Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 254/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21 kutego 2023 r. w sprawie II K 755/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego D. B. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia:

1/ art. 4 KPK, art. 5 § 2 KPK i art. 410 KPK, polegającej na niewszechstronnym rozważeniu całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i pominięciu następujących okoliczności:

a) przyjęciu, że w dniu 11 czerwca 201 7r. dokonano przeliczenia gotówki zarówno w sejfie jaki w kasie fiskalnej - podczas gdy świadkowie S. C. (1), R. Ł. (1), M. C. (1) oraz A. G. (1) wprost zaprzeczają, aby liczyli stan gotówki w kasie fiskalnej i przeczy temu równa kwota pieniędzy znajdujących się w sejfie (25.300 zł).

b)brak w ustaleniach Sądu rzeczywistego sposobu wyliczenia braków w sejfie - z jednoczesnym pominięciem w ustaleniach fragmentu zeznań M. C. (1), że do brakującej kwoty została wliczona kwota 4.000 zł za wcześniejsze braki w towarze (vide protokół rozprawy z dnia 13.06.2022r) oraz, że w chwili remanentu w dniu 10 czerwca stwierdzono brak w towarze na kwotę 1.531,52 zł(vide: protokół ustnego zawiadomienia o przestępstwie - S. C. (1), k.21), która to kwota następnie „urosła" do kwoty 4.047,09 zł (k.31).

c)mylne przyjęcie, że osk. D. B. (1) miał wyłączną pieczę nad powierzonym mu mieniem - podczas gdy dostęp do utargu jak i towaru mieli również inni pracownicy stacji, w tym pracujący bez umowy P. L., nie dokonywano żadnego zapisu kwot wrzucanych do sejfu przez poszczególnych pracowników, zaś jedynym dokumentem w oparciu o który przygotowywano rozliczenie dla pokrzywdzonego był raport dzienny.

d)mylne przyjęcie, że D. B. (1) nie sygnalizował jakiclikolwiek problemów ze zdrowiem - podczas gdy zarówno z notatki służbowej (k. 20) jak i zeznań R. O. i S. U. wynika, że oskarżony wskazywał na przyczyny swojej nieobecności w trakcie remanentu, a nadto oskarżony dobrowolnie udał się na stację paliw i otworzył sejf

e)mylne przyjęcie, że o dacie początkowej sprawstwa oskarżonego świadczy fakt, że przed powierzeniem oskarżonemu funkcji kierownika stacji K. D. dokonał sprawdzenia stanu magazynowego - podczas gdy nie doszło do sporządzenia remanentu na dzień przekazania obowiązków - a „sprawdzenie stanów magazynowych" trwało przez miesiąc, równolegle z prowadzoną sprzedażą na stacji paliw;

2/ art. 7 i art. 410 KPK, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia poprzez wybiórcze i dowolne traktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego, co do okoliczności braków pieniężnych, a w szczególności:

a)w niezasadnym ustaleniu, że oskarżony w nieustalonych datach w okresie od 28 stycznia 2017r. do 10 czerwca 2017r. przywłaszczył powierzone mu w ramach wykonywanej pracy pieniądze pochodzące z utargu - podczas gdy oskarżony mógł odpowiadać jedynie za stan środków pieniężnych znajdujących się w sejfie;

b)w niezasadnym wskazaniu, że o sprawstwie oskarżonego świadczy wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie w sprawie IV P 159/17 wraz z uzasadnieniem – podczas gdy Sąd kamy nie jest związany ustaleniami sądu cywilnego, a w szczególności nie jest zwolniony z obowiązku czynienia własnych ustaleń faktycznych;

c) w błędnym ustaleniu, że oskarżony pokrywał braki gotówkowe pieniędzmi z utargu uzyskanego w kolejnym dniu, w celu uzyskania kwoty utargu zgodnej z dokumentacją - podczas gdy rozliczenie pieniężne zawsze odbywało się w kolejnej dobie - z uwagi na ciągłość pracy stacji benzynowej i braku dzielenia wrzutek gotówki do sejfu na poszczególne dni;

II błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony w nieustalonych datach w okresie od 28 stycznia 2017r. do 10 czerwca 2017r. w W., będąc pracownikiem stacji paliw B. na stanowisku kierownika, w warunkach czynu ciągłego przywłaszczył powierzone mu w ramach wykonywanej pracy pieniądze pochodzące z utargu w łączne kwocie 13.178,36 zł - podczas gdy w rzeczywistości takie zachowanie nie miało miejsca, a oskarżony nie był jedyną osobą, której powierzono pieniądze pochodzące z utargu, bowiem również inni pracownicy stacji prowadzili handel na stacji i mieli dostęp do pieniędzy pochodzących z utargu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy co do zasady nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego skazaniem D. B. (1). Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w obszernym i wnikliwym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego obrazy przepisów postępowania polegającym na jednostronnej i wybiórczej, niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania D. B. (1) nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Mając powyższe na uwadze nie sposób dopatrzeć się uchybień procesowych w zakresie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. W tym stanie rzeczy podnieść należy, że argumentacja zaprezentowana w apelacji stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Rejonowego i jest oparta na nieobiektywnej ocenie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a ponadto nie zawiera w istocie żadnego takiego twierdzenia, które byłoby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogły doprowadzić do wzruszenia wyroku. Pamiętać w tym miejscu należy, że Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie miało miejsca.

Sąd Okręgowy podziela dokonaną przez Sad I instancje ocenę dowodów, w tym zeznań przesłuchanych świadków oraz wnioski płynące z analizy dokumentów.

Trafnie także że nie dano wiary tym wyjaśnieniom D. B. (1), w których wskazywał, że po sprawdzeniu, że stan gotówki zgadza się z dokumentacją opuścił teren stacji, gdyż źle się czuł, później zaś z powodu złego stanu zdrowia nie odbierał telefonów albowiem są one nieracjonalne, sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego a przede wszystkim nie wytrzymują konfrontacji z innymi dowodami, które służyły do ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Wskazać zatem należy, że oskarżony, przed objęciem stanowiska kierownika stacji paliw, pracował w niej jako kasjer, przy czym z wiarygodnych zeznań K. D. jednoznacznie wynika, że przed zakończeniem pracy na stacji paliw jako jej odchodzący już kierownik dokonał wraz z oskarżonym sprawdzenia stanu magazynowego oraz sejfu i kasy z utargiem oraz rozliczeń finansowych, nie stwierdzając nieprawidłowości i pozostawiając uregulowany stan gotówki i towarów. Co istotne z zeznań świadków jak na k.874 odw. oraz w istocie także z wyjaśnień oskarżonego, wynika, że kasjerzy pracujący na poszczególnych zmianach wyjmowali pieniądze z kasy, a następnie wrzucali je do sejfu przez specjalny otwór wrzutowy, pozostawiając w kasie jedynie drobne kwoty do wydawania reszty w transakcjach gotówkowych, dostęp zaś do sejfu i pieniędzy w nim zgromadzonych miał jedynie kierownik stacji, którego obowiązkiem było rozliczenie się z utargu przed właścicielem stacji. Zatem w ocenie Sądu Okręgowego zostało wykazane, że w okresie objętym zarzutem jedynie D. B. (1) miał wiedzę o rzeczywistym stanie gotówki w sejfie i on tylko miał realną możliwość aby nią dysponować. Ponadto każdego dnia o północy na stacji drukowany był raport dobowy obejmujący transakcje gotówkowe oraz wydruk obejmujący transakcje bezgotówkowe, zaś kierownik stacji (oskarżony) następnego dnia wyjmował zgromadzone w sejfie pieniądze, rozliczał je przy uwzględnieniu powyższych dokumentów i wraz ze wskazaną wyżej dokumentacją przekazywał właścicielowi stacji. Z zeznań tego ostatniego wynika, że w okresie kilkumiesięcznej pracy D. B. (1) przekazywane przez oskarżonego sumy pieniędzy zgadzały się z załączoną dokumentacją. Jedynie raz właściciel stacji- S. C. (1) stwierdził brak towarów o wartości około 4.000 zł, to brak ten został „przepuszczony” przez kasę wirtualnie, pracownicy zaś w równych częściach brak ten pokryli z własnych pieniędzy, tak, by była zgodność dokumentacji ze stanem faktycznym.

W zakresie prawidłowo ustalonego zachowania D. B. w okresie objętym zarzutem trafnie Sad Rejonowy wskazał, że z zeznań R. Ł. (1) wynika, że gdy rozpoczął on w czerwcu 2017 r. prace na stacji to zaobserwował, że nie ma zgodności między dokumentacją dotyczącą wysokości utargu, a faktycznymi kwotami pieniężnymi znajdującymi się na stacji, braki gotówkowe zaś za dany dzień pokrywane są przez D. B. (1) pieniędzmi z utargu uzyskanego w kolejnym dniu w celu uzyskania kwoty utargu zgodnej z dokumentacją. Powyższe spostrzeżenia wymieniony świadek przekazał S. C., który w tej sytuacji podjął decyzję o przeprowadzeniu na stacji paliw inwentaryzacji, tym bardzie, że już wcześniej zdarzyło się, iż stwierdził on brak kwoty pieniężnej w sumie uzyskanej od oskarżonego, a który to bez wytłumaczenia sytuacji dostarczył brakującą część.

Za Sądem I instancji podkreślenia wymaga, że S. C., informował oskarżonego jedynie o zamiarze i terminie przeprowadzenia inwentaryzacji obejmującej zliczenie jedynie towarów w sklepie i nie wskazywał, że nastąpić ma także otwarcie sejfu, zliczenie całej gotówki i porównanie jej z dokumentacją. Co istotne z obiektywnego dowodu jakim jest nagranie z monitoringu z dnia 10 czerwca 2017 roku, na który to zostało zaplanowane zliczanie towarów, oskarżony wykonywał swoje obowiązki i nic nie wskazywało na jakiekolwiek jego problemy zdrowotne czy tez zamiar opuszczenia stacji. Tymczasem po tym jak około godziny 12.00 S. C. (1) telefonicznie poinformował go o tym, że wraz ze zliczeniem towaru zamierza on w tym samym dniu dokonać sprawdzenia stanu gotówki i porównania jej z dokumentacja, „oskarżony zaczął pośpiesznie dokonywać czynności związanych z pieniędzmi, które wyjmował z kasy, wychodził z nimi na zaplecze, następnie ponownie przenosił je do kasy, by wreszcie opuścić teren stacji paliw przed przybyciem właściciela”. Oskarżony około godziny 15.00 przesłał jedynie smsa, z informację, że źle się czuje i nie będzie uczestniczył w inwentaryzacji by następnie nie odbierać połączeń telefonicznych i unikać kontaktu z właścicielem stacji. Było to o tyle istotne o ile zważy się na to, że tylko D. B. (1) posiadał klucz do sejfu. Powyższe zachowanie jednoznacznie wskazuje na to, że oskarżony miał pełną świadomość tego, że w ten sposób faktycznie uniemożliwi przeprowadzenie inwentaryzacji oraz stwierdzenie braków pieniężnych w utargu.

Znamienne jest także i to, że oskarżony na teren stacji paliw doprowadzony został dopiero następnego dnia rano przez policję i do tego czasu, po zamknięciu stacji i wydrukowaniu raportu dobowego i wydruku obejmującego transakcje bezgotówkowe, na terenie stacji B. nie była prowadzona żadna sprzedaż.

Co do zarzutu apelacji jak w pkt d na k. 885 odw. to wprawdzie z zeznań funkcjonariuszy zdaje się wynikać, że oskarżony miał im sygnalizować pogorszenie stanu zdrowia, to słusznie w Sąd Rejonowy ustalił, że w istocie nie miało miejsce żadne nagłe takie pogorszenie się stanu zdrowia oskarżonego w sposób uniemożliwiający mu udział w inwentaryzacji, czy choćby nawiązanie kontaktu z właścicielem i poinformowanie go o zaistniałej sytuacji. Powyższe tłumaczenie D. B. jest sprzeczne z wnioskami płynącymi z monitoringu oraz rzetelną relacja R. Ł.. Na marginesie zauważyć jedynie należy, że notatka jak na k. 20 może stanowić jedynie informację o dowodzie.

Trafna jest także ocena zeznań uczestniczących w dokonywanej inwentaryzacji M. C. (1), R. S. i A. G. (2). Wbrew zarzutowi apelacji A. G. w toku postępowania przygotowawczego wprost stwierdziła, że uczestniczyła w liczeniu gotówki a sam oskarżony temu się przypatrywał- k.267odw.-268. Także S. C. i M. C. potwierdzili, że w ich obecności były liczone pieniądze- k.809 odw., k.810 odw. Jeśli chodzi o R. Ł. (zarzut z pkt I a apelacji), to faktycznie nie był on obecny przy liczeniu ale w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji powołał się na R. S. jako uczestniczącego w inwentaryzacji - k.877. Zatem w pełni podzielić należy ustalenie Sądu Rejonowego, że w obecności oskarżonego otwarto sejf i dokonano przeliczenia zarówno gotówki z nim się znajdującej, jak i pozostałej w kasie fiskalnej. W konsekwencji po porównaniu zaś ilości gotówki z wydrukami z raportów dobowych obejmujących transakcje gotówkowe i bezgotówkowe nie budzi może budzić wątpliwości ujawnienie niedoboru gotówki w kwocie 13178,36 zł. Co istotne, po stwierdzeniu tego faktu oskarżony nie wykazał zdziwienia oraz nie próbował wyjaśniać zaistniałej sytuacji. Tym samym, mając także na uwadze stwierdzenia jak na k.877 odw. zgodzić się należało z Sądem Rejonowym, że nie sposób uznać, by sposób dokonania przeliczenia był wadliwy.

Co do zarzutu w zakresie analizy zeznań M. C. z rozprawy z dnia 13 czerwca 2022 r, to wymieniony świadek wyjaśnił kwestię kwoty 4000 zł z utargu i wprost wskazał, że ta wielkość nie zwiększała przywłaszczonej kwoty 13178,36 zł- k.810odw.-811. Ponadto odwołać się także należy do argumentacji Sądu Rejonowego w zakresie tego, że „stwierdzone niedobory w zakresie kwot pieniężnych nie mają żadnego związku ze stwierdzonymi brakami towarów, które jak wynika z zeznań przesłuchanych świadków, w tym M. J., czy K. D. mogły zdarzać się na terenie stacji i które nie były uwzględniane przy dokonywaniu wyliczeń niedoboru pieniężnego”- k879 odw.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prawidłowo zauważono, że w czasie, gdy obowiązki kierownika pełnił K. D., faktycznie nie zdarzały się sytuacje niedoborów pieniężnych; podobnie sytuacja wyglądała gdy na stacji tej pracował świadek M. J.. Podkreślenia wymaga także i to, ż oskarżony D. B. (1), jako kierownik stacji, przez okres kilku miesięcy nie sygnalizował właścicielowi stacji istnienia w tym zakresie jakichkolwiek nieprawidłowości co jednoznacznie wskazuje, że wiedział on o niedoborze gotówki i braku możliwości pokrycia go od czasu rozpoczęcia inwentaryzacji.

Podniesione przez Sąd Rejonowy okoliczności pozwoliły na pewne stwierdzenie, że to „oskarżony mając jako kierownik i jedyna osoba z dostępem do sejfu obowiązek rozliczenia się z utargu uzyskiwanego na stacji, a zatem z mienia powierzonego mu do rozliczenia, brakującą kwotę przywłaszczył, pokrywając cyklicznie powstałe braki poprzez sięganie do pieniędzy pochodzących z innego źródła niż odpowiadający dokumentacji”. Nie bez znaczenia jest bowiem wskazana w uzasadnieniu okoliczność, że tak znaczny niedobór gotówki, mógł wynikać jedynie z braku „wrzutki” pieniężnej do sejfu po wieczornej zmianie lub przed poranną zmianą (wówczas jednak pieniądze powinny znajdować się w kasie) lub w wyniku wyjęcia pieniędzy z sejfu przez kierownika, przy czym nie sposób uznać, by to R. Ł. nie wrzucił tak znacznej ilości pieniędzy do sejfu w okresie od opuszczenia stacji przez oskarżonego do jej zamknięcia. Przecież sam oskarżony stwierdził, że w chwili, gdy opuszczał stację, wszystkie rozliczenia miały zgadzać się z dokumentacją.

Wreszcie w pełni prawidłowo Sad I instancji wskazał, że wydruki z terminala płatniczego za dzień 9 i 10 czerwca 2017 r., z których wynika, że w dniach tych dokonano płatności kartą odpowiednio na kwoty 5013,17 zł i 5224,66 zł, tj. łącznie na kwotę 10237,83 zł, a także treść raportów z kasy fiskalnej za ten okres na kwotę 48716,19 zł, pozwoliły na wyliczenie niedoboru pieniężnego w kwocie opisanej w akcie oskarżenia.

Natomiast mając na uwadze tak okoliczności sprawy jak i warunki i właściwości osobiste oskarżonego nie uznano za konieczne wymierzania kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. D. B. dotychczas nie był karany i tym samym w ocenie Sądu Okręgowego możliwe było orzeczenie wobec niego kary rodzajowo łagodniejszej

W ocenie Sadu Okręgowego kara grzywny winna spełnić wobec wymienionego cele określone w art. 53 kk w szczególności wychowawcze jak również właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Według Sądu Okręgowego pozwoli ona uświadomienie oskarżonemu, że jego zachowanie nie było prawidłowe i zapobiegnie podobnym jego działaniom w przyszłości.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania; ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny w zakresie kary

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec podanych wcześniej okoliczności nie uznano za zasadnych postulatów wskazanych w środku odwoławczym.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie II Wydziału Karnego z dnia 21 lutego 2023 r., sygn. akt II K 755/21

I zmieniono w ten sposób, że w ramach rozstrzygnięć z pkt I-III sentencji w miejsce wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na podstawie art.284§2 kk i art.37a kk przy zastosowaniu art.4§1 kk orzeczono wobec D. B. (1) karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki w kwocie 50 (pięćdziesięciu ) zł,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy,

Zwięźle o powodach zmiany

Uznając wyrok za prawidłowy co do zasady złagodzono rozstrzygnięcie w zakresie kary.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

III zasądzono od oskarżonego D. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym w kwotę 750 (siedemset pięćdziesiąt) zł tytułem opłaty za II instancję oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. C. (1) kwotę 1230 (tysiąc dwieście trzydzieści) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na pełnomocnika ustanowionego z wyboru w instancji odwoławczej.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21 lutego 2023 r. w sprawie II K 755/21

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana