Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak (spr.)

Sędziowie:SSA Jolanta Wolska

SSA Ewa Chądzyńska

Protokolant: stażysta Paulina Działońska

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2013 r. w Łodzi

sprawy W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o emeryturę,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w Płocku z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. akt: VI U 1354/11;

oddala apelację.

III AUa 671/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym Wyrokiem Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Płocku oddalił odwołanie ubezpieczonego W. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. z dnia 30 września2011 roku – odmawiającej ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony nie legitymuje się 15 –letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych, odmawiając zaliczenia do tych okresów zatrudnienia W. S. w ramach stosunku członkowstwa w (...)w S. od 22 marca 1978 roku do 31 stycznia 1982 roku oraz zatrudnienia w tej Spółdzielni na podstawie stosunku pracy od 1 lutego 1982 roku do
21 kwietnia 1985 roku. Sąd Okręgowy odmówił również zaliczenia ubezpieczonemu do okresów pracy w szczególnych warunkach jego zatrudnienia od 22 kwietnia 1985 roku do
31 grudnia 1999 roku w Gminnej Spółdzielni (...) w O..

Apelacja ubezpieczonego zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów art. 232 k.p.c. w zw. z art. 212 k.p.k. i art. 217 k.p.c. poprzez nie przesłuchanie świadków zgłoszonych w odwołaniu, w wyniku czego Sąd pierwszej instancji błędnie ustalił stan faktyczny będący podstawą orzeczenia, polegający na uznaniu, że zatrudnienie w okresie od 22 kwietnia 1985 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku magazyniera towarów masowych w Gminnej Spółdzielni (...) w O. nie jest zatrudnieniem w szczególnych warunkach. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie mu prawa do emerytury.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny w Łodzi na podstawie materiału zgromadzonego przed Sądami pierwszej i drugiej instancji ustalił w rozpoznawanej sprawie następujący stan faktyczny: ubezpieczony W. S., urodzony (...), nie jest członkiem OFE. Ubiegając się o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym udokumentował, według stanu na dzień 1 stycznia 1999 roku, ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Natomiast nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W spornym okresie od
22 kwietnia 1985 roku do 31 grudnia 1998 roku był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w O., początkowo na stanowisku referenta, a od 1 czerwca 1985 roku na stanowisku magazyniera towarów masowych. Praca ubezpieczonego na tym ostatnim stanowisku polegała na przyjmowaniu i wydawaniu towarów masowych, to jest węgła, materiałów budowlanych, nawozów oraz środków ochrony roślin. Nawozy przyjmowane przez ubezpieczonego były zarówno opakowane w worki, jaki i luzem w postaci sypkiej. Środki ochrony roślin były w butelkach, bądź opakowaniach papierowych. Do rozładunku przyjmowanych do magazynu towarów zatrudniano w spółdzielni specjalną ekipę robotników ( zeznania świadków: S. W., R. D. i R. W. k. 81, 79 ).

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje: apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Apelacyjny uznał za uzasadniony zarzut naruszenia art. 217 § 2 k.p.c. poprzez pominięcie, bez podania powodów, środków dowodów z zeznań świadków zgłoszonych przez skarżącego na okoliczności charakteru pracy ubezpieczonego w spornym okresie jego zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w O.. Natomiast zarzuty dotyczące naruszenia art. 232 k.p.c. i art. 212 k.p.k. należy uznać za chybione. Przepis art. 232 k.p.c. dotyczy obowiązku stron do wskazywania dowodów oraz możliwość dopuszczenia dowodu nie wskazanego przez strony. W okolicznościach sprawy zbędnym było sięganie przez Sąd pierwszej instancji do instytucji przeprowadzania postępowania dowodowego z urzędu, wobec prawidłowego działania samej strony, która zgłosiła odpowiednie środki dowodowe. Natomiast przepis art. 212 k.p.k. nie ma zastosowania w sprawach cywilnych.

Sąd Apelacyjny podzielając zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 217 § 2 k.p.c. przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe poprzez przesłuchanie świadków pominiętych przez Sąd Okręgowy. Uzupełnienie materiału dowodowego przed sądem drugiej instancji nie doprowadziło jednak do dokonania odmiennych ustaleń faktycznych od ustaleń poczynionych przez Sąd pierwszej instancji. Praca magazyniera, jaką wykonywał skarżący w Gminnej Spółdzielni (...) w O. nie była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983r. Nr 8. poz. 43) – oraz złącznika do tego rozporządzenia - wykaz A. Nie były to prace, które można by było zaliczyć do branży chemicznej określonej w dziale IV pkt 40. „Prace magazynowe, załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych - pylistych, toksycznych, żrących, parzących
i wybuchowych”, gdyż po pierwsze skarżący nie pracował w przemyśle chemicznym, a po drugie tylko niektóre z towarów, którymi obracał w magazynie można zaliczyć do produktów i wyrobów gotowych wymienionych pod tą pozycją. Zatem, jeżeli nawet pracował przy konfekcjonowaniu wyrobów gotowych pylistych toksycznych, to tego rodzaju prac nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w rozumieniu § 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia. Dlatego też brak jest podstaw do ustalenia, że skarżący przez co najmniej 15 lat wykonywał prace w szczególnych warunkach, o których mowa w art. 32 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227, ze zm. ) w zw. z powołanym wyżej rozporządzeniem Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku. Zatem skarżący nie spełnił warunków do przyznania mu emerytury na podstawie art. 184 ust. 1 powołanej ustawy.

W tych warunkach na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić apelację jako pozbawioną uzasadnionych podstaw, gdyż wyrok Sądu pierwszej instancji odpowiada prawu.