Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku R. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania R. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 4 października 2011 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy R. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 września 2011 roku do dnia 15 stycznia 2014 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy R. L. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 1090/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 października 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił R. L. dalszego prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy uznając, że wnioskodawca jest zdolny do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji złożonym w dniu 25 października 2011 roku R. L. wniósł o przyznanie dalszego prawa do renty, gdyż orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31 sierpnia 2013r.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Postanowieniem z dnia 9 listopada 2012r. Sąd Okręgowy ustanowił dla R. L. adwokata.

Pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie. Dodatkowo wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii pulmonologa oraz Instytutu Medycyny Pracy celem oceny wpływu stanu zdrowia wnioskodawcy na jego zdolność do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. L. urodził się w dniu (...). Posiada wykształcenie zawodowe – z zawodu jest stolarzem. W wojsku pracował jako tynkarz, a następnie - w okresie aktywności zawodowej - jako polerowacz nożyczek. Ostatnio pracował w Urzędzie Gminy jako porządkowy .

(dowód: okoliczności bezsporne: zeznania wnioskodawcy- protokół rozprawy z dnia 7 kwietnia 2014 roku k.345-346 oraz nagranie koperta k.347- od minuty 04.30 do minuty 07.49 , wywiad zawodowy k. 6 i 12 w aktach orzeczniczych z dnia 21 września 2011 roku)

Od dnia 1 września 1993 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, początkowo z przyczyn pulmonologicznych, a następnie ( po rozpoznaniu w 1995 roku raka brodawkowatego gruczołu tarczowego z przerzutami do płuc) z powodów onkologicznych.

(okoliczności bezsporne- analiza akt rentowych wnioskodawcy)

W dniu 5 sierpnia 2011 roku wnioskodawca złożył wniosek o ustalenie dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek k. 23 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 30 sierpnia 2011 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca R. L. jest nadal częściowo niezdolny do pracy okresowo do dnia 31 sierpnia 2013 roku. Taki wniosek wywiódł ze stopnia rozpoznanych u wnioskodawcy schorzeń w postaci: niedoczynności tarczycy po leczeniu operacyjnym z powodu raka tarczycy w 1995 roku , stanu po usunięciu guza przerzutowego do płuca lewego w 1995 roku, gruźlicy płuc w wywiadzie.

(dowód: orzeczenie LO z dnia 30 sierpnia 2011 r. k. 25 akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną)

W związku ze zgłoszonym zrzutem wadliwości sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która po zbadaniu wnioskodawcy i rozpoznaniu u niego: stanu po strumektomii z powodu raka (1995 rok) z wyleczonymi ( następową terapią J131) przerzutami do płuc w okresie eutyreozy i bez cech wznowy procesu nowotworowego, orzeczeniem z dnia 21 września 2011 roku, uznała iż ubezpieczony R. L. nie jest niezdolny do pracy.

(dowód: orzeczenie z dnia 21 września 2012 r. k. 30 akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

⚫

rak brodawkowaty tarczycy z naciekaniem tchawicy i przerzutami do węzłów chłonnych i płuc po leczeniu operacyjnym (radykalnym) w 1995 (totalna trumektomia, lymphadenektomia szyi i śródpiersia górnego, torakotomia z usunięciem guza płuca oraz 9-krotnym podaniu ablacyjnej dawki radojodu- ostatnia dawka w 2002 roku;

⚫

niedoczynność tarczycy po przebytej strumektomii w 1995 roku i wielokrotnym leczeniu J131 z powodu raka brodawkowatego tarczycy z przerzutami do węzłów chłonnych i płuc w trakcie leczenia supresyjnego oraz pooperacyjna niedoczynność przytarczyc;

⚫

przebyta w 1992 roku gruźlica płuc;

⚫

stan po leczeniu przeciwprądkowym w 1993/1994 roku z powodu zmian rozsianych w płucach prawdopodobnie o etologii gruźliczej, stan po torakotomii diagnostycznej lewostronnej w 1995 roku;

⚫

przewlekłe zapalenie gardła i krtani;

(dowód: opinia biegłych onkologów J. O. k.20-21 oraz D. P. k.67-68, opinia biegłych endokrynologów : E. K. k.26-27 verte, wraz z opinia uzupełniająca k.41, E. D. (1) k.61-63 oraz opinie uzupełniające k.85 i verte, k.111, J. W. k. 198-200 oraz opinie uzupełniające k.273-274, 300-301, 320-321oraz k.326-327 , opinia biegłej pulmonolog A. M. k.175-176, opinia biegłego otolaryngologa M. Z. k.313, opinia biegłego medycyny pracy J. G. k.242-245 w aktach sprawy)

Wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy z powodu schorzeń endokrynologicznych okresowo od 1 września 2011 roku do 15 stycznia 2014 roku.

(dowód: opinie biegłych endokrynologów : E. K. k.26-27 verte, wraz z opinią uzupełniającą k. 41, E. D. (1) k.61-63 oraz opinie uzupełniające k.85 i verte, oraz k.111, J. W. k. 198-200 oraz opinie uzupełniające k.273-274, k. 300-301, k. 320-321 oraz k.326-327)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Ratio legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca ma wykształcenie zawodowe - w zawodzie stolarz, a w okresie aktywności zawodowej pracował jako polerowacz nożyczek, tynkarz, a ostatnio pracownik porządkowy ocenę jego zdolności do pracy, należało odnieść przede wszystkim do pracy zgodnej z kwalifikacjami formalnymi i rzeczywistymi.

Dla ustalenia, czy wnioskodawca jest w dalszym ciągu niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: dwóch onkologów - J. O. i D. P., trzech endokrynologów: E. K., E. D. (1) oraz J. W., pulmonologa A. M. oraz otolaryngologa M. Z. tj.- biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niego schorzenia. Dodatkowo Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego medycyny pracy J. G., którego zadaniem była całościowa ocena stanu zdrowia wnioskodawcy przy uwzględnieniu wszystkich wydanych w sprawie opinii biegłych lekarzy.

Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili w opiniach na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Podstawą ustalenia przez Sąd dalszej niezdolności do pracy zarobkowej wnioskodawcy były spójne w swej treści i logiczne opinie sporządzone przez trzech biegłych endokrynologów: E. K., E. D. (2) oraz J. W.. Opinie te zawierają przekonujące, oparte na szerokiej i wnikliwej analizie dokumentacji medycznej i przedmiotowym badaniu skarżącego wnioski. Należy podkreślić, że wnioskodawca przebywa na rencie od 18 lat, początkowo z powodów pulmonologicznych (przebyta w 1992r. gruźlica), a następnie z przyczyn onkologicznych (w 1995r. wykryto raka brodawkowatego tarczycy).

Rak brodawkowaty tarczycy został wykryty w zaawansowanym stadium, gdy były już naciekania tchawicy, przerzuty do węzłów chłonnych szyi i śródpiersia górnego oraz do płuc. W konsekwencji wnioskodawca został poddany radykalnemu leczeniu operacyjnemu w 1995 (operacja usunięcia tarczycy oraz usunięcia guza płuca), a następnie leczenie uzupełniono 9 dawkami ablacyjnymi jodu radioaktywnego (ostatnia dawka w 2002 roku). Przebyta choroba nowotworowa – jak wynika z opinii biegłych onkologów – nie powoduje obecnie u wnioskodawcy niezdolności do pracy. Nie mniej nie można zapominać o tym, że następstwem choroby nowotworowej (jej powikłaniem) jest występująca u skarżącego pooperacyjna niedoczynność tarczycy oraz przytarczyc po przebytej strumektomii w 1995 roku i wielokrotnym leczeniu J131 z powodu raka brodawkowatego tarczycy z przerzutami do węzłów chłonnych i płuc w trakcie leczenia supresyjnego. I to schorzenie endokrynologiczne – jak wynika ze zgodnych opinii wszystkich endokrynologów - czyni wnioskodawcę w dalszym ciągu osobą częściowo niezdolną do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Biegłaendokrynolog E. K. , E. D. (1), J. W. zauważyły, iż u wnioskodawcy mimo dużych dawek supresyjnej L-tyroksyny, którą jest leczony i która jest źle przez niego tolerowana (o czym świadczą: kołatania serca, nadmierna potliwość, szybkie męczenie się, zła tolerancja wysiłku oraz drżenie rąk), utrzymują się objawy kliniczne niedoczynności tarczycy pod postacią mniejszej wydolności fizycznej, nadwagi, suchości skóry. Dodatkowo biegłe wskazały na występowanie u R. L. objawów niedoczynności przytarczyc, co objawia się obniżonymi poziomami wapnia we krwi, które z kolei wywołują kurcze mięśni oraz dodatnią próbą tężyczkową. Przy czym obniżone poziomy wapnia we krwi utrzymują się u wnioskodawcy, mimo zażywania preparatów wapnia i witaminy D3. Obniżone stężenia wapnia w surowicy krwi wymagają stałej suplementacji, a objawy tężyczkowe, mogą być wywołane np. nadmiernym dla tego chorego wysiłkiem.

Wszystko to w ocenie biegłych endokrynologów wymaga stałego leczenia, okresowej kontroli lekarskiej, a rokowania co do całkowitego wyleczenia biegła oceniła jako niepewne. Dysfunkcja ustroju spowodowana rozpoznanym schorzeniem endokrynologicznym – jak wynika z opinii biegłej E. K. - polega na zmniejszeniu wydolności psycho- motorycznej tj. osłabieniu, stanach depresyjnych, spowolnieniu psycho- ruchowym, senności, skłonności do otyłości, suchości skóry, uczucia chłodu, mniejszej wydolności fizycznej- o różnym stopniu nasilenia, co czyni wnioskodawcę częściowo niezdolnym do pracy.

