Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 grudnia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił D. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową stwierdzoną decyzją nr(...) Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że została ona wydana w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 20 grudnia 2022 r., która nie uznała D. M. za niezdolną do pracy, a zatem brak było podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

/decyzja k.16 plik I akt ZUS/

W dniu 31 stycznia 2023 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie D. M. od ww. decyzji. W treści odwołania wskazała, że nie zgadza się z ustaleniami organu rentowego, ponieważ jej lewa ręka (jest leworęczna), nie jest w pełni sprawna. Wnioskodawczyni podkreśliła, że nie może wykonywać nią ruchów monotypowych, a także ma stwierdzony 20 % uszczerbek na zdrowiu.

/odwołanie k.3/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.12 – 12 odwrót/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni D. M. urodziła się (...) W swojej karierze zawodowej pracowała na stanowisku ekspedienta pocztowego. D. M. ma przyznane prawo do emerytury.

/okoliczności bezsporne/

Decyzją nr (...) z dnia 24 kwietnia 1995 r. (...) stwierdził u wnioskodawczyni chorobę zawodową – przewlekłą chorobę obwodowego układu nerwowego wywołaną uciskiem na pnie nerwów – zespół cieśni nadgarstka lewego wymienioną w pozycji 13 wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych.

/decyzja k.9/

W dniu 6 października 2022 r. D. M. złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek k.1 – 3 plik I akt ZUS/

Orzeczeniem z 8 grudnia 2022 roku lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż odwołująca cierpi na zespół cieśni nadgarstka lewego po leczeniu operacyjnym w 1995 roku bez zaburzeń funkcji ręki lewej. Dolegliwość ta nie powoduje niezdolności do pracy powstałej w związku z chorobą zawodową.

/opinia i orzeczenia lekarza orzecznika k.14 akt ZUS i k.4 dokumentacji medycznej/

Wnioskodawczyni złożyła sprzeciw od powyższego orzeczenia.

/sprzeciw k.5 dokumentacji medycznej akt ZUS/

Komisja lekarska, orzeczeniem z dnia 20 grudnia 2022 roku potwierdziła rozpoznanie lekarza orzecznika. Dodatkowo ustaliła, iż odwołująca cierpi na nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa oraz otyłość.

/opinia orzeczenie Komisji Lekarskiej k.15 akt ZUS i k.9 dokumentacji medycznej akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 grudnia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił D. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową stwierdzoną decyzją nr (...) z dnia 24 kwietnia 1995 r.

/decyzja k.16 plik I akt ZUS/

U wnioskodawczyni rozpoznano: zespół cieśni nadgarstka lewego po leczeniu operacyjnym w 1995 r. , bez istotnych deficytów neurologicznych w zakresie funkcji ręki lewej. D. M. przebyła w 1995 r. operację zespołu cieśni nadgarstka lewego. Decyzją Inspektora Sanitarnego z dnia 24 kwietnia 1995 stwierdzono chorobę zawodową obwodowego układu nerwowego pod postacią zespołu cieśni nadgarstka lewego. Po wykorzystaniu 9 miesięcy ZUS ZLA badana powróciła do pracy zarobkowej. Aktualnie nie występują u niej zaniki mięśniowe mięśni ręki. Występuje tylko blizna nadgarstka lewego i nieco słabszy uścisk ręki lewej. Stwierdzone naruszenie sprawności organizmu nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy rentowej u osoby z drugim stopniem kompetencji zawodowych. Nie stwierdza się także niezdolności do pracy zarobowej z powodu choroby zawodowej, tj. zespołu cieśni nadgarstka lewego.

/opinia k.43 - 45 oraz opinia uzupełniająca k.57 biegłego sądowego neurologa J. B.

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, wniosku o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy oraz opinii lekarskich.

W toku postępowania wnioskodawczyni zakwestionowała ustalenia komisji lekarskiej ZUS, że nie jest niezdolna do pracy.

Celem weryfikacji stanowiska wnioskodawczyni Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego neurologa.

Złożone w sprawie opinie tj. podstawowa oraz uzupełniająca są jasne, zostały sporządzone przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawczyni. Co więcej , biegły w opinii uzupełniającej odniósł się do zgłoszonych przez wnioskodawczynię zastrzeżeń i wykazał ich bezzasadność. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinia oraz opinia uzupełniająca nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegła neurolog wydał opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni. Określiła schorzenia występujące u niej oraz ocenił ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni. Zdaniem Sądu opinie biegłej są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ kpc, zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, między innymi w sytuacji, gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy.

W rozpoznawanej sprawie strony nie wnosiły o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe i brak wniosków dowodowych, po pouczeniu o możliwości ich zgłaszania dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione./tak wyrok SA w Gdańsku z dnia 26.06.2018, III AUa 1815/17/. Sprawa nie miała charakteru wielowątkowego, wymagającego wyjaśnienia twierdzeń stron oraz odniesienia się do złożonych wniosków dowodowych. Sprawa w świetle stanowisk stron i zebranych dokumentów nie budziła żadnych wątpliwości./por. wyrok SA w Warszawie z dnia 26.04.2018, VI ACa 1694/17/

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r.
o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz. U. z 2022 , poz. 2189) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Na mocy art. 17 ust. 1 powołanej ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych , z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy. Podobnie rzecz ma się w przypadku ustalenia niezdolności do pracy (art. 58 powołanej ustawy). Stosownie zaś do treści art.17 ust. 2 świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

W oparciu o treść przepisu art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5 lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem, przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 10.06.1999 r., 11 UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

Rozstrzygając sprawę Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonej, jej kompletną dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłego sądowego z zakresu neurologii, którego specjalizacja odpowiada rodzajowi schorzeń występujących u ubezpieczonej. Biegły ten zapoznał się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia ubezpieczonej i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, opisał stan jej zdrowia. Opinia pisemna biegłego jest jasna i obiektywna, opisuje stan zdrowia D. M. oraz sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegły neurolog ustalił, że występująca u wnioskodawczyni choroba zawodowa obwodowego układu nerwowego pod postacią zespołu cieśni nadgarstka lewego, która w chwili obecnej nie powoduje zaników mięśni ręki, a objawia się słabszym uściskiem ręki lewej nie powoduje orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy rentowej u osoby z drugim stopniem kompetencji zawodowych.

Reasumując, ocena wszystkich zgłaszanych przez wnioskodawczynię i opisanych w dokumentacji medycznej dolegliwości prowadzi do wniosku, że jest ona zdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, a tym samym brak jest podstaw do uznania D. M. za osobę niezdolną do pracy.

Wobec ustalenia, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie.