Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2013r Sąd Rejonowy w Kaliszu zasądził od pozwanego (...)z siedzibą w D.na rzecz powoda (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.kwotę 622,50 euro z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2011r do dnia zapłaty oraz kwotę 717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok zapadł na posiedzeniu niejawnym po rozpoznaniu sprawy w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń. Powód złożył bowiem pozew na właściwym formularzu w oparciu o przepisy rozporządzenia (WE) nr 861/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007r ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń i nie wnosił o przeprowadzenie rozprawy.

Pozew został doręczony pozwanemu w dniu 8 lutego 2013r Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew w terminie 30 dni. Wobec powyższego Sąd Rejonowy w dniu 9 kwietnia 2013r wydał wyrok opierając się na twierdzeniach pozwu i dowodach z dokumentów załączonych do pozwu uznając ją za bezsporne.

Zasądzone roszczenie stanowiło odszkodowanie należne powodowi jako przewoźnikowi od pozwanego ubezpieczyciela w związku z zawartą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego.

Zakres terytorialny umowy ubezpieczenia przewoźnika drogowego obejmował szkody powstałe w przewozie na terenie Unii Europejskiej. W ogólnych warunkach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego przesyłek strony dokonały wyboru prawa polskiego oraz zawarły umowę prorogacyjną o poddanie sporów jurysdykcji sądów polskich.

Z uwagi na brak odpowiedzi na pozew Sąd Rejonowy uznał za bezsporne i nie budzące wątpliwości fakty i dowody przedstawione przez powoda w pozwie w postaci m.in. międzynarodowych samochodowych listów przewozowych, polisy ubezpieczenia OC przewoźnika drogowego, zgłoszenia szkody, not obciążeniowych wystawionych przez kontrahenta powoda (poszkodowanego) popartych rachunkami dotyczącymi kosztów likwidacji powstałych w transporcie uszkodzeń przewoźnych pojazdów i polecenia przelewu na rzecz kontrahenta kwot wynikających z not obciążeniowych. W ocenie Sądu I instancji dokumenty te nie budziły wątpliwości i potwierdzały uszkodzenie przewoźnych pojazdów, koszty ich naprawy oraz fakt pokrycia tych kosztów przez powoda. Podstawą prawną zasądzonego roszczenia stanowił art. 805 kc.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

- naruszenie przepisów Rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007r ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń, polegające na pominięciu wyjaśnienia i ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności, czyli nie przeprowadzeniu prawidłowego postępowania dowodowego. Pominięcie w całości zebranego materiału – w postaci odpowiedzi na pozew wraz z załącznikami co nie spełnia wymagań zawartych obowiązujących przepisach.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wnosił o :

- uchylenie zaskarżonego wyroku w zakres uwzględniającym powództwo (pkt1) oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu (pkt2) i oddalenie powództwa, bądź;

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego jej rozpatrzenia i rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał na naruszenie art. 7, art. 5 ust 3 i 4 oraz art. 9. Rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007r ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń.

Powód w odpowiedzi na apelację wnosił o:

- oddalenie apelacji w całości

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa

procesowego w postępowaniu apelacyjnym według nor przepisowych.

Sąd Okręgowy zauważył co następuje:

Postępowanie w rozpoznawanej sprawie toczyło się według zasad określonych w Rozporządzeniu (WE) Nr 861/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007r ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń (Dz. U. UE. L. 2007.199. 1.) oraz art. 505 ²¹ -505 ^27a kpc.

Na wstępie wskazać należy, że postępowanie apelacyjne w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń zostało ukształtowane analogicznie do postępowania apelacyjnego w postępowaniu uproszczonym. Zgodnie bowiem z art. 505 ²⁷§1 kpc w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń stosuje się przepisy art. 505 ⁹ – 505 ¹¹, art. 505 ¹²§1 i §3 oraz art. 505 ¹³ kpc. Oznacza to, że apelacja podobnie jak w postępowaniu uproszczonym ma charakter apelacji ograniczonej.

Różnica między apelacją pełną a ograniczoną polega przede wszystkim na tym, że apelacja ograniczona nie służy, jak apelacja pełna, badaniu trafności zaskarżonego orzeczenia z punktu widzenia zgodności z rzeczywistym stanem prawnym i faktycznym, lecz z punktu widzenia jego zgodności z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji sądu orzekającego (por. uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 III CZP 49/07 – OSNC 2008 nr 6 poz 55). Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je za własne.

Całkowicie bezzasadny jest zarzut wydania wyroku przez Sąd Rejonowy z naruszeniem art. 5 ust 3 i art. 7 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 i nie zastosowania art. 5 ust 4 cyt. rozporządzenia a w konsekwencji nieprawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego i całkowite pominięcie materiału dowodowego przedstawionego w odpowiedzi na pozew, z naruszeniem art. 9 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007.

Powyższy zarzut opiera się na bezpodstawnym twierdzeniu pozwanego, że po otrzymaniu pozwu z załącznikami wystosował odpowiedź na pozew i odesłał ją do sądu z zachowaniem 30-to dniowego terminu przewidzianego w art. 5 ust 3 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007.

Sąd Rejonowy stosownie do art. 5 ust 2 doręczył pozwanemu odpis odpowiednio wypełnionego formularza pozwu z załącznikami wraz z formularzem C odpowiedzi na pozew, którego celem było ułatwienie pozwanemu złożenia odpowiedzi. Pozwany w doręczonym mu formularzu C został pouczony, że sąd wyda orzeczenie jeżeli odpowiedź nie zostanie udzielona w terminie 30 dni (por.k.55).

Powyższe dokumenty zostały doręczone pozwanemu drogą pocztowa zgodnie z art. 13 ust 1 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 a ich doręczenie jest poświadczone potwierdzeniem odbioru zawierającym datę doręczenia, którą jest najpóźniej dzień 8 lutego 2013r gdyż w tej dacie niemiecki urząd pocztowy dokonał już zwrotu potwierdzenia odbioru na adres sądu (por.k.58).

Zgodnie z art. 5 ust 3 rozporządzenia (WE ) Nr 861/2007 pozwany jest obowiązany złożyć odpowiedź w terminie 30 dni od doręczenia formularza pozwu i formularza odpowiedzi, wypełniając część II formularza odpowiedzi C , załączając, w odpowiednich przypadkach, wszelkie odpowiednie dokumenty uzupełniające i odsyłając je do sądu, lub też udziela odpowiedzi w inny odpowiedni sposób bez wykorzystania formularza odpowiedzi.

Określony w art. 5 ust 3 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 upływ trzydziestodniowego terminu na złożenie odpowiedzi na pozew i złożenie wszelkich odpowiednich dokumentów przypadał na dzień 10 marca 2013 r. (niedziela), zatem upływ terminu nastąpił w dniu 11 marca 2013 r (art. 111 § 1 kc i art. 115 kc w związku z art. 165 § 1 kpc).

Wobec braku odpowiedzi pozwanego Sąd Rejonowy prawidłowo w dniu 9 kwietnia 2013r wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym.

Odpowiedź na pozew wraz z dokumentami została przez pozwanego nadana na adres Sądu Rejonowego w Kaliszu dopiero w dniu 9 kwietnia 2013 r i wpłynęła w dniu 12 kwietnia 2013r (por k-61 i k-137 – koperta z datą nadania)

Przepis art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) Nr 861/207 stanowi ,że jeżeli sąd nie otrzyma odpowiedzi od właściwej strony w terminie przewidzianym w art. 5 ust.3 to wydaje orzeczenie w sprawie z powództwa głównego. Zatem bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 7 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 skoro wyrok wydany został zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia.

Przewidziany w art 5 ust.3 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 30-to dniowy termin na złożenie odpowiedzi na pozew i dokumentów, liczony od doręczenia formularza pozwu i formularza odpowiedzi jest terminem ustawowym prekluzyjnym, a czynność procesowa podjęta przez strony po jego upływie jest bezskuteczna (art. 167 kpc). Skutek ten występuje ipso iure a czynność dokonana po upływie terminu nie może być uwzględniona gdyż nie wywołuje żadnych skutków procesowych.

Ustawodawca w art. 7 ust.3 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 nałożył na sąd obowiązek wydania wyroku w przypadku nie otrzymania odpowiedzi na pozew w terminie przewidzianym w art 5 ust.3 w/w rozporządzenia. Zatem skutkiem braku odpowiedzi w 30-to dniowym terminie liczonym od doręczenia formularza pozwu i formularza odpowiedzi, przewidzianym przez ustawodawcę jest wydanie wyroku. Skoro więc odpowiedź na pozew była bezskuteczna to nie doszło do naruszenia art. 5 ust.4 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 zobowiązującego sąd do wysłania powodowi kopii odpowiedzi wraz ze wszystkimi istotnymi dokumentami uzupełniającymi. Zatem i tan zarzut jest nieuzasadniony.

Europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń ma za zadanie uproszczenie i przyśpieszenie postępowania spornego dotyczącego roszczeń w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu ni przekracza kwoty 2000 EUR. Powyższe założenie wynika z pkt 8 preambuły do rozporządzenia (WE) Nr 861/2007 i wyrażone zostało wprost w art 1 w/w rozporządzenia.

W tym celu w art. 5 ust.1 rozporządzenia postanowiono, że co do zasady postępowania to jest postępowaniem pisemnym, a sąd przeprowadza rozprawę tylko wtedy, jeżeli uznaje to za konieczne lub jeżeli wnosi to jedna ze stron. Dlatego też rozporządzenie (WE) Nr 861/2007 przewiduje ściśle określone terminy, w których powinny być dokonywane czynności procesowe, między innymi termin na złożenie odpowiedzi na pozew i załączenie dokumentów (art. 5 ust.3) jak i termin w którym sąd wydaje wyrok (art. 7 ust.3) – o czym była mowa wcześniej.

Możliwość wydania wyroku bez przeprowadzenia rozprawy została implementowana w art. 505 ²³ kpc, zgodnie z którym rozpoznanie sprawy następuje na posiedzeniu niejawnym. Sąd może wyznaczyć rozprawę w przypadkach wskazanych w przepisach odrębnych.

W rozpoznawanej sprawie sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 kwietnia 2013r. Odpowiedź na pozew wraz z dokumentami (nadana po upływie

30-to dniowego terminu- co wyjaśniono wcześniej) wpłynęła do sądu w dniu 12 kwietnia 2013r, a więc już po wydaniu wyroku. Wyrok wydany na posiedzeniu niejawnym wiąże sąd od chwili podpisania sentencji (art. 505 ²⁶ kpc). Zatem Sąd Rejonowy nie miał żadnej możliwości wzięcia pod uwagę twierdzeń i dokumentów przedstawionych przez pozwanego.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 9 rozporządzenia (WE) Nr 861/2007.

Sąd Rejonowy nie zaniechał bowiem wbrew twierdzeniom pozwanego przeprowadzenia postępowania dowodowego. Sad I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o dowody załączone do pozwu między innymi w postaci międzynarodowych samochodowych listów przewozowych, polisą ubezpieczenia OC przewoźnika drogowego, zgłoszenia szkody, oświadczeń kierowców, not obciążeniowych wystawionych przez kontrahenta powoda (poszkodowanego) popartych rachunkami dotyczącymi kosztów usunięcia powstałych w transporcie uszkodzeń przewożonych pojazdów i polecenia przelewu na rzecz poszkodowanego kwot wynikających z not obciążeniowych.

Twierdzenia i fakty wynikające z pozwu i powyższych dokumentów Sąd Rejonowy prawidłowo uznał za bezsporne skoro z uwagi na brak odpowiedzi na pozew nie dysponował innymi dowodami. Zgodnie z art. 230 kpc gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wynik całej rozprawy ( w tym przypadku całego postępowania prowadzonego w drodze pisemnej) może fakty te uznać za przyznane.

Zarzuty merytoryczne pozwanego podniesione w uzasadnieniu apelacji są tożsame z zarzutami wynikającymi z wniesionej po upływie terminu i po wydaniu wyroku odpowiedzi na pozew, a powinny być podniesione przed sądem I instancji zatem w oparciu o art. 381 kpc zostały pominięte.

Udział własny, na który powołuje się skarżący w uzasadnieniu apelacji wynikał dopiero z załączonych przez pozwanego szczególnych uzgodnień do polisy, które przedłożone zostały po upływie 30-to dniowego terminu i po wydaniu wyroku (por.k.79).

Bezzasadny jest również zarzut przedawnienia podnoszony przez skarżącego tylko z ostrożności procesowej i bliżej nie uzasadniony choć miałby on zasadnicze znaczenie.

Zgodnie z art. 819 § 1 kc roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagane. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagane, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120§1 kc.).

Wypłata odszkodowania zależała od zawiadomienia ubezpieczyciela o wypadku przez ubezpieczającego powoda. Ubezpieczyciel obowiązany był spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (art. 817§1 kc.).

Zdarzenia wyrządzające szkodę (wypadek ubezpieczeniowy) miały miejsce w dniu 23 marca 2011r. i w dniu 28 marca 2011r. Najwcześniej możliwym terminem, w którym powód jako ubezpieczający powinien zawiadomić pozwanego o wypadku ubezpieczeniowym były więc odpowiednio dzień 23 marca 2011r i dzień 28 marca 2011r. Licząc zatem trzy letni termin przedawnienia od najkorzystniejszego dla pozwanego terminu tj. od dnia 23 marca 2011r i 28 marca 2011r (nawet z pominięciem treści art. 817§1 kc.) upływ okresu przedawnienia nastąpiłby odpowiednio 23 marca 2014r i 28 marca 2014r. Pozew tymczasem wniesiono w dniu 27 grudnia 2012r. a zatem przed upływem przedawnienia.

Przepis art. 819§3 kc nie znajduje w ogóle zastosowania dotyczy bowiem roszczeń poszkodowanego, który w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia samodzielnie bezpośrednio od ubezpieczyciela – actio directa ( art. 822§4 kc.).

W sprawie nie znajduje zastosowania roczny termin przedawnienia przewidziany w art. 32 ust 1 lit.a Konwencji o umowie międzynarodowego pozwu drogowego towarów (CMR) sporządzonej w Genewie dnia 19 maja 1956r. (Dz. U. z 1962r nr 49 poz 238). Nie nastąpiła bowiem subrogacja (wstępnie osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela) gdyż powód dochodzi własnego roszczenia w oparciu o zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego (por. a contrario uzasadnienie uchwały SN z 12 czerwca 1996r III CZP 58/96 – OSNC 1996/10/131).

Nie znajduje uzasadnienia zarzut pozwanego sformułowany w uzasadnieniu apelacji, iż „żądanie zasądzenia odsetek nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż żądanie pozwu jest niezasadne a pozwany nie opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Wskazanie okresu, za który powód żąda odsetek tj. za okres od 8 maja 2011r pozostaje w sprzeczności z obowiązującymi przepisami (np. art. 822 kc), postanowieniami umowy ubezpieczenia, w szczególności w zakresie likwidacji szkód.” Takie sformułowanie zarzutu sprowadza się do zarzutu naruszenia art. 822 kc i art. 817 kc.

Zgodnie z art. 822§1 i §2 kc. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczający zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest więc odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim, w skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 kc) oraz za szkody wyrządzone na skutek czynu niedozwolonego.

Obowiązek świadczenia ubezpieczyciela w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 1 kc), wynikający z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 § 1kc) aktualizuje się w razie wystąpienia stanu odpowiedzialności ubezpieczającego, objętej treścią stosunku prawnego ubezpieczenia. Obowiązek świadczenia ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej powstaje więc z chwilą powstania odpowiedzialności cywilnej jego kontrahenta i to nawet bez względu na to czy dokonał on już naprawy wyrządzonej osobie trzeciej szkody a nawet czy w ogóle zamierza ją naprawić.

Przesłanką powstania obowiązku świadczenia przez ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, jest stan odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej (tak SN w wyroku z dnia 12 lutego 2004 r V CK 187/03 – wokanda 2004/7-8/15).

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają ustawowej definicji szkody w rozumieniu art. 361 § 2 kc. W doktrynie i orzecznictwie przeważa pogląd, że szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym a tym stanem jaki zaistniałby gdyby nie nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z 22 listopada 1963 r III PO 31/03-OSNCP z 15 listopada 2001 r III CZP 68/01-OSNC 2002/6/74).

Z ustaleń Sądu Rejonowego dokonanych w oparciu o posiadany materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, że strony zawarły umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego za szkody powstałe w przewozie na terenie Unii Europejskiej. Umowę zawarto na okres od dnia 1 marca 2011 r do dnia 29 lutego 2012 r. W trakcie rozładunku dokonywanego przez powoda jako przewoźnika doszło do uszkodzenia (otarcia) zderzaków przewożonych samochodów. Powstałe uszkodzenia zostały stwierdzone odpowiednimi protokołami a okoliczności ich powstania wyjaśnili kierowcy powoda składając stosowne oświadczenia. Wysokość szkody poniesionej przez poszkodowanego została wykazana rachunkami za naprawę uszkodzeń, zaś poszkodowany kosztami tej naprawy wynoszącymi 622,50 euro obciążył powoda jako przewoźnika, który następnie należność tę uregulował.

W świetle tych okoliczności co do których pozwany nie wypowiedział się (art. 230 kpc) Sąd Rejonowy miał podstawy do przyjęcia, że pozwany ubezpieczyciel w ramach zawartej umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej przewoźnika zobowiązany jest do zapłaty odszkodowania za szkodę wyrządzoną osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosił ubezpieczający powód (art.822 § 1 kc).

Odpowiedzialność powoda jako przewoźnika wynikała z art. 17 ust. 1 konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 roku, zgodnie z którym przewoźnik odpowiada za całkowite lub częściowe zaginięcie towaru lub za jego uszkodzenie, które nastąpi w czasie między przyjęciem towaru a jego wydaniem.

Uszkodzenie przewożonych pojazdów nastąpiło przy wyładunku dokonywanym przez kierowców powoda a nie ze szczególnego niebezpieczeństwa wynikającego z użycia pojazdów otwartych i nie przykrytych opończą, zatem stosowanie domniemania, o którym mowa w art. 18 ust. 2 konwencji CMR nie wchodzi w ogóle w grę, a tym samym nie mogło nastąpić zwolnienie przewoźnika od odpowiedzialności przewidziane w art. 17 ust. 4 konwencji CMR nawet przy założeniu, że takie przewozy nie były objęte umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika.

W tych okolicznościach zarzut naruszenia art. 822 kc jest nieuzasadniony.

Końcowo jeszcze podkreślić należy, że pozwany od czasu zgłoszenia szkody (7 kwietnia 2011 roku) do dnia wystąpienia z pozwem (27 grudnia 2012 roku) nie wydał w sprawie żadnej decyzji, która wskazywałaby na przyczyny odmowy wypłaty odszkodowania.

Bezzasadny jest także zarzut dotyczący naliczenia odsetek za okres od dnia 8 maja 2011 roku. Z uwagi na materialną akcesoryjność wierzytelności o odsetki względem należności głównej, Sąd Rejonowy prawidłowo, w oparciu o art. 481 § 1 i § 2 kc, orzekł również o odsetkach zasądzając je zgodnie z art.817 § 1 kc za okres od dnia 8 maja 2011 roku do dnia zapłaty. W myśl dyspozycji art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powód zawiadomił pozwanego o wypadkach w dniu 7 kwietnia 2011 roku, zatem odsetki zasądzono prawidłowo od dnia 8 maja 2011 roku.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania apelację jako bezzasadną należało oddalić w oparciu o art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i art. 99 kpc zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym określone w oparciu o § 6 pkt/ 3 w związku z § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( tekst jedn. Dz.U z 2013 r poz. 490).