Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 28/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 12.10.2022 roku wydany w sprawie II K 155/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego:

1. zarzut obrazy prawa materialnego tj. :

- art. 244 kk w zb. z art. 180 a kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

- art. 42 § 1a pkt 1 i 2 kk,

- art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk,

- art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

- poprzez niewłaściwe zastosowanie wskazanych przepisów,

2. zarzut obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.:

- art. 42 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej,

- art. 6 ust. 1 lit c Konwencji o ochronie prawa człowieka ( DZ. U. nr 284 nr 61 poz. 298 z późn. zm.),

- art. 2 § 1 i 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 6 kpk

- poprzez ich niewłaściwe zastosowanie,

3. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, poprzez ustalenie, iż oskarżony prowadził auto w sytuacji, gdy kierował nim M. B., a auto podczas kontroli było zaparkowane w T. przy u. (...) (...) na prywatnym terenie firmy – w odległości 300 metrów od wskazanego w zarzucie skrzyżowania,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie sąd odwoławczy odniesie się do podniesionego przez apelanta zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania karnego oraz art. 42 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej i art. 6 ust. 1 lit c Konwencji o ochronie prawa człowieka ( DZ. U. nr 284 nr 61 poz. 298 z późn. zm.), które miały finalnie doprowadzić do pozbawienia oskarżonego z prawa do obrony:

Zdaniem sądu odwoławczego zarzut ten jest niezasadny. W przedmiotowej sprawie oskarżony faktycznie przebywał w izolacji penitencjarnej, a po jej opuszczeniu (w jakimś czasie po tej dacie) rozpoczął prace w transporcie międzynarodowym, co niewątpliwie może utrudniać np. prowadzenie sprawy sądowej ze swoim udziałem, ale z pewnością tego nie wyklucza. Ustalono, że K. P. przebywał w zakładzie karnym do dnia 19 czerwca 2022r., gdzie już w dniu 25 maja 2022r., a więc miesiąc wcześniej, osobiście udzielił upoważnienia do obrony swojemu obrońcy z wyboru, który w dniu 1 czerwca 2022r. zapoznawał się z zawartością przedmiotowych akt. Po ustanowieniu obrońcy, na jego wniosek, odroczono kolejno dwa terminy wyznaczonych rozpraw (na daty 6 czerwca 2022r. i 11 sierpnia 2022r.). O kolejnej rozprawie wyznaczonej na datę 6 października 2022r. oskarżony został zawiadomiony w dniu 5 września 2022r. „per awizo”, a jego obrońca w dniu 23 sierpnia 2022r. , a więc odpowiednio wcześniej. Na rozprawie tej nie uwzględniono wniosku oskarżonego o jej odroczenie z powodu jego służbowego wyjazdu poza granice kraju (który miał mieć miejsce od dania 5 października 2022r. do dnia 30.11.2022r.), jako wniosku należycie nieuzasadnionego. Na rozprawie obecny był osobiście obrońca reprezentujący interesy oskarżonego, który nie wnosił o bezpośrednie przesłuchiwanie świadków wymienionych w akcie oskarżenia, a które to zeznania – jak wynika z analizy czynności sądu – zostały załączone w poczet materiału dowodowego, ani nie składał żadnych innych wniosków dowodowych.

Zgodnie z treścią art. 117 § 2 kk czynności nie przeprowadza się, jeżeli osoba uprawniona nie stawiła się, a brak dowodu, że została o niej powiadomiona, oraz jeżeli zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że niestawiennictwo wynikło z powodu przeszkód żywiołowych lub innych wyjątkowych przyczyn, a także wtedy, gdy osoba ta usprawiedliwiła należycie niestawiennictwo i wnosi o nieprzeprowadzanie czynności bez jej obecności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Wyjazd do pracy, co do zasady nie jest usprawiedliwieniem dla niestawiennictwa w sądzie w charakterze strony (inną wyjątkową przyczyną). W aktualnym stanie prawnym niestawiennictwo strony nie blokuje także możliwości prowadzenia czynności procesowych, o ile została ona należycie poinformowana o ich terminie, a w samych czynnościach uczestniczył jej obrońca. Nawet więcej - bez znaczenia jest wówczas przyczyna owego niestawiennictwa. Analiza załączonych do akt zawiadomień przesyłanych do oskarżonego potwierdza, iż K. P. został pouczony o tym, że niestawiennictwo oskarżonego, który został należycie zawiadomiony o czynności procesowej, niezależnie od jego przyczyny, nie stoi na przeszkodzie przeprowadzeniu tej czynności, jeżeli stawi się jego obrońca - art. 117 § 2, § 2a i § 3a kpk (korespondencja k. 152 i inne). W tych okolicznościach uznać należy, że Sąd Rejonowy przeprowadzając rozprawę w dniu 6 października 2022 r. pod nieobecność prawidłowo o niej zawiadomionego oskarżonego, którego udziału w niej nie uznano za obowiązkowy, a który dodatkowo nie usprawiedliwił należycie swojego stawiennictwa, nie dopuścił się uchybienia obowiązującym przepisom ustawy postępowania karnego normującym udział oskarżonego w takiej rozprawie, a także przepisom wskazanym w zarzucie kasacyjnym, tj.: art. 42 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, art. 6 kpk i art. 6 ust. 3 lit. c Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284), a w konsekwencji naruszenia prawa do obrony oskarżonego wobec uczestniczenia w rozprawie jego obrońcy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 1 lipca 2020 r., IV KK 218/20 (LEX nr 3154308), „ zgodnie z treścią art. 117 § 3a KPK niestawiennictwo strony nie blokuje możliwości prowadzenia czynności procesowych, o ile została ona należycie poinformowana o ich terminie, a w samych czynnościach uczestniczył jej obrońca. Co więcej, w takich wypadkach bez znaczenia jest przyczyna owego niestawiennictwa”. W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 kwietnia 2022 r. IV KK 88/22. Reasumując sąd odwoławczy zważył, że rozprawę z dnia 6 października 2022r. przeprowadzono pod nieobecność oskarżonego, która nie była obowiązkowa, a K. P. miał dostatecznie dużo czasu ( de facto od dnia ustanowienia obrońcy), by należycie przygotować się do obrony swojej osoby, w szczególności ustalić ją ze swoim obrońcą z wyboru, obecnym na rozprawie osobiście.

Odnosząc się dalej do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy: jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (3) związany miał być z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów (wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków – funkcjonariuszy policji), brakiem uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a więc całokształtu sprawy i naruszeniem zasady domniemania niewinności, powyższe zostaną omówione łącznie.

Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił, ani w zakresie czynu przypisanego w punkcie pierwszym wyroku, ani drugim. Obrońca akcentował, że oskarżony przyznał się jedynie do popełnienia przestępstwa związanego z posiadaniem narkotyku. Dokładnie apelant podniósł, iż jego klient przyznał się do tego, ze wracając samochodem „ z M. B. na granicy zakupił od prostytutki niewielka ilość narkotyku do własnego użycia na zbliżające się Ś. ”. Tymczasem sąd odwoławczy zważył, że wyjaśnienia K. P. brzmią inaczej, a przy tym zdecydowanie inaczej dla losów prowadzonej przeciwko niemu sprawy karnej! Otóż oskarżony składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym ani razu nie podał danych: M. B., jedyne co, to zasygnalizował, iż w jego pojeździe w dniu 18 lub 19 grudnia, w Z., był kolega, którego danych nie chciał „teraz” (wówczas) podawać. Co jednak istotniejsze: oskarżony składając te merytoryczne i stosunkowo bogate wyjaśnienia, nie twierdził wcale, iż spornym pojazdem kierował ktokolwiek inny – w szczególności ów nieustalony kolega, który miał mu towarzyszyć na granicy, lecz wyjaśnił, że on nie prowadził pojazdu, bo został zatrzymany przez policjantów kiedy już „stał przy krawężniku, siedząc w pojeździe”. Tymczasem nie tylko nic nie stało na przeszkodzie, by składając wyjaśnienia, oskarżony poinformował, że spornym pojazdem kierował ów tajemniczy kolega (nawet przy zachowaniu w tajemnicy jego danych), ale też każdy, nawet przeciętnie myślący człowiek, taką właśnie informację przekazałby policji w sytuacji niesłusznego i niesprawiedliwego posądzenia swojej własnej osoby o – ewentualnie - niepopełnione przestępstwo kierowania pojazdem wbrew zakazowi. Linia obrony stwierdzająca, że samochód ciężarowy prowadził M. B. pojawiła się dopiero w apelacji, gdy tymczasem od dnia zatrzymania w sprawie (21 grudnia 2021r.) do dnia odbytej rozprawy (6 października 2022r.) upłynęło ponad 10 miesięcy czasu, w trakcie którego oskarżony miał szereg możliwości na przedstawienie swojej wersji zdarzeń, jeśli była inna. Z pewnością także oskarżony nie był zaskoczony sposobem prowadzenia czynności procesowych, bo pomijając obecność obrońcy, bogata karta karna potwierdza, iż z autopsji znane mu są procedury rządzące procesem karnym.

W istocie także i zarzut postawiony przez obrońcę, uznany za obrazę prawa materialnego i błędną kwalifikację prawno-karną drugiego z przypisanych czynów jako art. 62ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zamiast przyjęcia, iż wypełnia znamiona z art. 62 ust. 3 tej ustawy, czy zarzut obrazy art. 244 kk w zb. z art. 180 a kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz art. 42 § 1a pkt 1 i 2 kk- pomimo takiego nazewnictwa, sprowadzał się do zakwestionowania dokonanych ustaleń faktycznych związanych z okolicznościami obu czynów; a w zakresie drugiego z nich z tym, ile, jakiego rodzaju i w jakim celu oskarżony posiadał narkotyk. Skarżący w żaden sposób nie próbował nawet udowadniać przeznaczenia narkotyku na użytek własny – poza zbliżającymi się Ś. (oskarżony wyjaśniał to o zabawie sylwestrowej). Tymczasem ponad 4 grama substancji psychotropowej w postaci amfetaminy i kokainy to wielkość odpowiadająca od wielu dawkom handlowym, jakie – co wiadomo z zawodowego doświadczenia – pojawiają się na rynku, a co potwierdza opinia toksykologiczna załączona do akt. Biegły ustalił, że narkotyk posiadany przez oskarżonego – amfetamina – już w ilości od 40 do 100 mg wystarcza do jednorazowego wprowadzenia organizmu w stan odurzenia, tak więc z posiadanej ilości nieznacznie ponad 4 grama można sporządzić średnio około 40 porcji konsumpcyjnych (dla ok. 40 osób nieuzależnionych lub ok. 20 uzależnionych). W sprawie chodziło także o tzw. „twardy” narkotyk, dodatkowo ujawniony przy osobie prowadzącej samochód ciężarowy i wykonującej zawód kierowcy zawodowego. Dlatego nie przekonuje wniosek, o mniejszej wadze takiego przestępstwa.

Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.

Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, w szczególności wymienionych w apelacji obrońcy art. 4 kpk, art. 5 kpk, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne, dotyczące zaistnienia sprawstwa oskarżonego co do obu przypisanych u czynów – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody, polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane.

Wbrew twierdzeniom apelanta, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.), dają pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona obu przypisanych mu czynów zabronionego. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony nie może się więc ostać, gdyż zebrany i jednoznaczny materiał dowodowy prowadzi do odmiennych wniosków. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty zawarte w apelacji obrońcy, związane przede wszystkim z osoba tajemniczego kolegi obecnego w pojeździe. Jeśli takowy był kierującym w dniu 21 grudnia 2021r. to oskarżony z pewnością poinformował by o powyższym. Nawet brak znajomości jego dokładnych danych nie niwelowała pominięcia w wyjaśnieniach jego osoby jako kierującej pojazdem. Jeszcze raz należy podkreślić: jeśli pojazdem kierował ktoś inny, to wystarczającym i logicznym byłoby opisanie jego osoby w wyjaśnieniach, gdzie organom ścigania pozostałoby ustalenie danych np. u pracodawcy oskarżonego.

Sąd odwoławczy zważył, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał pełne podstawy do dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń w zakresie dopuszczenia się przestępstwa kierowania pojazdem wbrew zakazowi i treści decyzji administracyjnych – opisanych szczegółowo w opisie przypisanego w punkcie 1 czynu. Funkcjonariusze policji posiadali informacje o osobie oskarżonego jako kierującego I., jadącego prawdopodobnie do firmy (...) przy ul. (...), który był poszukiwany na podstawie listu gończego, dlatego odpowiednio wcześniej przygotowali swoje czynności, patrolowali ulicą (...) i ulicę (...) (dwa patrole). Na ulicy (...) zauważyli wjeżdżający z ulicy (...) pojazd I. (...). Widzieli jak pojazd zatrzymuje się przy ulicy (...) i nie mieli żadnych wątpliwości, że w pojeździe w chwili zatrzymania się auta nie było nikogo innego poza K. P. (siedzącego na fotelu kierowcy).

Zastosowana wobec oskarżonego represja karna (orzeczone kary jednostkowa i łączna oraz środek karny) w żadnym wypadku nie nosi znamion rażącej niewspółmierności w znaczeniu jej surowości.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- w zakresie czynu z punktu 1 – przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełniło dyspozycję art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i stanowi opisany w tym przepisie wypadek mniejszej wagi oraz o wymierzenie za ten czyn samoistnej kary grzywny,

- w zakresie czynu z punktu 2 – o uniewinnienie oskarżonego od jego popełnienia,

- ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- ze względów wyżej, opisanych brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez apelanta;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok i zawarte w nim rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- brak podstaw do korygowania rozstrzygnięć o sprawstwie, winie i karze; szerzej wskazano w punkcie 3.1. uzasadnienia;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 636 § 1 kpk obciążono oskarżonego, jako osobę posiadającą dochód, a którego apelację uznano za niezasadną, całością kosztów procesu powstałych na etapie postepowania odwoławczego. Złożyła się nań opłata za skazanie i wydatki poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa tj. 20 zł. jako ryczałt u za doręczenie pism.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 12.10.2022 roku w sprawie II K 155/22

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana