Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia SO Agnieszka Techman (spr.)

Sędziowie: sędzia SO Anna Szymacha – Zwolińska

sędzia SR (del.) Radosław Lenarczyk

Protokolant: sekr. sądowy Emil Karwowski

po rozpoznaniu w sprawie zażalenia komornika B. S. (S.)

na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2021 r.

w przedmiocie zawieszenia w czynnościach komorniczych w związku z postępowaniem karnym o sygn. akt (...) prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową P. w P. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Zażalenie komornika nie zasługiwało na uwzględnienie.

Postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2021 r. Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 850, t.j.) zawiesił w czynnościach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym P. w P. B. S. w związku z postępowaniem karnym o sygn. akt (...) prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową P.
w P., w którym B. S. w dniu 30 lipca 2021 r. przedstawiono zarzut popełnienia czynu zabronionego z art. 178a § 1 kk, do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego. Postępowanie to zostało wszczęte w związku z ustaleniem, że w dniu 17 maja 2021 r. B. S. prowadził w ruchu lądowym pojazd marki (...)
o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości potwierdzonym badaniem na urządzeniu kontrolno-pomiarowym (...) nr seryjny (...), pierwsza próba o godzinie 00:08 wynik 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. W dniu 19 października 2021r. do Sądu Rejonowego P. skierowany został akt oskarżenia przeciwko B. S. oskarżonemu o czyn z art. 178a § 1 kk i sprawę zarejestrowano pod sygn. III K 1091/21.

Odnosząc się do argumentacji zawartej w wywiedzionym przez komornika środku odwoławczym podkreślenia wymaga przede wszystkim, że Sąd Okręgowy w Warszawie jest – w myśl art. 18 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych – wyłącznie właściwy do rozpoznawania zażaleń na postanowienia o zawieszeniu komornika w czynnościach. Zawieszenie komornika w czynnościach dopuszczalne jest zaś jedynie w sytuacjach enumeratywnie wymienionych w art. 18 ustawy o komornikach sądowych. W konsekwencji, dokonując kontroli decyzji o zawieszeniu komornika w czynnościach, Sąd Okręgowy zobligowany jest do weryfikacji spełnienia przesłanek warunkujących podjęcie przedmiotowej decyzji procesowej. W świetle art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o komornikach sądowych Minister Sprawiedliwości zawiesza komornika w czynnościach, jeżeli przeciwko komornikowi wszczęto postępowanie o umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 (przeciwko komornikowi wniesiono akt oskarżenia w trybie art. 55 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 2021 r. poz. 534), w którym zarzucono mu popełnienie przestępstwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1). W realiach niniejszej sprawy warunek ten niewątpliwie został spełniony, albowiem przeciwko B. S. toczy się postępowanie o czyn z art. 178a § 1 kk, który jest przestępstwem umyślnym ściganym z oskarżenia publicznego. Zauważyć przy tym trzeba, że art. 18 ust. 1 ustawy o komornika sądowych obliguje Ministra Sprawiedliwości do zawieszenia komornika w czynnościach w przypadku spełnienia przesłanek wymienionych w punktach 1-3 tego ustępu, w odróżnieniu od ustępu drugiego, gdzie zawieszenie komornika w czynnościach jest fakultatywne. W tej sytuacji na Ministrze Sprawiedliwości ciążył obowiązek zawieszenia B. S. w czynnościach do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego, zaś twierdzenia skarżącego podnoszone w wywiedzionym środku odwoławczym pozostają bez wpływu na zaskarżoną decyzję. Argumentacja podnoszona przez komornika w złożonym zażaleniu w znacznej mierze odnosiła się do meritum sprawy i prawidłowości ustaleń poczynionych w toczącym się postępowaniu karnym. Merytoryczną obronę w zakresie stawianego zarzutu z art. 178a § 1 kk B. S. będzie mógł podjąć w ramach toczącego się postępowania karnego, jednakże odpowiadając na argumenty zażalenia dotyczące badania stanu trzeźwości przeprowadzonego analizatorem wydechu zauważyć trzeba, że przeprowadzone następnie badanie krwi pobranej od skarżącego wykazało, że w pobranych próbkach stwierdzono odpowiednio 1,26 ‰ i 1,23 ‰ alkoholu etylowego, co wynika jednoznacznie z załączonej do akt w/w sprawy III K 1091/21 opinii z zakresu badań kryminalistycznych alkoholu etylowego we krwi wykonanych w Laboratorium Kryminalistycznym KWP w P.. Aczkolwiek komornik może nie zgadzać się z decyzją z Ministra Sprawiedliwości, uznając ją za niezasadną i niesprawiedliwą, to w świetle obecnie obowiązujących przepisów ustawy o komornikach sądowych brak jest podstaw do jej uchylenia. Jednocześnie podkreślić trzeba, że w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada nadrzędności i bezpośredniego stosowania Konstytucji oraz skorelowane z nią domniemanie konstytucyjności ustaw. Domniemanie konstytucyjności w ujęciu kompetencyjno-materialnym oparte jest na niekwestionowanej w doktrynie i orzecznictwie wyłącznej derogacyjnej kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. W tym ujęciu wskazuje się, że termin „domniemanie konstytucyjności” oznacza zasadę, zgodnie z którą naruszające Konstytucję akty normatywne obowiązują do czasu stwierdzenia ich niezgodności z normami konstytucyjnymi przez kompetentny organ, w przewidzianej przez prawo procedurze kontroli konstytucyjności. Domniemanie konstytucyjności może być obalone jedynie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, a związanie sędziego ustawą, przewidziane w art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, obowiązuje dopóty, dopóki ustawie tej przysługuje moc obowiązująca. W konsekwencji, przepisy ustawy o komornikach sądowych w aktualnym brzmieniu, do czasu ewentualnego stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny ich niezgodności z Ustawą Zasadniczą, są obowiązujące i prawnie wiążące, a tym samym bezprzedmiotowe są rozważania skarżącego odnośnie niezgodność z Konstytucją RP przepisów, na podstawie których został on czasowo zawieszony w czynnościach, jak również w zakresie, w jakim wskazuje on na różnicowanie przez ustawodawcę funkcjonariuszy publicznych pełniących odmienne role w systemie państwa i konsekwencji jakie ponoszą w przypadku podejrzenia popełnienia przestępstwa.

Reasumując powyższe rozważania, z uwagi na toczące się przeciwko B. S. postępowanie karne w ocenie Sądu odwoławczego zasadnym jest czasowe zawieszenie komornika w czynnościach, do czasu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy i prawomocnego zakończenia postępowania karnego. Dalsze podejmowanie w takiej sytuacji czynności przez komornika mogłoby bowiem stanowić realne zagrożenie zarówno dla interesów stron postępowań egzekucyjnych, jak i dla dobra wymiaru sprawiedliwości.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.