Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2014r. w Gliwicach

sprawy z powództwa A. P. (Popielec)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (...) Zakładowi (...) w K.

o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 17 września 2013 r. sygn. akt VI P 472/08

1)  oddala apelację,

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.350 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

(-) SSR (del.) Joanna Smycz (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (spr.) (-) SSO Janina Kościelniak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Pa 184/13

UZASADNIENIE

Powód A. Popielec domagał się przywrócenia do pracy u pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz zasądzenia:

⚫

kwoty 104.599,25zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od dnia 15 maja 2008 roku do dnia 31 października 2010 roku (w kwocie 88 979,85zł) i ustawowych odsetek (w kwocie 15 619,40zł), z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty

⚫

ewentualnie kwoty 94.050zł tytułem odszkodowania za utracone wynagrodzenie za pracę w okresie od dnia 15 maja 2008 roku do dnia 30 września 2010 roku, z ustawowymi odsetkami od każdej raty utraconego wynagrodzenia za pracę do dnia zapłaty,

Na uzasadnienie podał, że dnia 15 maja 2008 roku pozwana rozwiązała z nim umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika niezgodnie z prawem. W okresie objętym sporem pełnił funkcje przewodniczącego zarządu (...) i jego stosunek pracy podlegał szczególnej ochronie. Podstawę prawną dochodzonego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy stanowią normy prawne zawarte w art. 57 § 2 k.p. w związku z art. 32 ustawy o związkach zawodowych; zaś powództwo ewentualne jest oparte na przepisach prawnych zawartych w art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p., gdyż zachowanie pracodawcy polegało na zamierzonym naruszeniu przepisów o rozwiązaniu umowy o pracę.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że charakter i stopień naruszenia obowiązków pracowniczych przez powoda uzasadniały rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika, nawet przy założeniu, że stosunek pracy powoda podlegał szczególnej ochronie. Pozwana nie zgodziła się, że stosunek pracy powoda podlega szczególnej ochronie na mocy ustawy o związkach zawodowych oraz porozumienia w sprawie wzajemnych zobowiązań stron Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) spółka z o.o. z dnia 5 kwietnia 2005 roku. Pozwana podniosła zarzut, że zarząd zakładowej organizacji związkowej nie został wybrany zgodnie ze statutem związku. Z ustaleń poczynionych przez pozwaną wynika, że związek nie posiadał ordynacji wyborczej; zaś statut związku nie reguluje w jaki sposób mają być wyłonieni delegaci, którzy dokonują wyboru zarządu. W związku z tym zarząd winien być wybrany przez członków związku w drodze tajnych wyborów na walnym zgromadzeniu. Tymczasem 20 grudnia 2007 roku zarząd związku został wybrany przez delegatów, którzy do tej czynności nie byli uprawnieni. Z ostrożności procesowej pozwana podała, że związek zawodowy, którego członkiem jest powód, nie ma charakteru organizacji reprezentatywnej w rozumieniu art. 241 ^25a k.p. Nadto, w uchwale wskazującej imiennie chronionych pracowników, podano większą liczbę osób, a niżeli wynika to z art. 32 ust. 6 ustawy o związkach zawodowych. Pozwana dodała, że swoich zachowaniem nie wypełniła przesłanek zawartych w art. 415 k.c., co czyni powództwo ewentualne bezzasadnym.

Wyrokiem z dnia 17 września 2013r. Sąd Rejonowy w Gliwicach zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 88.979,85 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od dnia 15 maja 2008 roku do dnia 31 października 2010 roku, z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone.

W pisemnym uzasadnieniu wyroku zostało ustalone, że, powód był zatrudniony w pozwanej spółce na stanowisku mistrza. Dnia 15 maja 2008 roku pozwana złożyła powodowi oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika.

Prawomocnym wyrokiem częściowym z dnia 17 listopada 2010 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach przywrócił powoda do pracy u pozwanej na dotychczasowe stanowisko.

Powód podjął pracę dnia 11 kwietnia 2011 roku, a pracodawca wypłacił mu kwotę 2.762,07zł tytułem odszkodowania w oparciu o § 8 (...), który stanowi, że w razie ustalenia przez sąd prawomocnym wyrokiem, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa, pracownikowi – niezależnie od uprawnień wynikających z kodeksu pracy – przysługuje dodatkowe odszkodowanie w wysokości miesięcznego przeciętnego wynagrodzenia u pracodawcy, obowiązującego w dniu rozwiązania stosunku pracy. Pozwana nie wypłaciła powodowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na mocy art. 57 k.p.

Zgodnie z § 20 Statutu Związku Zawodowego (...) związek jest związkiem demokratycznym; władze wszystkich szczebli pochodzą z wyboru i są wybierane w głosowaniu tajnym; uchwały organów związku zapadają zwykłą większością głosów przy obecności, co najmniej 50% + 1 delegatów.

W dniu 14 sierpnia 1999 roku na zebraniu członków Związku Zawodowego (...) przy (...) Zakładzie (...) w K. przyjęto zaproponowany przez przewodniczącego tekst projektu „Ordynacji Wyborczej na zebrania sprawozdawczo – wyborcze Związku Zawodowego (...)” w głosowaniu jawnym. Zgodnie z § 3 ordynacji wyborczej uchwalonej na zebraniu członków związku w dniu 14 sierpnia 1999 roku, wybór delegatów na dane zebranie sprawozdawczo – wyborcze Związku Zawodowego (...) w G. będzie się odbywało na zasadzie dobrowolnego zgłaszania się członków związku na delegata.

Dnia 12 października 2007 roku odbyło się zebranie sprawozdawczo wyborcze Związku Zawodowego (...) przy (...) Zakładzie (...) w K.. Na zebranie przybyło 18 delegatów, czyli 100% ustalonej liczby delegatów. Powód został wybrany Przewodniczącym Związku Zawodowego (...) przy (...) Zakładzie (...) w K., a wybory przeprowadzone zostały jawnie.

W dniu 14 listopada 2007 roku złożony został wniosek o wpis w KRS zmiany w składzie (...) Komisji Rewizyjnej oraz Zarządzie Związku Zawodowego (...) przy (...) Zakładzie (...) w K.. W dniu 6 grudnia 2007 roku wydane zostało postanowienie wzywające wnioskodawcę do usunięcia przeszkody do dokonania wpisu poprzez dołączenie uchwały o wyborze nowych członków zarządu oraz komisji rewizyjnej podjętych tajnie. W dniu 20 grudnia 2007 roku odbyło się ponowne zebranie sprawozdawczo wyborcze Związku Zawodowego (...) przy (...) Zakładzie (...) w K.. Na przewodniczącego zgłoszono kandydaturę powoda, który wyraził zgodę na kandydowanie. Komisja skrutacyjna przeprowadziła tajne wybory na Przewodniczącego Zarządu (...). W głosowaniu brało udział 18 delegatów. W wyniku głosowania powód uzyskał 18 głosów za. Wybór Zarządu (...) oraz wybór delegatów na Zjazd Krajowy (...) również przeprowadzone zostały tajnie. Wybory odbyły się zgodnie z prawem i są ważne.

W marcu 2008 roku organizacja związkowa Związku Zawodowego (...) przy (...) Zakładzie (...) w K. liczyła 91 członków, a pozwana zatrudniała wówczas 2.398 pracowników. Związek Zawodowy (...) nie był reprezentatywną organizacją związkową w rozumieniu art. 241 ²⁵ k.p.

Uchwałą nr 1/2008 z dnia 19 marca 2008 roku Zarządu (...) określono osoby szczególnie chronione przez okres kadencji, w tym powoda, jako przewodniczącego, którego umiejscowiono na miejscu pierwszym na liście. Pismem z dnia 6 maja 2008 roku, Zarząd (...) przedstawił Dyrektorowi (...) Zakładu (...) w K. wykaz członków Zarządu Zakładowego szczególnie chronionych w związku z porozumieniem w sprawie wzajemnych zobowiązań stron zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) spółka z o.o. zawartego dnia 5 kwietnia 2005 roku. Wykaz zawierał nazwiska siedmiu członków związku, w tym nazwisko powoda na miejscu szóstym.

Zgodnie z § 1 pkt. 5 porozumienia w sprawie wzajemnych zobowiązań stron zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) Spółka z o.o. z dnia 5 kwietnia 2005 roku pracownicy (...) sp. z o.o. pełniący funkcje w strukturach zakładowych organizacji związkowych działających w spółce wskazani imiennie przez właściwe statutowo organy tych organizacji, są objęci ochroną na zasadach określonych w art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 roku o związkach zawodowych w liczbie nie większej niż 8 % członków związku.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd pierwszej instancji stwierdził, że powództwo o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy zasługiwało na częściowe uwzględnienie w oparciu o przepis art. 57 § 1 k.p.

Sąd stwierdził, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż Związek Zawodowy (...) nie był reprezentatywną organizacją związkową w rozumieniu art. 241 ²⁵ k.p.

Sąd ustalił, że stosownie do treści art. 32 ust. 6 ustawy o związkach zawodowych, Związek Zawodowy (...) był uprawniony do wskazania wyłącznie jednego pracownika, który będzie podlegał ochronie określonej w art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych. Nie można jednak przyjąć, że uchwała nr 1/2008 z dnia 19 marca 2008 roku jest uchwałą podjętą zgodnie z dyspozycją art. 32 ust 6 ustawy o związkach zawodowych, albowiem stanowi o objęciu ochroną na podstawie postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) spółka z o.o.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2010 roku, w sprawie II PK 367/09, imienne wskazanie przez zarząd zakładowej organizacji związkowej pracowników, których stosunek pracy podlega wzmożonej ochronie, w liczbie większej niż przewidziana w art. 32 ust. 6 ustawy o związkach zawodowych, oznacza niedokonanie takiego wskazania w rozumieniu art. 32 ust 8 ustawy. W myśl art. 32 ust. 8 w przypadku gdy właściwy organ nie dokona wskazania, o którym mowa w ust. 3, 4, 6 albo 7, ochrona przewidziana w ust. 1 przysługuje - w okresie do dokonania wskazania - odpowiednio przewodniczącemu zakładowej organizacji związkowej bądź przewodniczącemu komitetu założycielskiego.

Sąd stwierdził, ze zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, że ordynacja wyborcza została uchwalona przez uprawniony do tego organ, czyli zebranie członków. Uchwalenie ordynacji wyborczej nie musiało bowiem nastąpić w sposób tajny albowiem § 20 Statutu stanowi, że jedynie władze wybiera się w głosowaniu tajnym. Wybory przewodniczącego Związku Zawodowego (...) przeprowadzone w dniu 20 grudnia 2007 roku odbyły się zgodnie z przyjętą przez związek zawodowy procedurą i są ważne. Wyboru przewodniczącego dokonali delegaci, o których kompetencjach przesądza § 3 Ordynacji wyborczej.

W konsekwencji, należało uznać, że stosunek pracy powoda korzystał ze szczególnej ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy, o której mowa w art. 32 ust. 1 i 8 ustawy o związkach zawodowych. W związku z tym powód posiada prawo do wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy.

Sąd Rejonowy stwierdził, że porozumienia w sprawie wzajemnych zobowiązań stron Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) Spółka z o.o. z dnia 5 kwietnia 2005 roku nie stanowią podstawy prawnej ochrony stosunku pracy powoda. Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2008 roku, w sprawie II PK 93/08 postanowienia zakładowego układu zbiorowego pracy nie są przepisami ustanawiającymi szczególną ochronę stosunku pracy w rozumieniu art. 47 zdanie drugie k.p.. Analogiczne brzmienie zdania drugiego art. 47 k.p. do zdania drugiego art. 57 k.p. powoduje skutek w postaci jednakowego traktowania postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego pracy w obu przypadkach (zarówno przy przywróceniu do pracy z uwagi na wypowiedzenie umowy o pracę, jak i rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia). Podobnie w Wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2008 roku, w sprawie II BP 36/07, stwierdzono, że przepisy porozumienia zbiorowego nie mogą być uznane za statuujące szczególną ochronę stosunku pracy w rozumieniu art. 47 zdanie drugie k.p.” Porozumienia zakładowego układu zbiorowego nie mogą być uznane za przepisy statuujące szczególną ochronę stosunku pracy w rozumieniu zdania drugiego art. 57 k.p. jako że nie są to przepisy powszechnie obowiązujące, a dotyczą jedynie podmiotów, które są objęte ich treścią. Należy odróżnić ochronę trwałości stosunku pracy wynikającą z woli ustawodawcy i przysługującą określonym kategoriom pracowników od gwarancji trwałości zatrudnienia u danego pracodawcy wynikających ze zobowiązania pracodawcy w ramach uzgodnień z reprezentacją pracowników. Mając na względzie, że szczególna ochrona w tej sytuacji nie jest przewidziana przez „przepis szczególny”, a jedynie przez postanowienia porozumienia zbiorowego, pracownik nie nabędzie uprawnienia do otrzymania wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy o jakim stanowi w art. 57 § 2 k.p. zdanie drugie.

Na mocy art. 57 § 2 i art. 32 ust. 1 i 8 ustawy o związkach zawodowych orzeczono o kwocie 88.979,85 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od dnia 15 maja 2008 roku do dnia 31 października 2010 roku.

O odsetkach ustawowych orzeczono na mocy art. 481 k.c. w związku z art. 300 k.p., przyjmując, że ostatnim dniem do spełnienia świadczenia był dzień 11 kwietnia 2011 roku, to jest dzień podjęcia pracy. Ponad orzeczone kwoty powództwo zostało oddalone. Skoro Sąd uwzględnił co do zasady powództwo główne, to powództwo ewentualne pozostało bez rozpoznania.

W zakresie roszczenia o zapłatę ustawowych odsetek Sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, że skoro roszczenie o wypłatę wynagrodzenia staje się wymagalne w momencie podjęcia pracy, to nie ma podstaw wymagać od pracodawcy, aby płacił odsetki od wcześniejszej daty, bowiem nie jest on jeszcze wtedy w zwłoce, a odsetki przysługują za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Sąd Najwyższy uznał, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy dla przywróconego ma charakter odszkodowawczy i przysługuje pod warunkiem podjęcia pracy, stąd jego wymagalność i prawo do odsetek wyznacza data podjęcia pracy – wyrok z dnia 25 października 2007 roku, w sprawie II BP 11/07.

Orzekając o kwocie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy Sąd Rejonowy uznał, że nie ma podstaw, aby od wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy odliczyć kwoty uzyskane przez pracownika z innych źródeł w okresie pozostawania bez pracy. Powołany tutaj został wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2007 roku, w sprawie II PK 211/ 06, w którym Sąd ten stanął on na stanowisku, że wykładnia art. 47 k.p. nie pozwala przyjąć, że okres zatrudnienia u innego pracodawcy podlega odliczeniu od okresu pozostawania bez pracy, za który przysługuje wynagrodzenie; nie ma też podstaw, aby kwotę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zmniejszyć o wynagrodzenie uzyskane poza rozwiązanym stosunkiem pracy. Oznacza to, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie można pomniejszyć o wynagrodzenie uzyskane przez powoda w okresie od dnia 15 maja 2008 roku do dnia 31 października 2010 roku. Orzeczonej kwoty nie można też pomniejszyć o wypłacone powodowi odszkodowanie na mocy § 8 (...), bowiem świadczenie oparte na regulacji wewnątrzzakładowej jest świadczeniem niezależnym od tego unormowanego w art. 57 § 2 k.p.

Apelacje od powyższego wyroku, w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punktach 1 i 4 złożyła strona pozwana zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 32 ust. 1 i 8 ustawy o związkach zawodowych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, ze powód korzystał ze szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy,

- art. 57 § 2 k.p. poprzez jego błędne zastosowanie i bezpodstawne przyjęcie, że powodowi przysługuje wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy;

2.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na bezpodstawnym przyjęciu, że pomimo wadliwości wskazania liczby pracowników, których stosunek pracy podlega wzmożonej ochronie to ochronie tej podlega przewodniczący organizacji związkowej

3.  błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że:

- powód podlega szczególnej ochronie wynikającej z art. 32 ustawy o związkach zawodowych,

- ordynacja wyborcza została uchwalona przez uprawniony do tego organ.

Stawiając powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia odnośnie stanu faktycznego, przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a następnie w prawidłowy sposób, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego dokonał trafnej oceny zebranych dowodów i wyciągnął właściwe wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku. Z tego względu Sąd Okręgowy przyjął ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy za własne.

Zarzuty podniesione przez stronę pozwaną w apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo, w oparciu o przepis art. 57 § 2 k.p., uznał, że powodowi przysługuje wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy ponieważ rozwiązanie z tym pracownikiem umowy o pracę podlegało ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego – art. 32 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 8 ustawy z dnia 23 maja 1991r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2001r., Nr 79, poz. 854 z późn. zm.).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że „Ordynacja Wyborcza na zebrania sprawozdawczo – wyborcze Związku Zawodowego (...)” została uchwalona w dniu 14 sierpnia 1999r. przez uprawniony do tego organ, czyli zebranie członków. Uchwalenie Ordynacji Wyborczej nie musiało nastąpić w sposób tajny, gdyż Statut stanowi w § 20, że jedynie władze wybiera się w głosowaniu tajnym. Uchwalenie ordynacji wyborczej nastąpiło na zebraniu członków związku, które odbyło się w dniu 14 sierpnia 1999r. Z zebrania sporządzony został protokół nr (...) i z treści tego protokołu wynika, że członkowie związku przyjęli zaproponowany przez Przewodniczącego tekst projektu „Ordynacji Wyborczej na zebrania sprawozdawczo – wyborcze Związku Zawodowego (...)” w głosowaniu jawnym. Sporządzona została też lista obecności członków na zebraniu.

Stwierdzić tutaj należy, że stosownie do zapisu § 22 Statutu Związku Zawodowego (...) władze związkowe (czyli Zarząd Krajowy, (...), Zakładowy i Oddziałowy) wybiera się na podstawie Ordynacji Wyborczej uchwalonej przez Krajowy Zjazd Delegatów lub walne zgromadzenie organizacji niższych szczebli, a zgodnie z § 20 ust. 4 uchwały organów Związku zapadają zwykłą większością głosów przy obecności, co najmniej 50% + 1 delegatów. Nadto z § 16 ust. 1 Statutu wynika, że członek związku ma prawo (nie obowiązek) uczestniczyć w zebraniach Związku. Tryb i sposób uchwalenia ordynacji wyborczej obowiązującej w Związku Zawodowym (...) przy (...) Zakładzie (...) nie narusza zatem postanowień Statutu.

Zgodnie z zapisem „Ordynacji Wyborczej na zebrania sprawozdawczo – wyborcze Związku Zawodowego (...) w G.” wybór delegatów na dane zebranie sprawozdawczo wyborcze będzie się odbywał na zasadzie dobrowolnego zgłaszania się członków związku na delegata, a członek związku jest zobowiązany do zgłoszenia swojej kandydatury na co najmniej 7 dni przed zebraniem, każdemu delegatowi na zebraniu sprawozdawczo wyborczym przysługuje bierne prawo wyborcze. P. należy, że Statut przewiduje zwoływanie zebrań delegatów, gdyż w § 23 wymienia nie tylko Walne Zebranie, ale również Zebranie Delegatów, co oznacza przecież zebranie osób w określony sposób delegowanych, czy wyznaczonych.

W dniu 20 grudnia 2007r. odbyło się zebranie sprawozdawczo wyborcze Związku Zawodowego (...) przy (...) Zakładzie (...) w K.. Na zebranie przybyło 18 delegatów, czyli 100% ustalonej liczby delegatów. Każdy z delegatów podpisał się na liście obecności. Wybór Zarządu (...) oraz wybór Przewodniczącego Zarządu (...) przy (...) Zakładzie (...) w K. (czyli A. P.) przeprowadzone zostały tajnie. Tak więc wybory, jak prawidłowo ustalił Sąd pierwszej instancji, odbyły się zgodnie z prawem i są ważne.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że Związek Zawodowy (...) przy (...) Zakładzie (...) w K. nie był reprezentatywną organizacją związkową w rozumieniu art. 241 ^25a § 1 k.p.

Prawidłowe jest też poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenie, że stosownie do treści art. 32 ust. 6 ustawy z dnia 23 maja 1991r. o związkach zawodowych (Dz.U.t.j. z 2001r., Nr 79, poz. 854 z późn. zm.) Związek Zawodowy (...) był uprawniony do wskazania wyłącznie jednego pracownika, który będzie podlegał ochronie określonej w art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych. Nie można jednak przyjąć, że uchwała nr 1/2008 z dnia 19 marca 2008 roku jest uchwałą podjętą zgodnie z dyspozycją art. 32 ust 6 ustawy o związkach zawodowych, albowiem stanowi o objęciu ochroną na podstawie postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) spółka z o.o. oraz zawiera wskazanie większej liczby osób, niż przewidziana w powołanym przepisie.

Prowadzi to do wniosku, przyjętego słusznie przez Sąd pierwszej instancji, że powód, jako Przewodniczący Związku Zawodowego (...) korzystał z ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy w oparciu o przepis art. 32 ust. 8 ustawy z dnia 23 maja 1991r. o związkach zawodowych (Dz.U.t.j. z 2001r., Nr 79, poz. 854 z późn. zm.). Trafnie tutaj Sąd Rejonowy powołał wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2010r., II PK 367/09, teza 2, w którym zostało jednoznacznie stwierdzone, że imienne wskazanie przez zarząd zakładowej organizacji związkowej pracowników, których stosunek pracy podlega wzmożonej ochronie, w liczbie większej niż przewidziana w art. 32 ust. 6 ustawy z dnia 23 maja 1991r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2001r., Nr 79, poz. 854 z późn. zm.), oznacza niedokonanie takiego wskazania w rozumieniu art. 32 ust. 8 ustawy. Zgodnie z art. 32 ust. 8 ustawy przypadku gdy właściwy organ nie dokona wskazania, o którym mowa w ust. 3, 4, 6 albo 7, ochrona przewidziana w ust. 1 przysługuje - w okresie do dokonania wskazania - odpowiednio przewodniczącemu zakładowej organizacji związkowej bądź przewodniczącemu komitetu założycielskiego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na mocy art. 385 k.p.c., oddalił apelację wniesioną przez stronę pozwaną jako nieuzasadnioną

O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. oraz § 6 pkt. 6, § 11 ust. 1 pkt. 2 i § 12 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. t.j. z 2013r., poz. 490).

SSO Janina Kościelniak SSO Małgorzata Andrzejewska(ref.) SSR(del.) Joanna Smycz