Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 102/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 22 listopada 2022r., sygn. akt II K 543/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Apelacja obrońcy:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na nieprawidłowym przyjęciu, iż całość materiału dowodowego, poddanego kompleksowej ocenie z uwzględnieniem gwarancji procesowych zawartych w art. 2,5 i 7 kpk, pozwalała na przyjęcie za udowodnioną w sposób niebudzący wątpliwości tezę, że oskarżony W. T. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia występku z art. 207 § 1 kk, podczas gdy pełna analiza materiału dowodowego nie dawała podstaw do tak jednoznacznych ustaleń w zakresie przypisanej mu winy, w szczególności poprzez brak dowodów bezpośrednich potwierdzających winę oskarżonego, jego konsekwentnego nieprzyznawania się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazywania na postawę pokrzywdzonej, która prowokowała wzajemne awantury domowe oraz niejednoznacznych i niekonsekwentnych dowodów z zeznań części przesłuchanych w sprawie świadków, których to zeznania w całości zostały przyjęte za podstawę ustaleń faktycznych, w tym zwłaszcza samej pokrzywdzonej,

2.  Naruszenie przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest art. 7 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk poprzez nieprawidłową ocenę dowodu z opinii sądowo – psychologicznej biegłego M. W., która ocena powinna prowadzić do wniosku, iż pokrzywdzony T. T. nie mógł złożyć rzetelnych zeznań w sprawie,

3.  Obrazę art. 4 kpk oraz art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zebranych w sprawie dowodów w szczególności polegającą na bezwarunkowym przyznaniu wiarygodności zeznaniom świadków M. K., K. K., J. K., S. K., U. S., przy jednoczesnym pomijaniu względnie dezawuowaniu istotnych rozbieżności pomiędzy treścią złożonych przez nich zeznań z zeznaniami pozostałych świadków , jak też wynikających ze skonfrontowania ich z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, których skutkiem było błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy skutkujące skazaniem W. T. pomimo, że nie pozwala na to ujawniony w sprawie materiał dowodowy,

4.  Obrazę art. 192 § 2 kpk polegając na nieuwzględnieniu wniosku o przesłuchanie pokrzywdzonej w obecności biegłego psychologa, w sytuacji gdy przedłożona na rozprawie w dniu 8 stycznia 2020r. dokumentacja medyczna świadczy o korzystaniu przez pokrzywdzoną z pomocy psychiatry i psychologa, natomiast powoływana przez Sąd meriti opinia biegłego psychologa do sprawy 2 Ds. 385.2018 została sporządzona bez dostępu do w/w dokumentacji.

Apelacja prokuratora:

1.  Obrazę prawa materialnego w innym przypadku niż wskazany w art. 438 pkt. 1 kpk a to art. 73 § 2 kk polegającą na jego niezastosowaniu i nie oddaniu w okresie próby pod dozór kuratora oskarżonego, będącego sprawcą przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, zawieszając wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności,

2.  Obrazę prawa materialnego w innym przypadku niż wskazany w art. 438 pkt. 1 kpk a to art. 70 § 2 kk polegającą na jego niezastosowaniu i zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego będącego sprawcą przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej na podstawie art. 70 § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznań tak samej pokrzywdzonej A. T. jak i syna stron T. T. pozwalają bez żadnej wątpliwości na przypisanie oskarżonemu W. T. sprawstwa w zakresie czynu z art. 207 § 1 kk. Zeznania ich, bowiem potwierdzone zostały tak pozostałym materiałem dowodowym w postaci choćby świadków M. K., K. K., J. K., S. K., którzy co prawda nie byli naocznymi świadkami zdarzeń a ich przebieg znali jedynie z relacji pokrzywdzonej, co jednak nie dziwi biorąc pod uwagę specyfikę zarzucanego oskarżonemu przestępstwa. Niemniej jednak – jak to ocenił sąd I instancji i sąd odwoławczy to stanowisko podziela - zeznawali oni spójnie, szczerze i rzeczowo, w analogiczny sposób na każdym etapie postępowania.

Zatem wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy – sąd I instancji dokonał prawidłowej analizy zeznań pokrzywdzonej A. T. i jej syna T. T., co do którego biegły wyraził opinię, iż nie ma on tendencji do konfabulacji.

Nie można zgodzić się ze skarżącym obrońcom, iż zeznania części świadków, szczególności rodziny oskarżonego nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu. Stara się bowiem nie zauważać skarżący, iż świadkowie ci przyznawali, że na początku trwania związku małżeńskiego stron stawali oni w obronie pokrzywdzonej , co świadczy nieprawidłowych zrachowaniach oskarżonego, jednak w toku postępowania sądowego zmienili postawę starając się wesprzeć linię obrony oskarżonego.

Z kolei w odniesieniu do twierdzeń obrońcy o pojawiających się w sprawie wątpliwościach dotyczących sprawstwa oskarżonego, które winny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał, iż nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie tego, że oskarżony W. T. swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona zarzucanego mu przestępstwa.

Celowa natomiast okazała się apelacja Prokuratora a zarzuty w niej zawarte w pełni zasadne, bowiem doprowadziły do zmiany w zakresie orzeczonej kary.

Zasadnie, bowiem skarżąc Prokurator wskazał, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia art. 70 § 2 kk , bowiem zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego będącego sprawcą przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej na podstawi art. 70 § 1 kk a nie jak to powinno mieć miejsce w omawianej sprawie – na podstawie art. 70 § 2 kk.

Ponadto słusznie wskazał ten skarżący , iż Sąd I instancji winien oskarżonego na podstawie art. 73 § 2 kk oddać oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, jako sprawcę przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, zawieszając wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Powyższe doprowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku w ten sposób, że jako podstawę określenia próby w pkt. II wskazano art. 70 § 2 kk zamiast art. 70 § 1 kk oraz na podstawie art. 73 § 2 kk oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego

- zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddanie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby na podstawie art. 73 § 2 kk oraz zmianę pkt. II wyroku poprzez zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat a podstawie art. 69 § 1 i 2 kki art. 70 § 2 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego jako sprzecznych z ustalonym stanem faktycznym.

Zasadne natomiast okazały się zarzuty Prokuratora, które doprowadziły do zmiany zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Sprawstwo i wina oskarżonego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W okolicznościach przedmiotowej sprawy sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Podstawę określenia próby w pkt. II wskazano art. 70 § 2 kk zamiast art. 70 § 1 kk oraz na podstawie art. 73 § 2 kk oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd I instancji dopuścił się naruszenia art. 70 § 2 kk , bowiem zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego będącego sprawcą przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej na podstawi art. 70 § 1 kk a nie jak to powinno mieć miejsce w omawianej sprawie – na podstawie art. 70 § 2 kk.

Sąd I instancji winien oskarżonego na podstawie art. 73 § 2 kk oddać oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, jako sprawcę przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, zawieszając wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono stosownie do art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., art. 635 § 1 k.p.k. i art. 618§1 pkt. 71 k.p.k. w zw. § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz.U.2013 poz.663) oraz art. 8 w zw. z art. 2 ust.1 pkt. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.) a także § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015. poz. 1800).

7.  PODPIS

Karol Skocki