Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Mariusz Szwast

Protokolant: Dorota Korzec

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2022 r. w Krośnie

na posiedzeniu niejawnym

przeciwko sprawy z powództwa (...)

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) z siedzibą w (...)

o sprostowanie świadectwa pracy

I nakazuje pozwanemu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) z siedzibą w (...) sprostować powodowi (...) świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 2022r. w ten sposób, że w ust. 4 lit. a po słowie: „rozwiązania” w miejsce dotychczasowych słów, liter, znaków i cyfr wpisze słowa, litery, znaki i cyfry: „art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy – za wypowiedzeniem z przyczyn niedotyczących pracownika w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (T. jedn. Dz.U. z 2018r. poz. 1969)”

II zasądza od pozwanego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) z siedzibą w (...) na rzecz powoda (...) kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) – tytułem zwrotu kosztów procesu

III nakazuje Skarbowi Państwa – Sąd Rejonowy w Krośnie ściągnąć od pozwanego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) z siedzibą w (...) kwotę 600 zł (słownie: sześćset złotych) – tytułem opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić.

sędzia Mariusz Szwast

Sygn. akt IV P 24/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 grudnia 2022r.

Powód (...) w pozwie przeciwko pozwanemu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) wniósł o sprostowanie świadectwa pracy z 30 kwietnia 2022r. wydanego przez pozwanego powodowi 11 maja 2022r. poprzez wpisanie w pkt 4 lit. a słów: wypowiedzenie zmieniające zostało dokonane przez pracodawcę i nastąpiło z przyczyn ekonomicznych i organizacyjnych, tj. z powodu likwidacji stanowiska pracy. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania wg norm taryfowych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że przyczyną wypowiedzenia dotychczasowych warunków umowy o pracę była likwidacja stanowiska pracy powoda.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zarzucił, że bezpośrednią przyczyną rozwiązania umowy o pracę pomiędzy stronami był brak zgody pracownika na zaproponowane nowe warunki pracy i płacy.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód (...) był zatrudniony u pozwanego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) od 1 kwietnia 1994r., z tym, że od 1 sierpnia 1998r. zajmował stanowisko magazyniera i zaopatrzeniowca.

17 stycznia 2022r. pozwany dokonał wypowiedzenia powodowi warunków umowy o pracę w części dotyczącej zajmowanego stanowiska magazyniera – zaopatrzeniowca. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazał zmianę organizacji funkcjonowania Spółki (...) Spółka z o.o. w (...) polegającą na likwidacji stanowiska: magazynier – zaopatrzeniowiec. Po upływie okresu wypowiedzenia, tj. od 1 maja 2022r. pozwany zaproponował powodowi stanowisko: majster budowy.

Pismem z 14 marca 2022r. powód odmówił wyrażenia zgody na zmianę warunków umowy o pracę.

30 kwietnia 2022r. zostało wystawione powodowi świadectwo pracy, które po sprostowaniu powód otrzymał 11 maja 2022r.

W świadectwie tym w ust. 4 lit. a po słowie: „rozwiązania” wpisano: „art. 42 Kodeksu Pracy (wypowiedzenie zmieniające) – odmowa przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy”.

/ dowód: akta osobowe powoda/

Powód jako magazynier zaopatrzeniowiec zajmował się flotą samochodową i narzędziami. Jego stanowisko pracy znajdowało się w biurze w (...). Z wykształcenia powód jest technikiem elektroenergetykiem i formalnie miał kwalifikacje do zajmowania stanowiska majstra budowy, jednak z uwagi na długoletnią przerwę w wykonywaniu pracy elektroenergetyka miałby problemy z kosztorysami i kwestiami prawnymi. Dotychczasowe obowiązki powoda przejęli kierownicy poszczególnych budów.

Od 2017r. mimo wielu prowadzonych przez pozwanego budów nie było żadnej osoby zatrudnionej na stanowisku majstra budowy. Struktura pracownicza na budowie wyglądała w ten sposób, że był: kierownik budowy, inżynier budowy, brygadzista i pracownicy. Pomimo rozwiązania z powodem umowy o pracę, na dzień 17 listopada 2022r. pozwany nie zatrudnił nikogo na stanowisku majstra budowy. W okresie od kwietnia do listopada 2022r. zwolniono dwóch kierowników budowy, a w okresie wypowiedzenia znajduje się jeden elektromonter. Żadna z obecnie prowadzonych przez pozwanego budów nie jest prowadzona w (...). Na bliższe budowy pracownicy dowożeni są z J., np. do R., a w przypadku budów znajdujących się dalej, np. w W., pracownicy przebywają w W..

Na budowach prowadzonych przez pozwanego nie było potrzeby stanowiska pracy – majster budowy.

/ dowód: zeznania stron do protokołu rozprawy z dnia 27.09.2022r., zeznania świadków: B. B. i M. C. do protokołu rozprawy w dniu 17.11.2022r./

Sąd dał wiarę dokumentom prywatnym ponieważ ich wiarygodność nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Tak samo nie została podważona wiarygodność żadnych dowodów osobowych i w istocie rzeczy nie ma sprzeczności pomiędzy zeznaniami stron i świadków. Stąd sąd dał wiarę tym dowodom osobowym.

Stosownie do art.42 § 1 kp. przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy.

Oznacza to, że w przypadku rozwiązania umowy o pracę w wyniku odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych przez pracodawcę warunków pracy i płacy, w tak zwanym wypowiedzeniu zmieniającym, należy stosować przepisy odnoszące się do świadectwa pracy, w takim zakresie, w jakim stosuje się je w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę. W grę w chodzą, zatem, zarówno art. 97 § 2 kp. jak i wydane na podstawie art. 97 § 4 kp. Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie świadectwa pracy z dnia 30 grudnia 2016 r. ( tj. Dz. U. Z 2020 r. poz. 1862, ze zm.).

Zgodnie z powołanym art. 97 § 2 kp. w świadectwie pracy należy podać między innymi informacje odnoszące się do trybu rozwiązania stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych.

Z żadnych przepisów nie wynika, że w świadectwie pracy ma być umieszczona informacja, że stosunek pracy uległ rozwiązaniu w wyniku odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy i płacy, która to propozycja znalazła się w wypowiedzeniu warunków umowy o pracę dokonanym przez pracodawcę.

W § 2 ust. 1 pkt 4 powołanego rozporządzenia z 30 grudnia 2016 r. wskazano, że informacja ma obejmować tryb i podstawę prawną rozwiązania stosunku pracy, a w przypadku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem — strony stosunku pracy, która dokonała wypowiedzenia.

Także art. 30 §1 kp. nie przewiduje tzw. wypowiedzenia zmieniającego jako trybu rozwiązania umowy o pracę. Wskazuje natomiast jako tryb rozwiązania umowy o pracę oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem).

Oznacza to, że w świadectwie pracy wystawionym powodowi należało wskazać, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem, powołując się na art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy.

To wskazanie powinno było być zmodyfikowane przez, ewentualne, inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych.

Jedną z takich informacji jest, bez wątpienia ta, która odnosi się do rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem z przyczyn niedotyczących pracownika. Potwierdza to załącznik do powołanego rozporządzenia z 30 grudnia 2006 r. stanowiący wzór świadectwa pracy oraz omówienie sposobu jego wypełnienia. W pkt 4 tego wyjaśnienia stwierdzono, że w ust. 4 lit. a świadectwa pracy dodatkowo, przypadku rozwiązania stosunku pracy w trybie art 30 §1 Kodeksu pracy - na mocy porozumienia stron albo za wypowiedzeniem z przyczyn niedotyczących pracownika, pracodawca wskazuje art. 1 albo art.10 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2018 r. poz. 1969).

Wynika z tego, że w razie wystąpienia przesłanek określonych w ustawie z 13 marca 2003 r. nie wskazuje się, która ze stron dokonała wypowiedzenia bowiem jest oczywistym że zawsze będzie to pracodawca.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że rozwiązanie stosunku pracy łączącego strony nastąpiło za wypowiedzeniem z przyczyn niedotyczących powoda (pracownika).

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że powołanie się na oświadczenie pracownika o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków pracy i płacy nie jest wystarczające do obalenia twierdzenia, że bezpośrednią przyczyną rozwiązania umowy o pracę była ta, która nie dotyczyła pracownika. Inaczej mówiąc odmowa przyjęcia przez pracownika zaproponowanych mu w tzw. wypowiedzeniu zmieniającym nowych warunków umowy o pracę nie wyklucza uznania, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracownika ( wyr. SA w Białymstoku z 18 września 2012 r. III AUa 494/12, wyr. SA w Łodzi z 16 marca 2018 r. III AUa 821/17).

Jak wynika z materiału dowodowego powód zatrudniony był u pozwanego na stanowisku magazyniera i zaopatrzeniowca od 1 sierpnia 1998 r.

Po ponad 20 latach pozwany zaproponował powodowi stanowisko majstra budowy. W tym czasie powód liczył 62 lata, zaś przyczyną tego ruchu personalnego była likwidacja stanowiska pracy- magazynier zaopatrzeniowiec.

Konsekwencją tej zmiany miało być świadczenie przez powoda pracy poza jego miejscem bliskiego zamieszkania to jest poza J., na budowach w różnych miejscowościach w kraju, a niewykluczone, że za granicą.

Oznacza to znaczne pogorszenie warunków zatrudnienia zarówno z punktu widzenia obiektywnego jak i z punktu widzenia sytuacji powoda. Taka zmiana dla człowieka wieku 62 lat jest o wiele bardziej dotkliwa niż dla człowieka wieku np. 20 ,30 czy nawet 40 lat.

Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że powód na budowie nie pracował przez ponad 20 lat i biorąc pod uwagę jego wiek, proces adaptacji do nowych warunków pracy byłby bardzo trudny z uwagi na stan psychofizyczny człowieka, który ma 62 lata. Zasadniczo wiek 65 lat dla mężczyzny oznacza zakończenie aktywności zawodowej (wiek emerytalny dla mężczyzn).

W takiej sytuacji odmowa przez powoda przyjęcia zaproponowanych warunków umowy o pracę była usprawiedliwiona bowiem znacząco pogarszały one jego dotychczasowe warunki pracy. Oznacza to, że wyrażona przez powoda wola zakończenia stosunku pracy nie osłabia wydźwięku zasadniczej przyczyny ruchu personalnego wobec powoda, tj. likwidacji jego stanowiska pracy. W konsekwencji, to właśnie tę przyczynę należy wskazać jako wyłączną przyczynę rozwiązania z powodem umowy o pracę.

Nie zmienia tego, że powód miał formalne kwalifikacje do pracy na stanowisku majstra budowy, że ponad dwadzieścia lat temu zajmował stanowisko majstra budowy oraz, że w ostatnim czasie doraźnie pomógł w rozwiązaniu problemu technicznego na budowie prowadzonej przez pozwanego w (...). Tak długa przerwa w pracy powoda na budowie niweczy argument odnoszący się do jego kwalifikacji i doświadczenia. Jest oczywistym, że człowiek po ponad dwudziestoletniej przerwie w wykonywaniu określonej pracy nie może być uznany za wykwalifikowanego i doświadczonego pracownika zwłaszcza gdy powrót do tej pracy ma nastąpić w wieku 62 lat. Taki powrót dla powoda jest ewidentnym pogorszeniem jego warunków zatrudnienia w porównaniu do warunków pracy na stanowisku magazyniera zaopatrzeniowca.

Nie bez znaczenia jest wreszcie motyw, dla którego pozwany zaproponował nowe warunki zatrudnienia powodowi. Jest on, patrząc z punktu widzenia materiału dowodowego, niezrozumiały. W tym samym czasie gdy pozwany proponuje powodowi stanowisko majstra budowy, likwiduje on dwa stanowiska kierowników budowy i ogranicza w ten sposób zatrudnienie kadry kierowniczej na budowach. Ponadto, wg stanu na 17 listopada 2022r. pozwany nie zatrudnił nikogo na stanowisku majstra budowy. Oznacza to brak rzeczywistej potrzeby zatrudnienia powoda na stanowisku majstra budowy, a skoro tak należy uznać, że zaproponowanie powodowi takich warunków zatrudnienia zmierzało do wywołania u powoda reakcji w postaci odmowy ich przyjęcia i przez to rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez konieczności wypłaty odprawy.

W takiej sytuacji należało przyjąć, że rozwiązanie z powodem umowę o pracę nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracownika i w konsekwencji należało nakazać sprostowanie, w tym zakresie, wystawionego powodowi świadectwa pracy.

Jest oczywistym, że wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę z powodu likwidacji jego stanowiska pracy jest przyczyną nie dotyczącą pracownika, o której mowa w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników

Ramy procesu, w tym zwłaszcza wnioski dowodowe stron, nie pozwoliły na ocenę czy rozwiązanie z powodem umowę o pracę nastąpiło trybie grupowym, czy indywidualnym, stąd sąd nie odniósł się do tego w wyroku uznając, że jest to obojętne z punktu widzenia interesu prawnego powoda.

Sąd uznał, że roszczenie powoda zawarte w pozwie, pomimo błędnej formuły, zmierzało w istocie do sprostowania świadectwa pracy w ramach obowiązujących norm prawnych dlatego nie oddalił w żadnym zakresie pozwu.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc. oraz na podstawie § 9 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, przyjmując stawkę wynagrodzenia pełnomocnika powoda odpowiadającą dwukrotności stawki minimalnej, biorąc pod uwagę sporządzenie przez tego pełnomocnika pozwu oraz udział w rozprawach, co znalazło odzwierciedlenie w pkt II wyroku.

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt III wyroku znalazło swoje oparcie na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, przy zastosowaniu art. 26 ust. 1 pkt 6 tej ustawy.

sędzia Mariusz Szwast