Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Pałka

Sędziowie: SO Marek Konrad

SO Wiesław Oryl (spr.)

Protokolant Luiza Ustaszewska - Sęk

przy udziale

Prokuratora Ewy Budzińskiej

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 r.

sprawy D. K.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce

z dnia 29 listopada 2013 r. sygn. akt II K 144/12

Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1500 /jeden tysiąc pięćset/ złotych tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 122/14

UZASADNIENIE

Prokuratura Apelacyjna w Warszawie oskarżyła D. K. o to, że w okresie od początku 2007 r. do 20 marca 2009 r. w W. i O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci:

- tabletek ekstazy w ilości nie mniejszej niż 900 sztuk i nie więcej niż 3000 sztuk oraz amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 400 gram i nie większej niż 500 gram w ten sposób, że nabył przedmiotowe środki odurzające w W. od ustalonej osoby celem dalszej odsprzedaży,

- tabletek ekstazy w ilości nie mniejszej niż 800 sztuk i nie większej niż 900 sztuk w ten sposób, że nabył przedmiotowy środek odurzający w O. od M. W., za który miał zapłacić 3000 złotych celem dalszej odsprzedaży,

- heroiny w ilości 20 gram oraz amfetaminy w ilości 100 gram w ten sposób, że nabył przedmiotowe środki odurzające w W. od ustalonej osoby celem dalszej odsprzedaży,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 29 listopada 2013 r. D. K. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. skazał go i na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za równą kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił D. K. na okres 5 (pięciu) lat.

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od D. K. nawiązkę na rzecz Stowarzyszenia (...) w O. w kwocie 600 (sześćset) złotych.

Zasądził od D. K. na rzecz skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1590 ( jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt) złotych w tym 1500 ( jeden tysiąc pięćset) złotych opłaty.

Powyższy wyrok apelacją zaskarżył obrońca oskarżonego, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść przez ustalenie, że oskarżony D. K. brał udział w obrocie środkami odurzającymi po dacie 2 października 2008 r.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, że przypisany w wyroku czyn oskarżony popełnił w okresie od 2007 r. do 2 października 2008 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna w stopniu oczywistym i na uwzględnienie nie zasługuje.

Na wstępie zaznaczyć należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień, w świetle wskazań wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając ten zarzut należy wykazać jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji. Wreszcie błąd w ustaleniach faktycznych ma miejsce wtedy, gdy sąd dał wiarę dowodom nieprzekonywującym, a odmówił jej dowodom przekonującym i gdy z prawidłowo ustalonych faktów wyciągnął nieprawidłowe wnioski, gdy zlekceważył jakiś dowód, czy poszlakę. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może stanowić podstawę odwoławczą tylko wtedy, gdy błąd ten miał wpływ na treść rozstrzygnięcia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6 lipca 1995 r., II AKr 182/95, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 r., II KR 355/74).

Przekładając powyższe na realia niniejszej sprawy za chybiony należało uznać podnoszony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który miał polegać, zdaniem obrońcy, na ustaleniu, że oskarżony D. K. brał udział w obrocie środkami odurzającymi po dacie 2 października 2008 r.

Przede wszystkim stwierdzić należy, iż Sąd orzekający w sposób prawidłowy zebrał materiał dowodowy w sprawie niniejszej, a przewód sądowy przeprowadził zgodnie z wymogami prawa procesowego. Wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, ujawnione w toku postępowania sądowego, zostały omówione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, zaś dokonane ustalenia odpowiadają treści zebranych dowodów. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd meriti ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej, dokonując przy tym prawidłowych ustaleń. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i wyciągnął z niego prawidłowe wnioski, nie zlekceważył żadnego dowodu, dał wiarę dowodom przekonywującym, oparł się na faktach udowodnionych i nie pominął twierdzeń dowodowych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Zatem nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, które miałyby istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu Okręgowego słuszna, z punktu widzenia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, jest ocena dowodów, która doprowadziła Sąd Rejonowy do ustalenia, że oskarżony D. K. brał udział w obrocie środkami odurzającymi po dacie 2 października 2008 r. Znaczącym dla tego ustalenia były bowiem wyjaśnienia samego oskarżonego złożone w toku postępowania przygotowawczego, podczas których oskarżony przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu, wskazując początek roku 2009 jako datę końcową swego udziału w obrocie narkotykami (k. 265, 267, 379, 515,), jak również zeznaniach świadków: A. C. (k. 400, 513), H. R. (k. 34-35, 41, 527-528) i K. M. (k. 320-321, 348-350, 556), którzy wskazywali na fakt dokonywania przez oskarżonego transakcji środkami odurzającymi jeszcze na początku roku 2009.

Niezasadnie - zdaniem Sądu Okręgowego - podnosi skarżący, jakoby oskarżony przyznając się do zarzucanego mu czynu wyjaśnił, że po skazaniu przez Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 2 października 2008 r. II K 139/08 nie zajmował się już działalnością przestępczą. W oczywistej sprzeczności z powyższą tezą stoją bowiem wyjaśnienia oskarżonego, który w trakcie przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego w dniu 8 kwietnia 2010 r. (k. 264-271) stwierdził, że zakup heroiny od R. Ł. dla K. M. miał miejsce zimą 2009 r., a więc już po wydaniu przedmiotowego wyroku w sprawie II K 139/08. Ponadto w trakcie przesłuchania w dniu 23 marca 2011 r. (k.379) oskarżony sprecyzował, że transakcji z R. Ł. dokonywał zimą, na przełomie 2008/2009 r. Sąd Okręgowy w pełni podzielił ocenę tych wyjaśnień dokonaną przez Sąd I instancji, który uznał, że były one przekonujące i szczere, i dlatego w znacznej mierze stanowiły podstawę jego ustaleń. Sąd meriti słusznie zauważył i zaznaczył w motywach zaskarżonego wyroku, że zmiana wyjaśnień oskarżonego na rozprawie w dniu 4 grudnia 2012 r. polegająca na wskazaniu roku 2008 r. jako daty końcowej swojej działalności narkotykowej wynikała jedynie z faktu zorientowania się przez oskarżonego, że popełnienie kolejnego przestępstwa w okresie próby może rodzić dla niego poważne konsekwencje. Zauważyć bowiem należy, że Sąd Rejonowy w Ostrołęce w wyroku z dnia 2 października, sygn. akt II K 139/08 zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. K. kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności na okres próby 6 lat, który upływa dopiero 10 października 2014 r.

Całkowicie nieuprawnione jest także stwierdzenie obrońcy, jakoby materiał dowodowy zebrany w sprawie, dotyczący transakcji oskarżonego środkami odurzającymi, w zakresie ilości, jak i daty obrotu nie był jednoznaczny, co dotyczy w jednakowym stopniu zeznań świadków H. R., R. Ł. i K. M.. Podnieść należy, że obrońca nie zauważył lub nie chciał zauważyć, iż wymienieni świadkowie zbieżnie ze sobą wskazywali, iż oskarżony D. K. dokonywał handlu narkotykami jeszcze na początku roku 2009. H. R. podczas zeznań w toku postępowania przygotowawczego (k.57) wskazał, że był obecny podczas dokonywania transakcji pomiędzy oskarżonym a M. D. i K. M., która miała miejsce pomiędzy styczniem- marcem 2009 r. Świadek K. M. wskazał natomiast, że transakcji z oskarżonym dokonywał na początku roku 2009 (k. 349). Zasadnie zatem Sąd meriti uznał, że zeznania przedmiotowych świadków są wiarygodne z uwagi na fakt, że w połączeniu z innymi dowodami przekonująco wskazują daty transakcji dokonywanych przez oskarżonego. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się - co zarzuca skarżący- niejednoznaczności materiału dowodowego w zakresie ilości, jak i daty obrotu środkami odurzającymi przez oskarżonego. Kontrola instancyjna w żadnej mierze nie wykazała, aby Sąd Rejonowy oceniając zeznania wskazanych świadków naruszył choćby jedną z dyrektyw wskazanych w art. 7 k.p.k. i przez to dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Oceniając te zeznania Sąd Rejonowy nie naruszył zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy, ani doświadczenia życiowego.

W ocenie Sądu odwoławczego zasadnie też Sąd Rejonowy uznał, że zeznania świadka A. K., wskazujące na fakt niepodejmowania przez oskarżonego działań związanych z obrotem narkotykami po 2008 r. są niewiarygodne. Sąd I instancji prawidłowo zauważył, że pozostają one w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który wskazał, że poznał żonę dopiero w marcu 2009 r., a w październiku tego samego roku brali ślub. Dlatego też mając na względzie zasady doświadczenia życiowego, doszedł do słusznego przekonania, że zeznania świadka A. K. nie zasługują na walor wiarygodności i dlatego nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych.

Konkludując należy zauważyć, że stawiany przez skarżącego zarzut błędnych ustaleń faktycznych jest swoistego rodzaju polemiką z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy. Obrońca nie wskazuje bowiem, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd, dokonując oceny zebranego materiału dowodowego i wyprowadzonych z tego materiału wnioskach. Dokonując trafnej analizy materiału dowodowego, Sąd Rejonowy wyprowadził zasadne, logiczne wnioski w przedmiocie ustalenia, że oskarżony D. K. brał udział w obrocie środkami odurzającymi po 2 października 2008 r.

Wobec powyższego Sąd nie podzielił argumentów przedstawionych w apelacji przez skarżącego i nie znalazł podstaw do kwestionowania poczynionych w oparciu o prawidłowo dokonaną ocenę materiału dowodowego ustaleń faktycznych. Dlatego też na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymano w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Orzeczenie o kosztach sądowych wydano w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.