Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Marek Wojnar (spr.)

Sędziowie: SSO Włodzimierz Suwała

SSR del. Joanna Daśko

protokolant - sekr. sądowy Renata Roman

przy udziale prokuratora - Mariusza Ejflera

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2014 r.

sprawy A. F.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 11 września 2013 r. sygn. akt III K 498/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz pozostałe koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. F. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Sygn. akt VI Ka 1367/13

UZASADNIENIE

A. F. został oskarżony o to, że w dniu 25 kwietnia 2013 roku w W., ul. (...) na drodze publicznej umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. „Prawo o Ruchu Drogowym" (Dz. U. Nr 98 poz. 606 z późniejszymi zmianami), w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości l,25mg/l, l,26mg/l, l,20mg/l (miligrama alkoholu na litr) w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym tj. samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), tj. o czyn z art. 178a § 1 kk.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 11 września 2013 r., sygn. akt III K 498/13 oskarżonego A. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 178a § l kk. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesił na okres 3 lat próby; na podstawie art. 42 § 2 kk. w zw. z art. 43 § 1 kk. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 2 lat; na podstawie art. 63 § 2 kk. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 26 kwietnia 2013 r. do dnia 11 września 2013 r.; zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. F. 360 złotych plus VAT tytułem obrony z urzędu; koszty postępowania w sprawie przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił mu rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się wymierzeniem oskarżonemu A. F. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności za przypisany czyn wraz z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary na okres 3 lat próby, podczas gdy taki wymiar kary nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności popełnienia przestępstwa i osobowości sprawcy, zwłaszcza zaś jego przyznania się do czynu, wyrażenia skruchy, a także jego uprzedniej niekaralności.

W konkluzji apelacja wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku oraz wymierzenie oskarżonemu za czyn przypisany możliwie najłagodniejszej kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym, w rozumieniu art. 457 § 2 kpk, a jej wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Wprawdzie skarżący w apelacji wskazał na zaskarżenie wyroku w całości na korzyść oskarżonego, jednak biorąc pod uwagę treść postawionego zarzutu, należy wnioskować, iż w rzeczywistości środek odwoławczy dotyczy zaskarżenia orzeczenia w zakresie kary orzeczonej wobec A. F..

Uzasadniając apelację obrońca wskazuje, iż przestawione przez Sąd I Instancji okoliczności z jednej strony nie wyczerpują okoliczności łagodzących, które powinny mieć wpływ na wysokość kary wymierzonej oskarżonemu, z drugiej zaś wskazują, iż Sąd dostrzegając je, nie przyznał im odpowiedniego waloru.

Wyrażony w apelacji zarzut jest w całości bezpodstawny. Należy bowiem zaznaczyć, iż ustawa wymaga, aby niewspółmierność kary była rażąca. Jakkolwiek jest to pojęcie ocenne, chodzi tu jednak o dysproporcję znaczną. Nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (por. wyrok SA w Lublinie z 26 maja 2008 r., II AKa 109/08, LEX nr 466403).

W przedmiotowej sprawie Sąd I Instancji prawidłowo rozważył okoliczności dotyczące wymiaru kary, biorąc pod uwagę zarówno obciążające jak i łagodzące i na tej podstawie orzekł karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę stosownie do dyrektyw określonych w art. 53 § 1 i 2 kk. Dlatego nie ma racji skarżący powołując się na brak należytego uwzględnienia okoliczności łagodzących przy wymiarze kary wobec oskarżonego. Okoliczności łagodzące zaistniałe w niniejszej sprawie zostały wzięte pod uwagę i mają odbicie chociażby w warunkowym zawieszeniu jej wykonania. Ponadto Sąd Rejonowy w granicach swobodnego uznania dokonał analizy okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, wskazał je w uzasadnieniu i doszedł do przekonania, iż w przedmiotowym stanie faktycznym przeważają okoliczności obciążające, takie jak: wysoki stopień społecznej szkodliwości, sposób prowadzenia pojazdu, stopień nietrzeźwości. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I Instancji. Przede wszystkim stopień nietrzeźwości oskarżonego, u którego stwierdzono ponad 2,5 promila alkoholu we krwi oraz sposób jazdy wskazują na realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Ponadto mając na uwadze motywację sprawcy, który zdając sobie sprawę w jakim jest stanie, a pomimo tego zdecydował się prowadzić pojazd, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy podstawowych obowiązków w postaci naruszenia podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz potencjalne zagrożenie jakie powodował z uwagi na czas i miejsce popełnienia czynu zabronionego, należy stwierdzić, iż kara wymierzona A. F. przez Sąd I Instancji jest karą sprawiedliwą, odpowiada stopniowi winy oraz stopniowi społecznej szkodliwości czynu. Okoliczności łagodzące takie jak dotychczasowa niekaralność oskarżonego czy przyznanie się do winy zostały uwzględnione przez Sąd meriti i znalazły swój właściwy wyraz w wymiarze kary pozbawienia wolności, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone.

Obrońca w apelacji podnosi, iż Sąd I instancji nie dość dogłębnie rozważył jaką postać miało przyznanie się do winy. Tymczasem samo przyznanie się nie ma decydującego znaczenia, bowiem trzeba rozważyć również inne dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk.

Kara 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 lata orzeczona wobec oskarżonego mieści się w granicach poniżej średniego wymiaru kary pozbawienia wolności przewidzianej za to przestępstwo. Wprawdzie art. 178 a § 1 kk pozwala sądowi na wymierzenie alternatywnie kary grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2, jednakże w świetle przedstawionych powyżej okoliczności, kara orzeczona przez Sąd I Instancji w żaden sposób nie jawi się jako rażąco surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. W szczególności jeśli uwzględni się zagrożenie, jakie powodował na drodze oskarżony związane ze stopniem upojenia alkoholowego i sposobem jazdy.

Z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych (por. wyrok SA w Lublinie z 25 września 2013 r., II Aka 154/13, LEX nr 1375821).

Co się tyczy środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 2 lat, podobnie należy stwierdzić, iż czas na jaki go orzeczono, zbliżony jest do dolnej granicy jego wymiaru, kształtującej się w przedziale od 1 roku do 10 lat. Trudno tu mówić o rażąco niewspółmiernym (surowym) jego wymiarze, jeśli się uwzględni znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego, sposób jazdy oraz rodzaj i rozmiar ujemnych następstw, których powstanie mogło spowodować zachowanie oskarżonego. Na marginesie należy wspomnieć, iż domagając się zmiany zaskarżonego wyroku, obrońca nie wskazał, na czym owa zmiana miałby polegać, wskazując jedynie ogólnie na wymierzenie oskarżonemu za przypisany mu czyn możliwie najłagodniejszej kary.

W świetle powyższych okoliczności apelacja obrońcy oskarżonego jawi się jako oczywiście bezzasadna i brak jest jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia jej wniosku.

O kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk.

Jednocześnie na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu orzeczono o wynagrodzeniu za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym wraz z podatkiem VAT.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.