Biegła endokrynolog E. D. (1) zaznaczyła, że częste kontrole w wnioskodawcy w Instytucie (...) wiążą się z koniecznością odstawienia leku (L-tyroksyny) i celowym wprowadzaniu w niedoczynność tarczycy, pogłębia u R. L. nietolerancję wysiłku.

Biegła endokrynolog J. W. wskazała, że wnioskodawca z powodu usunięcia tarczycy i leczenia jodem promieniotwórczym ma niedoczynność tarczycy. Leczenie niedoczynności tarczycy wysokimi supresyjnymi dawkami hormonów tarczycy, wywołuje z kolei subkliniczną nadczynność tarczycy, która jest przez niego źle tolerowana. Występowania tych objawów przyznaje organ rentowy, który w piśmie z dnia 21 listopada 2012r. przyznaje że u wnioskodawcy wystąpiły objawy sugerujące nadczynność jatrogenną, spowodowaną działaniami lekarskimi. Nie ma jednak racji organ rentowy sprowadzając ten problem li tylko do redukcji dawki leku, co powinno sprawić, iż objawy nadczynności jatrogennej w ciągu kilku tygodni ustąpią. Leczenie raka tarczycy o wysokim stopniu zaawansowania pT4, który zdiagnozowano u wnioskodawcy, wymusza - jak wynika z opinii biegłej J. W. - mimo występujących skutków ubocznych stosowanie nadal na tyle wysokich dawek hormonów tarczycy, by stężenie TSH pozostawało poniżej normy. Należy zaznaczyć, że stan subklinicznej nadczynności tarczycy (wywołanej lekami) trwa u wnioskodawcy od czasu operacji, a zatem od 1995r., nic zatem dziwnego, że po tak długim okresie przyjmowania wysokich dawek hormonów, wnioskodawca coraz gorzej je toleruje. Tym bardziej, że leki wywołujące nadczynność tarczycy są odstawiane jedynie przed badaniami izotopowymi i leczeniem radiomodem.

Dla organu rentowego koronnym dowodem świadczącym o tym, że wnioskodawca może pracować fizycznie jest zgrubiała skóra na dłoniach wnioskodawcy, co ma świadczyć o tym, że pracuje fizycznie. Takie twierdzenia organu rentowego są całkowicie gołosłowne, wnioskodawca zaprzeczył aby gdziekolwiek pracował, tym bardziej aby wykonywał ciężką pracę fizyczną, która doprowadziła do zgrubienia naskórka na dłoniach. Biegła E. D. (3) wyjaśniła, że pogrubienia naskórka mogło wystąpić u wnioskodawcy w okresie aktywności zawodowej i utrzymuje się obecnie, pomimo wieloletniego jej braku, z uwagi na występowanie znacznych wahań poziomu hormonów, na skutek przyjmowania wysokich dawek hormonów oraz ich całkowitego odstawiania podczas częstych kontroli w Centrum Onkologii. To zatem wahania poziomu hormonów (zaburzenia hormonalne), na które narażony jest wnioskodawca od bez mała 20 lat, są czynnikiem utrzymującym zgrubiały naskórek na jego dłoniach, a nie ciężka praca fizyczna, jak chce organ rentowy, bo tej ostatniej wnioskodawca nie może wykonywać i nie wykonuje.

Wbrew stanowisku organu rentowego biegli endokrynolodzy nie wiążą częściowej niezdolności do pracy wnioskodawcy ze schorzeniami natury psychiatrycznej czy kardiologicznej. Biegli wymieniają li tylko skutki, które wypływają z zaburzeń hormonalnych skarżącego tj. depresyjność, kołatanie serca. To jednak nie te dolegliwości, ale schorzenia endokrynologiczne czynią wnioskodawcę częściowo niezdolnym do pracy.

Biegli endokrynolodzy są zgodni co do tego, że schorzenie endokrynologiczne występujące u wnioskodawcy R. L. jest ciężkie, a proces chorobowy zaawansowany, co wyklucza jego zdolność do pracy fizycznej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi, czyniąc go częściowo niezdolnym do pracy. Wnioskodawca z wykształcenia jest stolarzem, w życiu zawodowym pracował tylko fizycznie jako polerowacz nożyczek oraz porządkowy. Praca zgodna z kwalifikacjami zawodowymi wymaga od wnioskodawcy zwiększonego wysiłku fizycznego, który z uwagi na schorzenia endokrynologiczne, jest wykluczone.

Wprawdzie niezdolności do pracy – jak wynika z opinii biegłych – nie wywołują u wnioskodawcy odrębnie rozpatrywane schorzenia pulmonologiczne (upośledzenie wentylacji płuc o charakterze restrykcyjnym stopnia umiarkowanego) i laryngologiczne (przewlekłe zapalenie gardła i krtani), ale nie ulega wątpliwości, że schorzenia ze strony tych układów występują i przy występujących ciężkich schorzeniach endokrynologicznych, potwierdzają li tylko prawidłowość wniosków opinii endokrynologów o częściowej niezdolności do pracy. Potwierdziła to w swojej opinii biegła pulmonolog A. M. stwierdzając, że jeśli chodzi o ocenę zdolności do pracy wnioskodawcy to podstawowe znaczenie mają opinie endokrynologiczne. To bowiem schorzenia endokrynologiczne determinują stan zdrowia wnioskodawcy.

W ocenie Sądu biegli endokrynolodzy prawidłowo ocenili zdolność do pracy wnioskodawcy w kontekście posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych. Zawód wnioskodawcy (stolarz) oraz charakter wykonywanej pracy (polerowacz nożyczek, tynkarz, pracownik porządkowy) determinuje jego kwalifikacje rzeczywiste i formalne i wpływa na ocenę zdolności do pracy. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 maja 2012 roku (I UK 435/11, opubl. LEX nr 1214557) o poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy - także pracy fizycznej. Niższy jest zatem poziom kwalifikacji osób wykonujących proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji osób wykonujących prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego. Zatem ustalenie zachowanej zdolności do pracy (określenie stopnia utraty zdolności do pracy) uwzględniać musi możliwość wykonywania porównywalnych pod względem poziomu posiadanych kwalifikacji określonych rodzajów prac ze względu na ich cechy wspólne, umożliwiające wykorzystanie dotychczasowych kwalifikacji i umiejętności oraz prac, które ubezpieczony może wykonywać po przekwalifikowaniu zawodowym, o ile jest ono możliwe, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Tym samym Sąd nie podzielił opinii biegłego medycyny pracy J. G. co do tego, że wnioskodawca jest osobą zdolną do pracy zarobkowej zgodnej z kwalifikacjami.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem biegłego J. G., iż ewentualne zaburzenia hormonalne i metaboliczne wynikające z choroby podstawowej mogą być przez wnioskodawcę leczone w ramach krótkotrwałych zwolnień lekarskich. U wnioskodawcy zaburzenia hormonalne i metaboliczne nie występują incydentalnie, ale stale. Z powodu tych zaburzeń wnioskodawca jest leczony wszak nieprzerwanie od 1995 roku. Zmaga się z ciężką, poważną i zaawansowaną chorobą nowotworową o podłożu endokrynologicznym, a jego stan zdrowia biegli endokrynolodzy oceniają jako źle rokujący. Wnioskodawca nie może zatem leczyć zaburzeń hormonalnych w ramach krótkotrwałych zwolnień lekarskich, gdyż te występują u niego w sposób stały i mają poważny charakter . Powyższe dyskwalifikuje opinię biegłego J. G.. Biegły całkowicie zignorował wnioski płynące z trzech jednoznacznych w swej treści opinii endokrynologicznych, pomimo iż sam nie dysponuje taką wiedzą.

W ocenie Sądu- zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dowodzi w sposób jednoznaczny, iż podstawowymi schorzeniami wnioskodawcy, które aktualnie determinują stan jego zdrowia (zarówno fizyczny jak i psychiczny) są schorzenia o podłożu endokrynologicznym. Z tych też względów ustalając dalszą częściową niezdolność do pracy wnioskodawcy oraz jej czasokres Sąd oparł się na opiniach sporządzonych przez biegłych endokrynologów: E. K., E. D. (1) oraz J. W.. Biegli zgodnie przyznali, że wnioskodawca jest w dalszym ciągu niezdolny do pracy od ustania poprzednich uprawnień na okres kolejnych dwóch lat od daty badania przez biegłych. Sąd ustalając datę końcową przyznanej wnioskodawcy okresowo renty obliczył ja od daty badania przez pierwszą biegłą endokrynolog E. K.. Z uwagi na to, że biegła badała wnioskodawcę w dniu 16 stycznia 2012r. , Sąd przyznał rentę na okres do dnia 15 stycznia 2014r.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z opinii Instytutu Medycyny Pracy, uznając że sprawa została dostatecznie wyjaśniona.

Uwzględniając powyższe ustalenia Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał R. L. dalsze prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od
1 września 2011 roku do 15 stycznia 2014 roku.

Konsekwencją powyższego było zasądzenie od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy R. L. kwoty 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 12 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu( Dz.U. z 2013 poz. 461)