Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 922/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2022 roku, sygn. akt III K 1325/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. K.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 179

2.1.1.2.

D. K.

Oskarżony jest osobą niekaraną

Karta Karna

k. 181

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.2

Karta Karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

Z informacji zawartych na przedmiotowej karcie karnej wynika co prawda, że oskarżony jest osobą karaną, albowiem został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 15 czerwca 2021 roku, sygn. akt V K 312/21, za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, na karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu, że wysokość jednej stawki wynosi 15 złotych. Z tej samej karty karnej wynika jednakże, iż ww. karę grzywny wykonano w całości w dniu 12 listopada 2021 roku. Zgodnie natomiast z art. 107 § 4a k.k., w razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Do dnia 12 listopada 2022 roku D. K. nie został przy tym skazany żadnym nowym prawomocnym wyrokiem, a zatem wraz z ww. dniem jego skazanie w sprawie o sygn. akt V K 312/21 uległo zatarciu. W związku z powyższym stwierdzić należy, że oskarżony winien być traktowany jako osoba niekarana.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k., poprzez niewyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy i dokonanie oceny niektórych dowodów w sposób dowolny i wybiórczy w sytuacji, gdy:

- z informacji przekazanych przez oskarżonego oraz złożonej przez niego dokumentacji wynika, że leczył się on psychiatrycznie, a tym samym w momencie popełnienia czynu mógł on mieć w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność w rozumieniu art. 31 k.k., bowiem oskarżony miewa napady paniki, co w konsekwencji powinno skutkować zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary;

- oskarżony przeprosił pokrzywdzonego oraz żałuje popełnionego przez siebie czynu;

A także naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 199 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w sytuacji, gdy oskarżony leczył się psychiatrycznie, a tym samym mógł on mieć zniesioną poczytalność w czasie popełniania czynu z art. 31 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przez apelującego przepisów postępowania.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, sygn. akt II KK 12/06, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 roku, sygn. akt WK 26/03). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a we wniesionym środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

W ocenie sądu II instancji, słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że okoliczności przedmiotowej sprawy w żaden sposób nie wskazują na to, aby w czasie popełniania przez D. K. zarzucanego mu czynu z art. 157 § 1 k.k., jego zdolność rozpoznania znaczenia owego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem była zniesiona lub w znacznym stopniu ograniczona w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 k.k. Z dokumentacji medycznej D. K., na którą powołuje się obrona, wynika, że podsądny był co prawda hospitalizowany psychiatrycznie, jednakże jego pobyt na oddziale psychiatrycznym trwał bardzo krótko - w dniu 29 stycznia 2020 roku został on na ów oddział przyjęty, po czym w dniu 6 lutego 2020 roku, wobec braku bezwzględnych wskazań do dalszego pobytu, wypisano go ze szpitala. Powód przyjęcia na oddział psychiatryczny związany był natomiast z wystąpieniem epizodu depresyjnego, przejawiającego się w samookaleczeniu oraz formułowaniu gróźb samobójczych, a także z zaburzeniami zachowania spowodowanymi naprzemiennym zażywaniem środków psychoaktywnych oraz z zaburzeniami adaptacyjnymi. Sam oskarżony podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 22 lutego 2023 roku zanegował przy tym potrzebę uczęszczania na terapię oraz wyjaśnił, że omówiony powyżej pobyt w zakładzie psychiatrycznym miał charakter wyłącznie incydentalny. Powyższe nie daje podstaw do uznania, że istnieją uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego D. K., które uzasadniałyby przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów w celu zbadania jego stanu zdrowia psychicznego i poczytalności w czasie czynu. Powszechnie podnosi się w orzecznictwie, że "sam fakt, że w aktach znajduje się informacja, iż oskarżony leczył się psychiatrycznie, nie obliguje organu procesowego do badania jego poczytalności. Dopiero zaistnienie uzasadnionych wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego kazałoby je zweryfikować w sposób wskazany w art. 202 § 1 k.p.k." (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2022 roku, sygn. akt V KK 99/22). Jak już natomiast wskazano powyżej, takowe uzasadnione wątpliwości w niniejszej sprawie nie wystąpiły.

Podnoszona przez skarżącego okoliczność, że D. K. przeprosił pokrzywdzonego oraz wyraził skruchę, dotyczy zachowania oskarżonego po popełnieniu zarzucanego mu czynu, co stanowić będzie część rozważań dotyczących zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej kary (podpunkt 3.3. niniejszego uzasadnienia).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez:

- brak przyjęcia, że oskarżony miał w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność w rozumieniu art. 31 k.k., co powinno skutkować zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary;

- przyjęcie, że oskarżony nie interesował się pokrzywdzonym w sytuacji, gdy w chwili czynu przeżywał on atak paniki, przez co nie miał zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a ponadto wiedział, że wokoło pokrzywdzonego zebrały się osoby, które były w stanie udzielić mu pomocy;

- nieuwzględnienie dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.;

- błędne ustalenie, że oskarżony uderzył J. B. w sytuacji, gdy pchnął on pokrzywdzonego i nigdy nie miał zamiaru go uderzyć.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu Okręgowego, ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji są prawidłowe i nie budzą wątpliwości. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, „błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7)" (Wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 2 października 2013 roku, sygn. akt IV Ka 713/13). Przeprowadzona przez sąd II instancji kontrola instancyjna nie dała podstaw do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy dopuścił się rozumianego w przytoczony powyżej sposób błędu w ustaleniach faktycznych.

Jak już wskazano w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, okoliczności niniejszej sprawy nie dają podstaw do powzięcia wątpliwości w przedmiocie poczytalności D. K. w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 k.k.

W ocenie sądu II instancji, Sąd Rejonowy zasadnie ustalił, że oskarżony po zajściu inkryminowanego zdarzenia nie udzielił pomocy pokrzywdzonemu, co wprost wynika z kompletnego, spójnego i niebudzącego wątpliwości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Prawidłowość zastosowania przez sąd I instancji dyrektyw wymiaru kary w niniejszej sprawie, w tym kwestia zachowania oskarżonego po popełnieniu zarzucanego mu czynu, stanowić będzie przedmiot rozważań dotyczących zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej kary (podpunkt 3.3. niniejszego uzasadnienia).

Za niezasadny uznać należy zarzut błędnego ustalenia, że zainicjowany przez oskarżonego kontakt fizyczny z J. B. polegał nie na uderzeniu, ale na pchnięciu pokrzywdzonego. Sąd Okręgowy w pełni podziela tu stanowisko sądu I instancji, że w świetle znamion zarzucanego podsądnemu czynu zabronionego, powyższe rozróżnienie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. polega na spowodowaniu naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia o "średnim" nasileniu. J. B., na skutek ataku D. K., owego uszczerbku na zdrowiu doznał, przy czym to oskarżony był tu stroną agresywną, inicjującą kontakt fizyczny i obejmującą swoim zamiarem skutki określone w art. 157 § 1 k.k.
W związku z powyższym, dokonywanie w tym miejscu szczegółowych rozważań semantycznych na temat rozgraniczenia zakresu pojęciowego terminów "pchnięcie" oraz "uderzenie" uznać należy za irrelewantne w realiach niniejszej sprawy. Nie ma to bowiem żadnego wpływu na wynik postępowania i w żaden sposób nie zmienia ustaleń w przedmiocie realizacji przez oskarżonego znamion zarzucanego mu czynu zabronionego z art. 157 § 1 k.k. Niemniej Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w całej rozciągłości.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.3.

Rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu, przejawiająca się w:

- nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności łagodzących oraz sytuacji oskarżonego i niezastosowanie instytucji z art. 37a k.k. i art. 37b k.k.;

- niesłusznym zastosowaniu środków z art. 72 § 1 pkt 7a k.k. w sytuacji, gdy oskarżony nie ma żadnego kontaktu z pokrzywdzonym, a pokrzywdzony nie zgłaszał takiego wniosku;

- rażącej niewspółmierności nawiązki w sytuacji, gdy oskarżony nie ma żadnego majątku, jest osobą młodą, uczy się, wobec czego zebranie kwoty 6000 zł. przekracza jego zdolności majątkowe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu II instancji, rodzaj i wysokość wymierzonej przez Sąd Rejonowy wobec D. K. kary 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania owej kary na okres 2 lat próby, nie cechuje się rażącą niewspółmiernością. Znamion rażącej niewspółmierności nie wypełnia także orzeczony wobec oskarżonego w trybie art. 72 § 1 pkt 7a kk obowiązek powstrzymania się od kontaktowania z J. B. i zakaz zbliżania się do niego na odległości mniejszą niż 20 metrów, a także orzeczona od oskarżonego, na podstawie art. 46 § 2 k.k., nawiązka na rzecz pokrzywdzonego w wysokości 6 000 złotych.

Stwierdzić należy w pierwszej kolejności, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy sąd I instancji w sposób jaskrawy nie wyważy rodzaju i wysokości wymierzanej kary z okolicznościami przewidzianymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., co skutkować będzie nieproporcjonalnością tej kary. Podkreślić należy przy tym, że na gruncie art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby, również w potocznym znaczeniu tego słowa, „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Zmiana zaskarżonego wyroku z powodu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary może mieć zatem miejsce dopiero wtedy, gdy wykazana zostanie wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku, sygn. akt II AKa 514/04).

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy wymierzył D. K. karę proporcjonalną i adekwatną do okoliczności przedmiotowej sprawy, co następnie w należyty sposób uzasadnił, dokładnie omawiając zarówno okoliczności przemawiające na korzyść - w tym podnoszony przez apelującego fakt, że podsądny wyraził skruchę - jak i okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z przedstawionymi przez sąd I instancji motywami, prowadzącymi do wymierzenia podsądnemu kary i pozostałych środków takiego rodzaju i wysokości, jak wskazano powyżej. Podkreślenia wymaga, że zarzucany podsądnemu czyn zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, przy czym Sąd Rejonowy wymierzył podsądnemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Ponadto, wykonanie ww. kary pozbawienia wolności zostało warunkowo umorzone na okres 2 lat próby. Trudno wobec tego mówić tu o rażącej niewspółmierności zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Okręgowy nie podziela zaprezentowanej przez skarżącego argumentacji, mającej usprawiedliwiać zachowanie oskarżonego po popełnieniu przez niego zarzucanego mu czynu. Podnoszona przez apelującego okoliczność, jakoby D. K. nie udzielił natychmiastowej pomocy pokrzywdzonemu, ponieważ spanikował, nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Dołączone do akt nagranie z zajścia inkryminowanego zdarzenia przedstawia podsądnego, który po uderzeniu J. B. nie przejawia żadnych oznak paniki czy zdenerwowania oraz pozostaje przez chwilę na miejscu zdarzenia, wdając się w utarczki z przechodniami, przy czym nie jest on w ogóle zainteresowany stanem zdrowia pokrzywdzonego i nie dąży w żaden sposób do udzielenia mu jakiejkolwiek pomocy. Fakt, że na miejscu zdarzenia znajdowały się inne osoby mogące pomóc J. B., nie usprawiedliwia podsądnego, na którym, jako na sprawcy, ciążył szczególny obowiązek moralny wyjaśnienia sytuacji i udzielenia pomocy pokrzywdzonemu. Zaniechanie temu obowiązkowi uznać należy za zdecydowanie naganne.

Wbrew twierdzeniom apelującego, nałożenie na D. K. obowiązku powstrzymania się od kontaktowania z J. B. i zakazu zbliżania się do niego na odległość mniejszą niż 20 metrów było w ocenie Sądu Okręgowego zasadne. Inkryminowane zachowanie oskarżonego cechowało się błahością motywów oraz nieuzasadnioną agresją, skierowaną przeciw osobie starszej i słabszej. Orzeczony środek z pewnością zabezpieczy interes J. B.. Stwierdzić należy ponadto, że skoro oskarżony nie zamierza już wchodzić w żaden kontakt z pokrzywdzonym, to środka tego nie sposób postrzegać w kategoriach zbyt uciążliwego, nadmiernie utrudniającego funkcjonowanie podsądnego.

