Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

AKa 278/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 listopada 2021 r. sygn. akt VIII K 210/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy (2)

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych ( 2)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego M. B. (1) :

I Obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj.:

a) art. 148 § 2 pkt 2 k.k., poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na przyjęciu, że zabójstwo W. M. (2) miało związek z rozbojem, podczas gdy zabór w celu przywłaszczenia (także połączony z użyciem przemocy i noża) substancji, której prawne posiadanie jest zabronione, nie stanowi przestępstwa rozboju,

b) art. 148 § 2 pkt 2 k.k., poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na przyjęciu, że zabójstwo W. M. (2) miało związek z rozbojem, podczas gdy w opisie czynu przypisanego oskarżonemu brak jest ustalenia, że zabójstwo W. M. (2) miało związek z rozbojem, a zatem brak kompletu znamion czynu z art. 148 § 2 pkt 2 k.k.,

c) art. 280 § 2 k.k., poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na przyjęciu, że możliwe jest dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia (także w formie rozboju) nielegalnie posiadanych substancjach psychotropowych czy środkach odurzających w postaci marihuany i clonazepamu, podczas gdy zabór w celu przywłaszczenia (także połączony z użyciem przemocy i noża) substancji, której prawne posiadanie jest zabronione, nie stanowi przestępstwa rozboju,

II. Obrazy prawa materialnego w zakresie innym niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, gdyż z uwagi na błędną podstawę prawną orzeczenie nie odpowiada prawu, tj.:

a) art. 25§1 k.k., poprzez jego niezastosowanie do ustalonego stanu faktycznego, w którym M. B. (1) dokonał zaboru substancji, których posiadanie jest nielegalne, a zatem nie popełnił on przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., skoro niemożliwe jest dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia (także jako rozbój kwalifikowany), a zatem pokrzywdzonym przeciwko takiemu zachowaniu nie przysługiwała obrona konieczna (nielegalne posiadanie marihuany i clonazepamu nie jest dobrem prawnie chronionym), a jakikolwiek atak pokrzywdzonych na M. B. (1) był bezprawny, co z kolei dawało M. B. (1) prawo do odpierania takiego bezprawnego, bezpośredniego ataku na jego zdrowie i nietykalność cielesną, czyniąc prawnie uzasadnionym zadanie S. M. (1) ciosu w prawe udo oraz W. M. (2) trzech ciosów nożem w obrębie klatki piersiowej Po lewej stronie, które to skutkowały zgonem tego pokrzywdzonego na miejscu zdarzenia

III obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść skarżonego wyroku, tj.:

a) art. 7 w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej protokołem nr 2 (Dz.U.1993.6L284 z dnia 1993.07.10)[dalej: EKPCz], poprzez zaniechanie wskazania faktów, jakich Sąd Okręgowy uznał za niedowodzone, co pozbawia szans na polemikę z Sądem Okręgowym w tym zakresie, podczas gdy ocena dowodów korzysta z ochrony płynącej z art. 7 k.p.k. jedynie wtedy, gdy ocena ta jest należycie uzasadniona, art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. nakazuje na wskazanie, jakie fakty udowodnione nie zostały, a art. 13 EKPCz przewiduje prawo strony do skutecznego środka odwoławczego - a brak możliwości polemiki z niesłusznością uznania za nieudowodnione określonych faktów (przy jednoczesnym uznaniu części dowodów za niewiarygodne) pozbawia stronę prawa do skutecznego środka odwoławczego,

b) art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej - a nie swobodnej - oceny dowodu z zeznań i wyjaśnień S. M. (1), polegającej na:

1) przyjęciu, że zeznania te są w pełni (jak wynika z uzasadnienia wyroku)

wiarygodne, podczas gdy nie sposób - oceniając je swobodnie, dostrzegając treść opinii psychologicznych, a także w kontekście wyjaśnień D. K. (1) - nie sposób nadać im waloru wiarygodności, szczególnie w zakresie tego, kto pierwszy zastosował przemoc przy próbie transakcji narkotykowej, do której miało dojść 24 marca 2020 r.,

2) przyjęciu, iż z zeznań tych wynika, że:

(1) to oskarżeni pierwsi działali przemocą na osoby pokrzywdzonych jako pierwsi, podczas gdy świadek zeznał, że nie pamięta, kto został pierwszy zaatakowany,

(2) przyjęciu, że oskarżeni działali przemocą na osoby pokrzywdzonych, podczas gdy świadek wyjaśnił (jako podejrzany w innym postępowaniu), że jeden z oskarżonych złapał nielegalne substancje i dopiero zaczęli się szarpać

(3) zaniechaniu przyjęcia, że obaj oskarżeni dysponowali nożami, która to okoliczność wynika z zeznań świadka,

- podczas gdy Sąd Okręgowy zobligowany był poczynić takie ustalenia faktyczne na podstawie tego dowodu, skoro uznał go za wiarygodny,

c) art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej - a nie swobodnej - oceny dowodu z wyjaśnień D. K. (1), polegającej na:

- przyjęciu, że wyjaśnienia te są jedynie częściowo wiarygodne w zakresie odciążającym oskarżonego M. B. (1) (znajomość akt sprawy czy prowadzenie rozmów z obrońcą miały - zdaniem Sądu - pozbawiać je wiarygodności na dalszym etapie), podczas gdy nie sposób dyskredytować później złożonych wyjaśnień D. K. (1) z tych tylko powodów, że pozostawały pod wpływem znajomości akt sprawy, czy kontaktu z obrońcą, a procesowi relacjonowania postrzeżeń traumatycznych nie jest obca sytuacja, w której po upływie pewnego zdarzenia krytycznego relacjonujący je przypomina sobie pewne okoliczności,

- przyjęciu, ze wyjaśnienia te są wiarygodne w zakresie obciążającym M. B. (1), podczas gdy wniosek taki jest sprzeczny z zasadami swobodnej oceny dowodów jak i z samym, wskazanym przez Sąd standardem oceny wyjaśnień, zgodnie z którym wyjaśnienia skażone znajomością akt i kontaktem z obrońcą są niewiarygodne,

- niepoczynieniu ustaleń faktycznych, odciążających M. B. (1) z tych wyjaśnień, które zostały uznane przez Sąd za wiarygodne, podczas gdy jeżeli wyjaśnienia te dotyczyły okoliczności istotnych dla sprawy, oraz były uznane za wiarygodne, stanowić powinny podstawę czynionych ustaleń faktycznych,

d) art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej - a nie swobodnej - oceny dowodu z wyjaśnień M. B. (1), polegającej na przyznaniu im waloru wiarygodności jedynie w części (a nie w całości), podczas gdy (przyjmując optykę Sądu) M. B. (1) złożył szczegółowe wyjaśnienia już podczas pierwszego przesłuchania, opisał tam chęć zakupu narkotyków i wskazał, jako inicjatorów bójki W. i S. M. (1), co nie pozostaje w sprzeczności z późniejszymi wyjaśnieniami D. K. (1) ani tym bardziej z późniejszymi zeznaniami S. M. (1), który wprost wskazywał, że nie wie, kto pierwszy zaatakował,

- art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej - a nie swobodnej - oceny dowodu z zeznań świadka P. P. (1), poprzez przyznanie im waloru wiarygodności jedynie w zakresie, w jakim zostały złożone w postępowaniu przygotowawczym i odmówienie im wiary w zakresie, w jakim zostały złożone w postępowaniu sądowym - dlatego tylko, że były odmienne od zeznań w postępowaniu przygotowawczym i korespondowały ze złożonymi w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnieniami D. K. (1), podczas gdy sama odmienność zeznań złożonych później od zeznań złożonych wcześniej nie implikuje ich niewiarogodności, a zeznania P. P. (1) złożone przed Sądem I instancji korespondują z wyjaśnieniami D. K. (1) składanymi na dalszym etapie postępowania przygotowawczego i przed Sądem I instancji, niezasadnie uznanymi za niewiarygodne,

- art. 7 k.p.k., poprzez uznanie, że zeznania świadka st. sierż. P. R. (1) - choć wiarygodne - mają drugorzędne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy świadek ten zeznał, że S. M. (1) oświadczył wobec niego, że to jego brat zaczął się z tymi mężczyznami szarpać (k. 80v), co jest okolicznością nad wyraz istotną z perspektywy ustalenia stanu faktycznego i oceny innego dowodu - zeznań i wyjaśnień S. M. (1) oraz wyjaśnień obu oskarżonych,

art. 148§ 2 k.p.k. w zw. z art. 391 §1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez ich niezastosowanie i wprowadzenie do podstawy faktycznej wyroku zeznań S. M. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym

7 października 2020 r. (k. 1155 i nast.), podczas gdy protokół tej czynności w znacznej części nie spełnia wymogów art. 148 §2 k.p.k., albowiem w żaden sposób nie wynika z niego treść pytań, jakie były kierowane do S. M. (1), na które odpowiadał nie wiem czy nie pamiętam, a nie można wykluczyć, że niektóre z tych pytań dotyczyły okoliczności żywo istotnych z perspektywy odpowiedzialności karnej M. B. (1) czy pozwalałyby na dokonanie oceny tego dowodu zgodnej z linią obrony oskarżonego M. B. (1),

§ art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 §1 k.p.k. w zw. z art. 366 §1 k.p.k., poprzez niedopuszczenie z urzędu dowodu z opinii biegłego - instytucji C. (H.-H. (...), (...) M., Niemcy), na okoliczność treści wiadomości SMS oraz wiadomości tekstowych i głosowych na wszystkich innych, zainstalowanych na tym telefonie aplikacjach, pozwalających na wymianę wiadomości, zalegających na telefonie pokrzywdzonego W. M. (2), w szczególności treści wiadomości wymienianych przez pokrzywdzonego W. M. (2) z pokrzywdzonym S. M. (1), na okoliczność ich treści, podczas gdy Sąd I instancji wiedział o istnieniu tego środka dowodowego - wynika on bowiem z opinii biegłego z zakresu informatyki, a dopuszczenie i przeprowadzenie tego dowodu mogłoby co najmniej mieć kluczowe znaczenie z perspektywy oceny dowodu z zeznań i wyjaśnień S. M. (1), a także - pośrednio - wyjaśnień obu oskarżonych i zeznań P. P. (1),

- art. 170 §1 pkt 2 k.p.k., poprzez jego błędne zastosowanie i oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie S. B. (postanowienie k. 1792, wniosek k. 1495v) na okoliczność, czy w trakcie wideorozmowy ze świadkiem oskarżony miał obrażenia twarzy jako nieistotnego z perspektywy rozpatrywanej sprawy, podczas gdy ustalenie, że M. B. (1) miał na twarzy ślady, które zostały spowodowane przez kastet jest okolicznością wpływającą na ocenę wyjaśnień M. B. (1) oraz zeznań i wyjaśnień S. M. (1), toteż jako taka jest niezwykle istotna dla sprawy,

- art. 170 §1 pkt 2 k.p.k., poprzez oddalenie wniosku dowodowego

o przeprowadzenie eksperymentu procesowego (postanowienie k. 1792, wniosek k. 1495v) na okoliczność przebiegu zdarzenia krytycznego, podczas gdy ustalenie dokładnego przebiegu zdarzenia pozostaje żywotnie istotne dla przedmiotu niniejszego postępowania, w szczególności wobec faktu, że S. M. (1) został godzony nożem w prawe udo od zewnętrznej strony (k. 347v i 348), a W. M. (2) został ugodzony nożem w okolicy żeber z lewej strony swojego ciała (k. 388, 505, 506, 506v oraz 1095), co implikuje, że jeden z pokrzywdzonych został ugodzony nożem przez osobę leworęczną, a drugi - praworęczną,

- art. 170§1 pkt 2 k.p.k., poprzez oddalenie wniosku dowodowego

o przesłuchanie świadków M. Ż., P. S., P. P. (2), M. C. i T. K. na okoliczności wskazane przez obrońcę we wniosku dowodowym (postanowienie k. 1792, wniosek dowodowy k. 1495v oraz 1568v), podczas gdy wskazane przez obrońcę okoliczności są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej, szczególnie w zakresie przesłuchania świadka M. C., której przesłuchanie pozwoliłoby na wprowadzenie do materiału dowodowego (w sposób nienaruszający art. 174 k.p.k.) informacji o treści rozmowy z S. M. (1), którego zeznania i wyjaśnienia cechowały się daleko posuniętą niekonsekwencją,

- art. 170§ 1 pkt 3 k.p.k., poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy (wniosek i postanowienie k. 1853) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego (jak należy wywnioskować z kontekstu, obecnego w momencie składania wniosku biegłego z zakresu medycyny sądowej), na okoliczność charakteru obrażeń doznanych przez oskarżonego M. B. (1) widocznych na zdjęciach k. 344 i na okoliczność, jakim przedmiotem obrażenia te mogły zostać zadane, podczas gdy wnioskowany dowód jest przydatny - wbrew stanowisku Sądu Okręgowego - do stwierdzenia okoliczności zawartej w tezie dowodowej, a władnym to stwierdzenia, czy na zdjęciu widoczne są ślady po obrażeniach nie jest organ procesowy, a jedynie biegły,

- art. 200 §2 pkt 2 i 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez czynienie ustaleń faktycznych w oparciu o dokument nazwany opinią biegłego (k. 1089 i nast.), podczas gdy dokument ten nie spełnia wymogów art. 200 §2 pkt 2 i 4 k.p.k. - brak w nim daty, w jakiej został sporządzony, oraz brak wymienienia z imienia i nazwiska osób, które brały udział w ekspertyzie (o udziale innych, niż dr n. med. M. F. świadczą choćby fot. 17- k. 506, 22 - k. 507, 27- k. 508v, 29- k. 509,38 - k. 511,40- k. 511v, od 41 do 51 - k. 512 do k. 514v, od 54 do 60 - k. 515 do k. 516v, jak i treść samej opinii - k. 1089), a tylko dokument spełniający wszystkie wymogi z art. 200 §2 k.p.k. stanowić może opinię biegłego, a dodatkowo ustalenie okresu, jaki minął od przeprowadzenia sekcji zwłok do sporządzenia „opinii" jest istotny z perspektywy oceny danego dowodu jako pełnowartościowy i umożliwiający czynienie ustaleń faktycznych,

- art. 410 k.p.k., poprzez zupełne pominięcie okoliczności, że na dłoni W. M. (2) (k. 509) znajdują się otarcia, które mogły powstać (k. 1892) na skutek użycia przez niego kastetu, podczas gdy obowiązkiem Sądu Okręgowego było wydanie wyroku w oparciu o wszystkie, istotne dla wyroku okoliczności,

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 391 §1 k.p.k. a contrario, poprzez ujawnienie w toku rozprawy (k. 1577v) i czynienie w oparciu o całość tych zeznań ustaleń faktycznych, podczas gdy zeznania te w znacznej mierze polegały na odczytywaniu S. M. (1) poprzednio złożonych zeznań bez żadnego trybu i bez podstawy prawnej, podczas gdy w polskim procesie karnym prawo do odczytywania świadkowi zeznań (czy wyjaśnień) ma jedynie sąd, a istotne fragmenty tych zeznań, w zakresie okoliczności obciążających, były zasugerowane świadkowi przez samą przesłuchującą,

- art. 410 k.p.k., poprzez niewydanie wyroku w oparciu o całość dowodów ujawnionych w toku rozprawy głównej - pominięcie dokumentów z k. 2075 i 2076, podczas gdy dowody te były istotne z perspektywy wysokości wymierzonej oskarżonemu kary.

Wynikający z obrazy prawa procesowego w zakresie postępowania dowodowego błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę skarżonego wyroku i mogący mieć wpływ na jego treść, tj.:

- przyjęcie, że M. B. (1) popełnił przypisany mu czyn, podczas gdy wywiedzenie takiego wniosku z prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie jest możliwe,

- przyjęcie, że M. B. (1) popełnił przypisany mu czyn, podczas gdy ustalenie to jawi się - w świetle możliwych do przeprowadzenia, zawnioskowanych dowodów - jako przedwczesne,

- przyjęcie, że M. B. (1) ugodził nożem obu pokrzywdzonych, podczas gdy zasady doświadczenia życiowego uczą, że osoba posługująca się nożem korzysta z niego używając jednej, wiodącej ręki, a nadto poczynienie takiego ustalenia faktycznego było przedwczesne, z uwagi na nieprzeprowadzenie dowodu z oględzin miejsca zdarzenia połączonego z eksperymentem procesowym,

- przyjęcie, że W. M. (2) i S. M. (1) zostali zaatakowani przez oskarżonych, podczas gdy z prawidłowo ocenianego materiału dowodowego wynika, że to W. M. (2) i S. M. (1) zaatakowali oskarżonych,

- przyjęcie, że oskarżeni, by wejść w posiadanie marihuany i clonazepamu działali przemocą na osobę, podczas gdy S. M. (1) wyjaśnił, że wtedy jeden z mężczyzn chciał wyrwać mu (W. M. (2) - przyp. (...) z ręki (k. 835),

- zaniechanie ustalenia, że to W. M. (2) i S. M. (1) pierwsi użyli przemocy na osobie, w celu ochrony posiadania substancji, których posiadanie było nielegalne, podczas gdy takie ustalenie wynika z prawidłowo ocenianego materiału dowodowego

- przyjęcie, że W. M. (2) zmarł na miejscu zdarzenia w wyniku doznanych obrażeń, podczas gdy wniosku takiego nie sposób wyprowadzić, gdyby prawidłowo pominąć dokument zatytułowany „opinia biegłego" (k. 1089), a pozbawiony konstytuujących taki dowód elementów, wymienionych w art.

200 §2 pkt 2 i 4 k.p.k.

Rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie oskarżonemu M. B. (1) kary rażąco niewspółmiernie surowej, nie uwzględniającej w swej wysokości tego, że oskarżony jest osobą młodocianą, a także, że w zakresie czynu zabójstwa działał z zamiarem ewentualnym, który zrodził się u oskarżonego nagle i nie był objęty wcześniejszymi planami tego oskarżonego, które - jeżeli przyjąć za prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego - dotyczyły jedynie dokonania niekaralnego zaboru substancji, których posiadanie jest nielegalne

Obrazę prawa materialnego w postaci :

a) art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2020.2050) [dalej: u.p.n.], poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że przepis ten normuje także zabór w celu przywłaszczenia nielegalnie posiadanych środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych, mleczka makowego czy słomy makowej, podczas gdy przepis ten penalizuje jedynie zabór w celu przywłaszczenia legalnie posiadanych, wymienionych w nim środków.

b) art. 280 §2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie, a polegające na przyjęciu że M. B. (1) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nielegalnie posiadanych substancji psychotropowych oraz środków odurzających w postaci marihuany i clonazepamu, bowiem art. 64 ust. 1 u.p.n. penalizuje zabór w celu przywłaszczenia ww. substancji, w sytuacji gdy powyżej wskazany art. 64 ust. 1 niniejszej ustawy nie stanowił podstawy skazania oskarżonego, a także nie był wskazany w czynie przypisanym M. B. (1), zatem nie można przyjąć, że to zachowanie rzeczywiście stanowiło rozbój w rozumieniu art. 280 §2 k.k.;

c) art. 280 §2 k.k., poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na przyjęciu, że sprawca dokonujący rozboju (działając w sposób opisany w tym przepisie), którego przedmiotem są nielegalnie posiadane środki psychotropowe

czy substancje odurzające, wypełnia znamiona tego przepisu,

podczas gdy - gdyby przyjąć, że możliwe jest przypisanie odpowiedzialności z art. 64 ust.1 u.p.n. za dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia nielegalnie posiadanych narkotyków - art. 64 ust. 1 u.p.n., z uwagi na inny przedmiot ochrony, stanowi lex specialis wobec art. 280 §2 k.k. i wyłącza jego stosowanie w opisanym stanie faktycznym;

d) art. 148 § 2 pkt 2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie, a polegające

na przyjęciu, że M. B. (1) dokonał zabójstwa W. M. (2) w związku z rozbojem, polegającym na zaborze w celu przywłaszczeniu marihuany oraz clonazepamu, w sytuacji gdy art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2020.2050), penalizujący zabór w celu przywłaszczenia ww. substancji, nie stanowił podstawy skazania oskarżonego, a także nie był wskazany w czynie przypisanym M. B. (1), a zatem wskazany zabór w celu przywłaszczenia nie stanowił rozboju w rozumieniu art. 280 §2 k.k., co implikuje, że niemożliwe jest pociągnięcie oskarżonego do odpowiedzialności karnej na podstawie art. 148 2 pkt 2 k.k.

II obrazę przepisów postępowania, gdyż mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a)  art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., poprzez zaniechanie określenia pełnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, podczas gdy element ten jest obligatoryjną częścią wyroku skazującego.

Obrońca oskarżonego D. K. (1) podniósł następujące zarzuty:

1.  Obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania, w postacie naruszenia art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolniej a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, co doprowadziło do

2.  błędnych ustaleń faktycznych i niesłusznego przypisania oskarżonemu D. K. przestępstwa z art. 280 §2 kk;

3.  rażącej niewspółmierności kary wymierzonej temu oskarżonemu;

4.  obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego D. K. (1), tj. błędne zastosowanie art. 280 §2 k.k. — wskutek

bezpodstawnego uznania, że możliwe jest dokonanie rozboju substancji, których posiadanie jest prawnie zabronione (względnie reglamentowane), w sytuacji gdy takie posiadanie nie korzysta z ochrony prawnokarnej, a zatem czyn zarzucony oskarżonemu nie stanowi przestępstwa rozboju i nie doszło do kompletacji jego znamion,

5.  obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego D. K. (1), tj. błędne zastosowanie art. 280 § 2 k.k. — wskutek

bezpodstawnego uznania, iż możliwy jest rozbój substancji, których posiadanie jest prawnie zabronione, co wynika z nieprawidłowej wykładni art. 64 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i odrzucenia poprawnie logicznego wniosku, iż ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii określa odrębne przestępstwo zaboru w celu przywłaszczenia środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych, mleczka makowego lub słomy makowej, stypizowane w art. 64 ust. 1 wskazanej ustawy, oraz że ustawodawca dokonał rozróżnienia przestępstwa kradzieży środków narkotycznych od przestępstwa zwykłej kradzieży (i form kwalifikowanych) tworząc lex special/s względem art. 278 i 280 k.k. z uwagi na innych przedmiot i cel ochrony prawnej przytoczonych regulacji, co przy prawidłowej wykładni art. 64 u.p.n. Sąd I instancji winien dostrzec i stwierdzić, iż zarzucany oskarżonemu czyn nie stanowi przestępstwa rozboju (przy czym nie może również stanowić przestępstwa z art. 64 ww. ustawy gdyż przestępstwo to odnosi się wyłącznie do zaboru substancji pozyskanych przez pierwotnego posiadacza w sposób legalny).

Zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. M.:

Obrazy przepisów prawa materialnego w pkt V zaskarżonego wyroku, tj. art.46 §1 k.k. poprzez niewłaściwe zastosowanie i nałożenie na oskarżonego M. B. (1) 20 000 zł na rzecz S. M. (1), podczas gdy w niniejszej sprawie winien mieć zastosowanie art. 46 §2 k.k., mając na uwadze nie tylko

odniesione przez zaledwie 17-letniego wówczas S. M. (1) obrażenia fizyczne, ale przede wszystkim silny wstrząs psychiczny i traumę na skutek tragicznych wydarzeń z dnia 24 marca 2020 r., w wyniku których ukochany kuzyn oskarżyciela posiłkowego - W. M. (2) zmarł na jego oczach, praktycznie na Jego rękach. Zasądzona przez Sąd w pkt V wyroku kwota 20.000 zł jest stanowczo niewspółmierna do krzywdy jaka została wyrządzona mojemu Mocodawcy, którego psychika od momentu wydarzeń z dnia 24 marca 2020 r. legła całkowicie w gruzach.

Zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych A. M., W. M. (1), J. M.:

Rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec D. K. (1) kary 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności podczas gdy, szereg okoliczności obciążających oskarżonego powinien skutkować wymierzeniem kary w górnych granicach zagrożenia ustawowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I. Zarzuty przedstawione w apelacji ( i jej uzupełnieniu) obrońcy oskarżonego M. B. (1) okazały się niezasadne, z przyczyn następujących:

Ponieważ zarzuty zawarte w tej apelacji zostały przedstawione w sposób niejako kaskadowy, w pierwszej kolejności należy odnieść, się do tych – dotyczących obrazy prawa procesowego oraz suponowanych błędów w ustaleniach faktycznych, jakie miałby uczynić Sąd I instancji, ( potem natomiast omówić prawidłowość dokonanej subsumpcji uwzględniając dyspozycje zawarte w przepisach prawa karnego).

I tak:

1/ odnośnie naruszenia art. 424 §1 pkt. 1 kpk w zw. z art. 7 kpk oraz art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ( wraz z przywołanymi protokołami dodatkowymi w apelacji) - Sąd Apelacyjny nie stwierdził aby naruszono oskarżonemu M. B. prawa do kontroli instancyjnej orzeczenia wydanego przez Sąd Okręgowy i wniesienia środka odwoławczego, zwłaszcza patrząc na tę kwestię przez pryzmat art. 424 §1 pkt 1kpk i art. 7 kpk. Nie umyka przy tym uwadze Sądu odwoławczego, treść dyspozycji art. 455a kpk, z której to wynika, iż nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424. Przedmiotem badania jest bowiem zasadność orzeczenia Sądu I instancji, a samo orzeczenie jest wynikiem i konstruktem z dowodów i faktów wynikających z postępowania rozpoznawczego, poprzedzonych analizą dokonaną przez Sąd meriti. Niedoskonałości uzasadnienia nie niwelują zasadności orzeczenia (w oczywisty sposób jeśli jest ono zgodne z zasadą prawdy materialnej oraz oparte na przepisach prawa materialnego). Wszak Sąd odwoławczy nie proceduje w oderwaniu od akt postępowania karnego w danej sprawie. Kolejno, stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy jest dalece wyspecjalizowanym podmiotem i można stwierdzić, że gdy wskazuje - jaki materiał dowodowy i które fakty uznaje za udowodnione, to jednocześnie daje to asumpt do konkluzji, że inne fakty i dowody ujawnione na rozprawie głównej (spoza tych wiarygodnych i wskazanych w ustaleniach) uznaje za niewiarygodne bądź irrelewantne. (W tym miejscu należy uczynić uwagę, iż poprzednia konkluzja nie stanowi jednocześnie „zachęty” dla sądów dla minimalizowania rozważań w zakresie pkt. 1.2 wzorca tabeli uzasadnień jak w formularzu UK 1. I w kolejnym zdaniu tejże uwagi wskazać należy, iż w niniejszej sprawie w pkt. 2.2. ww. formularza Sąd Okręgowy jednocześnie odniósł się do dowodów nieuwzględnionych przy ustalaniu faktów i dokonał ich oceny. Konkludując – uzasadnienie Sądu meriti należy odczytać w całości, bowiem wątki, które wydawałyby się zminimalizowane w jednej części uzasadnienia tabelarycznego, znajdują swoje rozwinięcie w jego innej części, co budzi zrozumienie, bowiem wielokroć dochodziłoby do powtórzeń, autocytatów etc.).

W kwestii zarzutów dotyczących obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk oraz błędów w ustaleniach faktycznych – godzi się przypomnieć, że iż przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Dokonana przez Sąd Okręgowy analiza i ocena zgromadzonych w sprawie dowodów w tym - tych wymienionych przez skarżącego nie zawiera błędów natury logicznej i faktycznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i z tego względu zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena zasługuje na akceptację ze strony Sądu odwoławczego – który to przecież nie proceduje w oderwaniu od akt sprawy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego skarżący nie wykazali w sposób przekonujący, że ocena wymienionych w zarzutach depozycji świadków i oskarżonych jest dowolna, a nie swobodna gdyż zawiera właśnie chociażby jeden z wyżej wskazanych elementów, który potwierdza tę dowolność w postaci błędu natury faktycznej, logicznej bądź też naruszenie i nieuwzględnianie przy tej ocenie zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego.

Odnosząc się również do przedstawionych w apelacjach zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych, stwierdzić należy, iż gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, Sąd pominął wynikające z nich fakty lub istotne w sprawie albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone zachodziłby błąd "dowolności". W tej sprawie - logika analizy dowodów, opartych na nich faktów – dokonana przez Sąd Okręgowy, nie została przełamana przez zarzuty apelacyjne.

Sąd Okręgowy należycie ocenił depozycje S. M. (1) i D. K. (1) i te ocenę wytłumaczył.

Sąd wskazał, że wyjaśnienia D. K. obdarzone zostały walorem wiarygodności w zakresie, w jakim korespondowały one z materiałem dowodowym, będącym podstawą czynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowym postępowaniu, w tym zeznaniami S. M. (1), częściowo zeznaniami P. P. (1), częściowo wyjaśnieniami M. B. (1), opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej, nagraniami z monitoringu oraz depozycjami świadków K. G. oraz M. M.. Sąd Okręgowy dostrzegł stopniową zmianę wyjaśnień D. K. (1) w dalszej części postępowania (przy towarzyszącej refleksji o następstwach procesu karnego) niewątpliwe nakierunkowaną na pomniejszenie odpowiedzialności karnej. Dlatego też każdorazowo przy ocenie Sąd meriti porównywał relacje D. K. (1) do pierwszych wyjaśnień, uznając je jako najbardziej spontaniczne, a za tym najbardziej zgodne z prawdą.

Podobnie jak wyjaśnienia D. K. – Sąd również poddał analizie depozycje S. M. (1) zarówno te składane w postępowaniu przygotowawczym jak i te złożone na rozprawie głównej, dostrzegając różnice obejmujące istotne elementy jego początkowej relacji, Sąd miał przy tym na uwadze wnioski płynące z opinii uzyskanej od biegłego psychologa. Jak wskazał biegły, relacjonowane zdarzenie było dynamiczne i emocjonujące dla świadka zarówno podczas zdarzenia, jak i przy okazji składania zeznań (t. VII, k. 1283-1288). (Wnioski płynące z opinii biegłych psychologów wskazywały, że treść zeznań tego świadka może stanowić wartościowy materiał dowodowy. Jak stwierdzono w uzyskanych opiniach psychologicznych, sposób relacjonowania świadka i ujawnianie przez niego emocji wskazywała na autentyczność i spontaniczność jego relacji). Wreszcie badając motyw „kto zaatakował” przypomnieć należy, że to oskarżeni podczas spotkania byli nastawieni na odebranie środków odurzających pokrzywdzonym bez zapłaty (vide: wyjaśnienia początkowe D. K.).

Supozycja zawarta w zarzutach apelacji, że podczas zdarzenia użyto dwóch noży w żaden sposób nie odpowiada zebranemu materiałowi dowodowemu. Fakt, że dwie osoby zostały ugodzone nożem, nie przekłada się w obserwację (opartą na depozycjach) któregokolwiek z uczestników wydarzenia aby zostały użyte dwa noże. Kwestia imaginacji możliwych zdarzeń w procesie karnym musi jednakowoż być poparta dowodem na możliwość ich zaistnienia w rzeczywistości, w tym przypadku Sąd Okręgowy odnośnie ilości noży, nie miał bowiem wątpliwości , które np. znalazłyby odzwierciedlenie w stosowaniu art. 5 §2 kpk.

Pod ochroną art. 7 kpk pozostaje również ocena dowodów tj, depozycji M. B., P. P. i D. K. – w ich wzajemnej relacji.

Sąd Okręgowy uszczegółowił, z jakich przyczyn i w oparciu o jakie inne dowody – w jakiej części przydał walor wiarygodności wyjaśnieniom D. K.. Nie sposób twierdzić (w kontekście art. 7 kpk), że tą samą miarą należy mierzyć wszystkie depozycje składane w trakcie postępowania karnego, które to postępowanie częstokroć jest areną starcia różnych interesów, obliczonych na budowę linii obrony. Poniechanie sprawdzenia obiektywizmu wyjaśnień, w tym nawet jeśli obciążają samego deponującego, w odniesieniu do innych dowodów w sprawie, sprowadzało by ocenę dowodów do legalnej teorii dowodów, która stoi w sprzeczności z zasadą opisaną w art. 7 kpk. Stąd np. pierwsze wyjaśnienia D. K. uznano za wiarygodne, a wiarygodności pierwszych wyjaśnień M. B. odmówiono. Podobnie jak ocena depozycji P. P., którego zeznania z postępowania przygotowawczego uznano za wiarygodne. Baczyć przy tym należy, iż P. P. nie był postronnym uczestnikiem zdarzeń, a przyjechał na miejsce zdarzenia wraz z oskarżonymi. Powtórzyć należy, iż odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Samo też przytoczenie relacji świadka funkcjonariusza policji, P. R., że brat S. M. (1) zaczął się szarpać z oskarżonymi nie daje pełnego kontekstu zdarzeń, jaki wynika z depozycji uznanych za wiarygodne a złożonych przez S. M. i D. K.. Policjant nie był przy genezie zdarzenia, ani nie był jego bezpośrednim świadkiem.

Niewątpliwie zgodnie z treścią art. 148 §2 kpk w protokole zamieszcza się

z możliwą dokładnością. Wyjaśnienia, zeznania, oświadczenia i wnioski oraz stwierdzenia określonych okoliczności przez organ prowadzący postępowanie , brak zapisu zadawanych pytań w postępowaniu przygotowawczym podczas odbierania zeznań, jednak nie przekreśla ważności tej czynności, także łącząc ten przepis z dyspozycjami art. 391 kpk i 410 kpk. Świadek był przesłuchiwany ponownie podczas postępowania rozpoznawczego, strony miały możność także co do tego przesłuchania zadawać pytania, by np. potwierdzić linię obrony M. B.. W odniesieniu do treści protokołu z k. 1155-1160, warto zauważyć, iż w treści tego protokołu były odnotowywane pytania, a te których nie odnotowano (a ponumerowano odpowiedzi) znajdują się na k. 1122-24 – co zresztą wynika z treści przytoczonego w tym zarzucie protokołu. Przy czynności protokołowanej z udziałem S. M. z dnia 7 października 202 r. był obecny obrońca D. K. (1), który nie kwestionował prawidłowości prowadzonej czynności.

W kontekście zarzutu o niedopuszczenie dowodu z opinii instytutu (...) - nie sposób czynić zarzutu naruszenia art. 167 kpk, już a posteriori Sądowi, iż z urzędu nie dopuścił dowodu z urzędu, kiedy dowód ten był znany stronie postępowania podczas rozprawy głównej. Podobnie jak nie sposób stawiać zarzutu obrazy prawa procesowego na podstawie art. 193 §1 kpk i art. 366 §1 kpk nie konkretyzując jednocześnie, czego właściwie dany dowód ma dowieść. Nie sposób bowiem w nieskończoność poszukiwać różnorakich dowodów w jakikolwiek sposób powiązanych z uczestnikami postępowania, wówczas bowiem prowadziłoby to do niekończących się postępowań karnych. To właśnie na Sądzie z mocy art. 366 §1 kpk ciąży obowiązek wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a nie wszelkich okoliczności.

Podobnie ( z powyższych przyczyn) jako niezasadne należy ocenić zarzuty naruszenia art. 170 §1 pkt. 2 i 3 kpk.

Odnośnie wyglądu M. B. (1) po zdarzeniu – wszak a aktach sprawy znajduje się materiał poglądowy i protokół oględzin k. 207,208, 213, T. 1 - które to były wystarczająco obiektywnym materiałem do oceny wyglądu M. B. po zdarzeniu.

Odnośnie zaś przesłuchania funkcjonariuszy policji interweniujących po zdarzeniu i dopuszczenia dowodów z ich zeznań - aktualność zachowują te same konstatacje jak dotyczące świadka P. R..

Oddalenie wniosku o przeprowadzenie eksperymentu procesowego- zasadnie zostało oddalone, albowiem jak wynika z zeznań pokrzywdzonego sytuacja rozwijała się dynamicznie, nie było czasu na baczne obserwowanie z dystansu zdarzeń aby je potem z precyzyjną dokładnością odtworzyć ( jak sam obrońca określa było to zdarzenie stresogenne), a także nie leżało w zainteresowaniu oskarżonych podawanie dokładnego opisu zdarzeń, natomiast W. M. (2) nie może już przytoczyć swoich obserwacji. Zarzuty obrońcy implikuje działanie dwóch sprawców, ale pomija, iż w zdarzeniu dynamicznym następowała również rotacja położenia pokrzywdzonych. Istotne zaś elementy zdarzenia znajdowały się w początkowych wyjaśnieniach D. K. i zeznaniach S. M..

Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej - w żaden sposób nie była kwestionowana na etapie postępowania przygotowawczego i rozpoznawczego, z dokumentów przedstawionych przez biegłego wynika data wykonania sekcji zwłok (k. 1089), wnioski, kto sporządził opinię, dodatkowo znajduje się w aktach k. 491 i inast. dokumentacja fotograficzna wraz z danymi technika. Opinia ta jest rzetelna, logiczna, pełna, zgodna z kanonami sztuki medycznej, nie wymagająca innych uzupełnień, czy wywoływania nowej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Dodatkowo opinia ta zawiera informacje z ekspertyz fizykochemicznych, których wynik był znany po dacie przeprowadzenia sekcji zwłok. Sam zaś brak daty wydania opinii przy tak udokumentowanej czynności nie wpływa na jej ważność, czy wynik postępowania karnego.

Z uwagi na treść art. 170 §1 pkt 3 kpk i art. 201 kpk a contrario nie było potrzeby wywoływania nowej opinii biegłego ( z zakresu medycyny sądowej ).

Odnosząc się do wcześniejszych uwag dotyczących oceny materiału dowodowego w kontekście art. 410 kpk – w kwestii użycia kastetu, stwierdzić należy, iż istnieje materiał poglądowy i protokół oględzin M. B.. Wyjaśnienia D. K. i zeznania S. M.. Z dowodów tych nie wynika aby w trakcie zdarzenia doszło do użycia kastetu przez W. M., natomiast otarcia na skórze W. M. nie dowodzi w zestawieniu z ww. dowodami, że używał on kastetu.

Czynność przesłuchania S. M. (1) lat 18 na rozprawie głównej w dniu 18 lutego 2021 r. i dokonanie ustaleń faktycznych nie było obarczone naruszeniem art.391 §1 kpk i art. 410 kpk. Z protokołu tej rozprawy wynika, że świadkowi na początku przesłuchania umożliwiono wypowiedzenie się w sposób swobodny. Odnotowano, iż podczas składania zeznań świadek płakał. Potem nastąpiła faza zadawania pytań. Po tej fazie rozpoczęto ujawniać zeznania świadka na podstawie art. 391 §1§2 kpk wobec niepamięci pewnych zdarzeń, po ujawnieniu wcześniejszych depozycji umożliwiono stronom zadawanie pytań dla kontroli bądź uszczegółowienia okoliczności. W ocenie Sądu odwoławczego taki sposób prowadzenia przesłuchania świadka jest kompetencją organu prowadzącego daną czynność i realizującego obraną taktykę przesłuchania (zachowująca wymogi kodeksu procedury karnej) podobnie jak ujawnienie zeznań wcześniejszych w całości lub części, jest podyktowane oceną organu prowadzącego – czy należy wypowiedzi wyrwać z całego kontekstu czy też ujawnić de plano. Po odczytaniu wcześniejszych zeznań strony miały wszak możność dopytania świadka o interesujące je kwestie.

W tym miejscu powtórzyć należy, iż odnosząc się do przedstawionych w apelacji obrońcy M. B. (jak i obrońcy D. K.) zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych, stwierdzić należy, iż gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, Sąd pominął wynikające z nich fakty lub istotne w sprawie albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone zachodziłby błąd "dowolności". W tej sprawie - logika analizy dowodów, opartych na nich faktów – dokonana przez Sąd Okręgowy, nie została przełamana przez zarzuty apelacyjne.

W powyższych rozważaniach dotyczących omówienia kwestii oceny dowodów i suponowanej obrazy prawa procesowego – które doprowadziły do prawidłowych ustaleń faktycznych nie omówiono jeszcze ustaleń w zakresie zarzuconych błędów w ustaleniach a dotyczących tego, iż to pokrzywdzeni pierwsi użyli przemocy na osobie, bowiem jeden z oskarżonych chciał wyrwać W. M. rzecz z ręki ( co stanowiło przemoc wobec rzeczy).

W kontekście ustaleń faktycznych po pierwsze należy wskazać na zamiar z jakim oskarżeni pojechali spotkać się z pokrzywdzonymi. Przypomnieć należy, że to oskarżeni podczas spotkania byli nastawieni na odebranie środków odurzających pokrzywdzonym bez zapłaty (vide: wyjaśnienia początkowe D. K. udał się wraz z M. B. (1) oraz P. P. (1) w celu dokonania rozboju). M. B. (1) zabrał ze sobą na to spotkanie nóż, o czym wiedział D. K.. Dalej – w apelacji – obrońca wskazuje, że nastąpił atak na rzecz będącą we władztwie W. M. ( sprawca chciał mu wyrwać z ręki). W tymże zarzucie jednak obrońca nie odpowiada na pytanie – jak ma postąpić osoba w ten sposób zaatakowana? Oddać rzecz od razu, zastygnąć niczym słup soli? Czy też może przeciwstawić się atakowi i odeprzeć atak lub uczynić rzecz bardziej niedostępną ?

Nie można z pola widzenia tracić, iż z akt sprawy wynika, że oskarżeni nie działali w imię przeciwdziałania narkomanii, ani w żaden inny uprawniony sposób, bo gdyby tak było zadenuncjowali by spotkanie z pokrzywdzonymi policji.

Nie ulega wątpliwości, iż atak ten w celu zdobycia rzeczy pociągnął za sobą przemoc fizyczną (zamiarem było odebranie rzeczy – clonazepamu i marihuany pokrzywdzonym ) ze strony oskarżonych.

W tym miejscu przejść należy do rozważenia (zarzutów obrazy prawa materialnego) , czy można dopuścić się rozboju w celu przywłaszczenia środków odurzających znajdujących się w nielegalnym posiadaniu.

Obrońca w apelacji przedstawił tezę, że nielegalne posiadanie środków odurzających czy substancji psychotropowych nie jest dobrem prawnie chronionym, a zatem niemożliwe jest dokonanie ich bezprawnego zaboru przez inną osobę ich nielegalnemu posiadaczowi. A skoro tak, to niemożliwe jest przyjęcie, że może dojść do rozboju (niezależnie od tego, że w warunkach niniejszej sprawy nie sposób przyjąć, że M. B. (1) działał przemocą na osobę w celu dokonania zaboru, (..), jeżeli narkotyki nie są - w rozumieniu prawa karnego - cudzą rzeczą ruchomą.

Oczywiście z urzędu Sądowi Apelacyjnemu znane są orzeczenia tutejszego Sądu z dnia 6 czerwca 2017 r. sygn. 364/16 i Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 4 listopada 2015 r. o sygn. 275/15, które to Sądy w swoich rozstrzygnięciach przedstawiły argumentację zbliżoną do tej, jaką posługuje się obrońca. Jednakże orzekający w niniejszej sprawie skład Sądu Odwoławczego nie zgadza się z przyjętą w tych judykatach argumentacją z następujących powodów: I tak:

Art. 64. 1. Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani głosi: Kto zabiera, w celu przywłaszczenia, środki odurzające, substancje

psychotropowe, nowe substancje psychoaktywne, mleczko makowe lub słomę

makową,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość

środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji

psychoaktywnych, mleczka makowego lub słomy makowej, sprawca,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

3. Tej samej karze podlega, kto kradnie z włamaniem środki odurzające,

substancje psychotropowe, nowe substancje psychoaktywne, mleczko makowe lub słomę makową. 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności

do roku.

Po pierwsze z brzmienia tego przepisu jednak wbrew tezie , która stawia obrońca środki odurzające jako przedmiot przestępstwa podlegają ochronie prawnej (stanowiąc przedmiot przestępstwa). Jakkolwiek z drugiej strony przepis art. 64 ww. ustawy nie wymienia przestępstwa przywłaszczenia z użyciem przemocy na osobie lub gwałtu na osobie.

Również stwierdzić należy, iż w wypadku gdy lex specialis w swoim zbiorze dyspozycji karnych lub pojęć czy przesłanek nie określa danego przedmiotu jako przedmiotu przestępstwa – nie znaczy to, iż nie mogą być stosowane zasady ogólne. (innymi słowy reguła kolizyjna, zgodnie z którą prawo o większym stopniu szczegółowości należy stosować przed prawem ogólniejszym. Nie znaczy to przecież, że jeśli szczególny przepis milczy w innym zakresie, to tym samym uchyla inną normę ogólną).

Na poparcie tego w tej sprawie warto spojrzeć, do uzasadnienia nowelizowanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, aby dokonać wykładni zamysłu racjonalnego przecież Ustawodawcy. Vide : (...) (...) (np. (...) .

W uzasadnieniu do nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wskazano:” Nowelizacja proponuje zmianę treści i konstrukcji art. 64 ustawy. Przepis ten, w przeciwieństwie do uprzednio obowiązującego art. 50 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r., nie odsyła w swojej treści do regulacji przestępstwa kradzieży, określonej w Kodeksie karnym. Jedną z istotnych konsekwencji przyjętego rozwiązania jest brak typu uprzywilejowanego oraz typu kwalifikowanego przestępstwa polegającego na kradzieży środków odurzających, substancji psychotropowych, mleczka makowego lub słomy makowej, które istnieją w przypadku typów kradzieży określonych w Kodeksie karnym. Pamiętając, że przepis art. 279 § 1 K.k. (kradzież z włamaniem) jest traktowany jako norma szczególna w stosunku do art. 278 § 1 K.k. (kradzież), należy mieć na uwadze, że z kolei art. 64 stanowi lex specialis w stosunku do art. 278 § 1 K.k. Jeżeli zatem sprawca kradnie środek odurzający, substancję psychotropową, mleczko makowe lub słomę makową włamując się, tj. usuwając przeszkodę zabezpieczającą pomieszczenie, nie popełnia przestępstwa z art. 279 § 1 K.k. lecz przestępstwo określone w art. 64. To samo dotyczy zaboru środków odurzających, substancji psychotropowych, mleczka makowego lub słomy makowej w znacznych ilościach. Proponowane uzupełnienia treści art. 64 ustawy powinny rozwiązać powyższe problemy”. (A sama ustawa swoim zakresem obejmie: osoby fizyczne będące sprawcami przestępstw stypizowanych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii,)

E. -ustawodawca w art. 64 ustanowił lex specjalis tylko do art. 278 kk i 279 k.k. Sąd nie dostrzega luki prawnej. Zakres przepisów jest kompletny.

E. nadal istnieją typy kradzieży z art. 280 kk i w konsekwencji art. 148 §2 pkt k.k. – nie objęte lex specialis zawartym w dyspozycji art. 64 cytowanej ustawy, jeśli dotyczą środków odurzających..

Z przepisów karnych zawartych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii – wynika , iż mogą one być popełnione z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej. W konsekwencji przyjąć należy, że środki odurzające o których mowa w ustawie mogą stanowić wartość dla sprawcy. Podobnie należy ocenić wartość środków odurzających, jeśli są one przedmiotem przestępstwa przeciwko mieniu na zasadach unormowanych kodeksem karnym i można orzec przepadek równowartości korzyści. (Wysokość kwoty orzeczonej na podstawie art. 45 §1 k.k. Sąd Okręgowy wskazał w uzasadnieniu oraz sposób jej wyliczenia).

Sąd odwoławczy podziela pogląd wyrażony w judykacie Sądu Okręgowego, że przestępstwo określone w art. 280 k.k. posiada bowiem dwa przedmioty ochrony. Przepis ten chroni zarówno prawo własności, posiadanie lub dzierżenie a także nietykalność, wolność, zdrowie i życie człowieka. Mimo, iż powszechnie w doktrynie i orzecznictwie określa się mienie, jako podstawowy, główny przedmiot ochrony, nie wolno pomijać narażenia na niebezpieczeństwo człowieka jakiego dopuszcza się sprawca, chcący dokonać zaboru rzeczy.

W zakresie prawa własności, posiadania lub dzierżenia należy odesłać do definicji zawartych w prawie cywilnym.

Sąd Okręgowy w tej mierze również trafnie podaje barwny przykład dla zobrazowania swojej argumentacji. Otóż uznaje, że: są podobne rozwiązania reglamentujące odnoszą się także do broni palnej, czy niektórych gatunków zwierząt, ale nie oznacza to, że poza zakresem penalizacji pozostaje kradzież jednostki broni palnej posiadanej bez pozwolenia, czy kradzież tygrysa osobie, która przetrzymuje zwierzę bez odpowiednich zgód. Przedmiotem kradzieży, a tym samym i rzeczą ruchomą, może być także rzecz znajdująca się w nielegalnym władztwie, ponieważ art. 278 § 1 kk chroni władztwo nad rzeczą, które – jako stan faktyczny – może być pozbawione jakiekolwiek podstawy prawnej. Uważa się wobec tego, że kradzieżą będzie także „zabór złodziejowi skradzionej przez niego rzeczy” (M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, (w:) A. Zoll (red.), Kodeks karny. Komentarz). I z taką oceną prawną należy się zgodzić.

II. Zarzuty przedstawione w apelacji ( i jej uzupełnieniu ) obrońcy D. K. (1) okazały się niezasadne.

Wyjaśnienia złożone przez D. K. w tym zakresie, że udając się na miejsce zdarzenia z M. B. i p. P., wiedział, iż M. B. miał ze sobą zostały ocenione w sposób prawidłowy i korzystają z ochrony at. 7 kpk. Sąd Okręgowy stwierdził, że najwcześniejsze wyjaśnienia D. K. jako najbardziej spontaniczne były zgodne z prawdą, a późniejsza zmiana wyjaśnień była obliczona na uniknięcie lub zmniejszenie odpowiedzialności karnej jako tworzenie sobie linii obrony.

Także nie sposób przyjąć, iż Sąd I instancji niezasadnie dokonał ustaleń faktycznych łącząc dwie okoliczności: pierwszą w postaci świadomości – że udają się na miejsce spotkania aby odebrać pokrzywdzonym środki odurzające i drugą, że na to samo spotkanie M. B. zabiera ze sobą nóż. To przecież było celem oskarżonego M. B., że okazał nóż drugiemu ze współoskarżonych, aby ten wiedział, że zabrał ze sobą narzędzie. Nie było też tak, aby, D. K. dowiedział się o nożu dopiero w chwili jego użycia.

Odnośnie zarzutu obrazy prawa materialnego należy odwołać się do tej samej argumentacji - jaką przedstawiono w odniesieniu do zarzutu obrazy prawa materialnego zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego M. B.

III. Zarzuty przedstawione w apelacji pełnomocników pokrzywdzonych nie są zasadne.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu swojego judykatu wykazał z jakich przyczyn nie zastosował przepisu art. 46 §2 kk : Sąd zasądził od M. B. (1) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty po 100.000 (sto tysięcy) złotych na rzecz A. M., J. M. i W. M. (1).

Tym samym Sąd nie przychylił się do wniosku pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, kierując się przy tym przepisem art. 46 § 2 k.k., w myśl którego beneficjentem nawiązki może być wyłącznie sam pokrzywdzony, a nie tzw. strona zastępcza.

Zadośćuczynienie zasądzono wyłącznie od M. B. (1) z uwagi na fakt, że tylko temu oskarżonemu przypisano spowodowanie skutków – zadanie obrażeń nożem, w opinii sądu odwoławczego taka argumentacja jest uzasadniona,

Ponadto na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od M. B. (1) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę 20.000 (dwadzieścia tysięcy) złotych na rzecz S. M. (1), uznając, że kwota ta stanowi pełną rekompensatę i wynagrodzenie krzywdy doznanej przez tego pokrzywdzonego na skutek poniesionych obrażeń.

Sądy obu instancji konstatowały, że tak ustalone zadośćuczynienie nie może stanowić realnej i pełnej rekompensaty i wynagrodzenia krzywd, jakich doznali doznanych przez pokrzywdzonych.

Dodać w tym miejscu należy, iż równocześnie, gdy Sąd I instancji zasądzał zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonych na podstawie art. 46 §1 kk. jednocześnie ( co jest odzwierciedlone w uzasadnieniu) nie stwierdził, aby orzeczenie obowiązku określonego w art. 46 §1 kk było znacznie utrudnione. Zatem eliminowało to możliwość zastosowania art. 46 §2 kk.

Wysokość zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz S. M. (1) wobec odniesionych przez niego obrażeń jest miarkowana w stosunku do wysokości ustalonego zadośćuczynienia za zdarzenie, które skutkowało zgonem W. M. (2). Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że wzajemna relacja tych sum zadośćuczynienia i skala doznanych obrażeń zarówno fizycznych jak psychicznych przez S. M. (1), została zasadnie miarkowana na kwotę 20 000 zł.

Odnośnie zarzutów dotyczących rażącej niewspółmierności (zawartych w apelacjach obrońców i pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych A. M., W. M. (1) i J. M. ) kary wymierzonej oskarżonemu M. B. oraz kary wymierzonej D. K. stwierdzić należy iż zarzuty i argumenty zawarte w tych apelacjach nie były zasadne.

Sąd I instancji zasadnie ukształtował wymiar kar (i środka kompensacyjnego) wobec każdego z oskarżonych, mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Szczegółowo uargumentował w uzasadnieniu wyroku, a argumentację tę Sąd odwoławczy podziela.

Wymiar kary 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wobec D. K. (1) – wbrew temu, co twierdzi pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych, nie jest karą rażąco łagodną i niewspółmierną. Bowiem stanowi niemal połowę ( a nie 1/3 ) zagrożenia sankcja karną. Również nie jest to kara niewspółmiernie surowa, Sąd bowiem wypośrodkowując sankcje karną (wedle zagrożenia karą zawartą w przepisie art. 280 §2 kk) miał na uwadze z jednej strony młody wiek oskarżonego D. K. , a łagodzącą, jaką dostrzegł Sąd w przypadku tego oskarżonego była postawa prezentowana przez tego oskarżonego w toku postępowania – oskarżony sam zgłosił się na Policji, a jego początkowe wyjaśnienia stały się istotnym dowodem w niniejszym postępowaniu, Okolicznością przemawiającą na korzyść oskarżonego D. K. był również fakt, że nie był wcześniej karany oraz wyraził skruchę. Okoliczności rodzinne nie stanowią przesłanek wymiaru kary, która przecież dotyczy sprawcy. Uznając, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowej kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu, należy stwierdzić, iż okolicznością – prawidłowo przyjętą jako i istotna i obciążająca – była wysoka szkodliwość społeczna zarzuconego D. K. czynu. Wobec rozważań Sądu Okręgowego, w kwestii wymierzonej kary, argumentacja przedstawiona w apelacji obrońcy ma wartość polemiczną. Sąd Okręgowy Prawidłowo zważył, że: przestępstwo określone w art. 280 k.k. ma bowiem dwa przedmioty ochrony. Przepis ten chroni zarówno prawo własności lub chroni posiadanie ale także nietykalność, wolność, zdrowie i życie człowieka. Dostrzegł, iż powszechnie w doktrynie i orzecznictwie określa się mienie, jako podstawowy, główny przedmiot ochrony, nie wolno pomijać narażenia na niebezpieczeństwo człowieka jakiego dopuszcza się sprawca, chcący dokonać zaboru rzeczy.

Okolicznością obciążającą w stosunku do obu oskarżonych był fakt, że przedmiotowego czynu dopuścił się działając z bardzo niskich pobudek, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Dodatkowo oskarżeni wykazali całkowitą obojętność w zakresie dalszego losu pokrzywdzonych. (Mając świadomość bezpośrednio po zdarzeniu, że zostali oni ugodzeni nożem, zaniechali podjęcia jakichkolwiek działań mogących przyczynić się do udzielenia pomocy medycznej). W konsekwencji Sąd powziął zasadną konkluzję, że zachowanie oraz postawa zaprezentowana przez obydwu oskarżonych wskazuje na brak poszanowania dla podstawowych norm ukształtowanych w społeczeństwie, ich całkowite lekceważenie i równie zasadnie uznał, iż jedynie surowa kara pozbawienia wolności, która poprzez swą nieuchronność jest elementem wychowania i wdrażania do przestrzegania porządku prawnego będzie karą właściwą.

Również – uznawszy , iż przypisany czyn oskarżonemu M. B. został w sposób prawidłowy zakwalifikowany – dodać należy, (co nie umknęło określając wymiar kary dla tego oskarżonego Sądowi I instancji), że czyn mu przypisany cechował się niemal najwyższym z możliwych stopniem społecznej szkodliwości i najwyższym stopniem zawinienia, godził między innymi w dobro prawne, które w hierarchii dóbr podlegających ochronie zajmuje najwyższe miejsce, wywołując przy tym krzywdę w wymiarze nieodwracalnym, jaką jest śmierć człowieka. Należy podzielić całą argumentację dotyczącą wymiaru kary i środków kompensacyjnych dotyczącą oskarżonego M. B. zawarta w uzasadnieniu Sądu I instancji. Samo przyjęcie, iż czyn z art. 148 §2kk został popełniony w zamiarze ewentualnym uwzględnia brak premedytacji ze strony oskarżonego M. B. i zostało to uwzględnione w wymiarze kary, karta ta uwzględnia także wiek oskarżonego, nie jest karą eliminująca oskarżonego z życia społecznego „na zawsze”, daje mu możność powrotu do społeczeństwa. Dowody wymienione przez obrońcę z k. 2075 i k. 2076 tj. podziękowania za prowadzenie przez M. B. zajęć plastycznych w klubie (...) w dniu 16 grudnia 2019 r. oraz oświadczenie z dnia 6 marca 2020 r., że M. B. wraz z E. Ć. pomagają „woluntarystycznie” M. P. w pracach w domu lub opieka nad dziećmi, nie są jednakowoż aż tak doniosłymi dowodami, które mogłyby obniżyć społeczną szkodliwość czynu oskarżonego, czy świadczyć o jego wrażliwości czy postępowaniu na przyszłość (skoro ugodziwszy człowieka nożem nie starał się potem mu pomóc) – aby finalnie obniżyć wymierzoną karę 25 lat pozbawienia wolności.

Nie wydaje się przy tym adekwatną - jako zbyt niska- do skutku (nieodwracalnego) w postaci śmierci W. M. propozycja obrońcy obniżenia zasądzonych kwot zadośćuczynienia do 30 000 zł na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych wykonujących prawa zmarłego pokrzywdzonego, zestawiając tę sumę choćby z zadośćuczynieniem w wysokości 20 000 zł zasądzonym na rzecz drugiego pokrzywdzonego, którego urazy ( te fizyczne i ze sfery przeżyć psychicznych) miały inną skalę i charakter.

Nie wydaje się również zasadnym (o co wnioskuje obrońca oskarżonego M. B.) aby uchylić zasądzony środek kompensacyjny, albowiem śmierć człowieka jak i utrata członka rodziny jest zdarzeniem dolegliwym, a za wyrządzoną krzywdę należy zadośćuczynić.

Skutki czynu oskarżonego zostały opisane odpowiednimi opiniami lekarzy z zakresu medycyny, i znalazły swoje odzwierciedlenie w kwalifikacji prawnej. Nie można również twierdzić, iż czyn oskarżonego M. B. powinien zostać zakwalifikowany łącznie z art. 25 §2 kk skoro to oskarżony na miejsce zdarzenia pojechał z zamiarem odebrania pokrzywdzonym środków odurzających, i z tego względu pierwszy zaatakował pokrzywdzonych (wynika to jasno z zeznań S. M. (1) k. 253-254 T.1, oraz wyjaśnień D. K. T. 1 k. 269 – 271).

Wniosek

Obrońca oskarżonego M. B. poparł wnioski ( na rozprawie) przedstawione w pierwszej apelacji o:

- zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie zaś:

. zmianę wyroku poprzez:

a przyjęcie w odniesieniu do oskarżonego M. B. (1) następującego opisu czynu: w dniu 24 marca 2020 r. około godziny 21:00 w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w zakresie dokonania niebezprawnego zaboru marihuany o wadze ok. 30 gramów oraz clonazepamu w ilości 4 opakowań, Po zaatakowaniu przez S. M. (1) i W. M. (2), M. B. (1), odpierając bezpośredni i bezprawny atak na swoje zdrowie i nietykalność cielesną, zadał W. M. (2) trzy ciosy nożem, powodując trzy rany kłute w obrębie klatki piersiowej, działając w zamiarze ewentualnym zabójstwa W. M. (2), czym przekroczył granice obrony koniecznej,

o zakwalifikowanie czynu oskarżonego M. B. (1) z art. 148 §1 k.k., wyeliminowanie z podstawy prawnej art. 148 §2 pkt 2 k.k., art. 280§ 2 k.k., art. 157 §1 k.k., art. 11§ 2 k.k.

o przyjęcie za podstawę wymiaru kary art. 148§ 1 k.k. w zw. z art. 25§ 2 k.k.,

o wymierzenie oskarżonemu M. B. (1) nadzwyczajnie złagodzonej kary 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności (w tym zakresie obrońca modyfikuje swój wniosek, gdyż wniosek w poprzedniej apelacji był sprzeczny z art. 60§ 6 pkt 1 k.k.),

o obniżenie zasądzonego na rzecz A. M., J. M. i W. M. (1) zadośćuczynienia do kwoty 30 tys. złotych dla każdego z wykonujących prawa pokrzywdzonego W. M. (2),

o uchylenie punktu V i VI wyroku.

Wnioski zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego D. K.:

O zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego D. K. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (przy uwzględnieniu uprzednio stawianych zarzutów), alternatywnie o

zakwalifikowanie czynu zarzuconego oskarżonemu z art. 280 §1 kk, alternatywnie obniżenie wymierzonej kary oskarżonemu do lat 3 pozbawienia wolności.

Wnioski zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. M.:

o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt V, poprzez orzeczenie wobec oskarżonych M. B. (1) oraz D. K. (1) solidarnie obowiązku zapłaty nawiązki za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. M. (1) kwoty 200.000 (dwieście tysięcy) złotych.

Wniosek zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych A. M., W. M. (1), J. M.:

o zmianę skarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu D. K. (1) kary w górnych granicach zagrożenia ustawowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych i pełnomocników oskarżycieli posiłkowych okazały się niezasadne – w konsekwencji nie uwzględniono wniosków apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 listopada 2021 r. o sygn. VIII K 210/20 i zawarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymano wyrok w mocy z tych samych powodów, dla których nie uwzględniono wniosków i zarzutów zawartych w apelacjach.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na zasadzie art. 624 §1 kpk kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa z uwagi na fakt, iż wobec oskarżonych orzeczono długoterminowe kary pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

Adam Wrzosek Katarzyna Capałowska Izabela Szumniak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca D. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie ( alternatywny)

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący oskarżoną

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana