Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

15 maja 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie 15 maja 2023 r. w Warszawie

odwołania (...) (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym oraz wysokość podstawy wymiaru składek

z udziałem L. P.

z 16 lipca 2021 r., nr (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od (...) (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  przyznaje A. K. od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem wynagrodzenia za czynności kuratora nieznanej z miejsca pobytu L. P..

Sygn. akt VII U 1710/21

UZASADNIENIE

A. M. 12 maja 2020 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. z 10 marca 2020 r. nr (...), stwierdzającej, że A. M. jako pracownik płatnika składek K. K. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 21 października 2019 r. do 21 grudnia 2019 r.

Zaskarżonej decyzji odwołujący się zarzucił:

1.  niezgodność ze stanem faktycznym i prawnym, poprzez błędne uznanie, że A. M. nie wykonywał pracy na rzecz płatnika składek, w sytuacji, gdy strony łączyła umowa o pracę o której mowa w art. 22 k.p., w ramach której A. M. wykonywał pracę na stanowisku samochodu ciężarowego w ruchu międzynarodowym pod kierownictwem i na rzecz pracodawcy K. K. (1), z wykorzystaniem należących/będących w posiadaniu pracodawcy samochód ciężarowych, zgodnie z powierzonymi przez pracodawcę do wykonania zadaniami, w wyznaczonym miejscu i czasie, za co pracodawca uiszczał na rzecz odwołującego/pracownika co miesięczne wynagrodzenie;

2.  bezpodstawne przyjęcie przez ZUS, jakoby pracownik i pracodawca zawarli pozorną umowę o pracę w celu pozyskania przez pracownika uprawnień do świadczeń chorobowym, gdy tymczasem odwołujący A. M. pracował u pracodawcy od dłuższego czasu w ramach zatrudnienia jako pracownik na stanowisku kierowcy, tj. od miesiąca sierpnia 2019 r., nie miał żadnego wpływu na czas/termin zgłoszenia go przez pracodawcę do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, a co nastąpiło dopiero 28 października 2019 r. ze skutkiem począwszy od 21października 2019 r., a opóźnienie w zgłoszeniu odwołującego do tych ubezpieczeń wynikało tylko wyłącznie z winy pracodawcy;

3.  sprzeczność i niezgodność rozstrzygnięcia ZUS z zasadami współżycia społecznego, w tym z uprawnieniem pracownika do bezpłatnych świadczeń i opieki medycznej, w tym pobytu w szpitalu, przysługujących pracownikowi w związku chorobą ujawnioną w trakcie trwania umowy o pracę.

W konkluzji odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i orzeczenie o podleganiu przez A. M. z tytułu umowy o pracę obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od 21 października 2019 r. do 21 grudnia 2019 r. oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego zwrotu kosztów procesu (odwołanie z dnia 20 kwietnia 2020 r. – k. 3-5 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu stanowiska, odnosząc się do zarzutów odwołującego się, organ rentowy wskazał, że zakład w zakresie uprawnień, które wynikają z art. 83 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 68 ust. 1 pkt 1a oraz art. 28 ust. 1 ustawy systemowej może wydawać decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących między innymi zgłaszania do ubezpieczeń społecznych. Przy wydaniu skarżonej decyzji zakład uwzględnił całokształt wyjaśnień i dokumentacji przedłożonej w toku postępowania wyjaśniającego przez płatnika składek, które nie potwierdziły, że wnioskodawca wykonywał czynności pracownicze na stanowisku kierowcy, a zwłaszcza na podstawie umowy o pracę. Organ rentowy wskazał, że nietrafny jest także zarzut sprzeczności niezgodności rozstrzygnięcia ZUS z zasadami współżycia społecznego.

Organ rentowy wskazał, że płatnik składek i ubezpieczony swoim działaniem polegającym na zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych wnioskodawcy na krótko przed orzeczoną niezdolnością do pracy potwierdzili wręcz nadużycie przepisów prawa i nieuczciwość, ponieważ gdyby nie zaistniała chęć nabycia prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego z ZUS płatnik składek nie dokonałby zgłoszenia skarżącego do ubezpieczeń społecznych. Zdaniem organu rentowego, powyższe stanowisko potwierdzają dokumenty przedłożone przez A. M. do odwołania, tj. wydruki z tachografów pochodzące sprzed 21 października 2019 r. i rosyjski mandat karny z 29 września 2019 r., czyli również sprzed 21 października 2019 r., natomiast skarżący nie wnosił w odwołanie o objęcie ubezpieczeniem społecznym przed 21 października 2019 r., czyli w okresie z którego przekłada dokumenty.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zwrócił uwagę na fakt, że do odwołania nie została również przedłożona umowa o pracę zawarta z płatnikiem składek ani w okresie sprzed 21 października 2019 r. ani w okresie, w którym organ rentowy stwierdził brak obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, tj. od 21 października 2019 r. do 21 grudnia 2019 r. Odwołujący nie wnosił o uznanie, że podlegał ubezpieczeniom społecznym przed 21 października 2019 r. Organ rentowy uznał, że skarżący do odwołania nie dołączył żadnych dowodów mających wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie z dnia 6 maja 2020 r. – k. 22-23 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. (1) od 18 sierpnia 1993 r. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą „ Firma (...)”. Przeważająca działalność gospodarcza to transport drogowy towarów (49.41.Z.) (wydruk z CEIDG – k. 7 a.s.). K. K. (1) zmarł 28 października 2020 r. (odpis skrócony aktu zgonu – k. 36 a.s.).

A. M. z zawodu jest kierowcą-mechanikiem. Posiada kwalifikacje do kierowania samochodami kat. A1, B1, B, C1, C, C+E, D, D1, DC1+E, C+E, D1+E, D+E, T. W okresie od 28 marca 2017 r. do 18 lutego 2019 r. był zatrudniony w firmie (...) J. R. na stanowisku kierowcy. Natomiast w okresie od 14 lutego 2019 r. do 14 marca 2019 r. zajmował stanowisko kierowcy w transporcie międzynarodowym w firmie USŁUGI (...) R. B., T. B., (...) Spółka Jawna. Z kolei w okresie od 5 kwietnia 2019 r. do 16 kwietnia 2019 r. ubezpieczony pracował w Firmie Handlowo-Usługowej (...) Z. S. i wykonywał pracę kierowcy ciągnika siodłowego (świadectwo pracy z 18 lutego 2019 r. – k. 17-18 a.s., świadectwo pracy z 18 marca 2019 r. – k. 19 a.s., świadectwo pracy z 16 kwietnia 2019 r. – k. 20-21 a.s., zeznania A. M. – k. 132 a.s.).

W lipcu 2019 r. K. K. (1) uzyskał pierwsze wizy dla ubezpieczonego, jako kierowcy zawodowego, umożliwiające wjazd na terytorium Rosji i Białorusi, które to kraje były docelowymi kierunkami przewozów towarów, wykonywanych przez A. M. (ksero paszportu, ksero wiz rosyjskiej, białoruskiej, ksero pieczątek przekroczenia granic – k. 121-128 a.s.).

Od sierpnia 2019 r. K. K. (2) zatrudniony był w firmie (...). Strony zawarły ustną umowę na okres próbny. Ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku kierowcy. Wykonywał czynności jako kierowca w Polsce, Rosji i na Białorusi. Potwierdzenie obecności pracownika odbywało się po włożeniu karty do tachografu, nie była prowadzona osobna lista obecności. Ewidencje czasu pracy również prowadzone były na podstawie wydruków z tachografu i odczytu z karty kierowcy (wydruki z tachografów za różne okresy trwania umowy o pracę – k. 8-12 a.s., dokument CMR – list przewozowy z 14 sierpnia 2019 r. i 3 października 2019 r. – k. 14-15 a.s., zeznania A. M. – k. 131-136 a.s., wyjaśnienie K. K. (1) – a.r.).

29 września 2019 r. A. M. otrzymał mandat za przekroczenie prędkości, w związku z kierowaniem na terenie Rosji pojazdem pracodawcy o nr rej. (...) (k. 13).

Podczas wizyty lekarskiej 28 października 2019 r. ubezpieczony dowiedział się, że pracodawca nie dokonał jego zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych. A. M. został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych 28 października 2019 r.

Od 29 października 2019 r. ubezpieczony stał się niezdolny do pracy z powodu niewydolności nerek (bezsporny).

Pismem z 22 stycznia 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zawiadomił strony stosunku pracy o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych A. M. na podstawie umowy o pracę zawartej z płatnikiem składek K. K. (1) (zawiadomienia o wszczęciu postępowania z 22 stycznia 2020 r. – a.r.).

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ rentowy wydał decyzję nr (...), w której stwierdził, że A. M. jako pracownik u płatnika K. K. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 21 października 2019 r. do 21 grudnia 2019 r. (decyzja ZUS z 10 marca 2020 r. – a.r.).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił, uwzględniając wymienione dowody z dokumentów zgromadzone w aktach sądowych, a także aktach organu rentowego. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania ubezpieczonego A. M., które sąd uznał za wiarygodne i logiczne. Zeznania ubezpieczonego potwierdzają, że wykonywał on dla S. K. pracę na stanowisku kierowcy i są zgodne z tym co wynika z dokumentów zgromadzonych w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. M. podlegało uwzględnieniu.

Rozpoznanie sprawy w analizowanych przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz.U. z 2021r. poz. 1805), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym. O takim sposobie załatwienia sprawy Sąd wcześniej uprzedził strony, powołując się dodatkowo na art. 15 zzs ¹ ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r., poz. 1842) i udzielając stronom 7-dniowego terminu na złożenie pism procesowych prezentujących ich ostateczne stanowiska w sprawie (k. 162 a.s.).

Sporne w rozpatrywanej sprawie było to czy A. M. od 21 października do 21 grudnia 2019 r. realizował umowę o pracę u płatnika składek S. K. i czy z tego tytułu powinien podlegać obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym.

Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym reguluje ustawa z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022r. poz. 1009 – dalej „u.s.u.s.”). Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Na podstawie ww. ustawy, tj. w myśl art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1, pracownicy podlegają również ubezpieczeniu chorobowemu i wypadkowemu. Objęcie ubezpieczeniem z tytułu zatrudnienia, zgodnie z art. 13 pkt 1 u.s.u.s., następuje od dnia nawiązania stosunku pracy do jego ustania. Sam stosunek pracy i definicję pracownika określa ustawa z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. 2020r. poz. 1320 – dalej „k.p.”). Zgodnie z art. 2 k.p. pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie umowy o pracę. Użyty w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona” oznacza istnienie między pracownikiem a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Istotą tego stosunku jest – w świetle art. 22 § 1 k.p. – uzewnętrznienie woli umawiających się stron, z których jedna deklaruje chęć wykonywania pracy określonego rodzaju w warunkach podporządkowania pracodawcy, natomiast druga – stworzenia stanowiska pracy i zapewnienia świadczenia pracy za wynagrodzeniem. Celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być każdorazowo faktyczna realizacja treści stosunku pracy, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego za pracę.

W niniejszej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych ocenił, że zawarcie przez A. M. umowy o pracę z S. K. oraz zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych miało na celu wyłącznie uzyskanie tytułu gwarantującego prawo do świadczeń, a nie faktyczne świadczenie pracy na podstawie umowy o pracę.

Wedle przepisów Kodeksu cywilnego o nieważności oświadczeń woli można mówić w trzech przypadkach. Z art. 83 § 1 k.c. wynika, że nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność umowy wyraża się w braku zamiaru wywołania skutków prawnych przy jednoczesnym zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich. Przy czym należy odróżnić nieważność spowodowaną pozornością czynności prawnej od nieważności czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim ukształtowaniu jej treści, które z formalnego punktu widzenia nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do zrealizowania celu, którego osiągnięcie jest przez ustawę zakazane. Pojęcia obejścia prawa i pozorności są sobie znaczeniowo bliskie i niejednokrotnie pokrywają się. Ustalenie, czy umowa zmierza do obejścia prawa, czy jest pozorna wymaga poczynienia konkretnych ustaleń faktycznych dotyczących okoliczności jej zawarcia, celu jaki strony zamierzały osiągnąć, charakteru wykonywanej pracy i zachowania koniecznego elementu stosunku pracy, jakim jest wykonywanie pracy podporządkowanej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 1995r., I PZP 7/95, OSNAPiUS 18/95, poz. 227, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997r., I PKN 276/97, OSNAPiUS13/98, poz. 397). Czynność prawna może być również sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, przez które rozumie się na ogół obowiązujące w stosunkach między ludźmi reguły postępowania, które za podstawę mają uzasadnienie ocenne, a nie prawne. Odwołują się one do powszechnie uznawanych w całym społeczeństwie lub w danej grupie społecznej wartości i ocen właściwego, przyzwoitego, rzetelnego, lojalnego czy uczciwego zachowania. Zasady te obejmują nie tylko reguły moralne, lecz także obyczajowe (por. np. Z. Radwański (w:) System prawa prywatnego, t. 2, 2002, s. 240 i n.; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2008, s. 327).

W analizowanej sprawie, uwzględniając poczynione ustalenia faktyczne, sąd nie podzielił stanowiska organu rentowego. W oparciu o cytowane na wstępie przepisy, dla objęcia ubezpieczeniem społecznym z tytułu wykonywania pracy zasadnicze znaczenie ma nie to, czy umowa o pracę została zawarta i czy jest ważna, ani również faktyczny cel zgłoszenia danej osoby do ubezpieczeń społecznych (jako nienaruszające art. 58 § 1 lub 2 k.c. albo 83 § 1 k.c.), lecz tylko to, czy strony umowy pozostawały w stosunku pracy (art. 8 ust. 1 u.s.u.s.). O tym zaś, czy strony istotnie w takim stosunku pozostawały i stosunek ten stanowi tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy (essentialia negotii), a wynikających z art. 22 § 1 k.p. Dla objęcia obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi wymagane jest zatem ustalenie, czy zatrudnienie miało charakter rzeczywisty i polegało na wykonywaniu odpłatnej pracy określonego rodzaju, na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem.

W ocenie sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że strony kwestionowanej przez ZUS umowy faktycznie realizowały taki stosunek prawny, który posiada cechy typowe dla stosunku pracy. Sąd ustalił, że ubezpieczony zawierając umowę ustną z S. K. został zatrudniony na stanowisku kierowcy i pracę tego rodzaju faktycznie wykonywał. Dowodem potwierdzającym fakt wykonywania pracy przez ubezpieczonego są dokumenty, które wskazują, że A. M. wykonywał zadania, jakie zostały przypisane do powierzonego mu stanowiska pracy. Wykonywał czynności jako kierowca w Polsce, Rosji i na Białorusi.

Wobec powyższego, zdaniem sądu, nie było podstaw, aby kwestionować, że praca powierzona ubezpieczonemu była wykonywana, a zatem, aby czynić zarzut pozorności zawartej umowy o pracę. Zgodnie z tym, co było wskazane, o pozorności danej umowy decydują okoliczności wskazane w art. 83 § 1 k.c., które występować muszą w czasie składania przez strony oświadczeń woli. Umowa o pracę jest zawarta dla pozoru i nie może w związku z tym stanowić tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Jeżeli jednak pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca tę pracę przyjmował, to w takim przypadku nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 października 2005 r., I UK 32/05, OSNP 2006/15-16/249 oraz w wyroku z 12 lipca 2012 r., II UK 14/12, Lex nr 1216864).

Brak pozorności umowy o pracę nie wyklucza jednak stwierdzenia jej nieważności w oparciu o art. 58 § 1 k.c. Powołany przepis stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Jak jednak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 9 lutego 2012 r. „sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako motywacja do podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania.” (I UK 265/11, Lex nr 1169836).

Zaakcentować przy tym należy, że przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych nie uzależniają także skuteczności nawiązania stosunku pracowniczego od czasookresu trwania konkretnej umowy, od długości wcześniej przysługującej ochrony ubezpieczeniowej czy też od stanu zdrowia pracownika. Z tego wynika, że nagłe przerwanie relacji z pracodawcą bądź nieprzystąpienie do realizacji umowy o pracę w ustalonym czasie z powodu pogorszenia stanu zdrowia pracownika, nie może wpływać negatywnie na powstały stosunek ubezpieczenia społecznego i skutki z niego wynikające. Dla powstania wskazanych skutków konieczne jest bowiem skuteczne nawiązanie umowy o pracę. Skutku takiego nie rodzi zawarcie przez strony umowy o pracę bez woli jej realizacji, nawet jeżeli strony podejmują jakieś czynności, które mają na zewnątrz pozorować realizację umowy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 maja 2014 r., III AUa 826/13). W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że A. M. był podporządkowany swojego pracodawcy. Wykonywał czynności jako kierowca w Polsce, Rosji i na Białorusi. Potwierdzenie obecności pracownika odbywało się po włożeniu karty do tachografu, nie była prowadzona osobna lista obecności. Ewidencje czasu pracy również prowadzone były na podstawie wydruków z tachografu i odczytu z karty kierowcy. Nadzór nad pracą ubezpieczonego sprawował S. K..

Na marginesie sąd zważył, że co prawda pracodawca w odniesieniu do zatrudnienia odwołującego dopuścił się uchybień, bowiem ubezpieczony został dopuszczony do pracy bez wymaganego zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwskazań do pracy na danym stanowisku. Niemniej jednak, w ocenie sądu, okoliczności te nie świadczą o tym, że praca nie była przez odwołującego faktycznie wykonywana. Podkreślenia wymaga, że brak zaświadczenia lekarskiego o dopuszczeniu pracownika do pracy nie może obciążać pracownika. Brak stosownego badania lekarskiego nie niweczy stosunku pracy, jeżeli osoba faktycznie wykonywała pracę tak jak pracownik (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 30 lipca 2013 r., III AUa 350/13).

Konkludując, w rozważanej sprawie ustalone przez sąd okoliczności, które zostały omówione, nie wskazują, by działania stron były naganne oraz by stanowisko organu rentowego prowadzące do wydania zaskarżonej decyzji było zasadne. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż strony realizowały zawartą ustnie umowę o pracę. W związku z powyższym, nie może być mowy o zawarciu pozornej umowy o pracę.

Mając na względzie poczynione ustalenia faktyczne i zaprezentowaną argumentację, sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, że A. M. jako pracownik płatnika składek S. K. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 21 października do 21 grudnia 2019 r. o czym orzeczono w sentencji wyroku.