Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Zawrzykraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniacg: 5 listopada 2013 r., 5 grudnia 2013 r., 26 marca 2014 r., 14 maja 2014 r., 21 maja 2014 r., 26 maja 2014 r.

sprawy J. A. s. J. i E. z domu Ż. ur. (...) w R.

obwinionego o to że:

W dniu 10 lutego 2013 roku około godz. 14:50 na ulicy (...) w W., kierujący pojazdem marki M. o nr. rej. (...), nie stosując się do ograniczenia prędkości 50km/h, przekroczył prędkość o 50 km/h.

tj. o czyn z art. 92a Kodeks Wykroczeń

orzeka

I.  Obwinionego J. A. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a kw wymierza karę grzywny w wysokości 500 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 50 złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 2432/13

UZASADNIENIE

J. A. został obwiniony o to, że:

w dniu 10 lutego 2013 roku około godz. 14:50 na ulicy 17-go stycznia 39 w W., kierując pojazdem maki M. o n rej. (...), nie stosując się do ograniczenia prędkości 50 km/h, przekroczył prędkość o 50 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a k.w.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lutego 2013 roku mł. asp. M. Z. wraz z mł. asp. M. W. pełnili służbę w rejonie Komisariatu Policji (...), dokonując kontroli statycznej pojazdów na ul. (...) za pomocą miernika prędkości pojazdu RAPID – 1A . Powyższa doga jest dwujezdniowa odgrodzona pasem zieleni i barierkami. W każdym kierunku są po dwa pasy ruchu. Funkcjonariusze Policji stali po prawej stronie jezdni prowadzącej w kierunku Centrum (...) (w kierunku ul. (...)), między przejściem dla pieszych - bez sygnalizatora, a zatoką przystankową. Dozwoloną na tym obszarze prędkość wynosiła 50 km/h.

Około godz. 14:50 funkcjonariusze Policji wykonali pomiar prędkości pojazdu marki M. o nr rej. (...), który jechał od strony al. (...) w kierunku ul. (...) z prędkością 100 km/h. Po zatrzymaniu pojazdu do kontroli drogowej, kierującym okazał się być J. A.. Funkcjonariusz Policji po około minucie od dokonania pomiaru okazał zatrzymanemu kierowcy jego wynik. Następnie wystawił mandat karny kredytowany w wysokości 400 zł i 10 pkt karnych. J. A. odmówił przyjęcia mandatu, jako przyczynę wskazując możliwość nienaliczenia punków karnych, gdy sprawa trafi do Sądu.

Pomiar prędkości przez mł. asp. M. Z. został dokonany przyrządem kontrolno-pomiarowym RAPID – 1A o nr fabrycznym 0270 rok produkcji 1996 . Urządzenie to posiada świadectwo legalizacji ponownej z datą wystawienia 19 listopada 2012 roku. Legalizacja ta ważna była do dnia 31 października 2013 roku. Po dokonaniu pomiaru za pomocą tego urządzenia niewykonywany jest wydruk zarejestrowanego wykroczenia.

J. A. osiąga dochody w wysokości około 5 000 zł miesięcznie, kawaler, bez majątku, nie ma nikogo na utrzymaniu, był już wcześniej ukarany za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji m.in. za przekroczenie prędkości.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego J. A. /k. 46 – 47, 6v/, zeznań świadków: M. Z. /k. 34-36, 9v/, i M. W. /k. 78/ oraz zebranych w sprawie dokumentów: karty rejestracyjnej /k.3/, świadectwa legalizacji ponownej radarowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, o nr fabryczny 0270 /k. 4/ , notatki służbowej /k. 1/, instrukcji obsługi pistoletowego radaru drogowego Rapid-1A /k. 62/, wydruków prasowych /k. 40 - 45/, informacji o wykroczeniach drogowych /k. 51 – 54, 61 - 62/

Obwiniony J. A. zarówno na etapie postępowania wyjaśniającego, jak i na etapie jurysdykcyjnym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego wskazał, że nie zgadza się z pomiarem zmierzonym przez Policjanta, który wynosił 105 km/h. Obwiniony wskazał, że jego zdaniem czas pomiaru nie był adekwatny do czasu rzeczywistego. / wyjaśnienia obwinionego J. A. , k. 6v/

J. A. przesłuchany na etapie postępowania wskazał, że został zatrzymany w niedzielę, 300 – 400 metrów od świateł, za którymi jest zakręt, ruch był spory. Obwiniony wskazał, że za nim jechał samochód, który skręcił do siedzib LOT.u, a drugi samochód go wyprzedził. Obwiniony wskazał, że jechał lewym pasem. Policjanci stali po prawej stronie jezdni. Jeden z policjantów stał za samochodem, radar miał na dachu. Obwiniony wskazał, że dopiero jak policjant wyszedł na ulicę z lizakiem to go zobaczył. Miernik do prędkości został na dachu samochodu. Radiowóz stał równolegle do drogi, jednym kołem na trawniku a drugim na chodniku, 10 – 15 metrów przed zatoką. Był ruch samochodów na pasach w przeciwnym kierunku. Obwiniony wskazał, że na pewno nie jechał więcej niż 100 km/h oraz pokazanie pomiaru od momentu zatrzymania nie trwało około 1 min., to mogło być góra 30 sekund. Ponadto obwiniony wskazał , że odmówił przyjęcia mandatu, albowiem chciał uniknąć naliczenia pkt karnych. / wyjaśnienia obwinionego J. A. , k. 46 - 47/

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę J. A. w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, odnośnie tego, iż nie popełnił zarzucanego mu czynu, gdyż nie przekroczył we wskazanym miejscu dozwolonej prędkości.

Według Sądu wyjaśnienia obwinionego są przyjętą przez niego linią obrony, która jednak ostać się nie może w konfrontacji z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań naocznych świadków: funkcjonariuszy policji M. Z. i M. W., którzy dokonali kontroli drogowej z udziałem obwinionego, jak również na korespondujących z tymi zeznaniami dowodach z dokumentów.

Sąd jedynie w części uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego. Przede wszystkim Sąd odmówił im wiarygodności w zakresie w jakim obwiniony kwestionował okoliczność, że w dniu 10 lutego 2013 r. około godz. 14.50 poruszał się z prędkością 100 km/h. Ponadto Sąd odmówił wiarygodność wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim twierdził, że od momentu dokonania pomiaru prędkości do momentu okazania mu przez funkcjonariusza Policji jego wyniku minęło nie więcej jak 30 sekund oraz w zakresie w jakim twierdził, że w momencie dokonywania pomiaru jechał przed nim po sąsiednim pasie inny samochód. Powyższe wyjaśnienia pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka M. Z. oraz M. W., które w ocenie Sądu zasługują na wiarygodność. Ponadto wskazać należy, że wyjaśnienia obwinionego nie są konsekwentne. Przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego wskazał jedynie, że czas pomiaru nie był adekwatny do czasu rzeczywistego pomiaru. Dopiero podczas przesłuchania przed Sądem obwiniony wyjaśnił, że w czasie kontroli w pobliżu jego pojazdu znajdował się inny pojazd, co mogło zniekształcić wynik pomiaru. W ocenie Sądu brak było podstaw do pominięcia w wyjaśnieniach obwinionego tej istotnej okoliczności na etapie postępowania przygotowawczego, a podnoszenie jej dopiero przed Sądem jest mało wiarygodne i stanowi jedynie przyjętą przez niego linię obrony.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka M. Z.. Przedmiotowe zeznania są spójne, rzeczowe oraz wewnętrznie niesprzeczne. Przedmiotowe zeznania są dość szczegółowe. Świadek opisał nie tylko fakt przekroczenia przez obwinionego dopuszczalnej prędkości, ale również okoliczności towarzszące kontroli. Co prawda świadek przesłuchany przed sądem początkowo nie pamiętał zdarzenia z dnia 10 lutego 2013 r., jednakże po odczytaniu mu zeznań z postępowania przygotowawczego potwierdził je w całości. Przede wszystkim wskazać należy, że M. Z. był pewien, że pomiar dokonany w dniu 10 lutego 2013 r. około godz. 14.50 dotyczył samochodu, którym poruszał się obwiniony. Świadek wskazał, że w sytuacji gdy jest ryzyko, że pomiar może zawierać błąd kierowca nie zostaje ukarany mandatem.

Ponadto świadek wskazał, że przedmiotowy pomiar był dokonywany w niedzielę przy małym natężeniu ruchu. Świadek wskazał również, że przedmiotowy pomiar nie mógł być zniekształcony przez pojazdy poruszające się w przeciwnym kierunku ruchu z uwagi na to że obie jezdnie oddzielone są od siebie barierkami, które nie przepuszczają fali radaru.

Wskazać również należy, że w zakresie w jakim świadek twierdzi, że przyczyną odmowy przyjęcia mandatu przez obwinionego była chęć uniknięcia naliczenia pkt karnych korespondują również wyjaśnienia obwinionego, który w czasie przesłuchania przed Sądem wskazał, że odmówił przyjęcia mandatu bo nie chciał dostać punktów karnych.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka M. W.. Przedmiotowe zeznania są spójne, rzeczowe oraz wewnętrznie niesprzeczne. Powyższe zeznania korespondują z zeznaniami świadka M. Z.. /zeznania świadka M. W., k. 78/

Wskazać również należy, że zarówno M. Z. jak i M. W. są funkcjonariuszami Policji, a co za tym idzie osobami zaufania publicznego. Brak było podstaw do uznania, że świadkowi ci, podali w złożonych zeznaniach nieprawdziwe informacje.

Podstawę ustaleń stanowiły również dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: karty rejestracyjnej /k.3/, świadectwa legalizacji ponownej radarowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, o nr fabryczny 0270 /k. 4/, notatki służbowej /k. 1/, instrukcji obsługi pistoletowego radaru drogowego Rapid-1A /k. 62/. Dokumenty te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktów, na których okoliczność zostały sporządzone, lub ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Wszystkie wymienione dowody z dokumentów są zgodne ze sobą, wzajemnie się uzupełniając i korespondują ze sobą, tworząc logiczną całość.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w dowodach w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym. Obwiniony bowiem w sposób w pełni świadomy w dniu 10 lutego 2013 r. około godz. 14:50 w W. na ulicy (...) jadąc od strony Al. (...) w kierunku ul. (...) kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną w terenie zabudowanym prędkość 50 km/h o 50 km/h, jadąc z prędkością 100 km/h.

Uznając J. A. za winnego popełnienia przedmiotowego wykroczenia, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 złotych. Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, ale jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary bądź poprzestania na zastosowaniu wobec J. A. środków oddziaływania wychowawczego. Taka decyzja Sądu była konieczna. Jest oczywistym bowiem, że każdy kierujący pojazdem mechanicznym zobowiązany jest do dostosowania się do ograniczenia prędkości wynikającego z ustawy, ze znaku drogowego lub z decyzji organu rejestrującego. Podkreślić należy, że obwiniony w sposób rażący naruszył reguły ostrożności poruszając się w terenie zabudowanym, tuż przed przejściem dla pieszych z prędkości o 50 km/h wyższą od dopuszczalnej. Tym samym społeczna szkodliwość przypisanego mu czynu była znaczna.

Wydając niniejsze orzeczenie uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony się dopuścił. Jednocześnie Sąd wyraża przekonanie, iż orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pozwoli zrozumieć J. A. naganność swojego zachowania w krytycznym czasie jako uczestnika ruchu drogowego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Mając na uwadze sytuację majątkową obwinionego, Sąd uznał, że nie ma podstaw do odstąpienia od obciążenia go kosztami postępowania i wymierzenia mu opłaty. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 złotych i wymierzył mu opłatę w wysokości 50 złotych. Obwiniony osiąga dochód w wysokości około 5000 złotych, nie ma nikogo na utrzymaniu. Uiszczenie opłaty i kosztów postępowania nie będzie dla niego, w ocenie Sądu, zbyt dolegliwe.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.