Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2022 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W. sierż. szt. M. Ż. i sierż. B. K. pełnili służbę patrolową na terenie miasta W.. W zakresie powierzonych funkcjonariuszom zadań znajdowała się kontrola prędkości przy użyciu przyrządu radarowego o znaku fabrycznym ISKRA-1 (numer fabryczny: (...)). Funkcjonariusze ustawili radiowóz na ul. (...) w W.. Funkcjonariusze dokonywali pomiaru na prostym odcinku drogi, na której obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h.

Ok. godz. 11:25, w stronę G., poruszał się pojazd marki M. o nr rej. (...). S.. szt. M. Ż. dokonał pomiaru jego prędkości. W trakcie dokonywania pomiaru prędkości ani przed, ani za nim nie jechał żaden inny pojazd. Nie zachodziły też inne warunki mogące zakłócić pracę przyrządu do pomiaru prędkości. Pomiar wykazał prędkość 79 km/h, a zatem o 29 km/h większą niż dopuszczalna. Wobec stwierdzenia przekroczenia dopuszczalnej prędkości, funkcjonariusz zatrzymał do kontroli drogowej kierującego, którym okazał się S. M.. S.. szt. M. Ż. okazał mu na urządzeniu wynik pomiaru. Następnie Policjant zaproponował S. M. mandat karny kredytowany w wysokości 400 zł i poinformował o prawie do odmowy przyjęcia mandatu. S. M. skorzystał z tego prawa, jednocześnie nie był zainteresowany zobaczeniem wyniku pomiaru. Podawał, że wygrał już jedną sprawę dotyczą przekroczenia prędkości. Przekazano wówczas S. M., że zostanie wobec niego skierowany wniosek o ukaranie do sądu.

Dowód:

- zeznania świadka B. K. (k. 14, 00:03:23-00:10:23 na k. 43v-44)

- zeznania świadka M. Ż. (k. 11, 00:11:08-00:19:57 na k. 44-44v)

Funkcjonariusz Policji dokonał pomiaru prędkości przy użyciu przyrządu radarowego o znaku fabrycznym ISKRA-1 (numer fabryczny: (...)), który posiadał świadectwo legalizacji ponownej wydane przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł., wystawione w dniu 31 października 2021 roku i ważne do dnia 13 listopada 2022 roku. Świadectwo to stwierdza, że przyrząd ten spełnia wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r., w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2019 t. poz. 1081).

Dowód:

- świadectwo legalizacji ponownej (k. 7)

S. M. urodził się w (...) roku. Jest rozwiedziony, nie ma dzieci. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Pracuje jako kierowca i otrzymuje dochód w wysokości 2300 zł netto. Jest współwłaścicielem samochodu osobowego marki M. o wartości 10 000 zł.

Dowód:

- dane o osobie podejrzanej o popełnienie wykroczenia (k. 19)

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 05 kwietnia 2022 roku, sygn. akt III W 109/22 S. M. został ukarany karą grzywny w wysokości 500 zł. Od powyższego wyroku obwiniony wniósł sprzeciw. W związku ze skutecznym wniesieniem sprzeciwu, niniejsza sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

Obwiniony w toku czynności wyjaśniających nie przyznał się do zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. (k. 17) S. M. nie stawił się przed Sądem (k. 43).

Przystępując do oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, że Sąd generalnie nie miał możliwości dokonania oceny wyjaśnień obwinionego. S. M. nie złożył ich zarówno na etapie czynności wyjaśniających, jak i przed Sądem. Niemniej jednak nieprzyznanie się obwinionego do zarzucanego mu czynu stoi w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji, którzy zatrzymali S. M. do kontroli drogowej – sierż. B. K. i sierż. szt. M. Ż.. Ich zeznania dotyczące wyniku pomiaru dokonanego przy użyciu przyrządu radarowego o znaku fabrycznym ISKRA-1, prawidłowości jego wykonania, jak i panujących warunków nie budziły wątpliwości Sądu. W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności mogące podawać w wątpliwość wiarygodność ich zeznań. Z dołączonego do akt sprawy świadectwa legalizacji ponownej wydanego przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł. wynika zaś, że przyrząd, którym dokonano pomiaru spełniał wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r., w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1081). Świadectwo legalizacji jest jedynym dokumentem wymaganym przez prawo metrologiczne, jakim powinien legitymować się przyrząd do pomiaru prędkości.

Zeznania złożone przez przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji sierż. sierż. B. K. (k. 14, 00:03:23-00:10:23 na k. 43v-44) oraz sierż. szt. M. Ż. (k. 11, 00:11:08-00:19:57 na k. 44-44v) Sąd uznał za w pełni wiarygodne, ponieważ ze sobą korespondowały, były spójne, logiczne, konsekwentne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Co prawda świadkowie przed Sądem nie pamiętali dokładnie szczegółów tej kontroli drogowej, jednakże jest to zupełnie uzasadnione z uwagi na upływ czasu, a nadto na wielość podobnych podejmowanych przez nich czynności. Świadkowie wskazali, że pomiar został dokonany za pomocą przyrządu radarowego o znaku fabrycznym ISKRA-1. Podali, że zostali przeszkoleni do dokonywania pomiarów tym urządzeniem. W swoich zeznaniach przedstawili także jakie są przeciwskazania do użycia tego urządzenia, w tym: za pojazdem, którego prędkość jest mierzona nie może znajdować się inny pojazd, przejrzystość powietrza musi być dobra, pomiar musi zostać dokonany na prostym odcinku, pomiar mogą zakłócić linie wysokiego napięcia, metalowe elementy. Z zeznań świadka M. Ż., który wykonał pomiar prędkości wynika nadto, że okazał S. M. wynik na urządzeniu, ale ten nie był zainteresowany, by go zobaczyć. Świadek ten podał też, że gdy wykonywał pomiar, nie było żadnego innego pojazdu, ani przed obwinionym, ani za nim. Okoliczności te znajdują potwierdzenie także w notatce urzędowej sporządzonej po dokonanej kontroli drogowej. Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania treści zeznań świadków B. K. i M. Ż.. Funkcjonariusze na co dzień posługują się przyrządem radarowym o znaku fabrycznym ISKRA-1. Byli świadomi, że istnieją czynniki, które mogą mieć zakłócający charakter dla tego urządzenia. Z ich zeznań nie wynika, by w miejscu i czasie dokonywania pomiaru prędkości S. M. zachodziły jakiekolwiek okoliczności niesprzyjające. Zeznania świadków nie budziły żadnych wątpliwości Sądu i należy zatem wykluczyć wpływ czynników zewnętrznych na wyniki pomiaru prędkości. Funkcjonariusze ci przeszli odpowiednie szkolenia i zdaniem Sądu nie zdecydowaliby się na dokonanie pomiaru prędkości tym przyrządem w warunkach mogących zakłócić pracę tego urządzenia. Nie sposób nie dać tym zapewnieniom wiary, bowiem nie zachodzą żadne okoliczności, które poddawały by je pod wątpliwość. Świadkowie ci są osobami obcymi w stosunku do obwinionego i nie mają żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie go obciążać, nie są zainteresowani konkretnym rozstrzygnięciem niniejszej sprawy.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. W ocenie Sądu brak było podstaw do podważenia ich autentyczności i informacji w nich zawartych.

S. M. został obwiniony o to, że w dniu 12 stycznia 2022 roku ok godz. 11:25 w miejscowości W. ul. (...) DW 534 kierując pojazdem M. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 29 km/h na obszarze zabudowanym, tj. o wykroczenie z art. 92a § 1 kw.

Zgodnie z art. 92a § 1 kw, kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny.

Art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2022.988 t.j. z dnia 2022.05.11) stanowi, że prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym wynosi 50 km/h.

Obwiniony znajdując się w obszarze zabudowanym - jadąc ul. (...) w W., przekroczył dozwoloną prędkość. Podczas dokonanego przez funkcjonariusza Policji pomiaru prędkości S. M. jechał z prędkością 79 km/h, tj. o 29 km/h większą niż prędkość dopuszczalna. Pomiar prędkości pojazdu został dokonany za pomocą przyrządu radarowego o znaku fabrycznym ISKRA-1. Wskazać należy, że urządzenie te posiada świadectwo legalizacji ponownej wydane przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł.. Świadectwo zostało wystawione w dniu 13 października 2021 roku. Legalizacja ważna jest natomiast do dnia do dnia 13 listopada 2022 roku. Przyrząd ten spełnia wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r., w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2019 t. poz. 1081). Rozporządzenie te określa wymagania w zakresie konstrukcji, wykonania, materiałów oraz charakterystyk metrologicznych, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w kontroli ruchu drogowego (§ 1 pkt 1 w/w Rozporządzenia). Skoro zatem przyrząd radarowy o znaku fabrycznym ISKRA-1 otrzymał świadectwo legalizacji ponownej, to nie budzi wątpliwości, że mógł zostać wykorzystany do wykonania pomiaru. Dodać trzeba, że z treści przepisu § 5 ust. 1 w/w Rozporządzenia nie wynika nakaz, by konstrukcja i wykonanie przyrządu zapewniały identyfikację kontrolowanego pojazdu. Przepis ten stanowi jedynie, że konstrukcja i wykonanie przyrządu powinny umożliwiać ustalenie pojazdu, którego prędkość została zmierzona. Ustalenie zatem pojazdu, którego prędkość została zmierzona może nastąpić także w taki sposób jak w niniejszej sprawie, tj. na podstawie zeznań funkcjonariusza Policji, który wykonał pomiar w określonych warunkach drogowych i zgodnie z zasadą działania tego urządzenia. Przepisy prawa nie nakładają obowiązku, aby radarowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu ISKRA-1, zapisywał obraz pojazdu kontrolowanego. W związku z tym S. M. w pełni wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a § 1 kw.

Sąd uznał obwinionego S. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest wykroczenia z art. 92a § 1 kw i za to na podstawie art. 92a § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych.

Przy wymiarze kary, Sąd miał na uwadze dyrektywy z art. 33 kw. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie kara grzywny w orzeczonym wymiarze jest adekwatna i spełnia kryteria z art. 33 § 1 kw. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia jego winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu. Obwiniony posiada stałą pracę, nie ma żadnych osób na swoim utrzymaniu. Kara w tym wymiarze pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 § 1 kpw i art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie 50 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go zryczałtowanymi kosztami postepowania w wysokości 120 złotych.

Sędzia

Natalia Dąbrowska