Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2022r

Sąd Rejonowy w Kaliszu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący sędzia Marta Przybylska

Protokolant st. sekr. sąd. Ilona Pilarczyk

w obecności oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu dnia 19.09.2022r

sprawy S. O.,

urodzonego (...) w D.

syna S. i B. z domu L.

obwinionego o to, że:

w dniu 25 lutego 2022 roku w K. na ul. (...) kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas zmiany pasa ruchu nie ustąpił pierwszeństwa prawidłowo jadącemu pojazdowi marki V. o nr rej. (...), którym kierował K. K. w wyniku czego doszło do zderzenia pojazdów

tj. o wykroczenie z art. 86§1 k.w.

1.  obwinionego S. O. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 (sto siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych i opłaty.

Sędzia Marta Przybylska

Sygn. akt II W 545/22

UZASADNIENIE

25 lutego 2022 roku w K., około godziny 19:30, ulicą (...) poruszali się S. O., kierujący pojazdem marki O. (...) nr rej. (...), oraz K. K., kierujący pojazdem marki V. (...) nr rej. (...). Pojazdu poruszały się w tym samym kierunku równoległymi pasami ruchu. Na wysokości ulicy (...) S. O. podjął manewr zmiany pasa ruchu z lewego na prawy, którym przemieszczał się K. K.. Wykonując manewr, po uprzedniej jego sygnalizacji kierunkowskazem, S. O. nie upewnił się dostatecznie co do bezpieczeństwa jego wykonania i nie ustąpił pierwszeństwa jadącemu prawidłowo tym pasem K. K., w wyniku czego doszło do zderzenia pojazdów. Na skutek zderzenia oba samochody uległy uszkodzeniom i tak: pojazd kierowany przez S. O. miał uszkodzony błotnik oraz prawe tylne drzwi, zaś pojazd kierowany przez K. K. przód pojazdu. Kierujący pojazdami byli trzeźwi. W dacie zdarzenia warunki atmosferyczne i widoczność były dobre. Uszkodzenia pojazdów zostały zarejestrowane na nagraniu przez interweniujących funkcjonariuszy Policji. Funkcjonariusze policji uznali S. O. za winnego zdarzenia drogowego i zaproponowali mu mandat karny w wysokości 1 450 zł, którego ten nie przyjął. W ramach czynności funkcjonariusze sporządzili protokoły oględzin pojazdów.

dowód: notatka urzędowa (k. 1-2), protokoły oględzin pojazdów (k. 4, 5), nagrania z interwencji (k. 7, 8), protokół przesłuchania E. K. (k. 9), zeznania K. K. (k. 35 verte, 36), zeznania D. I. (1) (k. 36), częściowe wyjaśnienia S. O. (k. 35 verte)

S. O. urodził się (...) Na stałe zamieszkuje w K., prowadzi własną działalność gospodarczą, z której uzyskuje około 1 500 zł miesięcznie. Jest rozwiedziony, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. S. O. był uprzednio karany za wykroczenia w ruchu drogowym.

dowód: wyjaśnienia S. O. (17)

S. O., na rozprawie głównej, nie przyznał się do zarzucanego mu wykroczenia. Wskazał, że poruszał się prawidłowo, zaś odpowiedzialność za zdarzenie ponosi K. K., który przemieszczał się, jego zadniem, z nadmierną prędkością. Podał, że przed wykonaniem manewru, upewnił się, że może bezpieczenie zmienić pas, spoglądając w lusterko, jak też zasygnalizował kierunkowskazem zamiar skrętu przed jego rozpoczęciem. Stwierdził, że jego zdaniem zdarzenie drogowe wynika z chęci uzyskania przez K. K. odszkodowania, który celowo „dogonił go”, gdy ten zmieniał już pas ruchu, doprowadzając do zderzenia.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego jedynie w części, a mianowicie w zakresie w jakim podał, że kierował pojazdem i zasygnalizował zamiar wykonania zmiany pasa ruchu, albowiem znalazły one potwierdzenie w zeznaniach świadków oraz w rzeczowym materiale dowodowym. Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom S. O. w zakresie, w jakim wskazywał, że drugi z pasów ruchu, w momencie zasygnalizowania i rozpoczęcia wykonywania manewru zjazdu, był pusty i nie poruszał się po nim K. K. oraz że pokrzywdzony jechał zdecydowanie szybciej niż obwiniony. W ocenie Sądu relacjonowany przez S. O. przebieg zdarzenia nie odzwierciedla jego rzeczywistego przebiegu. Sąd analizując całokształt materiału dowodowego, w tym zeznania K. K. oraz uszkodzenia pojazdów przyjął, że obwiniony nie zachował należytej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa poruszającemu się prawym pasem pojazdowi, licząc na to, że po sygnalizacji chęci wykonania manewru kierunkowskazem zostanie on przepuszczony przez drugi z pojazdów. Z tego powodu jako niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego wskazującego, że gdy spoglądał w lusterko, prawym pasem nie poruszał się jakikolwiek pojazd. W ocenie Sądu oboje kierujący poruszali się z dozwoloną administracyjnie prędkością. W konsekwencji Sąd w ograniczonym zakresie uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne, opierając się przy ustaleniu stanu faktycznego na innych niebudzących wątpliwości dowodach.

Sąd jako w pełni wiarygodne ocenił zeznania K. K. w zakresie przebiegu zdarzenia. Według Sądu świadek w sposób logiczny i spójny przedstawił okoliczności, w jakich doszło do zderzenia pojazdów. Zeznania świadka są konsekwentne i tworzą chronologiczną i uporządkowaną całość. Jakkolwiek na rozprawie świadek z początku mylnie wskazał, że uszkodzeniu uległy pierwsze i drugie drzwi samochodu S. O., to następnie wyjaśnił tę pomyłkę, przedstawiając ponadto zdjęcia uszkodzeń pojazdów i wskazując rzeczywiste uszkodzenia. Świadek spontanicznie odpowiadał na pytania Sądu, relacjonując okoliczności zdarzenia drogowego. Jednocześnie brak jest jakichkolwiek powodów wskazujących na nierzetelność jego relacji. Z tych względów Sąd doszedł do przekonania, że kwestia mylnego wskazania uszkodzeń pojazdów, szczególnie wobec upływu czasu od zdarzenia, nie miała wpływu na wiarygodność jego zeznań, wobec całokształtu ich treści, a w konsekwencji dla ich przydatności dla rozstrzygnięci,.

Nadto Sąd jako wiarygodne ocenił zeznania świadków – funkcjonariuszy policji D. I. (2) i E. K.. Jakkolwiek nie byli oni świadkami naocznymi zdarzenia, wskazali oni na okoliczności zaszłe po zdarzeniu, przebieg interwencji, jak też na charakter uszkodzeń pojazdów. Ich zeznania korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonego oraz z zebranym w sprawie rzeczowym materiałem dowodowym. Nie ujawniły się nadto jakiekolwiek względy, które podawałyby w wątpliwość wiarygodność złożonych przez świadków zeznań.

Sąd za wiarygodne i przydatne dla rozstrzygnięcia uznał dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, w tym protokoły oględzin oraz notatkę urzędową, jako że zostały one sporządzone zgodnie z przepisami i przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji. Istotne znaczenie dla oceny odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie miały, w ocenie Sądu, nagrania z interwencji, na których zarejestrowano uszkodzenia pojazdów opisane w protokołach oględzin. Wiarygodność czy przydatność tych dokumentów nie była jednocześnie kwestionowana przez strony w toku rozprawy.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, oceniany zgodnie z dyrektywami wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i reguł logicznego rozumowania, pozwala przyjąć, że S. O. dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia.

Wykroczenie stypizowane w art. 86 § 1 k.w. penalizuje sprowadzenie, na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym na skutek niezachowania należytej ostrożności. Należyta ostrożność to ostrożność wymagana w danych warunkach, której stopień natężenia rośnie w związku z charakterem ruchu, w której uczestniczy kierujący. Kierujący pojazdem jest bowiem zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności w razie wykonywania określonych manewrów, takich jak, między innymi, zmiana pasa ruchu drogowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 30 maja 1995 r., III KRN 20/95). W wyniku niezachowania należytej, a zatem wiążącej w danych okolicznościach, ostrożności, musi dojść do spowodowania zagrożenia dla bezpieczeństwa w komunikacji rozumianego jako stan braku zagrożeń dla jego uczestników i jego niezakłócony przebieg.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należało wskazać, że S. O. zrealizował znamiona przedmiotowe i podmiotowe tego wykroczenia. Istotnie bowiem przed wykonaniem manewru i zmianą pasa ruchu winien on upewnić się, że może wykonać manewr bezpiecznie, czego w ocenie Sądu nie uczynił. Za powyższym przemawiają w szczególności: charakter uszkodzeń pojazdów, który wykluczał wersje zdarzenia prezentowaną przez obwinionego, jak też zeznania drugiego z uczestników zdarzenia, które w ocenie Sądu odzwierciedlały rzeczywisty przebieg kolizji. Z tych powodów nie jest możliwe, aby to kierujący pojazdem marki V. uderzył w obwinionego i jego samochód. Nadto nie ulega wątpliwości, że S. O. poruszał się drogą publiczną. W ocenie Sądu nie budzi zastrzeżeń także spowodowanie przez niego zagrożenia w ruchu drogowym. Wykonanie manewru zmiany pasa ruchu, wobec niezachowania należytej ostrożności i nieustąpienia pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się drugim psem ruchu, stanowi zagrożenie w tym ruchu, potencjalnie mogąc doprowadzić do skutku w postaci naruszenia innych dóbr prawem chronionych: życia i zdrowia. Samo zaś nieustąpienie pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się po pasie, na który chce wjechać kierowca, stanowi naruszenie art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym.

W ocenie Sądu obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia umyślnie. Liczył on bowiem na to, że zostanie przepuszczony przez poruszający się prawym pasem pojazd, w wyniku czego zlekceważył on obowiązek ustąpienia mu pierwszeństwa i w ten sposób doprowadził do zdarzenia drogowego. Nie zachował on należytej ostrożności, mimo powinności.

Sąd oddalił, na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.s.w. wniosek dowodowy obwinionego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność, który z błotników w pojeździe podlegał naprawieniu, uznając, że okoliczność podnoszona przez S. O. jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy. Z załączonego do akt sprawy nagrania wynika bowiem bezsprzecznie charakter uszkodzeń pojazdów, stąd zbędne, w ocenie Sądu, było dopuszczanie dowodu z opinii biegłego na tę okoliczność.

Z tych powodów, mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, że obwiniony jest sprawcą wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., co znalazło swoje odzwierciedlenie w sentencji.

Sąd nie dostrzegł nadto jakichkolwiek okoliczności wyłączających przypisanie odpowiedzialności obwinionemu. Sąd doszedł do przekonania, że S. O. mógł postąpić zgodnie z obowiązującymi przepisami i ustąpić pierwszeństwa, gdy wykonywał manewr zmiany pasa ruchu. Obwiniony znajdował się w normalnej sytuacji motywacyjnej, mógł zachować się zgodnie z normą sankcjonowaną i nie zaistniały jakiekolwiek względy, które usprawiedliwiałyby jego zachowanie.

Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze okoliczności popełnienia wykroczenia, a zatem sytuację, w jakiej doszło do niezachowania należytej ostrożności, jak też skutki zdarzenia i powstałe w jego wyniku uszkodzenia pojazdów. Sąd nie dostrzegł jakichkolwiek okoliczności łagodzących, jako zaś okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że obwiniony zawodowo trudni się wykonywaniem działalności z zakresu przejazdu osób, jak też to, że był uprzednio karany za wykroczenia drogowe.

W ocenie Sądu kara 500 zł grzywny jest karą adekwatną i sprawiedliwą. Uwzględnia ona wynikające z art. 33 k.w. wiążące Sąd dyrektywy jej wymiaru. Sąd doszedł do przekonania, że orzeczenie grzywny w takim wymiarze odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego obwinionemu wykroczenia, jak też stopniowi zawinienia. Stanowi ona wystarczającą reakcję penalną na zachowanie S. O., stanowiąc ostrzeżenie na przyszłość, a zatem realizując wymogi prewencji indywidualnej, jak też generalnej. Odpowiada ona także sytuacji majątkowej i osobistej obwinionego, jak też uwzględnia jego uprzednią karalność za wykroczenia drogowe.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach orzeczono, w oparciu o art. 119 § 1 k.p.s.w., ustalając ich wysokość na podstawie § 2 oraz § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, zaś o opłacie, w związku z wymierzeniem obwinionemu grzywny, w myśl art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Na koszty, wynoszące łącznie 170 zł, złożyły się: 20 zł tytułem czynności poprzedzających wniesienie wniosku o ukaranie, 100 zł tytułem kosztów postępowania przed sądem pierwszej instancji oraz opłata w wysokości 50 zł.

Wobec powyższego Sąd orzekł, na podstawie powołanych przepisów, jak w punkcie 2 wyroku.

sędzia Marta Przybylska