Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

2 grudnia 2021 roku

Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Janicki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 2 grudnia 2021 roku w W.

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko A. P.

o zapłatę

postanawia

1.  umorzyć postępowanie;

2.  zasądzić od pozwanej na rzecz powódki 1 292 (tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

Uzasadnienie pkt. 2.

Pozwem z 25 maja 2011 r. (koperta k. 38) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od A. P. 9 267,52 zł z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP od 18 maja 2011 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazał, że dochodzi niespłaconej pożyczki z 18 maja 2007 r., wypowiedzianej pismem z 14 lutego 2008 r., doręczonym pozwanej 3 marca 2008 r. (pozew k. 2-5, umowa pożyczki k. 32-34, wypowiedzenie k. 35, potwierdzenie doręczenia wypowiedzenia k. 36).

28 czerwca 2011 r. wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym pod sygn. II Nc 2076/11 (k. 48), który został uznany za doręczony pozwanej per aviso (k. 50), a następnie nadano mu 20 grudnia 2011 r. klauzulę wykonalności (k. 64), a tytuł wykonawczy został doręczony powodowi 2 marca 2012 r. (k. 67).

2 sierpnia 2012 r. powód wniósł o wszczęcie egzekucji (k. 1 dołączonych akt Km 6930/12). 5 września 2012 r. komornik zajął wynagrodzenie pozwanej (k. 21 akt Km 6930/12), na skutek czego pozwana 13 września 2012 r. zadeklarowała dobrowolne wpłaty po 400 zł miesięcznie w zamian za zwolnienie wynagrodzenia spod zajęcia (k. 25 akt Km 6930/12). 18 września 2012 r. komornik zajął rachunek bankowy pozwanej (k. 31 akt Km 6930/12).

11 lutego 2013 r. pozwana złożyła wniosek o restrukturyzację zadłużenia u powoda, uznając zadłużenie co do 12 690 zł i oferując jednorazową wpłatę 9 000 zł, a co do reszty zadłużenia – spłatę w ratach po 200 zł miesięcznie (k. 149-151).

15 marca 2013 r. pozwana zapoznała się w czytelni z aktami sprawy i wykonała fotokopie pozwu i głównych załączników w postaci umowy i wypowiedzenia (k. 68).

22 marca 2013 r. pozwana zawarła z powodem „porozumienie w sprawie spłaty zadłużenia”. Stwierdzono w nim, że aktualne zadłużenie wynosi 11 996,26 zł, z czego 6 007,31 z kapitału. Pozwana uznała to zadłużenie, a strony uzgodniły, że zostanie ono spłacone w następujący sposób: w dniu zawarcia umowy pozwana zapłaci 9 267,52 zł, a spłata pozostałego zadłużenia nastąpi w 14 ratach po 200 zł, a ostatnia 128,74 zł. Ustalono też, że powód wystąpi do komornika o zawieszenie postępowania egzekucyjnego (k. 152-153).

26 marca 2013 r. powód złożył wniosek o zawieszenie egzekucji oraz uchylenie zajęć (k. 41 akt Km 6930/12). Tego samego dnia uchylono zajęcia (k. 39, 42 akt Km 6930/12) oraz zawieszono postępowanie egzekucyjne (k. 44 akt Km 6930/12). W związku z brakiem aktywności powoda postępowanie egzekucyjne uległo umorzeniu z mocy prawa (k. 47 akt Km 6930/12).

Do 9 lipca 2014 r. pozwana dokonała spłaty całego zadłużenia, zgodnie z porozumieniem (k. 154).

5 listopada 2019 r. pozwana po raz kolejny zapoznawała się z aktami w czytelni, wykonując fotokopię całych akt (k. 69). 18 lutego 2020 r. pozwana ustanowiła pełnomocnika – adwokata (k. 72), a 3 marca 2020 r. (k. 76) pełnomocnik pozwanej wniósł o doręczenie pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym oraz uchylenie klauzuli wykonalności i zarządzenia o uznaniu korespondencji sądowej za doręczoną pozwanej, wskazując że pozwana nie miała wiedzy o nakazie ani jego uprawomocnieniu, bowiem od 2010 roku zamieszkiwała pod innym adresem (k. 70-71).

Postanowieniem z 15 kwietnia 2021 r. sąd uchylił postanowienie o nadaniu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności (k. 80), a także wydanym tego samego dnia zarządzeniem uchylił zarządzenie o uznaniu nakazu zapłaty za doręczony (k. 81).

Po doręczeniu nakazu zapłaty pełnomocnikowi pozwanej (k. 85), pełnomocnik wniosła w ustawowym terminie sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Zarzuciła nieudowodnienie roszczenia i jego przedawnienie (k. 87-89).

Powód po doręczeniu sprzeciwu cofnął pozew oraz wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu. Wskazał, że po wytoczeniu powództwa roszczenie zostało przez pozwaną zaspokojone (k. 99, 108, 157).

Pełnomocnik pozwanej „sprzeciwiła się” wówczas cofnięciu pozwu bez zrzeczenia się roszczenia i zakwestionowała fakt dobrowolnej spłaty przez pozwaną zadłużenia. Ponadto argumentowała, że całość uwzględnionego nakazem zapłaty roszczenia została do 2014 roku przymusowo wyegzekwowana przez komornika, „a co za tym idzie powód miał pełną świadomość, że żąda w tym postępowaniu kwoty już pobranej od pozwanej przez komornika”, oceniając taką postawę powoda jako „nieuczciwą” (k. 114). Na dowód swoich twierdzeń pełnomocnik załączyła dowód wyegzekwowania na rzecz wierzyciela 2 991,20 zł należności głównej (k. 115) tj. zaledwie 32% zasądzonej nakazem.

S ąd zważył, co następuje:

Przegraną w niniejszym postępowaniu w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. jest pozwana, zatem to ona obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi (powodowi) koszty procesu.

Postępowanie zostało bowiem umorzone w związku ze spłatą przez nią zobowiązania po wytoczeniu powództwa. Pozwana roszczenie uznała i w pełni spłaciła, i to 7 lat przed wniesieniem sprzeciwu.

Pozwana zatem nie tylko – nie spłacając zobowiązania – spowodowała wytoczenie powództwa, ale ponadto następnie – wnosząc sprzeciw w sprawie, która dawno była zakończona, o której doskonale wiedziała, dwukrotnie zapoznając się z nią w czytelni, wygenerowała kolejną pracę dla sądu i powoda, przenosząc sprawę do postępowania zwykłego.

Tymczasem powód postąpił modelowo – niezwłocznie po wniesieniu sprzeciwu, pozew cofnął, wskazując na zbędność postępowania co do spłaconego roszczenia.

Z kolei pozwana zachowywała się skrajnie nielojalnie, kwestionując zadłużenie, które dawno uznała i spłaciła, ponadto wprowadzając sąd w błąd tak co do niewiedzy o postępowaniu, ja i – przede wszystkim – co do rzekomego przymusowego wyegzekwowania zadłużenia. Pozwana zmierza do uchylenia się po latach od zobowiązania, które dawno zostało przez nią spłacone. Jest to w obowiązującym systemie prawa zupełnie niedopuszczalne.

Podkreślenia wymaga, że pozwana zaspokoiła powoda dobrowolnie, nie kwestionując zadłużenia, działając natomiast solvendi causa, jednocześnie brak było „przymusowego wyegzekwowania świadczenia wbrew jej woli”, skoro po wyegzekwowaniu pewnej części roszczenia sama następnie uznała całość i dobrowolnie zaspokoiła powoda (nie miała zatem miejsca wyjątkowa sytuacja rozważana przez Sąd Najwyższy w uchwale z 9 czerwca 2017 r., III CZP 118/16). Zastosowanie znajduje zatem standardowy, powszechnie przyjęty model oceny zachowania polegającego na zaspokojeniu roszczenia (uchwała Sądu Najwyższego z 26 lutego 2014 r. III CZP 119/13 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z 24 listopada 2017 r., III CZP 67/17). Relewantna bowiem dla oceny jest chwila zaspokojenia przez pozwaną roszczenia powoda (lata 2013-2014) a nie stanowisko prezentowane po 7 latach w niniejszym postępowaniu.

Mając na uwadze powyższe, pozwana obowiązana jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty, na które złożyły się: opłata od pozwu (75 zł), opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa (17 zł) i wynagrodzenie adwokata zgodnie z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (1 200 zł).

Z. ądzenia:

1.  akta z (ewentualnym) wnioskiem o uzasadnienie przedstawiono mi dzisiaj;

1.  odnotować uzasadnienie;

2.  odpis postanowienia z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej adw. Wołek-Ł. przez umieszczenie w portalu informacyjnym;

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za miesiąc z potwierdzeniami doręczeń.

W., 21 stycznia 2022 roku asesor sądowy Mateusz Janicki