Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2014r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.)

Sędziowie: SA Dorota Elżbieta Zarzecka

SA Marek Szymanowski

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2014 r. w B.

sprawy z odwołania H. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy H. F.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 września 2013 r. sygn. akt IV U 3247/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1998/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 3 czerwca 2013 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił H. F. prawa do emerytury. Organ rentowy stwierdził, że nie legitymuje się on wymaganym, 15-letnim okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił wnioskodawcy uwzględnienia do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia od dnia 4 lutego 1969 roku do dnia 23 października 1972 roku oraz od dnia 19 października 1974 roku do dnia 31 października 1978 roku w Przedsiębiorstwie (...) w O. oraz od dnia 1 lipca 1979 roku do dnia 31 sierpnia 1989 roku w Zakładzie (...) w O..

H. F. w odwołaniu od powyższej decyzji domagał się przyznania prawa do emerytury po uprzednim zaliczeniu jako pracy w szczególnych warunkach zakwestionowanych przez organ rentowy okresów zatrudnienia.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 30 września 2013 roku odwołanie oddalił. Z ustaleń Sądu I instancji wynikało, że H. F. urodził się w dniu (...). Na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił 30 lat, 4 miesiące oraz 26 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Z dalszych ustaleń Sądu Okręgowego, poczynionych na podstawie zeznań świadka T. L. oraz zeznań wnioskodawcy przesłuchanego w charakterze strony wynikało, że wnioskodawca w okresie od dnia 4 lutego 1969 roku do dnia 31 października 1978 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w O. (...) w O. na stanowisku mechanika pojazdów samochodowych. Jego praca polegała na naprawie pojazdów samochodowych dostarczanych do zakładu pracy, przy czym prace w kanale remontowym wykonywał przez około 5-6 godzin dziennie. Na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach osobowych oraz zeznań wnioskodawcy Sąd I instancji ustalił również, że wnioskodawca w okresie od dnia 1 lipca 1979 roku do dnia 31 sierpnia 1989 roku pracował w Zakładzie (...) w O. na stanowisku montera gazu – kierowcy. Jego praca polegała na przewożeniu gazu pojazdem marki Ż., a zatem o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 3,5 tony, montażu butli gazowych w lokalach odbiorców oraz ewentualnie montażu urządzeń gazowych. H. F. kierował pojazdami ciężarowymi o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony jedynie sporadycznie, w okresach przedświątecznych, kiedy istniała konieczność transportu znacznych ilości gazu. Sąd Okręgowy wskazał, że warunkami nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach są: ukończenie przez mężczyznę 60-go roku życia, udowodnienie na dzień 1 stycznia 1999 roku 25-letniego ogólnego stażu pracy i 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem organu rentowego na dochody budżetu państwa - art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.). Nadto Sąd I instancji pomimo tego, że orzekał po dniu 1 stycznia 2013 roku wskazał, iż warunkiem do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia jest również rozwiązanie stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Poza sporem pozostawało, że wnioskodawca ukończył 60-ty rok życia, na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się ponad 25-letnim stażem ubezpieczeniowym oraz złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem organu rentowego na dochody budżetu państwa. Okolicznością sporną było zaś to, czy H. F. legitymuje się 15- letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Sąd I instancji po dokonaniu analizy zeznań świadka oraz zeznań wnioskodawcy uznał, iż praca wnioskodawcy w okresie od dnia 4 lutego 1969 roku do dnia 31 października 1978 roku nie podlega uwzględnieniu do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jako praca, o której mowa w dziale XIV, poz. 16 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia, tj. prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, gdyż prace w kanale remontowym nie były przez wnioskodawcę wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, zgodnie z wymogiem określonym w § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia. Z zeznań tych wynikało, że praca w kanale remontowym zajmowała wnioskodawcy około 5-6 godzin dziennie, gdyż poza pracą w kanale wykonywał on inne prace remontowe. Sąd I instancji uznał, że również sporny okres zatrudnienia H. F. do dnia 1 lipca 1979 roku do dnia 31 sierpnia 1989 roku w Zakładzie (...) w O. nie może zostać uznany za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach, pomimo przedłożenia w odniesieniu do tego okresu zatrudnienia świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Zdaniem Sądu Okręgowego analiza akt osobowych wnioskodawcy, zwłaszcza zaś zakresu czynności obowiązującego wnioskodawcę do września 1989 roku oraz zeznań wnioskodawcy jednoznacznie wskazuje, że wnioskodawca był kierowcą pojazdów o dopuszczalnym ciężarze całkowitym poniżej 3,5 tony. Z zeznań H. F. wynikało bowiem, że zasadniczo zajmował się dystrybucją gazu, kierował pojazdem dostawczym marki(...) a poza tym wykonywał czynności związane z montażem urządzeń gazowych i butli z gazem. Wnioskodawca kierował pojazdem ciężarowym jedynie sporadycznie, w okresach przedświątecznych, kiedy istniała konieczność przewiezienia znacznych ilości gazu. Stąd też powyższy sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy nie podlega uwzględnieniu do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, jako praca, o której mowa w dziale VIII, poz. 2 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia - prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Reasumując, Sąd I instancji uznał, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych, zatem nie spełnia przesłanek do przyznania prawa do emerytury. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy jak w sentencji wyroku orzekł na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c.

H. F. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu:

1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię przepisów działu VIII, poz. 2 (prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony) oraz działu XIV, poz. 16 (prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych) wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.) w zw. z art. 32 i 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz w zw. z § 4 w/w rozporządzenia poprzez uznanie, że H. F. nie legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach uprawniającym do przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury,

- błędną ocenę materiału dowodowego oraz sprzeczność ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez błędne przyjęcie, że nie występują przesłanki niezbędne do przyznania H. F. prawa do emerytury na podstawie art. 32 i art. 184 ust. 1 w/w ustawy oraz w związku z § 4 w/w rozporządzenia.

Wskazując na powyższe zarzuty, wnioskodawca domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach po osiągnięciu 60-tego roku życia, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz właściwie zastosował przepisy prawa materialnego, tj. przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.). Sąd Apelacyjny w całości podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne oraz wykładnię przepisów.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji doszedł do prawidłowego wniosku, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie ustalenia, aby w spornych okresach zatrudnienia od dnia 4 lutego 1969 roku do dnia 31 października 1978 roku w Przedsiębiorstwie (...) w O. oraz do dnia 1 lipca 1979 roku do dnia 31 sierpnia 1989 roku w Zakładzie (...) w O. H. F. wykonywał pracę w warunkach szczególnych w myśl przepisów w/w rozporządzenia.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu II instancji, iż okres zatrudnienia H. F. od dnia 4 lutego 1969 roku do dnia 31 października 1978 roku w Przedsiębiorstwie (...) w O. nie podlega uwzględnieniu do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jako praca, o której mowa w dziale XIV, poz. 16 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia, tj. prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych.

Podkreślić należy, iż wymogi stawiane przez ustawodawcę, które należy spełnić w celu uzyskania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, należy interpretować ściśle. W wykazie A, stanowiącym załącznik do w/w rozporządzenia, wprost określono, że nie każdy rodzaj prac naprawczych przy pojazdach mechanicznych kwalifikuje się do prac w szczególnych warunkach, a tylko te, które wykonywane są w kanale remontowym. Podkreślenia wymaga, że dochodzone świadczenie jest emeryturą wcześniejszą, czyli niejako przywilejem dla osób wykonujących określone w przepisach prace i spełniającym inne warunki niezbędne do jego przyznania. W celu skutecznego ubiegania się o to świadczenie należy spełnić m.in. przesłankę wykonywania prac wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do w/w rozporządzenia, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku, stosownie do wymogu wynikającego z § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia.

Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd II instancji podziela pogląd, iż okoliczność, że mechanik w czasie obowiązujących go 8 godzin pracy, wychodzi z kanału na przerwę po konieczne do naprawy narzędzie lub w celu zdemontowania części naprawianego pojazdu poza kanałem po to, aby tę część ponownie zamontować w pojeździe w kanale, nie jest niezgodna z normą przepisu § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia. Celem ustawodawcy było bowiem przyznanie szczególnych przywilejów pracownikom, których główne i jedyne zadanie koncentrowało się na wykonywaniu prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 listopada 2012 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 2001/12, lex numer 1239924, por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 sierpnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 1757/12, lex numer 1363266).

Jak wynika ze świadectwa pracy wystawionego przez pracodawcę Przedsiębiorstwo (...) w O. z dnia 30 października 1978 roku (k. 3 akt ZUS dot. kapitału początkowego) H. F. był zatrudniony w w/w zakładzie pracy od dnia 5 sierpnia 1968 roku do dnia 31 października 1978 roku na stanowisku mechanika pojazdów samochodowych. Pracodawca w odniesieniu do powyższego okresu nie wystawił wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Jak wynikało z zeznań świadka T. L. (k. 28-28 v.) oraz zeznań wnioskodawcy przesłuchanego w charakterze strony (k. 28 v.) wnioskodawca przez około 5-6 godzin dziennie wykonywał prace przy naprawie samochodów w kanale remontowym. W zakładzie pracy wykonywane były wszystkie niezbędne naprawy, przy czym niektóre z nich nie wymagały użycia kanału remontowego. Wyjaśniając informacyjnie na rozprawie przed Sądem Apelacyjnym w dniu 22 maja 2014 roku wnioskodawca podał natomiast, że pracę w kanale remontowym wykonywał przez około 5-7 godzin. Jak opisał świadek T. L. na hali pracowało około 30 osób, znajdowało się tam 5 kanałów remontowych. Wnioskodawca przez początkowy okres zatrudnienia był uczniem, następnie w okresie od dnia 24 października 1972 roku do dnia 18 października 1974 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową, po której wrócił do pracy. Nadto ukończył zaoczne technikum w zakresie mechaniki samochodowej. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, że brak jest podstaw do zaliczenia wnioskodawcy niniejszego okresu zatrudnienia jako pracy w szczególnych warunkach – pracy przy naprawie pojazdów mechanicznych w kanale remontowym. Przede wszystkim stwierdzić należy, iż wskazywany zarówno przez świadka, jak również przez wnioskodawcę wymiar czasu pracy, w którym wnioskodawca pracował wykorzystując kanał remontowy do napraw samochodów (tj. 5-6 godzin) uniemożliwia dokonanie ustalenia, aby praca ta wykonywana była zgodnie z wymogiem wynikającym z § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia, tj. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Co więcej, uwzględniając same zasady doświadczenia życiowego, stwierdzić należy, że w sytuacji, kiedy zakład pracy zatrudnia 30 mechaników, a dysponuje 5 kanałami remontowymi, przy czym – z zeznań przesłuchanych w sprawie osób nie wynika, aby wśród mechaników istniała specjalizacja polegająca na tym, że część z nich wykonuje prace w kanale remontowym, zaś część poza nim – prace w kanałach remontowych nie są wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nadto, zdaniem Sądu II instancji, niewiarygodne jest, aby wnioskodawcy w okresie, kiedy był uczniem zlecano wykonywanie stale ciężkich prac w kanałach remontowych. Nie sposób jest również uznać, aby praca wnioskodawcy w okresie po uzyskaniu tytułu technika mechanika samochodowego, a zatem po uzyskaniu wyższych kwalifikacji polegała na wykonywaniu prac remontowych w kanale stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z powyższych względów brak było podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od dnia 4 lutego 1969 roku do dnia 31 października 1978 roku w Przedsiębiorstwie (...) w O..

W dalszej kolejności należało odnieść się do kolejnego spornego okresu zatrudnienia wnioskodawcy, tj. okresu pracy w Zakładzie (...) w O. od dnia 1 lipca 1979 roku do dnia 31 sierpnia 1989 roku. Jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy, w szczególności zaś angaży, świadectwa pracy z dnia 31 lipca 2003 roku, świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 6 sierpnia 2003 roku, jak również zeznań wnioskodawcy, w okresie tym zajmował on stanowisko kierowcy-montera gazu bezprzewodowego. Sąd I instancji odmówił uznania powyższego okresu pracy za okres pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w dziale VIII, poz. 2 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia - prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów, wskazując, że samochód maki Ż., którym w najczęściej jeździł wnioskodawca, nie był samochodem ciężarowym o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, która to okoliczność nie pozostawała przedmiotem sporu. W apelacji zaś H. F. podniósł, że samochód ten był pojazdem specjalizowanym lub też specjalistycznym (specjalnym) i z tego względu sporny okres zatrudnienia – w jego ocenie – był okresem pracy wymienionym w dziale VIII, poz. 2 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia. Wnioskodawca zapytany o to, na czym polegała specjalistyczność tego pojazdu, wyjaśnił, iż samochód ten był przystosowany do przewozu materiałów niebezpiecznych. Jego specjalistyczny charakter – zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy – polegał jedynie na tym, iż miał on wmontowaną skrzynię ładowną, tak zwaną kratownicę, na którą ładowało się butle z gazem propan-butan. W ocenie Sądu Apelacyjnego, powyższe wyjaśnienia nie są wystarczające, aby uznać, że H. F. wykazał, iż samochód, którym kierował, był pojazdem specjalistycznym w rozumieniu przepisów w/w rozporządzenia. Stąd też odpadła możliwość zaliczenia spornego okresu pracy wnioskodawcy do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, jako pracy, o której mowa w dziale VIII, poz. 2 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia. Wnioskodawca nie udowodnił, aby pojazd marki (...) był pojazdem specjalizowanym, czy specjalistycznym (specjalnym), zaś samochodem ciężarowym o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony kierował jedynie okazjonalnie – co nie pozostawało przedmiotem sporu. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala również, aby praca wnioskodawcy mogła być uznana za pracę w szczególnych warunkach, o której mowa w dziale IV, poz. 40 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia, tj. prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych - pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie do obowiązków pracowniczych wnioskodawcy w w/w spornym okresie zatrudnienia, na jednoosobowym stanowisku pracy, należało nie tylko załadowanie, transport oraz rozładowanie butli z gazem. H. F. dokonywał także wymontowania zużytej butli u klienta oraz montażu nowej butli, które to prace nie są wyszczególnione w dziale IV, poz. 40 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia. Zatem wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nie wykonywał także prac, o których mowa w dziale IV, poz. 40 wykazu A, stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia.

Powyższa argumentacja dotycząca odmowy zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) w O. od dnia 1 lipca 1979 roku do dnia 31 sierpnia 1989 roku ma wyłącznie pomocniczy charakter. Sama bowiem odmowa uznania spornego okresu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w O. za pracę w szczególnych warunkach przesądza o braku prawa wnioskodawcy do prawa do dochodzonego świadczenia. Nawet bowiem uwzględnienie okresu zatrudnienia od dnia 1 lipca 1979 roku do dnia 31 sierpnia 1989 roku nie spowodowałoby, aby wnioskodawca legitymował się wymaganym 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Reasumując, zarzut apelacyjny błędnej oceny materiału dowodowego oraz sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego są nieuzasadnione. W konsekwencji zaś dokonania prawidłowych ustaleń Sąd I instancji stosując przepisy prawa materialnego, tj. przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, zasadnie stwierdził, że wnioskodawca nie spełnia wszystkich warunków do przyznania prawa do dochodzonego świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.

A.K.