Słusznie również sąd I instancji orzekł od oskarżonego na rzecz J. B. nawiązkę w wysokości 6 000 złotych. Podkreślenia wymaga, że nawiązka nie jest środkiem karnym, a środkiem kompensacyjnym orzekanym wobec oskarżonego zamiast obowiązku naprawienia szkody bądź zadośćuczynienia za krzywdę. Oczywistym jest zatem, że przy ustalaniu jej wysokości podstawowe znaczenie ma wysokość szkody bądź krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonemu, aniżeli sytuacja finansowa oskarżonego. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 25 sierpnia 2021 roku, w sprawie o sygn. akt II AKa 166/21, "z uwagi na kompensacyjny charakter nawiązki jej wysokość winna mieć realny a nie symboliczny wymiar". Sąd Apelacyjny w Poznaniu, w wyroku z dnia 29 listopada 2018 roku, w sprawie o sygn. akt II AKa 196/18, dodał przy tym, że "możliwości zarobkowe sprawcy nie mogą mieć pierwszoplanowego znaczenia w kwestii środka kompensacyjnego, jakim jest nawiązka". Najistotniejszy jest tu zatem rozmiar krzywdy lub szkody, której doznał pokrzywdzony.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

- zmniejszenie wymiaru kary;

- uchylenie wyroku w pkt 3 lub zmianę obowiązku w zakresie zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego na odległość 20 metrów do 5 metrów wraz z uchyleniem pozostałych obowiązków;

- uchylenie wyroku w pkt 4 lub zmniejszenie kwoty nawiązki do wysokości 1 000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.4.

Naruszenie art. 624 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. poprzez brak zwolnienia oskarżonego od obciążania go kosztami postępowania w sytuacji, gdy ma on trudną sytuację materialną - nie ma majątku, jest osobą młodą, która dopiero się uczy, wobec czego istnieją przesłanki do tego, aby nie obciążać go kosztami postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego, sąd I instancji zasadnie zasądził od oskarżonego częściowe koszty postępowania na rzecz Skarbu Państwa. D. K. jest osobą młodą i zdolną do pracy, korzystającą w sprawie niniejszej z pomocy prawnej obrońcy "z wyboru", a ponadto niemającą nikogo na utrzymaniu. Zwalnianie podsądnych z ponoszenia kosztów postępowania stanowić ma natomiast w założeniu instytucję o charakterze wyjątkowym, a do tego - fakultatywnym, zależnym od uznania sądu (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2021 roku, sygn. akt III KK 417/21). Podkreślenia wymaga, że koszty postępowania zasądzone zostały od oskarżonego nie w całości, a jedynie częściowo.

Wniosek

Zmiana wyroku w pkt 5 poprzez nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Okręgowy, na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k., sprostował oczywistą omyłkę pisarską w wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2022 roku, sygn. akt III K 1325/21, w ten sposób, że w pkt II w miejsce słowa "pięciu" wpisał słowo "dwóch".

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2022 roku, sygn. akt III K 1325/21, w punkcie II, w sposób oczywiście omyłkowy zawiera błędnie wpisane słowne określenie czasu, na jaki warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, tj. "na okres 2 (słownie: pięciu) lat" zamiast "na okres 2 (słownie: dwóch) lat".

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, intencją Sądu Rejonowego bez wątpienia było warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby. Powyższa omyłka należy zatem do oczywistych w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.k., w związku z czym należało ją sprostować w sposób wskazany wyżej.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2022 roku, sygn. akt III K 1325/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesiona w apelacji argumentacja obrońcy oskarżonego nie mogła podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy.

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w toku przedmiotowego postępowania materiał dowodowy poddany został prawidłowej ocenie przez sąd I instancji. Wnioskowanie Sądu Rejonowego jest logiczne, konsekwentne, zgodne z dyrektywami oceny dowodów określonymi w art. 7 k.p.k., a ponadto zostało w przekonujący sposób uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wnikliwie zweryfikował tezy aktu oskarżenia, ustalając wszelkie okoliczności istotne dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację Sądu Rejonowego tak w zakresie sprawstwa i winy D. K., jak też w zakresie rozstrzygnięcia o rodzaju i wysokości wymierzonej mu kary i innych środków. Argumentacja zaprezentowana w treści wniesionej apelacji, na tle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się natomiast niezasadna.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od opłaty i ponoszenia pozostałych kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k., sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Okoliczności przedmiotowej sprawy, a zwłaszcza sytuacja majątkowa D. K., wysokość nawiązki orzeczonej przez sąd I instancji oraz fakt zasądzenia od oskarżonego przez Sąd Rejonowy częściowych kosztów sądowych za postępowanie przed sądem I instancji prowadzą do wniosku, że uiszczanie przez D. K. kosztów sądowych także za postępowanie odwoławcze byłoby już dla niego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana