Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Kilczewska

Sędziowie SSO Joanna Żelazny (spr.)

SSO Anna Bałazińska-Goliszewska

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale T. F. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2013r.

sprawy M. K.

oskarżonej o przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. , z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. , z art. 284 § 2 k.k. oraz z art. 286 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 10 września 2012r. sygn. akt II K 776/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej) na rzecz adwokata S. Z. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

sygn. akt IV Ka 1291/12

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia - Fabrycznej oskarżyła M. K. o to, że:

I. w okresie od lipca do sierpnia 2008 roku, we W., w mieszkaniu przy ul. (...), dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 950 złotych, czym działała na szkodę T. K.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.;

II. w okresie od lipca sierpnia 2008 roku, we W., dokonała przywłaszczenia powierzonej jej torby m-ki A. wraz z dwiema bluzami polarowymi o wartości około 260złotych, czym działała na szkodę Ł. K.,

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.;

III. w sierpniu 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem R. K. w ten sposób, że pobrała pieniądze za kurs instruktora kulturystyki i zobowiązała się dostarczyć certyfikat odbytego kursu, z której to umowy nie wywiązała się, ani nie miała zamiaru wywiązać się, czym spowodowała straty w wysokości 300 złotych na szkodę R. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

IV. w październiku 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem R. K. w ten sposób, że pobrała pieniądze na opłacenie wycieczki do Egiptu, z której to umowy nie wywiązała się, ani nie miała zamiaru wywiązać się, czym spowodowała straty w wysokości 700 złotych na szkodę R. K.,

tj. o czyn z art. 286 §1 k.k.;

V. w okresie od października do listopada 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. K. w ten sposób, że pobrała pieniądze na opłacenie wycieczki do Egiptu, z której to umowy nie wywiązała się, ani nie miała zamiaru wywiązać się, czym spowodowała straty w wysokości 400 złotych na szkodę T. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

VI. w grudniu 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowych doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem R. K. w ten sposób, że pobrała pieniądze na zmianę daty wylotu na bilecie lotniczym z Egiptu, z której to umowy nie wywiązała się, ani nie miała zamiaru wywiązać się, czym spowodowała straty w wysokości 1400 złotych na szkodę R. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

VII. w okresie od listopada do grudnia 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Ł. K. w
ten sposób, że pobrała pieniądze na spłatę kredytu mieszkaniowego, których nie zwróciła, ani
nie miała zamiaru zwrócić, czym spowodowała straty w wysokości 3000 złotych na szkodę
Łukasza K.,

-tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

VIII. w 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem Ł. K. w ten sposób, że pobrała
pieniądze na opłacenie kolacji sylwestrowej, która nie odbyła się, ani nie miała się odbyć,
czym spowodowała straty w wysokości 500 złotych na szkodę Ł. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

IX. w okresie od marca do kwietnia 2009 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Ł. K. w
ten sposób, że pobrała pieniądze na spłatę kredytu, których nie zwróciła, ani nie miała
zamiaru zwrócić, czym spowodowała straty w wysokości 3000 złotych na szkodę Łukasza
Kalbarczyka,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

X. w kwietniu 2009 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. K., w ten sposób, że pobrała pieniądze na wynajęcie pokoi dla gości weselnych, których to pokoi nie wynajęła, ani nie miała zamiaru wynająć, czym spowodowała straty w wysokości 2000 złotych na szkodę T. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

XI. w kwietniu 2009 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Ł. K. w ten sposób, że pobrała pieniądze na dokonanie wpłat zaliczkowych na organizację wesela, których to wpłat nie dokonała, ani nie miała zamiaru dokonać, czym spowodowała straty w wysokości 7600 złotych na szkodę Ł. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

XII. w dniu 6 maja 2009 roku, we W., w mieszkaniu przy ul. (...), dokonała kradzieży karty debetowej G. M. Banku, a następnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. K., w ten sposób, że wypłaciła przy użyciu tej karty pieniędzy w kwocie 1000 złotych, czym działała na szkodę T. K.,

tj. o czyn z art. 278§1 i 5 k.k. i art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

XIII. w dniu 6 maja 2009 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. K. w ten sposób, że pobrała z konta pieniądze na opłacenie studiów, których to studiów nie opłaciła, ani nie miała zamiaru opłacić, czym spowodowała straty w wysokości 1700 złotych na szkodę T. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

XIV. w dniu 7 maja 2009 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. K. w ten sposób, że pod pretekstem pożyczki, przy użyciu karty bankomatowej wypłaciła z konta pieniądze w kwocie 800 złotych, których to pieniędzy nie miała zamiaru zwrócić czym działała szkodę T. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

XV. w maju 2009 roku, we W., w mieszkaniu przy ul. (...), dokonała przywłaszczenia powierzonego jej aparatu fotograficznego m-ki C. wraz z pięcioma kartami pamięci o łącznej wartości 1700 złotych, czym działała na szkodę R. K.,

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.;

XVI. w dniu 11 maja 2009 roku, we W., w mieszkaniu przy ul. (...), dokonała kradzieży telefonu komórkowego m-ki S. (...) wraz z ładowarką o wartości 400 złotych oraz walizkę na kółkach o wartości 75 złotych, czym działała na szkodę Ł. K.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.;

XVII. w lutym 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. K. w ten sposób, że pobrała pieniądze na opłatę mieszkania, których to pieniędzy nie zwróciła, ani nie miała zamiaru zwracać, czym spowodowała straty w wysokości 10.000 złotych, czym działała na szkodę P. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

XVIII. w lutym 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. K. w ten sposób, że pobrała pieniądze na ulokowanie ich na trzymiesięcznej lokacie, z której to umowy nie wywiązała się, ani nie miała zamiaru wywiązać się, czym spowodowała straty w wysokości 10.000 złotych na szkodę P. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

XIX. w okresie od maja czerwca 2008 roku, we W., dokonała przywłaszczenia
powierzonego jej telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 350 złotych i aparatu fotograficznego C. P. (...) o wartości 1000 złotych, czym działała na
szkodę P. K.,

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.;=

XX. w lutym 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści doprowadziła do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. K. w ten sposób, że pobrała pieniądze na
spłatę zadłużenia w celu odzyskania zdolności kredytowej, których nie zwróciła, ani nie miała
zamiaru zwracać, czym spowodowała szkodę w wysokości 3.500 złotych na szkodę Piotra
Kacika,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

XXI.  w 2008 roku, we W., w celu osiągnięcia korzyści doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. K. w ten sposób, że nie zapłaciła rachunków telefonicznych za użytkowany przez nią telefon komórkowy, z czego nie miała zamiaru wywiązywać się, czym spowodowała straty w wysokości 3.500 złotych na szkodę P. K.,

XXII.  tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

XXIII.  w grudniu 2005 roku, w G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. K. w ten sposób, że uzyskała pieniądze w kwocie 5800 złotych, wprowadzając w błąd co swojej sytuacji życiowej i zdrowotnej oraz zamiaru zwrotu uzyskanej kwoty, czym spowodowała szkodę w wysokości 5800 złotych na szkodę D. K.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 10 września 2012 roku, w sprawie o sygn. akt II K 766/12, Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej:

I.  uznał oskarżoną M. K. za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie przepisu tego artykułu wymierzył jej karę 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżoną M. K. za winną popełnienia czynów opisanych w punktach II i XIX części wstępnej wyroku, odnośnie których ustala, że zostały popełnione w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób i odpowiadają kwalifikacji prawnej z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył jej karę 10(dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżoną M. K. za winną popełnienia czynów opisanych w punktach III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XIII, XIV, XVII, XVIII i XX części wstępnej wyroku, odnośnie których ustala, że zostały popełnione w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób i odpowiadają kwalifikacji prawnej z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., a nadto ustalił, że czyn opisany w punkcie VIII części wstępnej wyroku został popełniony w okresie pomiędzy październikiem a listopadem 2008 roku, a także, że oskarżona wprowadziła w błąd pokrzywdzonego co do zamiaru organizowania wycieczki do Egiptu i przewidzianej w ramach niej kolacji sylwestrowej, ustalił także, że czyn opisany w punkcie XI części wstępnej wyroku popełniony został w okresie pomiędzy lutym a marcem 2009 roku, zaś czyn opisany w punkcie XX części wstępnej wyroku popełniony został w kwietniu 2009 roku, a odnośnie wszystkich wyżej wymienionych czynów ustalił, iż oskarżona wprowadzała pokrzywdzonych w błąd co do zamiaru wywiązania się z przyjętych na siebie zobowiązań, i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył jej karę 2(dwóch) lat i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  uznał oskarżoną M. K. za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie XII części wstępnej wyroku, z tym, że ustala, iż oskarżona dokonała przy użyciu zabranej bez wiedzy i zgody karty debetowej G. M. Banku, należącej do pokrzywdzonej T. K., zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy z konta pokrzywdzonej w kwocie 1000 złotych i eliminując z opisu czynu działanie oskarżonej polegające na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonej, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie przepisu tego artykułu wymierzył jej karę 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  uznał oskarżoną M. K. za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie XV części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. i za to na podstawie przepisu tego artykułu wymierzył jej karę 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  uznał oskarżoną M. K. za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie XVI części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie przepisu tego artykułu wymierzył jej karę 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  uznał oskarżoną M. K. za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie XXII części wstępnej wyroku, z tym, że ustala, iż czyn został popełniony w S., tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie przepisu tego artykułu wymierzył jej karę 10(dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  uniewinnił oskarżoną M. K. od popełnienia opisanego w punkcie XXI części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i w tej części kosztami procesu obciążył Skarb Państwa;

IX.  na podstawie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone w stosunku do oskarżonej jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył jej karę łączną 3(trzech) lat pozbawienia wolności;

X.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata S. Z. kwotę 619.92 złotych (sześciuset dziewiętnastu złotych i dziewięćdziesięciu dwóch groszy) tytułem wynagrodzenia za udzieloną oskarżonej w urzędu pomoc prawną;

XI.  zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych.

Apelację od w/w wyroku wywiodła w przepisanym terminie oskarżona M. K. za pośrednictwem swojego obrońcy zaskarżając orzeczenie w zakresie kary. W treści pisma zarzucono zaskarżonemu orzeczeniu:

1)

1)  rażącą niewspółmierność kary,

2)  obrazę przepisów postępowania tj. art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej tj. współpracy z organami wymiaru sprawiedliwości, przyznania się do winy, sposobu życia o popełnieniu przestępstw, zobowiązania do naprawienia szkody.

Wskazując na powyższe wniesiono o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat oraz zobowiązanie do całkowitego naprawienia szkody względem wszystkich pokrzywdzonych w okresie próby oraz zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Po zapoznaniu się i szczegółowym przeanalizowaniu akt sprawy należy uznać, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w sposób prawidłowy, z należytą starannością. W toku rozprawy głównej przesłuchano szczegółowo oskarżoną, która to przyznała się do stawianych jej aktem oskarżenia zarzutów oraz podtrzymała treść złożonych przez siebie uprzednio wyjaśnień, a także ujawniono za zgodą stron zeznania świadków i dokumenty zebrane w toku postępowania. Przyznanie się do winy i sprawstwa przez oskarżoną nie budziło wątpliwości Sądu orzekającego i nie budzi wątpliwości Sądu Odwoławczego. M. K. w treści swoich relacji opisała bowiem szczegółowo przebieg kolejnych czynów oraz zamiar jaki jej towarzyszył podczas ich popełniania. Treść jej wyjaśnień koresponduje w istotnym zakresie z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, pozwalając na odtworzenie przebiegu zdarzeń stanowiących przedmiot postępowania. Sąd poddał wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody, w sposób w pełni przekonujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia.

Wina i sprawstwo oskarżonej w odniesieniu do przypisanych jej czynów, w kształcie i kwalifikacjach prawnych prawidłowo przyjętych przez Sąd I instancji, zostały wykazane w sposób niewątpliwy, a prawidłowość tych ustaleń nie była przedmiotem zarzutów apelacji. Również nie sposób kwestionować zasadności decyzji Sądu Rejonowego o uniewinnieniu oskarżonej od zarzutu opisanego w punkcie XXI części wstępnej wyroku, a przedstawiona w treści uzasadnienia argumentacja przekonuje o braku możliwości przypisania M. K. w odniesieniu do tego czynu zamiaru wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd.

Wymiar kary łącznej pozbawienia wolności, a de facto jej bezwzględny charakter - w ocenie apelującego – czynił orzeczenie o karze nadmiernie surowym i był przedmiotem zarzutu apelacji.

Zgodnie z treścią art. 53 §1 i 2 k.k. Sąd wymierzając karę, czyni to według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Winien jednak brać pod uwagę szereg ogólnych oraz szczególnych dyrektyw, do których należą m.in. stopień winy, społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na wymiar kary winny mieć również wpływ motywacja i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie się po jego popełnieniu.

Analizując treść uzasadnienia wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art. 53 § 1 i 2 k.k., a co za tym idzie kary jednostkowe orzeczone wobec oskarżonej nie noszą z pewnością znamion nadmiernej surowości. Oskarżona, pomimo młodego wieku, jest osobą uprzednio wielokrotnie karaną za popełnianie przestępstw przeciwko mieniu. Poprzednie kary pozbawienia wolności orzekane z warunkowym zawieszeniem wykonania nie odniosły pożądanego skutku, M. K. nie zmieniła swojego postępowania, nadal wchodząc w konflikt z prawem. Wskazywanie przez apelującego na niski stopień demoralizacji oskarżonej pozostaje zatem całkowicie gołosłowne. Okoliczność zarządzenia w dniu 1 kwietnia 2011r. wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej uprzednio wobec oskarżonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach (IIIK 582/09) przeczy twierdzeniom apelującego o tym, że przez ostatnie trzy lata M. K. nie naruszała porządku prawnego. Trzeba przy tym zauważyć, iż każda z kar jednostkowych wymierzonych przez Sąd I instancji plasuje się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Przy czym zaznaczyć należy ,że każdy z przypisanych oskarżonej czynów cechuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości . Za taką oceną przemawiał zresztą dokładnie przemyślany sposób działania oskarżonej , ukierunkowany w pierwszej kolejności na wzbudzenie zaufania u pokrzywdzonych , by następnie łatwiej mogli stać się ofiarą jej działań . Wszystkie zawiązywane przez nią relacje z innymi temu przecież celowi służyły , co przekonuje o głębokim stopniu demoralizacji oskarżonej i przedmiotowym traktowaniu innych .I oceny takiej nie zmieniały deklaracje oskarżonej , prezentowane po osadzeniu w zakładzie karnym , iż zmieniła swój dotychczasowy tryb życia , ponieważ pozostaje aktualnie w związku konkubenckim , z którego pochodzi jej małoletnie dziecko.Ponieważ w świetle dotychczasowej linii życiowej oskarżonej , do tych informacji należy podchodzić ostrożnie , a dopiero czas spędzony w zakładzie karnym ( kiedy dotychczas stosowane środki nieizolacyjne nie okazały się skuteczne ) , będzie podstawą do faktycznej weryfikacji stosunku oskarżonej do norm prawnych i społecznych .

Równocześnie Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska apelującego w zakresie, w jakim ten utrzymywał, że kara łączna 3 lat pozbawienia wolności jest karą nazbyt dolegliwą, uznając, że także w tym zakresie Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie i należycie uzasadnił swoje stanowisko.

Zgodnie z przepisem art. 86§1 kk Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy (nie przekraczając przy tym, w przypadku kary łącznej pozbawienia wolności, granicy 15 lat ). W niniejszej sprawie zatem Sąd Rejonowy mógł orzec wobec oskarżonej karę od 2 lat i 6 miesięcy do 6 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Na wysokość kary łącznej winny mieć wpływ: charakter związków podmiotowo – przedmiotowych między zbiegającymi się przestępstwami, a także odstęp czasowy między nimi. Bliskość czasowa między tymi przestępstwami, a także silne związki podmiotowo – przedmiotowe uzasadniają ukształtowanie kary łącznej przy uwzględnieniu zasady absorpcji, zaś brak tych związków nakazuje zastosowanie w tym względzie zasady kumulacji kar.

Jakkolwiek czyny przypisane oskarżonej były przestępstwami podobnymi (przeciwko mieniu, popełnianymi w celu uzyskania korzyści majątkowej) to czas popełnienia jedynie w odniesieniu do niektórych z nich pozostaje zbliżony. Różni są także pokrzywdzeni. Nie sposób zatem uznać, że zasadnym byłoby wymierzenie kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, choć i taka kara ( 2 lata i 6 miesięcy) z uwagi na treść art. 69§ 1 kk nie mogłaby zostać warunkowo zawieszona. Zresztą wymierzenie kary łącznej na zasadzie absorpcji byłaby sprzeczna z podstawowymi założeniami wymiaru tej kary . Ponieważ poprzez swoje ukształtowanie nie jest ona i nie może być nagrodą za popełnianie kolejnych przestępstw przez sprawcę . Zasadę pełnej absorpcji stasuje się w sytuacjach wyjątkowych , w przypadku kiedy sprawca dopuszcza się ewentualnie dwóch przestępstw i z okoliczności sprawy można wnioskować , że miały one charakter incydentalny . Nie natomiast w okolicznościach takich , jak w niniejszej sprawie , kiedy oskarżona z popełniania przestępstw przeciwko mieniu uczyniła sobie sposób na życie .Zatem zasada absorpcji byłaby zupełnie niezasłużoną i niewychowawczą”premią” za popełnienie większej liczby przestępstw .

Mając powyższe na uwadze powyższe zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. art. 634 kpk w zw. z art.624§1 kpk.

Wysokość kwoty zasądzonej od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. Z. z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu wynika z § 14 pkt 2 ust. 4 oraz § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.