bezprawne, s. 292). Komentarz aktualizowany, 2013, art. 189, Nt 1–2). Przepis art. 189 k.k. chroni także pewien aspekt wolności psychicznej w postaci aktualnej jak i potencjalnej woli zmiany miejsca przebywania. W przepisie art. 189 § 1 k.k. stwierdza się ogólnie o zachowaniu polegającym na pozbawieniu człowieka wolności czy sprowadzeniu stanu, trwającego chociażby krótki czas, w czasie którego osoba nie ma swobody poruszania się (por. M. Siewierski, w: J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski, KK. Komentarz, 1973, s. 384). Istotne znaczenie dla zaistnienia przestępstwa pozbawienia wolności ma brak możliwość realizacji aktywności woli przez pokrzywdzonego, polegającej na chęci poruszania się czy też zmiany miejsca przebywania stosownie do powziętej woli. Czynność sprawcza obejmuje wszystkie zachowania się sprawcy, które będą polegały na odebraniu jednostce wolności w rozumieniu fizycznym, tj. możliwości swobodnego poruszania się. Zazwyczaj zachowanie sprawcze będzie polegało na zamknięciu, skrępowaniu czy też odebraniu laski, wózka inwalidzkiego, zabraniu kluczy od pomieszczenia, w którym dana osoba przebywa (por. A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2008, s. 503–504).

W art. 191 § 1 k.k. został określony typ podstawowy przestępstwa zmuszania, który polega na stosowaniu przemocy wobec osoby lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Centralnym znamieniem czynności sprawczej tego czynu będzie więc zmuszanie, które polega na wykonaniu przez pokrzywdzonego określonej czynności faktycznej lub prawnej, zgodnej z wolą sprawcy. Sprawca oddziałuje więc na pokrzywdzonego w określony sposób w celu doprowadzenia go do konkretnych czynności, przy czym istotą tego czynu nie jest wykonanie przez zmuszanego tych czynności, lecz to, że sprawca wykorzystuje do tego celu niedozwolone środki (wyr. SN z 1.10.1997 r., II KKN 264/96, Prok. i Pr. 1998, Nr 2, poz. 3). Zmuszanie jest więc przestępstwem bezskutkowym (formalnym), a jego dokonanie nastąpi z chwilą bezprawnego użycia przemocy lub groźby w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia (wyr. SA w Poznaniu z 14.7.2005 r., II AKa 155/05, OSA 2006, Nr 1, poz. 1).

Przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. jest przestępstwem czynnościowym (formalnym) a nie materialnym. Dla jego dokonania wystarcza, że sprawca podjął określone w przepisie środki zmuszania, tj. użył przemocy lub groźby bezprawnej w celu określonym w przepisie, bez względu na to czy pokrzywdzony zachował się w sposób, do jakiego zmuszał go sprawca. Do znamion tego czynu zabronionego nie należy skutek w postaci zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Z takiego – bezskutkowego – charakteru tego typu czynu zabronionego wynika, że również wzbudzenie obawy urzeczywistnienia groźby nie może być ujmowane jako skutek zachowania opisanego w art. 191 § 1 k.k. a więc tak, jak w przepisie art. 190 § 1 k.k. (post. SN z 14.2.2013 r., II KK 120/12, Legalis).

Komentowany przepis art. 191 § 1 k.k. nie precyzuje działania, do jakiego pokrzywdzony ma być zmuszony, a zatem może to być jakakolwiek czynność, która jest sprzeczna z jego wolą. Zaniechanie ma z kolei charakter biernego zachowania się ofiary, a więc sprawca zmusza pokrzywdzonego do powstrzymania się od określonego działania, które chciałby on przedsięwziąć. Znoszenie natomiast jest taką sytuacją, w której ofiara przestępstwa musi nie tylko powstrzymać się od określonej aktywności, ale dodatkowo zaakceptować zachowanie sprawcy, któremu normalnie usiłowałaby się przeciwstawić.

Również w orzecznictwie wskazano, że przepis art. 191 § 1 k.k. chroni przed ograniczeniami w zakresie swobody postępowania, które mają miejsce przy użyciu przemocy lub groźby bezprawnej. Przedmiotem ochrony jest tu wolność jednostki w zakresie wyboru zachowania się zgodnie ze swoją wolą, osobista swoboda podejmowania lub niepodejmowania jakiegoś zachowania, wolność w zakresie wyboru postępowania (wyr. SA we Wrocławiu z 31.5.2016 r., II AKa 124/16, Legalis). W innym orzeczeniu stwierdzono, że chodzi tu zarówno o wolność do podejmowania decyzji woli i swobodę procesów motywacyjnych kształtujących taką decyzją, jak też możność wykonania podjętej decyzji woli bądź to "w ogóle", bądź to w określonym kierunku lub w określony sposób (wyr. SA w Gdańsku z 9.1.2018 r., II AKa 411/17, Legalis).

Art. 217 § 1 k.k. stanowi kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Dobrem chronionym przez treść art. 217 k.k. jest nietykalność cielesna i zawarty w niej element godności człowieka, wolność człowieka od fizycznych, niezgodnych z jego wolą oddziaływań na jego ciało ( M. Mozgawa, Ustawowe znamiona, s. 67). W literaturze podkreśla się, że przepis art. 217 k.k. stoi na straży realizacji konstytucyjnej zasady, określonej w art. 41 ust. 1 Konstytucji RP, zapewniającej każdemu prawo do nietykalności osobistej ( J. Wojciechowski, w: Wąsek, Kodeks karny, t. 1, 2010, s. 1359–1360).

Zgodnie z treścią art. 216 § 1 k.k. kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła,

podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności

W art. 216 k.k. zostało uregulowane przestępstwo zniewagi (znieważenia, obrazy). Istotą tego czynu jest bowiem takie zachowanie sprawcy, które na podstawie przyjętych standardów społecznego i kulturowego postępowania stanowi wyraz pogardy, uwłaczania czci drugiemu człowiekowi ( W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga, s. 169). Sprawca ubliża innej osobie oraz zachowuje się obraźliwie wobec niej ( P. Hofmański, J. Satko , Przestępstwa przeciwko czci, s. 44).

Przyjmuje się powszechnie, że dobrem chronionym przestępstwa zniewagi jest cześć wewnętrzna człowieka, tj. obejmująca ochronę szacunku, dobrego imienia i godności pokrzywdzonego przed narażeniem go na negatywne odczucia jego samego (subiektywne). Przestępstwo zniewagi polega na znieważaniu innej osoby w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. Czynność sprawcza przestępstwa zniewagi zawiera się przede wszystkim w znieważaniu innej osoby. Przez znieważanie należy zatem rozumieć wszelkie zachowania sprawcy, które w sposób demonstracyjny wyrażają pogardę dla innej osoby, w szczególności mają poniżyć jego godność osobistą i sprawić, by poczuł się dotknięty lub obrażony (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33).

Ocena zachowania sprawcy pod kątem charakteru znieważającego musi jednak opierać się na kryteriach obiektywnych, tj. powinno być powszechnie uznane za obraźliwe i naruszające godność osobistą człowieka w świetle przyjętych norm społeczno-obyczajowych (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33). Samo subiektywne negatywne odczucie pokrzywdzonego wbrew przyjętym normom postępowania nie wyczerpuje znamion przestępstwa zniewagi. Ma to także znaczenie w sytuacji, gdy pokrzywdzony jest subiektywnie niezdolny do zrozumienia poczynionej przez sprawcę zniewagi, np. w sytuacji obiektywnego znieważania małego dziecka lub osoby niepoczytalnej.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej bezsprzecznie wskazuje, że oskarżony w dniu 20 września 2021 roku w miejscowości B., woj. (...), pozbawiał krótkotrwałe wolności małoletniego J. G., w ten sposób, że wciągnął go siłą spod szkoły, do której uczęszcza małoletni, do swojego samochodu, a następnie wywiózł ww. w okolice lasu, gdzie w celu zmuszenia małoletniego do określonego zachowania polegającego na zaniechaniu dokuczania jego synowi D. Ż. naruszył nietykalność cielesną małoletniego uderzając go otwartą dłonią w głowę, jak również znieważając go słownie używając wobec J. G. słów wulgarnych i obelżywych.

Szczegółowa lektura zeznań występujących w sprawie świadków oraz wyjaśnień prowadzi do wniosku, że w sprawie bezsporne okazało się to, że w dniu 20 września 2021r. doszło do zdarzenia oskarżonego z udziałem małoletniego pokrzywdzonego. Różnica w przedstawianych przez oskarżonego i pokrzywdzonego okolicznościach dotyczących tego zdarzenia sprowadza się do tego, iż inaczej S. Ż. (1) relacjonował przebieg tego zdarzania, jego tło sytuacyjne oraz swoje zachowanie. Inaczej, natomiast te okoliczności przedstawiali pokrzywdzony oraz świadkowie których, zeznania korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego. Oskarżony zasadniczo nie przyznawał się do sprawstwa i składał zbieżne relacje. O tym, że jego wyjaśnienia nie znalazły uznania Sądu przesądziły, zatem inne dowody, które z jego wypowiedziami zostały zderzone.

Wartościując zachowanie S. Ż. (1) względem małoletniego pokrzywdzonego w czasie przypisanego mu czynu przez pryzmat tego, co wyżej, stwierdzić trzeba, że wszystkie znamiona czynu z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 191 §1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zostały przez niego zrealizowane.

Mimo tego, że oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, zaprzeczając mu, wypierając swoje negatywne zachowanie wobec pokrzywdzonego, to całokształt okoliczności przedmiotowych jednoznacznie wskazuje na bezpośredni zamiar towarzyszący jego zachowaniom oraz sam fakt jego popełnienia.

Dowody bezpośrednie w postaci zeznań małoletniego pokrzywdzonego – o sprawstwie S. Ż. (1) – w opozycji do twierdzeń oskarżonego, wsparte dowodami pośrednimi natury osobowej przesądziły, że oskarżony został uznany za winnego popełnienia czynu polegającego pozbawieniu wolności pokrzywdzonego, zmuszaniu do określonego zachowania, naruszanie nietykalności cielesnej oraz znieważaniu.

Konsekwencją uznania winy oskarżonego stało się podjęcie odpowiedniej relacji prawno - karnej za popełnione przez niego przestępstwo.

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, Przepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. Ż. (1)

I-II

I-II

Odnosząc się do wymiaru kary Sąd orzekający zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisami art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonej.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd ferujący orzeczenie, wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, uznając, że jest on znaczny.

Swoim czynem polegającym na pozbawieniu wolności, zmuszeniu do określonego zachowania, naruszeniu nietykalności cielesnej oraz znieważaniu zaatakował takie dobra jak wolność, nietykalność oraz cześć. Godzono, zatem jednocześnie w dobra indywidualne, ale też i przynależne wszystkim, których uszanowanie warunkuje właściwy rozwój społeczny. Zdawał on bowiem sobie sprawę, że postępując w sposób opisany wyżej sposób, wyrządza pokrzywdzonemu cierpienia, dolegliwości psychiczne. Czynił tak jednak, gdyż tego chciał i swój zamiar zrealizował. Szkody emocjonalne, jaki wyrządził oskarżony pokrzywdzonemu nie zostały przez niego w toku postępowania ocenione nagannie, co oczywiście nie stanowi okoliczności obciążającej, wszak nie przyznał się on do popełnienia zarzuconego mu czynu. Niezłomność jego postawy, w toku postępowania, spowodowała, iż nie czynił starań o naprawienie rzeczonych szkód.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości zachowań oskarżonego Sąd uwzględnił ustalony zamiar bezpośredni, przy tym wpisujący się w znamiona inkryminowanego mu czynu. Sąd wziął pod uwagę motywację towarzyszącą oskarżonemu z chwili realizacji czynu zabronionego a mianowicie chęć przestraszenia i poniżenia małoletniego pokrzywdzonego.

Wszak tylko takiej motywacji można by się dopatrywać w jego działaniach. Jako okoliczności obciążające oskarżonego Sąd uwzględnił karalność za przestępstwa z kodeksu karno -skarbowego.

Należy stwierdzić, że orzeczona kara realizuje swe cele takie jak: cel sprawiedliwościowy – jest współmierna do ciężkości przestępstwa, a co za tym idzie - jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia sprawcy, cel prewencji indywidualnej – będzie ona, w ocenie Sądu, działała zarówno wychowawczo. Sprawi, że sprawca nie popełni ponownie przestępstwa, jak i represyjnie – będzie stanowiła dolegliwość, która przekona sprawcę o nieopłacalności łamania prawa, jego szybkości i surowości; cel prewencji ogólnej – będzie ona działała, przez swą nieuchronność, odstraszająco na innych potencjalnych sprawców. Ponadto kara ta będzie w sposób istotny wpływała na poczucie sprawiedliwości społecznej.

Przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k. stanowią, że Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nie przekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełniania przestępstwa nie był skazany na karę pozbawiania wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Przepis art. 70 § 1 k.k. stanowi, że zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia.

Sąd orzekający doszedł do wniosku, że dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary a w szczególności dla zapobieżenia powrotowi przez niego do przestępstwa wystarczającym będzie wymierzenie mu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata. Z tych względów uznać należy, że wymierzenie mu kary izolacyjnej za przypisany mu obecnie czyn, byłoby nadmiernie surowe i zawierało nie tyle element wychowawczy, ile retorsyjny. Umożliwi to, w ocenie Sądu, pełną kontrolę przebiegu procesu resocjalizacyjnego i ewentualną korektę prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu, groźba zarządzenia wykonania kary zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

S. Ż. (1)

III

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1,7a k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania od kontaktów z pokrzywdzonym oraz zbliżania się do pokrzywdzonego na odległość 15 metrów oraz informowania kuratora o przebiegu okresu próby

Z uwagi na wymóg wynikający z art. 72 § 1 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek przewidziany w pkt 7a, który jest uzasadniony w realiach niniejszej sprawy, ze względu na nieprzewidywalne zachowanie oskarżonego wobec małoletniego pokrzywdzonego a nadto obowiązek z pkt 1 cytowanego przepisu, co będzie działało wychowawczo na oskarżonego.

S. Ż. (1)

IV

IV

Realną dolegliwością majątkową będzie dla oskarżonego obowiązek uiszczenia kary grzywny wymierzonej na podstawie art. 71 § 1 k.k. Oskarżony jest zdrowym człowiekiem, pracującym zawodowo. W ocenie Sądu jest w stanie wykorzystać swoje możliwości zarobkowe i uiścić karę grzywny w orzeczonej wysokości. Zdaniem Sądu kara w takim rozmiarze nie przekracza stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu, który popełnił.

S. Ż. (1)

V

V

Zgodnie z treścią cytowanego przepisu orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienie za doznaną krzywdę celem zrekompensowania poniesionej krzywdy we wskazanej w wyroku wysokości.

5.INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadnia art. 624 § 1 k.p.k.

8.PODPIS