Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1085/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 12 maja 2022 roku, sygn. akt VIII K 325/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

W. N.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 379

2.1.1.2.

W. N.

Oskarżony jest osobą niekaraną

Aktualna karta karna

k. 380

2.1.1.3.

W. N.

Zdolność świadek H. N. do postrzegania i odtwarzania postrzeżeń ze zdarzenia opisanego w stawianym oskarżonemu zarzucie jest prawidłowa.

Opinia sądowo-psychologiczna dotycząca świadka H. N.

k. 397 - 399

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.2

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.3

Opinia sądowo-psychologiczna dotycząca świadka H. N.

Opinia sporządzona została przez profesjonalny podmiot - biegłego sądowego z zakresu psychologii. Jest rzeczowa, rzetelna, logiczna i nie była kwestionowana przez strony.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci:

- wyjaśnień oskarżonego poprzez uznanie, że wyjaśnienia w zakresie, w którym nie przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów są niewiarygodne i stanowią przyjętą linię obrony, podczas gdy wyjaśnienia te korespondują z zeznaniami świadków M. N., K. N. i A. N.;

- zeznań pokrzywdzonych H. N. i I. N. w sytuacji, gdy te zeznania różnią się co do zasadniczych kwestii, są niespójne, niekonsekwentne, zmienne w zależności od etapu postępowania, a także nie mają potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym;

- zeznań świadków M. N., K. N. i A. N. poprzez ich całkowite pominięcie pomimo, że przedstawili oni istotne dla sprawy okoliczności związane z wzajemnymi relacjami stron oraz właściwościami osobistymi oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanego przez obrońcę oskarżonego przepisu postępowania.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

W ocenie Sądu Okręgowego, sąd I instancji trafnie ocenił zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy, a następnie wyprowadził właściwe wnioski. Zgodzić trzeba się przede wszystkim z Sądem Rejonowym, że zeznania pokrzywdzonych H. N. i I. N. są konsekwentne, logiczne oraz wewnętrznie i zewnętrznie spójne. Drobne nieścisłości wynikają z dynami ki zdarzeń , wielokrotności oraz rozpiętości czasowej zachowania oskarżonego i nie rzutują w sposób negatywny na możliwość przypisania oskarżonemu zarzucanego mu przestępstwa. Za nietrafioną uznać należy przy tym prezentowaną przez skarżącego argumentację, jakoby fakt wieloletniego niezgłaszania i niedokumentowania przez H. N. zachowań, jakich W. N. dopuszczał się wobec niej oraz córki, świadczyć miał o tym, że składane przez nią depozycje, obciążające oskarżonego, nie zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Wskazać trzeba tu w pierwszej kolejności, że bierność osoby pokrzywdzonej przestępstwem z art. 207 § 1 k.k., jej bezczynność oraz brak działań zmierzających do poprawy swojej sytuacji, jest niestety zjawiskiem częstym i powszechnym. Wynika to z oczywistych skłonności ofiary do pasywności i uległości, a także - w przypadku, gdy sprawcą przestępstwa znęcania się psychicznego i fizycznego jest członek najbliższej rodziny, domownik - z troski pokrzywdzonego o rodzinę, byt, stabilność, w tym finansową, oraz o dobro dzieci. W przedmiotowej sprawie, sprawcą czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k. był mąż i ojciec pokrzywdzonych, który ponadto pracował, mając czynny i przeważający udział w utrzymywaniu stabilnej sytuacji materialnej prowadzonego gospodarstwa domowego. Zauważyć trzeba jednocześnie, że H. N. pochodzi z Ukrainy, tym ciężej było jej zatem zwrócić się o pomoc czy to do właściwych organów i placówek, czy też do swoich bliskich. Same zawiadomienie o przestępstwie w niniejszej sprawie złożyła nie pokrzywdzona, a podmiot "z zewnątrz", tj. Zespół Interdyscyplinarny ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie dla Dzielnicy P. (...) W., co dobitnie świadczy o tym, że H. N. do samego końca przejawiała brak zdecydowania w przedmiocie zgłaszania sprawy do organów ścigania. Nie sposób w takiej sytuacji mówić o intencjonalnym doprowadzeniu przez pokrzywdzoną do wszczęcia postępowania karnego dla celów toczącej się pomiędzy nią a W. N. sprawy rozwodowej, co sugeruje skarżący. Jak ponadto wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, H. N., z uwagi na zachowanie oskarżonego, wielokrotnie wyprowadzała się z domu, zamieszkując w tym czasie w swojej pracowni krawieckiej. Gdyby postępowanie W. N. względem pokrzywdzonej było właściwe, te nie musiałaby ona ratować się ucieczkami i okresowym egzystowaniem w niedogodnych warunkach bytowych. Pomimo zatem, że H. N. osobiście nie zawiadamiała organów ścigania o popełnieniu przez podsądnego przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., to jej zachowania faktyczne jednoznacznie wskazują na to, że W. N. dopuszczał się wobec niej oraz I. N. zachowań realizujących znamiona stypizowanego w ww. przepisie czynu zabronionego.

