Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15 kwietnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy B. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o uchylenie decyzji z dnia 12.10.2011 r.

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 26 sierpnia 2013 r. sygn. akt VI U 685/13

p o s t a n a w i a :

I.  umorzyć postępowanie apelacyjne.

II.  zasądzić od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na rzecz ubezpieczonej B. K. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSA Barbara Białecka SSA Zofia Rybicka-Szkibiel SSA Jolanta Hawryszko

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 26 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie, po rozpoznaniu odwołania ubezpieczonej w sprawie o uchylenie decyzji z 12 października 2011 r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że podjął wypłatę emerytury
od 1 października 2011 r. (pkt I), stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczność niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji
w niniejszej sprawie (pkt II) oraz przekazał Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych wniosek ubezpieczonej o wypłatę odsetek od zawieszonych świadczeń
od 1 października 2009 r. (pkt III).

Ubezpieczona dochodziła wypłaty wstrzymanych świadczeń emerytalnych za okres od dnia zawieszenia wypłaty emerytury wraz z należnymi odsetkami. Organ rentowy podniósł, że dopiero z chwilą ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw, tj. począwszy od dnia 22 listopada 2012 roku, utracił moc prawną art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed dniem 1 stycznia 2011 r. bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 190 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i z tym dniem następuje utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego, którego dotyczy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego. Na gruncie rozpatrywanej sprawy, zdaniem organu rentowego, wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie ma zastosowania.

Sąd I instancji ustalił, że decyzją z 17 września 2009 r. ZUS przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury. Decyzją z 12 października 2011 r. wstrzymał dalszą wypłatę emerytury od 1 października 2011 r. z uwagi na fakt kontynuowania zatrudnienia. Decyzją z 17 kwietnia 2012 r. zawiesił ubezpieczonej prawo do emerytury na okres od 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r. Decyzją z 16 stycznia 2013 r. ZUS wznowił wypłatę należnej ubezpieczonej emerytury od 22 listopada 2012 r., tj. od daty opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 13 listopada 2012 r. i jednocześnie uchylił decyzję z 12 października 2011 r. w części, w jakiej dotyczy ona zawieszenia emerytury od 22 listopada 2012 r. Decyzją z 4 kwietnia 2013 r odmówił ubezpieczonej uchylenia decyzji z 17 kwietnia 2012 r. w części, w jakiej decyzja ta zawiesiła prawo do emerytury od 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r. Sąd I instancji zważył, że odwołanie jest zasadne, podkreślił, że zgodnie z wyrokiem TK (sygn. akt K 2/12), obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą nie dotyczył osób, które nabyły prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. Ubezpieczona nabyła prawo do emerytury od 1 września 2009 r. a zatem znajduje się w kręgu osób, dla których zawieszenie wypłaty świadczenia w okresie od 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r. uznane zostało za niezgodne z zasadą ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa wyrażoną w Konstytucji. Sąd Okręgowy wskazał, że art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych i niektórych innych ustaw w zw. z art. 103a ustawy emerytalnej nie obowiązuje ex tunc.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy, zaskarżając go
w części tj. w pkt I i pkt II. Zarzucił naruszenie art. 190 ust. 3 Konstytucji RP
w zw. z art. 28 ustawy zmieniającej, w zw. z art. 103a ustawy emerytalnej
oraz art. 118a ust. 1a ustawy emerytalnej poprzez przyjęcie, że wobec niekonstytucyjności przepisu art. 28 ustawy zmieniającej zachodzą podstawy do wypłaty emerytury ubezpieczonej od dnia jej zawieszenia oraz że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji w sprawie. Organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik ubezpieczonej wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Organ rentowy pismem wniesionym 18 marca 2014 r. cofnął apelację w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w okresie od 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r. W związku z cofnięciem apelacji przez organ rentowy, ubezpieczona podtrzymała wniosek o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Postępowanie odwoławcze należało umorzyć w związku z cofnięciem apelacji. Zgodnie z art. 391 § 2 k.p.c., w razie cofnięcia apelacji sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu. Przy czym, cofnięcie apelacji jest czynnością dyspozycyjną strony, która nie podlega kontroli sądu (por. uchwała Sądu Najwyższego z 29 maja 2000 r., III CZP 6/00). Jednak w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych powyższa czynność, z uwagi na treść art. 469 k.p.c., który stanowi, że sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego, podlega kontroli sądu. Przepis art. 469 k.p.c. nakazuje badanie skutków związanych z cofnięciem apelacji w aspekcie słusznego interesu pracownika, niezależnie od tego, czy została wniesiona przez pracownika, czy przez pracodawcę (por. postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2000 r., I PKN 808/00). Odnosi się to także do spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych. W ocenie Sądu Apelacyjnego, organ rentowy skutecznie dokonał czynności procesowej – cofnięcia apelacji i brak jest przesłanek do uznania, że czynność ta narusza słuszny interes ubezpieczonej. Wyrok sądu I instancji jest korzystny dla ubezpieczonej i zgodny z wnioskiem zawartym w odwołaniu.

W związku z powyższym, Sąd Apelacyjny uznał, że cofnięcie apelacji nie narusza prawa, w tym słusznego interesu ubezpieczonej i dlatego na podstawie art. 391 § 2 k.p.c. umorzył postępowanie apelacyjne.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 391 § 2, 203 § 2, 98 i 99 k.p.c. w związku § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2013. 490 j.t.).

SSA Barbara Białecka SSA Zofia Rybicka-Szkibiel SSA Jolanta Hawryszko