Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 232/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tucholi z 29.12. 2022 r., sygn. II K 12/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Obrońca wyrokowi zarzucił:

1.  w zakresie czynu z pkt I wyroku:

-

obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 178a § 1 k.k. poprzez przyjęcie, iż „prawidłowym rozwiązaniem jawi się więc oparcie się na kryteriach obiektywnych tj. przyjmowanych w nauce progach stężeń” i uznanie, iż stężenie (...) we krwi jest odpowiednim miernikiem bycia pod wpływem środka odurzającego, podczas gdy obecny stan wiedzy naukowej zaprzecza takiemu stanowisku, a ustawodawca świadomie zrezygnował z jego uwzględnienia przy ustalaniu znamienia bycia pod wpływem środka odurzającego;

-

naruszenie art. 410 k.p.k. polegające na pominięciu w toku dokonywania analizy i oceny całokształtu zgromadzonych w sprawie okoliczności i dowodów zmierzających do ustalenia stanu faktycznego, dowodu z protokołu pobrania krwi z dnia 8 października 2021 roku (karta 71), z którego wynika, że lekarz przeprowadzający badanie oskarżonego, stwierdził, iż ten był spokojny, miał pewny chód, jego źrenice reagowały prawidłowo na światło oraz wykonał prawidłowo próbę palec-noc, badanie objawów R. oraz podnoszenie przedmiotów z ziemi, co doprowadziło go do niezaznaczenia w protokole, że oskarżony „może być pod wpływem substancji odurzających”,

-

obrazę art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości, w sytuacji, gdy w zgromadzonym materiale dowodowym znajdują się sprzeczne ze sobą informacje na temat stanu oskarżonego, tj. zeznania funkcjonariusza policji oraz wersja wynikająca z protokołu pobrania krwi, opierająca się na badaniu lekarskim, z której wynika, że reakcja źrenic na światło oskarżonego była prawidłowa, chód pewny, podnoszenie przedmiotów z ziemi pewne, objaw R. ujemny, próba palce-nos ujemna, orientacja co do czasu, miejsca i otoczenia zachowana, mowa wyraźna, nastrój spokojny, a wnioski zawarte w opinii biegłych stoją w sprzeczności z aktualnym stanem wiedzy naukowej, co nie pozwala na kategoryczne przyjęcie, iż oskarżony w chwili zatrzymania był pod wpływem tego środka,

skutkujące błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającym na uznaniu, że oskarżony prowadził samochód osobowy znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci delta-9-tetrahydrokannabinolu.

2.  w zakresie czynu z pkt II wyroku:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający oczywisty wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że przedmiotem czynu jest susz ziela konopi innych niż włókniste w znacznej ilości, podczas gdy z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wynika, by 27,519 gramów netto suszu ziela konopi innych niż włókniste zabezpieczonego u oskarżonego było w stanie wywołać efekt odurzenia u co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1. Zarzut niezasadny.

Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania. Także ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti nie zostały skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana; w procedurze dochodzenia do nich Sąd nie uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., nie pominął istotnych w sprawie dowodów, nie oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie zrozumiałe, wewnętrznie niesprzeczne, niesprzeczne też z regułami logicznego rozumowania. Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).

Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżących całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci opinii biegłego J. C., wiarygodnych zeznań świadków, innych dokumentów, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacja obrońcy w tej części nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w niej argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów a zwłaszcza od opinii biegłego J. C...

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie dowody, w tym opinię biegłego J. C. wręcz drobiazgowo oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Oceniając opinię biegłego sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu wyroku, rozważania w tym zakresie przyjmuje jako własne , przy czym jednocześnie nie znajduje powodu ich powielania.

Tymczasem obrońca w swojej argumentacji całkowicie pomija opinię biegłego J. C. z zakresu fizykochemii kryminalistycznej sporządzoną w sprawie ( zarówno główną jak i ustną na rozprawie ) i czyni swoje zarzuty w opozycji do niej a przy tym nie stawia zarzutów tej opinii. W konsekwencji skoro opinie biegłego wywołane w niniejszej sprawie, słusznie potraktowane została jako pełne i jasne, niepozostawiające wątpliwości co do przedmiotu postepowania a autor apelacji w sposób polemiczny kwestionuje oparte na tej opinii ustalenia, to argumentacja obrońcy w tym zakresie oscyluje w granicach oczywistej bezzasadności.

W tym aspekcie niezasadnie obrońca eksponuje naruszenie art. 410 k.p.k. polegające na pominięciu przez sąd , dowodu z protokołu pobrania krwi z dnia 8 października 2021 roku , z którego miałoby wynikać, że lekarz przeprowadzający badanie oskarżonego, stwierdził, iż ten min. był spokojny, miał pewny chód, jego źrenice reagowały prawidłowo na światło oraz wykonał prawidłowo próbę palec-noc, co doprowadziło go do niezaznaczenia w protokole, że oskarżony „może być pod wpływem substancji odurzających”. Tymczasem w świetle opinii biegłego i poczynionych na jej podstawie ustaleń powyższe okoliczności nie mogły nieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Po pierwsze odurzenie nie było znaczne u oskarżonego, więc mógł „ów test zdać” a po drugie na miejscu zdarzenia a więc o wiele wcześniej świadek D. B. stwierdził u oskarżonego nerwowość, zaczerwienione oczy a przecież wcześniej nie przestrzegał on przepisów ruchu drogowego znacznie przekraczając dopuszczalną prędkość. Nie sposób zatem uznać, iż użycie środków odurzających pozostawało bez wpływu na organizm oskarżonego i jego zachowanie na drodze podczas kierowania samochodem osobowym.

Niezasadnie powołuje się obrońca na naruszenie przez Sąd I instancji art. 5 § 2 k.p.k

Naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego; gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny, wynikającej z treści art.7 kpk (wyrok Sądu Najwyższego z 11 października 2002r – V KKN 251/01, OSN Prok. i Pr. 2003r, nr 11, poz.5). W przedmiotowej sprawie sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do ustaleń faktycznych, których dokonał po ocenie całokształtu materiału dowodowego respektując zasady poprawnego myślenia, co znalazło odzwierciedlenie w rzeczowym i logicznym uzasadnieniu swojego stanowiska. Dlatego nie można przyjąć, że sąd I instancji naruszając zasadę wynikającą z art.5§2 kpk rozstrzygnął wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, skoro takowych wątpliwości w ogóle nie powziął.

Finalnie w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy W. K. w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 178 § 1 kk .

Ad. 2. Zarzut zasadny. Nie można odmówić skarżącemu słuszności gdy twierdzi, że z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wynika, by 27,519 gramów netto suszu ziela konopi innych niż włókniste zabezpieczonego u oskarżonego pozwalało na przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2017 r., poz. 783 ze zm.).

W tej materii Sąd odwoławczy w pełni akceptuje pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 11 października 2017 r. w sprawie III KK 73/17 że : „organ orzekający, ustalając znamię "znacznej ilości" środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2017 r., poz. 783 ze zm.), powinien brać pod uwagę nie tylko kryterium ilościowe, ale i jakościowe, a także i to, w jakim celu sprawca środki te lub substancje posiadał”.

W świetle tego wyroku stwierdzenie sądu I instancji, że "znaczną ilością jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych" nie oznacza, że w każdym wypadku ilość narkotyku zdatna do jednorazowego zaspokojenia tak określonych potrzeb, może być określona mianem "znacznej" w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na kilka dodatkowych elementów, które przy dokonywaniu wykładni tego znamienia powinny pozostawać w orbicie rozważań:

- nawet przywiązując pierwszorzędną wagę do wykładni językowej, określenie "kilkadziesiąt" (działek narkotyku) w sposób jedynie przybliżony definiuje pojęcie "znacznej ilości" i samo ustalenie, iż ilość posiadanego przez oskarżonego narkotyku byłaby potencjalnie zdolna do jednorazowego zaspokojenia potrzeb 20 osób uzależnionych nie przesądza automatycznie, że oskarżony posiadał znaczną ilość narkotyku, a zatem, że wypełnione przezeń zostało znamię charakteryzujące typ kwalifikowany przestępstwa z art. 62 ust. 2 u.p.n.; dlatego należy uwzględniać także i inne okoliczności sprawy, w tym cel posiadania narkotyków a także, czy jest on osobą od tych środków/substancji uzależnioną;

- w judykacie z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09 OSNKW 2009, z. 10, poz. 84, SN wskazał, że ratio legis wprowadzenia miernika znacznej ilości w nawiązaniu do ilości określonych środków mogących zaspokoić potrzeby kilkudziesięciu osób uzależnionych i używanie takiego właśnie miernika do wyróżniania typów kwalifikowanych wiązano z koniecznością represjonowania głównie dealerów a nie odbiorców ich towaru; zupełnie przypadkowo mogłoby to ugodzić w osoby, przeciwko którym nie był on skierowany;

- osoby uzależnione potrzebują więcej substancji psychoaktywnej "na własny użytek" niż osoby używające narkotyków okazjonalnie (rekreacyjnie).

Analiza akt przedmiotowej sprawy wyraźnie wskazuje , że po pierwsze nie można stwierdzić, iż oskarżony posiadając 27,519 g. marihuany posiadał ilość hurtową, ponadprzeciętną w zwykłym obrocie środkami odurzającymi i psychotropowymi a nadto dokonując oceny, czy ta ilość posiadanego przez oskarżonego środka odurzającego wyczerpuje znamię znacznej ilości, w rozumieniu art. 62 ust. 2 u.p.n., Sąd nie wziął w ogóle pod uwagę, że jest on osobą uzależnioną od marihuany a nadto tego, iż. narkotyki te posiadał na własny użytek ( vide wyjaśnienia oskarżonego k. 25, 36 i 290, w których konsekwentnie, kilkakrotnie wprost przyznał powyższe fakty).

W konsekwencji czyn oskarżonego należało zakwalifikować z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

-

co do czynu z pkt I wyroku - uznanie, że oskarżony w dniu 26 stycznia 2022 roku prowadził pojazd mechaniczny będąc po użyciu środka odurzającego, co stanowi wykroczenie określone w art. 87 § 1 k.w. i wymierzenie mu za ten czyn środek kamy w postaci 1 roku zakazu prowadzenia pojazdów oraz o nieorzekanie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

-

co do czynu z pkt II wyroku — zmianę kwalifikacji prawnej czynu oraz uznanie, że oskarżony posiadał 27,519 gramów netto suszu ziela konopi innych niż włókniste, czyli typ podstawowy z art. 62 ust 1 u.p.n., oraz na podstawie art. 66 k.k. warunkowe umorzenie postępowanie co do tego czynu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

co do czynu z pkt I wyroku - wskazane dowody obciążające jednoznaczne. Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawierają odmienną a przy tym gołosłowną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego; nie ma żadnych podstaw dla przyjęcia, że oskarżony w dniu 26 stycznia 2022 roku prowadził pojazd mechaniczny będąc po użyciu środka odurzającego, co stanowić miałoby wykroczenie określone w art. 87 § 1 k.w.

co do czynu z pkt II wyroku – zasadnie obrońca podnosił, że z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wynika, by 27,519 gramów netto suszu ziela konopi innych niż włókniste zabezpieczonego u oskarżonego pozwalało na przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii; w sytuacji gdy z wyjaśnień oskarżonego wyniką, że jest on osobą uzależnioną od marihuany a nadto, iż. narkotyki te posiadał na własny użytek, posiadanie 27,519 gramów marihuany należało zakwalifikować jako przestępstwo z art. 62 ust. 1 u.p.n.

Nie ma natomiast podstaw do warunkowego umorzenie postępowania za ten czyn, gdyż nie sposób zasadnie uznać, iżby stopień społecznej szkodliwości tego czynu nie był znaczny. Nadto owo posiadanie owych środków odurzających przełożyło się też na popełnienie czynu z art.. 178 § 1 kk, co dodatkowo ów stopień społecznej szkodliwości podnosi do poziomu uniemożliwiającego postulowane przez obrońcę rozstrzygnięcie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze w zakresie czynu z art. 178 § 1 kk

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak powyżej.; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; apelacja niezasadna i wyłącznie polemiczna.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Oskarżony nie posiadał znacznych ilości marihuany a jego czyn należało zakwalifikować z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Stosownemu obniżeniu podlegał wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego, do 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, że 27,519 gramów marihuany zabezpieczonego u oskarżonego, w sytuacji gdy jest on osobą uzależnioną od marihuany a. narkotyki te posiadał na własny użytek, pozwalało na przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Orzeczona kara w wysokości 3 miesięcy pozbawienia wolności a więc niemal równa dolnemu zagrożeniu za przypisane przestępstwo, będzie adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary.

.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze, to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jego obrońcy, to on ponosi jego koszty. Opłatę wymierzono w oparciu o przepisy art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS