Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 164/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2022 roku w sprawie VIII K 18/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W związku z treścią apelacji obrońcy oskarżonego R. Ś. podniesione w niej zarzuty zostaną omówione łącznie, a są to następujące zarzuty:

a) na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie naruszenie art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego poprzez nieprawidłową ocenę wyjaśnień oskarżonego R. Ś. oraz świadków K. R. i M. K. w zakresie sprawstwa oskarżonego R. Ś. i uznanie, iż R. Ś. posługiwał się nożem wobec M. K., a także uznanie, iż M. K. dysponował deklarowaną przez niego kwotą pieniędzy;

b) na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie naruszenie art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego poprzez nieprawidłową ocenę zeznań Ł. K. w zakresie problemów finansowych pokrzywdzonego M. K., które miały polegać na braku rozliczenia ze swoimi pracownikami;

c) na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, iż oskarżony dokonał rozboju posługując się nożem i zakwalifikowanie tego zachowania z art. 280 § 2 k.k., w sytuacji, gdy zachowanie oskarżonego powinno być zakwalifikowane z art. 191 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż Sąd Apelacyjny dostrzegł, że do akt sprawy wpłynęło w dniu 15 lutego 2022 roku pismo zatytułowane „Apelacja” sporządzone osobiście przez oskarżonego R. Ś., które załączono do akt sprawy jako oświadczenie w trybie art. 453 § 2 k.p.k. A zatem, z uwagi na treść art. 446 § 1 k.p.k. przewidującego tzw. przymus adwokacko/radcowski w przypadku składania apelacji od wyroku Sądu Okręgowego, pismo to nie może wywoływać żadnych wiążących Sąd Apelacyjny skutków. Z tych właśnie względów Sąd odwoławczy jest zwolniony z obowiązku rozważenia przedstawionych w nim zarzutów.

Dokonując natomiast oceny podniesionych przez obrońcę oskarżonego R. Ś. zarzutów Sąd Apelacyjny nie podzielił ich zasadności, gdyż nie wskazywały one na wadliwość zaskarżonego wyroku, a i kontrola odwoławcza przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny do takiego wniosku nie upoważniała.

Przede wszystkim, podkreślić należy, iż w przypadku postawienia wyrokowi zarzutów opartych o art. 438 pkt 2 k.p.k., powinnością skarżącego winno być nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy przepisów postępowania. Konieczne jest również wykazanie, że zarzucana obraza przepisów postępowania mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Taki obowiązek wynika wprost z zacytowanego przepisu art. 438 k.p.k. Samo wszak uchybienie przepisom postępowania, jeżeli nie miało wpływu na treść wyroku nie skutkuje uznaniem orzeczenia jako wadliwego.

Poza powyższym przy stawianiu zarzutów opartych na obrazie art. 7 k.p.k. sprowadzających się do dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę nie można ograniczać jedynie do zaprezentowania własnego, arbitralnego stanowiska i w przypadku obrońcy oskarżonego ukierunkowaną jedynie na dowody korzystne dla niego. W przypadku, gdy skarżący stawiając zarzut naruszenia tego przepisu zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia Sądu poprzez wykazywanie dowolnej oceny dowodów nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i stwierdzenia, że za wiarygodne winny być uznane jedynie wybrane dowody, patrz korzystne dla oskarżonego, w tym jego wyjaśnienia. Taki sposób kwestionowania trafności skarżonego orzeczenia w kontekście przeprowadzonej oceny nie może być uznany za skuteczny. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti, w tym zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Nie może być uznane za skuteczne i wystarczające samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający, li tylko dowodów przeciwnych. Konieczne jest wykazanie przez skarżącego, że te prezentowane dowody przeciwne, ocenione swobodnie, nie jednostronnie, czy też dowolnie, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności. Natomiast dowody, na których oparł się Sąd i poczynił na ich podstawie ustalenia, w świetle zasad określonych w art. 7 k.p.k., są tego waloru pozbawione. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną procesową, a mianowicie art. 7 k.p.k. wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II KK 183/11, Legalis). W tym miejscu wskazać też należy – w kontekście zarzutów apelacyjnych – że błąd w ustaleniach faktycznych, o których mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k., to błąd w logicznej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego poprzez wyprowadzenie przez sąd orzekający błędnych wniosków. Natomiast zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych winien odnosić się do oceny wniosków, które nie odpowiadają prawidłowości logicznego rozumowania, a przez to nie może sprowadzać się do polemiki z ustaleniami sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.06.2016 r., WA 4/16, Legalis).

Zestawiając powyższe z analizą przedmiotowej sprawy, zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i rzetelny. Bowiem z dokonanej przez Sąd Apelacyjny analizy akt przedmiotowej sprawy i pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego R. Ś. w zakresie przypisanego mu czynu są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy.

Do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych uprawniały Sąd meriti w szczególności zeznania pokrzywdzonego M. K.. Bowiem pokrzywdzony w sposób dokładny przedstawił chronologię i przebieg zdarzeń z udziałem R. Ś. i D. U., poddanych pod osąd w przedmiotowej sprawie i wskazał na okoliczności, w których oskarżeni w dniu 08 kwietnia 2020 roku posługując się nożem grozili M. K. i zabrali mu w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1500 złotych. Z zeznań pokrzywdzonego złożonych bezpośrednio po zdarzeniu jasno i klarownie wynika też, że został zaatakowany przez oskarżonych, którzy w dniu 06 kwietnia 2020 roku podjęli u niego pracę związaną z renowacją trawnika na posesji należącej do K. R. przy ul. (...) w miejscowości S.. Występujące drobne nieścisłości w depozycjach pokrzywdzonego nie pozbawiają waloru wiarygodności w zakresie prezentowanej przez niego wersji wydarzeń. Wskazać bowiem należy, iż zajście z udziałem oskarżonych miało charakter nagły i dynamiczny, gdyż w celu wzbudzenia atmosfery strachu u pokrzywdzonego i zmuszenia go do realizacji wysuwanych żądań oskarżeni grozili mu posiadanym przy sobie nożem. Za wiarygodnością relacji przedstawianej przez pokrzywdzonego przemawiają też zeznania świadka – K. R., który wprawdzie feralnego dnia, w czasie zajścia, nie widział noża w rękach oskarżonego R. Ś., ale słyszał jak oskarżeni krzyczeli na pokrzywdzonego oraz chcieli od niego pieniądze. Ponadto, wskazał, że pokrzywdzony opisując mu przebieg zajścia, bezpośrednio po nim, był wystraszony i roztrzęsiony. Istotnie również K. R. widział, jak przy śniadaniu jeden z mężczyzn „rudy ten z brodą”, używał noża. A zatem, w tej jednej z zasadniczych kwestii jego relacje były zbieżne z depozycjami pokrzywdzonego, który relacjonował, że oskarżeni zabrali mu pieniądze i kluczyki od samochodu grożąc mu nożem. Co więcej, oskarżony D. U. w swych wyjaśnieniach na etapie postępowania przygotowawczego przyznał, że bał się R. Ś., gdyż tenże posługiwał się wówczas nożem. Jednocześnie wiedzę o tym, miał rzekomo pozyskać od pokrzywdzonego, co jednakowoż nie jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Zwrócić należy też uwagę, że oskarżony D. U., już w stadium sądowym postępowania, diametralnie korygował swe depozycje usiłując bezskutecznie zminimalizować rolę w zdarzeniu R. Ś.. Tym samym, słusznie relacje D. U. obdarzono walorem wiarygodności jedynie w zakresie faktu podjęcia pracy u M. K. i kontaktu telefonicznego z jego bratem – Ł. K.. Znamiennym jest, iż gdyby rzeczywiście intencją pokrzywdzonego było fałszywe pomówienie oskarżonych, to mógłby wykorzystać w tym celu K. R. uzgadniając z nim relacjonowanie wydarzeń w taki sposób, jakby był ich bezpośrednim uczestnikiem (dotyczy do wydarzeń mających miejsce na jego posesji). Powyższe jednakże nie miało miejsca, a depozycje świadka są wyważone i pomimo tego, że te składane w postępowaniu przygotowawczym i sądowym zawierały drobne rozbieżności to nie sposób zdeprecjonować jego relacji w tym względzie.

W tym miejscu, zauważyć też należy, iż Sąd pierwszej instancji trafnie zdeprecjonował tą część wyjaśnień oskarżonego R. Ś., w których przekonywał on, że zażądał rozliczenia od M. K., gdy dowiedział się o tym, iż nie wypłaca on należności pracownikom. Bowiem współoskarżony D. U. przyznał, że jeszcze przed podjęciem pracy wspólnie z R. Ś. u M. K., kontaktował się z bratem pokrzywdzonego Ł. K., który ostrzegał go, że może zostać oszukany przez niego, albo może nie wypłacić mu lub nie dopłacić pieniędzy. Powyższe stanowi kolejny element podważający wersję lansowaną przez oskarżonego, jakoby intencją oskarżonego było jedynie uzyskanie zapłaty za wykonaną pracę. Słusznie też Sąd Okręgowy - dokonując wartościowania depozycji pokrzywdzonego – wywiódł, że M. K. otrzymał od K. R. kwotę 3200 złotych. Przemawia to za uznaniem, że relacjonuje on rzeczywiste fakty mające miejsce z jego udziałem. A zatem, jest wiarygodne, że w dniu 08 kwietnia 2020 roku – uwzględniwszy wydatki M. K. na sprzęgło i paliwo – pokrzywdzony dysponował gotówką w kwocie 1500 złotych.

Odnosząc się zaś do podnoszonej przez skarżącego kwestii rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, a polegającego na ustaleniu, iż oskarżony R. Ś. dokonał rozboju posługując się nożem i zakwalifikowanie tego zachowania z art. 280 § 2 k.k. (zdaniem zaś obrońcy zachowanie oskarżonego powinno być zakwalifikowane z art. 191 § 2 k.k.) stwierdzić należy, że argumenty te nie zasługują na aprobatę. Sąd meriti prawidłowo przyjął i rzeczowo uzasadnił, że posługiwanie się przez R. Ś. nożem i okazanie go pokrzywdzonemu w celu zastraszenia go oraz zmuszenia go do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem wyczerpywało znamiona czynu określonego w art. 280 § 2 k.k. Odnosząc się więc do zarzutu, jakoby działanie oskarżonego R. Ś. winno być zakwalifikowane z art. 191 § 2 k.k. wskazać również należy, że dla bytu występku określonego w art. 191 § 2 k.k. konieczny jest szczególny, „pozytywny” zamiar kierunkowy, polegający na co najmniej subiektywnym przekonaniu sprawcy, że działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności. Bezprawna windykacja roszczenia pozbawionego elementarnych cech, o których mowa w art. 353 § 1 k.c., nie może korzystać z uprzywilejowanej formy kwalifikowania czynu, jako zmierzającego do egzekwowania wierzytelności, której po prostu nie ma (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22.05.2014 r., II KK 346/13, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2004 r., V KK 282/04, Legalis).

W aspekcie powyższego, konfrontacja ustaleń faktycznych z przyjętą przez Sąd Okręgowy kwalifikacją prawną czynu prowadzi do konkluzji, że w zaskarżonym wyroku zastosowano prawidłową subsumpcję pod przepis art. 280 § 2 k.k. Z ustalonych faktów wynika, że dla osiągnięcia założonego celu oskarżony R. Ś. wraz z oskarżonym D. U., posługując się nożem wobec pokrzywdzonego, grozili mu użyciem przemocy. Sposób działania oskarżonych wyczerpuje zatem odnośne znamię strony przedmiotowej przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. Takim działaniem oskarżeni zmusili ostatecznie pokrzywdzonego do wydania pieniędzy w kwocie 1500 złotych. Jednocześnie Sąd meriti trafnie ustalił, że oskarżeni żądali od pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 600 złotych za wykonaną pracę. Zestawienie tych faktów przekonuje, że cel – dla którego oskarżeni R. Ś. i D. U. dokonali zaboru mienia – był związany z chęcią przywłaszczenia, nie zaś ze świadomością wymuszenia na pokrzywdzonym faktycznie istniejącej wierzytelności, gdyż, co istotne, wartość przedmiotu zaboru odbiegała istotnie od wysokości rzekomo egzekwowanej w taki sposób wierzytelności. A zatem uznać należało, że zamiarem oskarżonego R. Ś. i oskarżonego D. U., było zastosowanie groźby przemocy w celu przywłaszczenia pieniędzy na szkodę pokrzywdzonego M. K. i z tego względu można im przypisać popełnienie zbrodni z art. 280 § 2 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę przedmiotowego wyroku poprzez uniewinnienia oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

Nadto, w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu czynu zauważenia wymaga, że przestępstwo to nie miało charakteru incydentalnego zdarzenia w jego dotychczasowym życiu. Z informacji z Krajowego Rejestru Karnego wynika bowiem, że wymieniony dopuścił się już szeregu podobnych zachowań (karta karna wskazuje na 12 skazań - vide k. 1163-1176). Orzekane wobec oskarżonego kary nie przyniosły społecznie oczekiwanego rezultatu i nie odwiodły oskarżonego od popełnienia kolejnych przestępstw. Takowe jego postępowanie świadczy o lekceważącym stosunku do porządku prawnego. W dodatku działania podsądnego było przemyślane, realizowane z premedytacją i w wyrachowany sposób. Motywacją jego było zaś łatwe i szybkie zdobycie pieniędzy. Tego rodzaju zachowanie wpisuje się niestety w przestępczy sposób życia obrany przez wymienionego.

Reasumując znaczne nasilenie okoliczności obciążających w zakresie właściwości i warunków osobistych oskarżonego związanych przede wszystkim z dotychczasową karalnością oskarżonego dało podstawy do przyjęcia, że wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności na poziomie 4 lat będzie wystarczające do osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, zwłaszcza zaś do zapobieżenia powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

W tych okolicznościach, zważając na okoliczności przedmiotowej sprawy, orzeczenie kary w postaci określonej przez Sąd Okręgowy będzie stanowiło dla oskarżonego wymierną i odczuwalną dolegliwość wpływającą na zmianę jego postawy i skłaniającą go do przestrzegania w przyszłości społecznie akceptowanych norm zachowania, a jednocześnie zaspokoi społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości – w szczególności uwidoczni, iż lekceważenie norm prawnych zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w całości zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2022 roku w sprawie VIII K 18/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja obrońcy oskarżonego R. Ś. bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumpcji prawnokarnej jego czynu, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Jednocześnie kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego czynu i sprawiedliwa, na pewno nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądzono na rzecz adwokata A. J. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu R. Ś. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 1200 złotych, powiększone o stawkę 23% VAT.

3

Biorąc pod uwagę ograniczone możliwości zarobkowe oskarżonego R. Ś. spowodowane przebywaniem w Zakładzie Karnym w związku z odbywaniem wieloletniej kary pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zwolnił go od uiszczenia opłaty za drugą instancję oraz od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

SSA Anna Zdziarska

SSA Katarzyna Capałowska SSO (del.) Anna Gąsior–Majchrowska

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. Ś..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2022 roku w sprawie VIII K 18/21.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana