Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

Sędziowie: SO Piotr Sałamaj

SR del. Rafał Lila (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Stachowiak

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w R.

przeciwko A. B. i A. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 4 grudnia 2013 roku, sygnatura akt V GC 735/13

I.  zmienia rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie IV. zaskarżonego wyroku w ten sposób, że zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 803 zł (osiemset trzy złote);

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak del. SSR Rafał Lila

Sygn. akt VIII Ga 79/14

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. złożył w dniu 30 marca 2013 r. do Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim pozew przeciwko A. B. i A. B. domagając się zapłaty kwoty 3.711,24 zł z odsetkami ustawowymi oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniósł, że w dniu 6 kwietnia 2012 r. w sprawie VII GC 15/12 Sąd Rejonowy w Gliwicach orzekł wyrokiem, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 3.711,24 zł z odsetkami oraz kwotę 717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na podstawie tytułu wykonawczego wszczęto postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. W jego wyniku wyegzekwowano kwotę 1.154,50 zł, która została zaliczona na koszty. W pozostałym zakresie egzekucja okazała się bezskuteczna. W związku z powyższym powód na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. wniósł pozew przeciwko pozwanym, którzy pełnią funkcję członków zarządu dłużnika.

W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu. Na poparcie swojego stanowiska wskazywali, że egzekucja nie była bezskuteczna, albowiem egzekwowana spółka posiadała i posiada wierzytelności względem Urzędu Skarbowego tytułem zwrotu podatków od towaru i usług oraz akcyzowego. W 2011 r. spółka osiągnęła zysk w kwocie 128.066,77 zł. Sytuacja majątkowa spółki nie uzasadniała złożenia wniosku o ogłoszenie jej upadłości. Ponadto pozwani zakwestionowali zasadność naliczania odsetek od dnia wymagalności wierzytelności (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. zamiast od dnia wezwania pozwanych do zapłaty.

W dniu 19 września 2013 r. pozwany A. B. wpłacił powodowej spółce kwotę 3.711,24 zł.

Pismem z dnia 26 września 2013 r. powód cofnął pozew co do kwoty głównej oraz odsetek w wysokości 75 zł, a podtrzymał pozew co do reszty żądanych odsetek, które wyraził kwotą 2.513,80 zł. Nadto żądał zwrotu kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 04 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim (sygn. akt V GC 735/13) zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 2,99 zł tytułem odsetek ustawowych od kwoty głównej 3.711,24 zł, oddalił powództwo w części dotyczącej odsetek od kwoty 3.711,24 zł od dnia 11 kwietnia 2008 r. do dnia 22 lipca 2013 r. i umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. Nadto zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 235 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd ustalił, że w dniu 6 kwietnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt VII GC 15/12 Sąd Rejonowy w Gliwicach orzekł, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. ma zapłacić na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwotę 3.711,24 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 11 kwietnia 2008 r. oraz kwotę 717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie tego tytułu wykonawczego powód wszczął postępowanie egzekucyjne. W jego wyniku wyegzekwowano 1.154,50 zł, która została zaliczona na koszty. W pozostałym zakresie postępowanie okazało się bezskuteczne.

Pismami z dnia 10 czerwca 2013 r. i 03 lipca 2013 r. prowadzący egzekucję Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego poinformował, że na zajęty rachunek bankowy sporadycznie spływają środki pieniężne, a od lutego 2013 r. nie występują na mim żadne obroty. W dniu 2 maja 2013 r. dłużnik zajętej wierzytelności dokonał wpłaty w kwocie 24.043,65 zł, a w dniu 21 marca 2013 r., 05 czerwca 2013 r. i 10 czerwca 2013 r. dokonano kolejnych zajęć wierzytelności. Egzekucja jest prowadzona na rzecz czterech wierzycieli publicznoprawnych oraz na rzecz wierzycieli cywilnoprawnych, a kwota dochodzonych zaległości przekracza 200.000 zł. Spółka do której została skierowana egzekucja nie posiada żadnych ruchomości i nieruchomości.

W dniu 12 lipca 2013 r. powód wezwał pozwanych, jako członków zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. do zapłaty kwoty 3.711,24 zł z odsetkami w ciągu 7 dni od otrzymania wezwania. Pozwani odebrali wezwanie w dniu 15 lipca 2013 r.

Uznając powództwo za zasadne w znacznej części Sąd zaprezentował tok rozważań merytorycznych, w ramach których wyjaśnił, że roszczenie oparte zostało na treści przepisu art. 299 § 1 k.s.h.

Wywodził, że powód na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przeprowadził bezskuteczną egzekucję z majątku (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R.. Okoliczność ta uprawniała go do skierowania roszczenia przeciwko pozwanym, którzy w czasie istnienia egzekwowanego zobowiązania pełnili funkcje członków zarządu tej spółki.

Sąd zwrócił uwagę, że zgodnie z treścią art. 299 § 2 k.s.h. członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.

Sąd wskazał, że stanowisko pozwanych opierało się na eksponowaniu okoliczności, że egzekucja nie była bezskuteczna. Naprowadzona w tym zakresie argumentacja nie przekonała jednak Sądu, który zwrócił uwagę, że pomimo braku formalnego postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, jego bezskuteczność została wykazana przez powoda pismami organu egzekucyjnego z czerwca i lipca 2013 r. Jak ustalił Sąd powód wszczął egzekucję najpóźniej w połowie października 2012 r. i do dnia zamknięcia rozprawy nie uzyskał z niej środków pozwalających na zaspokojenie choćby części kwoty głównej i odsetek. Egzekwowana spółka nie posiada przy tym żadnego majątku trwałego, a na rachunkach bankowych nie zaewidencjonowano wpłat od lutego 2013 r. Jedyne wpływy na zaspokojenie egzekwowanych wierzytelności obejmowały wpłaty z zajętych wierzytelności dłużnika, przy czym ostatnia wpłata miała miejsce 2 maja 2013 r. W toczącej się egzekucji, wierzycieli cywilnoprawnych poprzedza czterech wierzycieli publicznoprawnych. Pozwani zaś nie wskazali żadnych konkretnych składników majątku dłużnika, które dawałyby perspektywę zaspokojenia wierzycieli. W tych okolicznościach Sąd przyjął, że prowadzona egzekucja jest bezskuteczna w stosunku do powoda. Początkową datę stwierdzenia bezskuteczności egzekucji Sąd przyjął na dzień 10 czerwca 2013 r., w którym organ egzekucyjny określił prowadzoną egzekucję jako bezskuteczną.

Pozwani nie wykazali żadnych okoliczności zwalniających ich z odpowiedzialności za zobowiązania spółki, a wnioski dowodowe naprowadzone w odpowiedzi na pozew zostały cofnięte.

Sąd zwrócił uwagę, że w toku procesu dochodzona należność została zaspokojona. W dniu 19 września 2013 r. pozwany A. B. wpłacił na rzecz powoda pełną kwotę należności głównej oraz kwotę 75 zł tytułem zaległych odsetek. Dostrzegł przy tym, że z pisma powoda z 21 listopada 2013 r. wynikało, że pozwani stali na stanowisku, iż zapłata została dokonana przez dłużnika, tj. (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w R.. Twierdzenie to jednak Sąd uznał za nieuprawnione. Wpłata bowiem nastąpiła z rachunku bankowego pozwanego, a nie z rachunku bankowego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R.. Brak przy tym było dowodów na istnienie szczególnego stosunku zlecenia w zakresie dokonania przez pozwanego zapłaty w imieniu osoby trzeciej. Wpisany w poleceniu przelewu tytuł nie mógł mieć rozstrzygającego znaczenia, skoro pozwany był jednocześnie samodzielnie zobowiązany do zapłaty względem powoda. W tych okolicznościach Sąd przyjął, że to pozwany uregulował roszczenie w toku procesu.

W konsekwencji cofnięcie powództwa przez powoda należało, zdaniem Sądu Rejonowego, wiązać z zapłatą dokonaną przez jednego z pozwanych a nie spółkę, której jest on członkiem zarządu.

Sąd wyjaśnił, że niezasadne było żądanie powoda w części, w której domagał się zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty głównej za okres od 11 kwietnia 2008 r. do dnia 22 lipca 2013 r. Podstawę powództwa w tym zakresie stanowił przepis art. 481 § 1 i 2 k.c. Za początkowy termin naliczania odsetek Sąd uznał 23 lipca 2013 r., z uwagi na fakt iż roszczenie względem pozwanych stało się wymagalne dopiero z upływem siódmego dnia od doręczenia im wezwania do zapłaty. Wyliczone przez Sąd odsetki za okres do dnia zapłaty, tj. 19 września 2013 r. wyniosły łącznie 77,99 zł. Sąd oddalił dalej idące żądanie powoda w tym zakresie. Powód domagał się odsetek od należności głównej stosownie do terminu zapłaty właściwego dla podstawowego zobowiązania Spółki (...). Tymczasem pozwani odpowiadają, jak zauważył Sąd, z odrębnej podstawy faktycznej i prawnej, a roszczenie powoda względem nich ma charakter odszkodowawczy. W opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego pozwani popadli dopiero po wezwaniu ich do zapłaty przez powoda. W tym zakresie Sąd powołał przepis art. 455 k.c. Wywodził przy ty, że ewentualnych odsetek i kosztów od podstawowego zobowiązania dłużnika, powód mógł dochodzić jako należności głównej.

Powyższe doprowadziło do zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz powoda odsetek za opóźnienie w kwocie 2,99 zł i oddalenia żądania zapłaty odsetek za okres od dnia 11 sierpnia 2008 r. do dnia 22 lipca 2013 r.

W zakresie dotyczącym kwoty należności głównej i części odsetek w kwocie 75 zł postępowanie zostało umorzone, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. z uwagi na cofnięcie pozwu przez powoda. W tej części Sąd uznał powództwo za uzasadnione w dacie jego wniesienia.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i 100 k.p.c. Przyjął, że zasadą jest, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wskazał, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty podlegają wzajemnemu zniesieniu lub stosunkowemu rozdzieleniu.

Sąd wywodził, że w wypadku umorzenia postępowania, ustalenie strony wygrywającej i przegrywającej, uzależnione jest od przyczyny jaka spowodowała potrzebę wydania tego rodzaju postanowienia. Umorzenie postępowania stawia stronę powodową w roli strony przegrywającej spór, jeśli cofnęła pozew zrzekając się niezaspokojonego roszczenia albo jeśli cofnięcie pozwu nastąpiło wskutek pierwotnej bezprzedmiotowości roszczenia. Powód cofnął pozew w związku z zapłatą przez pozwanego kwoty głównej i części odsetek. Uregulowanie należności na rzecz powoda nastąpiło po wytoczeniu powództwa. Oznaczało to, zdaniem Sądu, że wystąpienie na drogę postępowania sądowego w tej części było zasadne.

Dalej jednak Sąd wskazał, że powód przegrał proces w zakresie podtrzymanego żądania zapłaty odsetek od kwoty głównej od dnia 11 kwietnia 2008 r. do dnia 22 lipca 2013 r. Odsetki te wyniosły kwotę 2.514,94 zł. W związku z tym, że całe żądanie odsetkowe powoda miało zbliżoną wielkość do kwoty głównej Sąd zdecydował się ustalić wynik procesu w odniesieniu do wartości przedmiotu sporu powiększonej o wartość odsetek. Powód podtrzymywał bowiem żądanie zapłaty odsetek od dnia 11 kwietnia 2008 r. a pozwani konsekwentnie je kwestionowali, co stanowiło główną oś sporu w niniejszej sprawie. Wobec powyższego Sąd przyjął, że powód wygrał sprawę w 60 %, a uległ w 40 % i w takim stosunku rozliczył koszty procesu poniesione przez strony postępowania.

Apelację od wyroku wywiódł powód, który zaskarżył go w części w jakiej powództwo zostało oddalone (pkt II wyroku) oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu (pkt IV wyroku). Domagał się zmiany wyroku przez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 2.511,00 zł tytułem odsetek od należności głównej, tj. od kwoty 3.711,24 zł liczonych od dnia 11 kwietnia 2008 r. do dnia 22 lipca 2013 r. oraz w zakresie kosztów procesu przez zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę prawa materialnego, a to przepisu art. 299 § 1 k.s..h. przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że powód mógł dochodzić od pozwanych zapłaty odsetek i kosztów od podstawowego zobowiązania dłużnika jako należności głównej składającej się na sumę wyrządzonej mu szkody;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że powód w pozwie nie wskazał, że na jego roszczenie składają się także odsetki od zobowiązań głównych, których pierwotnym wierzycielem był (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R..

W uzasadnieniu skarżący rozwinął zarzuty środka zaskarżenia przede wszystkim eksponując, że orzeczenie jest niezgodne z przepisami art. 299 § 1 k.s.h. Przepis ten bowiem nie różnicuje roszczeń wierzyciela wobec członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Nie określa szczególnego, a przy tym odmiennego trybu dochodzenia należności głównych, odsetkowych oraz kosztów procesu. Przepis ten nie nakłada na wierzyciela spółki, który chce na jego podstawie dochodzić roszczeń od członków jej zarządu, obowiązku kapitalizowania zobowiązań spółki w zakresie odsetek i dochodzenia ich dopiero po takiej kapitalizacji. Działanie takie jest możliwe, ale nie jest wymagane. W konsekwencji należało uznać, że powód wygrał sprawę w całości, co uzasadnia żądanie zmodyfikowania orzeczenia o kosztach postępowania.

W odpowiedzi na apelację pozwani wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów postępowania odwoławczego wg norm przepisanych. Ich zdaniem dochodzenie przez powoda od pozwanych odsetek od dnia 11 kwietnia 2008 r. było nieuzasadnione, gdyż wymagalność odsetek należało ustalić na dzień wezwania pozwanych do wykonania zobowiązania. Roszczenie określone w art. 299 k.s.h., powstaje w zasadzie w chwili bezskuteczności egzekucji wierzytelności objętej prawomocnym tytułem egzekucyjnym wystawionym przeciwko spółce, jednakże termin spełnienia takiego świadczenia odszkodowawczego nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania. Wymagalność roszczenia należało więc określić zgodnie z art. 455 k.c., a zatem niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania. Dopiero od dnia wymagalności świadczenia wierzyciel mógł, zgodnie z art. 481 k.c., żądać odsetek za opóźnienie w jego spełnieniu. Wezwanie do zapłaty zostało przesłane pozwanym w dniu 12 lipca 2013 r. z żądaniem zapłaty w terminie 7 dni od daty jego otrzymania. Powód był zatem uprawniony do żądania odsetek od należności głównej od dnia 22 lipca 2013 r. Dokonana w dniu 12 września 2013 r. zapłata tytułem odsetek 75 zł wyczerpała żądanie powoda w zakresie odsetek od należności głównej. Pozwany podniósł, że powód nie skapitalizował odsetek od dnia wymagalności należności głównej i nie domagał się ich zapłaty jak należności głównej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Wywiedziony środek zaskarżenia okazał się uzasadniony jedynie w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem Rejonowym. Natomiast był bezzasadny w odniesieniu do rozstrzygnięcia oddalającego żądanie zapłaty odsetek ustawowych od należności głównej za okres od 11 kwietnia 2008 r. do dnia 22 lipca 2013 r.

Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i na jego podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne. Wobec powyższego Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne i czyni częścią niniejszego uzasadnienia, bez ponownego ich przytaczania.

Na aprobatę zasługuje również dokonana ocena prawna żądania. Wskazana podstawa prawna jest prawidłowa, a jej zastosowanie zostało wyczerpująco omówione w uzasadnieniu orzeczenia. Kwestia ta nie wymaga uzupełnienia, czy modyfikacji.

Odnosząc się do zarzutów apelacji należy wskazać, że okazały się one chybione, a naprowadzona w ich uzasadnieniu argumentacja nie mogła doprowadzić do postulowanego przez skarżącego rozstrzygnięcia, tj. zasądzenia odsetek ustawowych za pełny okres oznaczony w pozwie.

Trafnie skarżący podnosił, że roszczenie oparte na przepisie art. 299 k.s.h. ma charakter swoistej odpowiedzialności odszkodowawczej. Powyższe ma istotne znaczenie dla formułowania żądania zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Z uwagi właśnie na ten charakter żądanie zapłaty odsetek skonstruowane w pozwie nie mogło być uwzględnione w całości. O charakterze żądania decydują przytoczenia pozwu. Jeśli zatem żądanie zapłaty odsetek ustawowych zasądzonych w wyroku wydanym przeciwko Spółce (...) miało stanowić realizację roszczenia o charakterze odszkodowawczym, to należało tą okoliczność wprost w pozwie wskazać. Wobec braku takich przytoczeń trafnie Sąd Rejonowy roszczeniu o odsetki przypisał znaczenie wynikające z przepisów ogólnych dotyczących tej kwestii. Nie występuje bowiem tożsamość pomiędzy stanem opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego przez członków zarządu odpowiadających za zobowiązania spółki na podstawie art. 299 k.s.h. i stanem opóźnienia w zapłacie przez spółkę.

W powyższym zakresie Sąd Rejonowy przeprowadził trafny wywód prawny. Zgodnie z treścią art. 359 § 2 i § 3 oraz art. 481 § 2 k.c., w stosunkach cywilnoprawnych należą się odsetki ustawowe w rozumieniu tych przepisów. Niewyegzekwowane odsetki za opóźnienie objęte załączonym do pozwu tytułem egzekucyjnym mogłyby być objęte odszkodowaniem dochodzonym na podstawie art. 299 k.s.h., lecz wówczas tak jak wywodził Sąd Rejonowy powinno się je zsumować i wyrazić kwotowo. Takie stanowisko zaprezentował i szerzej omówił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 lutego 2002 r. ( IV CKN 793/00, OSNC 2003/2/22). Wobec tego, że wymaganie powyższe nie zostało spełnione wniosek powoda o zasądzenie odsetek mógł być rozumiany wyłącznie jako żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie kwoty objętej powództwem (art. 481 § 1 k.c.).

Nie zmieniło przy tym pierwotnego charakteru żądania skapitalizowanie odsetek dokonane w piśmie powoda z dnia 26 września 2013 r. Dokonano w nim bowiem wyłącznie zabiegu rachunkowego, prowadzącego jedynie do wyrażenia określonej wartości żądanych odsetek.

Słusznie zatem przyjął Sąd Rejonowy, że odsetki za opóźnienie należały się zgodnie z regułą wyrażoną w przepisie art. 455 k.c., czyli od chwili wymagalności dochodzonego na podstawie art. 299 k.s.h. roszczenia. Przepis art. 455 k.c. stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Kwestie dotyczące skierowania do pozwanych wezwania do zapłaty, zakreślonego w nim terminu świadczenia oraz daty jego doręczenia zostały prawidłowo ustalone i omówione przez Sąd I instancji.

Dla dopełnienia jedynie omawianej kwestii Sąd Okręgowy wyraża stanowisko, że charakter żądania zapłaty odsetek, w przypadku roszczeń opartych na treści art. 299 k.s.h., powinien jednoznacznie wynikać z uzasadnienia pozwu, tak aby nie było wątpliwości czy składają się one na odszkodowanie (odsetki za zwłokę w spełnieniu świadczenia co do którego egzekucja okazała się bezskuteczna), czy też opierają się na treści art. 481 § 1 k.c., a zatem stanowią odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia przez pozwanych członków zarządu. Argumentacji w powyższym zakresie w uzasadnieniu pozwu nie naprowadzono.

W związku z wyprowadzonym środkiem zaskarżenia i objęciem jego wnioskami rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w przedmiocie kosztów postępowania poddano je ocenie w świetle zgodności z obowiązującymi przepisami. Orzeczenie w tym zakresie okazało się wadliwe. Z przywołanych przez Sąd Rejonowy przepisów wynika, że koszty te stosunkowo rozdzielił. Tymczasem w odniesieniu do żądania pozwu podstaw dla takiego rozstrzygnięcia nie było, albowiem powód utrzymał się w całości ze swoim żądaniem. Ustalenie wyniku sprawy powinno być dokonane w odniesieniu do zasadniczego przedmiotu postępowania, co w odniesieniu do świadczeń pieniężnych sprowadza się do żądania zapłaty należności głównej i nie obejmuje roszczeń ubocznych (m.in. o odsetki). Jeśli zatem Sąd Rejonowy ustalił, że powód zasadnie domagał się ochrony na drodze postępowania sądowego i w jego toku doszło do zaspokojenia głównego żądania pozwu, to konsekwentnie powinien zastosować przepis art. 98 § 1 k.p.c., statuujący w odniesieniu do kosztów procesu, zasadę odpowiedzialności za jego wynik. Cofnięcie pozwu co do należności głównej i podtrzymanie żądania zapłaty odsetek ustawowych nie zmieniło pierwotnego charakteru żądania. Sąd I instancji przyjmując dla rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odmienny od pierwotnego przedmiot sporu, dokonał w sposób nieuprawniony jego przekształcenia. Doprowadziło to bowiem do faktycznego włączenia do niego żądania pierwotnie mającego charakter uboczny. Taki zabieg jest pozbawiony podstaw prawnych i jako taki musiał zostać uznany za wadliwy.

Reasumując należało zmienić rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w przedmiocie kosztów postępowania i zasądzić solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 803 zł, na którą składała się opłata od pozwu 186 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, ustalone zgodnie z § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (T.j. z 2013 r. Dz. U. poz. 490).

Apelacja dotycząca rozstrzygnięcia zawartego w pkt II wyroku Sądu Rejonowego podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Mając na uwadze, że powód uległ co do zasadniczego przedmiotu żądania objętego wywiedzionym środkiem zaskarżenia, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz art. 108 § 1 k.p.c. należało w całości obciążyć go kosztami postępowania apelacyjnego poniesionymi przez pozwanych. Na koszty te składa się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, wynikające z przepisu § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 przywołanego powyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.