Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2014 r. w Lublinie

sprawy M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji M. R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 24 lutego 2014 r. sygn. akt VI U 1603/13

oddala apelację.

III AUa 348/14

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 21 sierpnia 2013 roku odmówił M. R. prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, ponieważ wnioskodawca na dzień 1 styczna 1999 roku nie udokumentował pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Radomiu wniósł wnioskodawca M. R., podnosząc, że decyzja jest błędna, bowiem organ niezasadnie nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych następujących okresów pracy od 1 lipca 1972 roku do 31 lipca 1977 roku, od 24 września 1977 roku do 28 lutego 2013 roku i od 17 marca 1979 roku do 31 października 1996 roku. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu emerytury.

Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 24 lutego 2014 roku oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca M. R. urodzony dnia (...), złożył w dniu 12 lipca 2013 roku wniosek o przyznanie emerytury. Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury wskazując, że na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do okresu pracy w warunkach szczególnych nie uwzględniono następujących okresów pracy:

- od 24 września 1977 roku do 28 lutego 1979 roku z tytułu zatrudnienia w Zakładach (...) w W., ponieważ w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie powołano charakteru pracy zgodnie z wykazem B, dział IV, poz. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku, jak również nie powołano wykazu, działu, pozycji i punktu zarządzenia resortowego określającego stanowiska pracy zaliczane do szczególnych warunków. Powołane zarządzenie nr 16 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 10 grudnia 1983 roku zawierało stanowiska pracy uprawniające wyłącznie do wzrostu emerytury, a nie skrócenia wieku emerytalnego i zostały wymienione w dziale III wykazu C, który nowelizacją został skreślony;

- od 1 lipca 1972 roku do 31 lipca 1977 roku i od 17 marca 1979 roku do 31 października 1996 roku (w pomniejszeniu o okresy zwolnień lekarskich i urlopów bezpłatnych) z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) S. A. w R. Oddział w W. na podstawie świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez Przedsiębiorstwo (...) Spółkę Akcyjną w R. Oddział w W., ponieważ charakter wykonywanej pracy jest niezgodny z charakterem wykonywanej pracy wymienionym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. W świadectwie zakład pracy stwierdził, że wnioskodawca wykonywał pracę - ,,bieżącą konserwację agregatów, urządzeń oraz prace budowlano - montażowe na oddziałach będących w ruchu” na stanowiskach: w pierwszym okresie ślusarza – spawacza, a w okresie drugim - spawacza, wymienionych w wykazie A, dział XIV, poz. 25 pkt 1 stanowiących załącznik nr 3 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku. W przedłożonym świadectwie brak jest określenia, że wykonywane przez wnioskodawcę prace – bieżąca konserwacja agregatów, urządzeń oraz prace budowlano – montażowe na oddziałach będących w ruchu były wykonywane na oddziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie .

M. R. w okresie od 24 września 1977 roku do 28 lutego 1979 roku zatrudniony był w Zakładach (...) w W.. Został przyjęty na stanowisko ślusarza. Wskazany zakład pracy zajmował się produkcją płyt azbestowych. Wnioskodawca zajmował się naprawą maszyn produkujących płyty azbestowo – cementowe na wydziałach produkcji. Jego przełożonym był kierownik wydziału mechanicznego. W trakcie, gdy naprawiał jedną z maszyn, produkcja na wydziale nie była wstrzymana. Prace naprawcze wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy. Razem z nim pracował S. M. i K. W.. U M. R. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R. orzeczeniem nr (...) o rozpoznaniu choroby zawodowej rozpoznał chorobę zawodową – pylicę azbestową płuc.

W okresie od 1 lipca 1972 roku do 31 lipca 1977 roku oraz w okresie od 17 marca 1979 roku do 31 października 1996 roku M. R. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) Spółce Akcyjnej w R. Oddział w W. w pierwszym okresie na stanowisku ślusarza, a w drugim na stanowisku ślusarza – spawacza. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na wydziale konstrukcji na hali produkcyjnej. Wydział konstrukcji wykonywał konstrukcje dla cementowni oraz remonty młynów, suszarni. Część tych robót odbierał dozór techniczny. W Przedsiębiorstwie organizowano kursy spawacza. M. R. uprawnienia spawacza uzyskał w dniu 26 kwietnia 1985 roku, a kurs spawania w osłonie CO odbył w marcu 1986 roku. Nie było możliwości, aby osoba bez uprawnień wykonywała obowiązki spawacza. Zasadą było, że prace spawalnicze wykonywali spawacze z uprawnieniami.

M. R.nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie pozostaje w zatrudnieniu.

W związku z tym, że wnioskodawca urodził się po 31 grudnia 1948 roku, spór dotyczył kwestii, czy spełnia on przesłanki przyznania mu emerytury na podstawie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440), czyli czy nabył prawo do wcześniejszej emerytury dla pracowników pracujących w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy orzekł, że w oparciu o przepis art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 Nr 153, poz. 1227 j.t.) wnioskodawca urodzony po dniu 31 grudnia 1948 roku mógłby uzyskać prawo do emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32 – czyli 60 roku życia, pod warunkiem osiągnięcia w dniu wejścia w życie ustawy 15 letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okresu składkowy i nieskładkowego wynoszącego 25 lat. Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje, że wnioskodawca osiągnął wiek 60 lat i udowodnił wymagany 25 letni okres zatrudnienia, nie przystąpił również do otwartego funduszu emerytalnego i nie pozostaje w stosunku pracy. Okolicznością sporną jest natomiast czy wykonywał prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A w wymiarze co najmniej 15 lat i czy staż ten osiągnął przed dniem 1 stycznia 1999 roku. W szczególności czy pracował w warunkach szczególnych w czasie zatrudnienia w Zakładach (...) w W. w okresie od 24 września 1977 roku do 28 lutego 1979 roku oraz w Przedsiębiorstwie (...) Spółce Akcyjnej w R. Oddział w W. w okresie od 1 lipca 1972 roku do 31 lipca 1977 roku oraz w okresie od 10 października 1975 roku do 31 października 1996 roku.

Odnośnie spornego okresu pracy w Zakładach (...) w W. wnioskodawca przedstawił świadectwo pracy, z którego wynika, że w tychże zakładach stale i w pełnym wymiarze czasu prace zatrudniony był na stanowisku ślusarza, wykonywał prace przy przetwórstwie azbestu, wymienione w wykazanie B, dziale IV. poz. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (DZ. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 z późn. zm.).

Sąd Okręgowy uznał, że z logicznych i zbieżnych z dokumentacją pracowniczą zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: M. J., S. M., K. W. zatrudnionych z nim w tych samych Zakładach (...) w W. wynika, że M. R. będąc zatrudnionym na stanowisku ślusarza naprawiał maszyny produkujące płyty azbestowo – cementowe na wydziałach produkcji. Swoje czynności wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy. Podczas naprawy czy konserwacji poszczególnych urządzeń ruch w zakładzie nie był wstrzymany. Wskazany zakład zajmował się produkcją płyt azbestowych. Zasadność dokonanych ustaleń potwierdza analiza dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy, w tym w szczególności uzyskiwane angaże, w których miał wpisywane stanowisko ślusarza, ślusarza - mechanika. Szkodliwość wykonywanej przez wnioskodawcę pracy potwierdza orzeczenie lekarskie (...) Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R., w którym stwierdził u M. R. chorobę zawodową – pylicę azbestową. Prawdziwość złożonych dokumentów nie była przez strony kwestionowana, zatem Sąd nie miał wątpliwości co do ich wartości dowodowej.

Zdaniem Sadu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, że w okresie od 24 września 1977 roku do 28 lutego 1979 roku, czyli przez 1 rok, 5 miesięcy i 4 dni M. R. w Zakładach (...) w W. na stanowisku ślusarza – mechanika stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w wykazie B, dział IV, poz. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 z późn. zm.), tj. prace wykonywane bezpośrednio przy przetwórstwie azbestu.