W związku z poczynionymi powyżej ustaleniami, w oparciu o wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, o których mowa w art. 7 k.p.k., stwierdzić trzeba, że niezgłaszanie przez H. N. i niedokumentowanie przez nią w żaden sposób - czy to za pomocą urządzeń rejestrujących dźwięk i obraz, czy też poprzez wykonanie obdukcji lekarskiej - przestępczych zachowań, których dopuszczał się oskarżony, nie jest niczym wyjątkowym, nietypowym i w okolicznościach niniejszej sprawy nie może służyć jako argument przemawiający za niewiarygodnością jej depozycji. Dodać należy, że fakt, iż H. N. w toku postępowania uszczegółowiła swoje zeznania, uzupełniając je o kolejne zachowania, których oskarżony dopuszczał się wobec niej i córki, nie powinien dziwić, biorąc pod uwagę długi czasokres czynu zabronionego zarzucanego W. N. oraz wysoką częstotliwość inkryminowanych zachowań.

Słusznie za wiarygodne uznane zostały także obciążające zeznania pokrzywdzonej córki oskarżonego - I. N.. Świadek ten w jasny i logiczny sposób opisała, jak kształtowały się relacje W. N. ze swoją żoną oraz dziećmi, jednoznacznie wskazując na dominującą pozycję ojca, jego przewagę w owych relacjach rodzinnych oraz nadużywanie tejże przewagi, przejawiające się w dopuszczaniu się wobec pokrzywdzonych zachowań, polegających na psychicznym oraz fizycznym znęcaniu się, o którym mowa w art. 207 § 1 k.k. Trafnie Sąd Rejonowy zauważył przy tym, że brak jest w okolicznościach niniejszej sprawy podstaw do uznania, iż I. N. miała jakikolwiek interes w składaniu zeznań fałszywie obciążających oskarżonego. Pokrzywdzona była emocjonalnie związana zarówno ze swoją matką, jak i z ojcem. Z obojgiem rodziców łączyły ją pewne relacje i intencjonalne pomawianie jednego z nich o zachowania, których faktycznie się nie dopuścił, byłoby nieracjonalne i nielogiczne, zwłaszcza, że złożenie tego typu nieprawdziwych depozycji nie przysparzałoby pokrzywdzonej żadnych osobistych korzyści.

Sąd II instancji podziela również stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym zeznania złożone przez dzieci W. N. z poprzedniego związku - (...)- (...), K. N. i A. N. - nie mają znaczenia przy ustalaniu stany faktycznego niniejszej sprawy. Po pierwsze, nie byli oni naocznymi świadkami przestępczych zachowań, których dopuszczał się oskarżony, a ponadto, jako jego bliscy i zstępni - mieli oni osobisty interes w składaniu zeznań korzystnych dla podsądnego. Za irrelewantną uznać należy także podnoszoną przez obronę okoliczność, że zgodnie z zeznaniami ww. świadków, W. N. nie przejawiał przestępczych zachowań stypizowanych w art. 207 § 1 k.k. wobec swojej poprzedniej rodziny. Powyższe w żaden sposób nie wyklucza bowiem winy i sprawstwa oskarżonego w sprawie niniejszej. Dodać należy, że dopuszczanie się przez podsądnego inkryminowanych zachowań często związane było z nadużywaniem przez niego alkoholu. Problem alkoholowy W. N. pogłębiał się natomiast z czasem, osiągając w czasokresie objętym postawionymi mu zarzutami nasilenie zdecydowanie większe niż wcześniej.

Skoro natomiast zeznania H. N. i I. N. słusznie uznane zostały przez sąd I instancji za spójne, logiczne, konsekwentne, zborne, a co za tym idzie - wiarygodne, to zasadnie Sąd Rejonowy nie przyznał waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w części, w jakiej pozostają one w sprzeczności z owymi zeznaniami pokrzywdzonych. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym wyjaśnienia W. N. stanowią wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony, nieznajdującej potwierdzenia w materiale dowodowym będącym podstawą ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 207 § 1 k.k., ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego wyroku poprzez ustalenie, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do takich ustaleń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji są prawidłowe i nie budzą wątpliwości.

Zauważyć należy, że "błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7)" (Wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 2 października 2013 roku, sygn. akt IV Ka 713/13). W niniejszej sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy, gromadząc materiał dowodowy i dokonując jego oceny, dopuścił się błędu faktycznego rozumianego w przytoczony powyżej sposób, co stanowiło przedmiot dokładniejszych rozważań w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 207 § 1 k.k., ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

Naruszenie art. 410 k.p.k. poprzez brak w aktach sprawy opinii biegłego psychologa na okoliczność oceny zdolności postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń przez H. N. odnośnie zdarzeń wskazanych w zarzutach aktu oskarżenia mimo, że biegła brała udział w przesłuchaniu pokrzywdzonej i zgodnie z decyzją sądu miała dokonać oceny jej zeznań w trybie art. 192 k.p.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd II instancji analiza akt przedmiotowej sprawy prowadzi do wniosku, że rację ma apelujący, iż w aktach brak było opinii biegłej psycholog, dotyczącej zdolności postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń przez świadek H. N.. Opinia ta miała być wydana zgodnie z postanowieniami Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 5 października 2021 roku oraz 14 grudnia 2021 roku (sygn. akt VIII K 325/19). Biegła psycholog uczestniczyła w przesłuchaniu ww. świadek i winna była wydać przedmiotową opinię.

Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego uzupełnił opisany powyżej brak, przeprowadzając dowód z opinii sądowo-psychologicznej biegłego sądowego - psychologa, który uczestniczył w przesłuchaniu H. N.. Jak już wskazano w podpunkcie 2.1.1.3. niniejszego uzasadnienia, przygotowana przez biegłego opinia z dnia 16 grudnia 2022 roku jest rzeczowa, rzetelna, logiczna i nie była kwestionowana przez strony. Jej wiarygodności nie przekreśla przy tym długi odstęp czasu pomiędzy przesłuchaniem H. N. a wydaniem opinii, bowiem biegła, sporządzając opinię, posiłkowała się materiałami sporządzonymi podczas przesłuchania. Z owej opinii jednoznacznie wynika, że pokrzywdzona dysponuje mieszczącym się w granicach normy poziomem sprawności procesów poznawczych, a jej zdolność postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania jest prawidłowa.

Z uwagi na wnioski płynące z opinii biegłej psycholog z dnia 16 grudnia 2022 roku uznać należy, że przedmiotowe naruszenie przez sąd I instancji przepisów postępowania nie miało żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 207 § 1 k.k., ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 12 maja 2022 roku, sygn. akt VIII K 325/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w toku przedmiotowego postępowania materiał dowodowy poddany został prawidłowej ocenie przez sąd I instancji. Wnioskowanie Sądu Rejonowego jest logiczne, konsekwentne, zgodne z dyrektywami oceny dowodów określonymi w art. 7 k.p.k., a ponadto zostało w przekonujący sposób uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wnikliwie zweryfikował tezy aktu oskarżenia, ustalając wszelkie okoliczności istotne dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację Sądu Rejonowego tak w zakresie sprawstwa i winy W. N. w odniesieniu do zarzucanych mu czynów, jak też w zakresie rozstrzygnięcia o rodzaju i wysokości wymierzonej mu kary oraz środka karnego i nawiązki. Argumentacja zaprezentowana w treści wniesionej apelacji, na tle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się natomiast niezasadna. Nie mogła ona podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Jedyny zasadny zarzut, opisany w podpunkcie 3.3. niniejszego uzasadnienia, dotyczył natomiast naruszenia przepisu postępowania, które nie miało żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku.

Z uwagi na powyższe, wnioski apelującego nie zostały uwzględnione, a zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie na rzecz adw. P. D. kwotę 516, 60 złotych, obejmującą wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT. Zgodnie bowiem z § 17 ust. 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, opłata za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją wynosi 420 złotych. Powyższą opłatę należało następnie, zgodnie z § 4 ust. 3 ww. Rozporządzenia, podwyższyć o kwotę podatku VAT.

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie na rzecz adw. R. C. kwotę 516, 60 złotych, obejmującą wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną oskarżycielowi posiłkowemu z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT. Zgodnie bowiem z § 17 ust. 2 pkt. 4 w zw. z § 17 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, opłata za pomoc prawną udzieloną oskarżycielowi posiłkowemu przed sądem okręgowym jako drugą instancją wynosi 420 złotych. Powyższą opłatę należało następnie, zgodnie z § 4 ust. 3 ww. Rozporządzenia, podwyższyć o kwotę podatku VAT.

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od opłaty i ponoszenia pozostałych kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Zgodnie bowiem. z art. 624 § 1 k.p.k., sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana