Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 15 kwietnia 2011 r. powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. (dalej: (...) S.A.) wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. (dalej: (...) S.A.) kwoty 24.450,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, iż 17 kwietnia 2008 r. doszło do kolizji pojazdów, wskutek której uszkodzeniu uległ samochód P. (...) objęty ubezpieczeniem w (...) S.A. Powód wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie łącznie w kwocie 24 450,49 zł z tytułu szkody całkowitej i kosztów holowania wraku, po czym zwrócił się do ubezpieczyciela sprawcy szkody o refundację wypłaconej kwoty. Pozwany odmówił wypłaty, kwestionując zakres uszkodzeń pojazdu (pozew k. 3-4).

Wobec tego, iż przytoczone w pozwie okoliczności nie wzbudzały wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy, Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. w dniu 29 kwietnia 2011 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w sprawie o sygnaturze akt XVI GNc 2217/11 uwzględniając powództwo w całości (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 14).

Pozwany zaskarżył powyższy nakaz w całości wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu sprzeciwu podniósł, iż po otrzymaniu wezwania do zapłaty zwrócił się do powoda o uzupełnienie akt szkody o dokumenty związane ze szkodą, a wobec odmowy (...) S.A. postępowanie likwidacyjne nie mogło być kontynuowane, pozwane towarzystwo nie ustaliło kwoty odszkodowania i nie dokonało wypłaty. (...) S.A z ostrożności procesowej zakwestionował również kosztorys oraz fakturę przedstawione przez powoda, popierając wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego co do zakresu uszkodzeń pojazdu oraz kosztów ich naprawy (sprzeciw k. 20-22).

Ustosunkowując się do sprzeciwu od nakazu zapłaty powód zaznaczył, iż nie uznaje argumentacji strony pozwanej za zasadną, bowiem zarzuty pozwanego są zabiegiem formalnym mającym na celu uniknięcie refundacji wypłaconego odszkodowania. Wskazał również, że o zakresie i rodzaju uszkodzeń nie świadczy szkic sytuacyjny z położenia pojazdów przed, w trakcie i po zdarzeniu, ale - oględziny pojazdu i koszty jego naprawy. Wszelkie dane umożliwiające ocenę wysokości szkody zawarte są natomiast w aktach szkody (pismo procesowe powoda k. 34-35).

Postanowieniem wydanym 20 października 2011 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia zakresu i rodzaju uszkodzeń, którym uległ pojazd marki P. (...) o nr rej. (...) podczas kolizji w dniu 17 kwietnia 2008 r. oraz wartości pojazdu przed szkodą i pozostałości oraz uzasadnionego kosztu jego naprawy. Opinia została złożona do akt sprawy. Ponieważ strona pozwana wniosła o jej uzupełnienie, Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego. Wobec opinii uzupełniającej również zostały zgłoszone zastrzeżenia przez stronę pozwaną, wobec powyższego biegły został zobowiązany do sporządzenia drugiej opinii uzupełniającej. Także do tej opinii strona pozwana przedstawiła szereg zarzutów, wnosząc o dopuszczenie dowodu z ustnej opinii uzupełniającej, która została przez biegłego złożona na rozprawie w dniu 03 lipca 2013 r. (postanowienie k. 50, k. 96, k. 111; opinia biegłego k. 56-79; pismo procesowe pozwanego k. 92, k. 108-109, k. 130; opinia uzupełniająca k. 99-100; II opinia uzupełniająca k. 116-117; protokół k. 154-155).

Na ogłoszeniu orzeczenia w dniu 17 lipca 2013 r. nikt się nie stawił (protokół k. 156).

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 kwietnia 2008 r. w W. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do kolizji pojazdów, wskutek której uszkodzony został pojazd marki P. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność (...) Sp. z o. o., objęty ubezpieczeniem w zakresie autocasco w (...) S.A. Sprawca kolizji, kierujący pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) legitymował się umową ubezpieczenia zawartą z (...) S.A. Do kolizji doszło wskutek wymuszenia pierwszeństwa przez kierującego pojazdem marki O. na kierującym pojazdem marki P..

Dowód: okoliczności bezsporne; druk zgłoszenia szkody w pojeździe- akta szkody; wyciąg z raportów dziennych kolizji Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji- akta szkody; kserokopie potwierdzenia do polisy, potwierdzenia pokrycia ubezpieczeniowego oraz dowodu rejestracyjnego- akta szkody

W uszkodzonym pojeździe do wymiany zakwalifikowano elementy przodu oraz tyłu pojazdu, które dyskwalifikowały go z ruchu drogowego. Wartość nieuszkodzonego pojazdu wynosiła 34.753,00 zł brutto (w zaokrągleniu 34.800,00 zł brutto), a w stanie uszkodzonym 5.400,00 zł brutto, a łączny koszt naprawy brutto wyliczono na kwotę 34.911,69 zł. Przedmiotowa szkoda miała charakter szkody całkowitej, a jej wartość wyniosła 30.250,00 zł brutto. (...) S.A. wypłaciło poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 24.450,49 zł obejmującą koszty holowania w kwocie 480,00 zł oraz kwotę 23 970,49 zł stanowiącą różnicę pomiędzy wartością pojazdu bezpośrednio przed zdarzeniem a jego wartością po zdarzeniu. Według wyliczeń biegłego wartość rynkowa przedmiotowego pojazdu w stanie nieuszkodzonym wraz z wyposażeniem dodatkowym na dzień 17 kwietnia 2008 roku wynosiła 34.800,00 zł brutto (tj. 28.524,59 zł netto), wartość pojazdu w stanie uszkodzonym stanowiła jego wartość transakcyjna potwierdzona fakturą (...) wystawioną na kwotę 4.550,00 zł brutto (3.729,51 zł netto), a zatem wysokość szkody odpowiada kwocie 30.250,00 zł brutto (24.795,08 zł netto).

Dowód: arkusz ustalenia wartości pojazdu, dokumentacja fotograficzna uszkodzeń pojazdu, kalkulacja naprawy, protokół oględzin, analiza kosztów naprawy, zawiadomienie o wypłacie odszkodowania- dokumentacja znajdująca się w aktach szkody; opinia biegłego k. 61

Pismem datowanym na 04 stycznia 2011 r. (...) S.A. zawiadomiło (...) S.A., iż w związku ze zdarzeniem z dnia 17 kwietnia 2008 r. wypłacone zostało odszkodowanie z dobrowolnego ubezpieczenia poszkodowanego. (...) został wezwany do dokonania zapłaty regresu w kwocie 24.450,49 zł z tytułu wypłaconego odszkodowania. Odmawiając wypłaty poinformował, iż podane w zgłoszeniu szkody okoliczności nie potwierdzają uszkodzenia lewej strony drzwi oraz wewnętrznej ściany działowej, zatem konieczne jest uzupełnienie dokumentacji.

Dowód: wezwanie do zapłaty, pismo (...) S.A. z 03.02.2011 r., wezwanie przedprocesowe z 11.03.2011- akta szkody

(...) S.A. nie dokonał refundacji wypłaconego odszkodowania (...) S.A. wystąpił na drogę sądową z przedmiotowym powództwem.

Dowód: pozew k. 3-4

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych. Autentyczność złożonych dokumentów nie była kwestionowana, z tym, że w odniesieniu do części dokumentów przedstawionych przez powoda pełnomocnik pozwanego zaprzeczył prawdziwości danych tam zawartych. Aczkolwiek dokumenty te w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., to stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego, a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne, zwracając jednak uwagę, że dokumenty prywatne stanowiły jedynie dowód tego, że określone w nich osoby złożyły oświadczenia treści w nich zawartej.

W celu zaś ustalenia zakresu i rodzaju uszkodzeń, którym uległ pojazd marki P. (...) o nr rej. (...) podczas kolizji w dniu 17 kwietnia 2008 r. oraz wartości pojazdu przed szkodą i pozostałości oraz uzasadnionego kosztu jego naprawy, Sąd na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej inż. K. D., bowiem strony procesowe zgłosiły wniosek o przeprowadzenie takiej opinii. Sąd dopuścił również dowód z dwóch pisemnych i jednej ustnej uzupełniającej opinii biegłego, w związku z zarzutami zgłaszanymi przez stronę pozwaną. W ocenie Sądu opinie biegłego mają charakter kompletny, całościowy, a także są rzetelne, sporządzona zostały bowiem przez biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie, co do którego nie sposób twierdzić, iż zainteresowany był w rozstrzygnięciu na rzecz którejkolwiek ze stron postępowania. Sporządzone w niniejszej sprawie opinie są jasne, logiczne, a wyliczenia i wnioski w nich zawarte nie budzą wątpliwości, w związku z czym Sąd uznał je za wiarygodne oraz przydatne do ustalenia okoliczności, dla których dowody te zostały dopuszczone.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej w części dotyczącej należności głównej jest w pełni zasadne z uwagi na konstrukcję roszczenia regresowego.

Roszczenie powoda w stosunku do pozwanego oparte jest na podstawie art. 828 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i art. 436 § 2 k.c.

Stosownie do przepisu art. 828 § 1 k.c.: „jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeń roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na zakład ubezpieczeń do wysokości zapłaconego odszkodowania”. W doktrynie wskazuje się, iż z art. 828 k.c. wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że uprawnienia regresowe przechodzą na ubezpieczyciela z mocy prawa (ex lege). Jest to tak zwana subrogacja ustawowa (cessio legis), która oznacza przejście na ubezpieczyciela wierzytelności do wysokości dokonanej zapłaty w rozumieniu art. 518 k.c., w stosunku do którego art. 828 k.c. jest przepisem szczególnym” ( por. H. Ciepła, T. Żyznowski – glosa do wyroku sądu wojewódzkiego z dnia 25 lutego 1993 r., sygn. akt I Cr 68/93, OSP za 1994 r. z. 2, s. 30). Zgodnie zaś z art. 822 k.c.: „przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia”.

Mającą zastosowanie w niniejszej sprawie zasadę ogólną wyraża art. 415 k.c., który stanowi, iż „kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”. Tak więc każdy posiadacz pojazdu, z użyciem którego został spowodowany wypadek drogowy winien naprawić szkodę spowodowaną tymże wypadkiem o ile spełnione są przesłanki z art. 415 k.c.

Stosownie do dyspozycji art. 436 k.c.: „§ 1. Odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. § 2. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych”.

Zgodnie zaś z art. 822 k.c.: „przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.”

Mając powyższe na względzie oraz realia niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż z dniem wypłaty przez powoda odszkodowania na rzecz swego klienta nabył on z mocy prawa roszczenie przeciwko osobie, która tę kolizję spowodowała. Ponieważ jednak właściciel pojazdu, który prowadził sprawca kolizji ubezpieczył się od odpowiedzialności cywilnej związanej ze skutkami ruchu tego pojazdu u pozwanego, obowiązek zapłaty odszkodowania przeszedł na tego ostatniego. Wierzytelność strony powodowej wobec strony pozwanej powstała więc (ex lege) z chwilą wypłaty odszkodowania uprawnionemu z polisy AC.

Na gruncie niniejszej sprawy pozwany nie kwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności, jednakże nie zgodził się z wysokością szkody, której refundacji domagał się powód, twierdząc, iż akta szkody nie zawierały koniecznych dokumentów pozwalających na określenie wysokości tej szkody, a także kwestionując fakturę oraz kosztorys przedstawiony przez stronę powodową.

Na wniosek stron Sąd dopuścił zatem dowód z opinii biegłego sądowego mgr inż. K. D., aby ustalił on zakres i rodzaj uszkodzeń, którym uległ pojazd marki P. (...) o nr rej. (...) podczas kolizji w dniu 17 kwietnia 2008 r. oraz wartość pojazdu przed szkodą i pozostałości oraz uzasadniony kosztu jego naprawy. Biegły sporządził opinię podstawową oraz trzy opinie uzupełniające, co spowodowane było zarzutami zgłaszanymi przez pełnomocnika pozwanego.

M. inż. K. D. w celu udzielenia odpowiedzi na postanowienie wydane przez Sąd dokonał szczegółowej analizy akt sprawy, akt szkody, a także zakresu uszkodzeń pojazdu poprzez weryfikację kosztorysu naprawy wykonanego przez (...) S.A., jak również sporządził własny kosztorys w systemie A. i wykonał wyliczenia wartości rynkowej pojazdu w stanie uszkodzonym i nieuszkodzonym. Ustalając zakres uszkodzeń biegły oparł się na kalkulacji sporządzonej przez powoda, weryfikując uszkodzenia na podstawie załączonej dokumentacji fotograficznej. Również analizując koszty naprawy biegły bazował na kosztorysie wykonanym w systemie A.. Ustalił na tej podstawie, iż naprawa blacharska i mechaniczna wyniosła 8.450,00 zł netto, koszty dodatkowe 91,00 zł netto, lakierowanie 2418,00 zł netto, a części zamienne 15.767,71 zł netto. Łączny koszt naprawy wyniósł zatem 28.616,14 zł netto (34.911,69 zł brutto). W następnej kolejności biegły dokonał obliczenia wartości rynkowej pojazdu w stanie nieuszkodzonym, wykorzystując w tym celu program komputerowy (...) E. z aktualną bazą danych na miesiąc kwiecień 2008 r. Mając na uwadze zasady obliczania wartości rynkowej pojazdu oraz dostępne w aktach sprawy parametry techniczno- eksploatacyjne biegły ustalił wartość rynkową przedmiotowego pojazdu w stanie nieuszkodzonym wraz z wyposażeniem dodatkowym na dzień 17 kwietnia 2008 roku na kwotę 34.800,00 zł brutto (w tym (...) 22,0%) 6.275,41 zł, tj. 28.524,59 zł netto. Wyliczając zaś wartość pojazdu w stanie uszkodzonym biegły oparł się na instrukcji określania wartości pojazdów używanej przez rzeczoznawców samochodowych. Na tej podstawie ustalił, iż wartość uszkodzonego w przedmiotowej kolizji pojazdu wynosiła 5.400,00 zł brutto. Biegły podkreślił, iż koszty naprawy pojazdu ustalił zgodnie z zasadami wynikającymi z technologii naprawy wskazanej przez producenta pojazdu, przy zastosowaniu części oryginalnych i fabrycznie nowych w celu obliczenia maksymalnych kosztów naprawy. Zaznaczył także, że wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym, którą ustalił jest wyższa od tej, którą przyjął powód o 1.000,00 zł bowiem powód nieprawidłowo zidentyfikował pojazd, niemniej jednak biegły stwierdził, że rzeczywistą wartością pojazdu w stanie uszkodzonym jest wartość transakcyjna potwierdzona fakturą (...) na kwotę 4.550,00 zł brutto (3.729,51 zł netto). Podkreślił również, iż przedmiotowa szkoda miała charakter szkody całkowitej, zaś jej wartość obliczona powinna być na zasadzie różnicy wartości rynkowej pojazdu w stanie nieuszkodzonym oraz wartości pojazdu w stanie uszkodzonym, powinna zatem wynosić 30.250,00 zł brutto (24.795,08 zł netto). W opiniach uzupełniających, biegły ustosunkowując się do zarzutów przedstawianych przez pełnomocnika pozwanego, podtrzymał wszystkie ustalenia, których dokonał w opinii podstawowej. Podkreślił zwłaszcza, iż uszkodzenia lewego boku pojazdu mogły powstać wskutek przedmiotowej kolizji, gdyż nie noszą znamion uszkodzeń starych, z którymi samochód mógłby się poruszać przed omawianym zdarzeniem, uszkodzenia te dyskwalifikowały bowiem ów pojazd z ruchu drogowego. Z kolei przełamanie przegrody bagażowej stanowi typowe uszkodzenie wynikające z przemieszczenia się przewożonego ładunku podczas uderzenia czołowego.

Należy zauważyć, iż opinia biegłego co do prawidłowości dokonanych wyliczeń- tak jak każdy dowód- nie wiąże Sądu, podlegając jedynie jego ocenie. Sąd nie może ograniczyć się zatem do powołania się na ustalenia znajdujące się opinii biegłego, obowiązany jest bowiem do sprawdzenia, na jakich podstawach biegły oparł swoje stwierdzenia. Biegły wydaje opinię jedynie w zakresie stanu faktycznego, nie może więc ona zastąpić orzeczenia sądu. Orzeczenie nie może być na niej oparte w sposób bezkrytyczny, obowiązkiem orzekającego jest dokładna ocena jej wiarygodności, prawidłowości i mocy dowodowej, według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego przeanalizowania zabranego w sprawie materiału. Na gruncie niniejszej sprawy Sąd podzielił ustalenia biegłego w całości, uznając wysokość szkody ustaloną przez powoda za uzasadnioną. Opinia biegłego jest rzetelna i prawidłowa w całości. Sąd zwrócił uwagę, że biegły w sposób logiczny i uporządkowany odpowiadał na stawiane mu pytania, a wnioski zostały wyprowadzone z jasno przedstawionych, szczegółowych i przekonywujących argumentów, którym Sąd dał wiarę i z którymi należało się zgodzić.

Ponieważ pozwany nie przedstawił żadnych innych dowodów, na podstawie których można by uznać jego argumentację za uzasadnioną, a taki obowiązek spoczywał na nim zgodnie z art. 6 k.c. Sąd uznał, iż jego twierdzenia nie są słuszne, co potwierdza przede wszystkim rzetelna i kompletna analiza sprawy dokonana przez specjalistę- biegłego sądowego, wskazująca jednoznacznie, iż zgromadzona w aktach szkody jest wystarczającą, aby ustalić prawidłowość wysokości wypłaconego przez powoda odszkodowania, a ponadto aby stwierdzić, iż uszkodzenia pojazdu, które powstały w przedmiotowym pojeździe marki P. (...) nie mogły istnieć w nim wcześniej, gdyż eliminowały ten pojazd z ruchu drogowego.

Zatem stanowisko powodowego towarzystwa ubezpieczeń jest uzasadnione, znalazło bowiem potwierdzenie w konkluzjach opinii biegłego i powództwo należało uwzględnić w całości co do kwoty należności głównej tj. 24.450,49 zł.

Analizując z kolei żądanie pozwu w zakresie odsetek należy zaznaczyć, iż kwestię tą reguluje art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli nie umówiono się inaczej, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, przy czym w razie gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca bowiem odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie. Pozwany otrzymał zawiadomienie o wypłacie odszkodowania na rzecz poszkodowanego pismem datowanym na 04 stycznia 2011 r., doliczając 7 na obrót pocztowy oraz 30 dni, uzasadnionym było zasądzenie odsetek od dnia 11 lutego 2011 r., w pozostałym zakresie w pkt II Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c., gdyż strona powodowa uległa tylko co do nieznacznej części swego żądania. Zgodnie z treścią przywołanych przepisów strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty procesu. Zwrot tych kosztów przysługuje powodowi albowiem jego pełnomocnik procesowy będący radcą prawnym zgłosił żądanie ich zasądzenia (art. 109 k.p.c.). Na koszty celowego dochodzenia praw składały się w przedmiotowym postępowaniu należna opłata od pozwu (1223,00 zł), opłata skarbowa należna od dokumentu pełnomocnictwa (17,00 zł), wynagrodzenie biegłego sądowego za sporządzone w sprawie opinie (659,00 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powodowej spółki, będącego radcą prawnym. Koszt wynagrodzenia pełnomocnika procesowego powoda będącego radcą prawnym ustalono na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 460 – tekst jednolity, ze zm.), według którego minimalna stawka wynagrodzenia radcy prawnego wynosi 2.400,00 zł. Ponadto, do kosztów celowego dochodzenia praw i celowej obrony zalicza się również opłatę skarbową, uiszczoną od dokumentu pełnomocnictwa, co zostało potwierdzone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 marca 2003 r., III CZP 2/03, OSNC 2003/12/161. Łącznie powód poniósł niezbędne koszty procesu (w rozumieniu art. 98 k.p.c.) w wysokości 4.291,00 zł.

Ponadto, nakazano w pkt IV wyroku wypłacić na rzecz powoda kwotę 149,00 zł tytułem zwrotu niewykorzystanej części zaliczki zaksięgowanej pod poz. d 2330/11 w dniu 29 sierpnia 2011 r., albowiem stosownie do art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm., dalej u k.s.c.), zgodnie z którym przepisy art. 80-82 stosuje się odpowiednio do zwrotu zaliczki, a zgodnie z art. 80 ust. 1 ww. ustawy Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną. Analogicznie, w pkt V wyroku orzeczono o zwrocie niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłego na rzecz pozwanego, również w wysokości 149,00 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie:

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikom stron.