Odnosząc się do spornych okresów pracy od 1 lipca 1972 roku do 31 lipca 1977 roku i od 17 marca 1979 roku do 31 października 1996 roku w Przedsiębiorstwie (...) S. A. w R. Oddział w W. Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawca przedstawił dwa świadectwa pracy w warunkach szczególnych, z których wynika, że w tejże Spółce stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w pierwszym okresie na stanowisku ślusarza, a w drugim okresie na stanowisku ślusarza – spawacza prace przy bieżącej konserwacji agregatów, urządzeń oraz prace budowlano – montażowe na oddziałach będących w ruchu, wymienione w wykazie A, dział XIV, poz. 25, pkt 1 stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB i PMB nr 3, poz. 6). Ponieważ świadectwa te posiadają podnoszone przez organ rentowy wady, ustaleniu podlegało czy w spornych okresach M. R. wykonywał prace w warunkach szczególnych wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku , nr 8, poz. 43 ze zm.) i czy wykonywał te czynności stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Jednakże zdaniem Sadu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, że wnioskodawca będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie (...) S. A. w R. Oddział w W. przez całe sporne okresy wykonywał prace w warunkach szczególnych. Mimo, że wnioskodawca zeznał, że od początku zatrudnienia pracował wyłącznie jako spawacz, Sąd uznał, że do 26 kwietnia 1985 roku, tj. do czasu uzyskania uprawnień do spawania elektrycznego i gazowego, pracował na stanowisku ślusarza lub ślusarza – spawacza. Potwierdzają to zeznania świadków: M. J., S. M. i K. W., z których wynika, że nie było możliwości, aby osoba bez uprawnień wykonywała obowiązki spawacza, zasadą było bowiem, że prace spawalnicze wykonywali spawacze z uprawnieniami. Wnioskodawca zanim uzyskał uprawnienia spawacza ćwiczył przy spawaniu. Osoba bez uprawnień była ,,po prostu ślusarzem”. Prace ślusarskie polegały na trasowaniu, grabowaniu, paleniu palnikiem, szlifowaniu. Prace ślusarskie nie są wymienione w w/w rozporządzeniu z 1983 roku, dlatego okres od 1 lipca 1972 roku do 31 lipca 1977 roku i od 17 marca 1979 roku do 25 kwietnia 1985 roku nie może być zaliczony do warunków szczególnych. Nawet gdyby uznać, że wnioskodawca w tych okresach łączył prace na obu stanowiskach: ślusarza – spawacza, to wówczas praca spawacza nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Okoliczność ta wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS i aktach osobowych M. R.. Pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych z pierwszego okresu wskazał, że wnioskodawca pracował na stanowisku ślusarz, a z drugiego okresu, że pracował na stanowisku ślusarza - spawacza. Również angaże znajdujące się w aktach osobowych wnioskodawcy wskazują na to, że do czasu uzyskania uprawnień spawacza wykonywał czynności ślusarza. W aktach osobowych wnioskodawcy znajduje się dokument świadczący o pracy wnioskodawcy na stanowisku ślusarza – sprawcza datowany dopiero na dzień 1 czerwca 1985 roku. Dlatego Sąd Okręgowy uznał, że M. R. na stanowisku spawacza pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy najwcześniej dopiero od dnia uzyskania uprawnień do spawania elektrycznego i gazowego, tj. od 26 kwietnia 1985 roku. Wskazać należy, że sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i doświadczeniem życiowym byłoby ustalenie, że pracownik nie posiadający uprawnień do wykonywania niebezpiecznej pracy, jaką jest spawanie, został bez żadnych ograniczeń dopuszczony przez pracodawcę przez wiele lat do takich czynności. Dlatego Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy w zakresie, w jakim twierdził, że od samego początku zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) S. A. w R. Oddział w W. pracował jako spawacz.

Zatem w oparciu o powyższe dowody Sąd Okręgowy uznał, że w okresie od 26 kwietnia 1985 roku do 31 października 1996 roku, czyli przez 11 lat, 6 miesięcy i 7 dni, M. R. wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym wskazane w wykazie A, dział XIV, poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Okres ten w ocenie Sądu Okręgowego podlega zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych, bowiem M. R.stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w/w prace.

Łączny udowodniony przez wnioskodawcę staż pracy w warunkach szczególnych wynosi 12 lat, 11 miesięcy i 11 dni. Niespełnione więc zostały przesłanki określone w art. 184 ustawy z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 z późn. zm.).

Od tego wyroku apelację wniósł wnioskodawca M. R. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał naruszenie przepisu prawa materialnego tj art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 4 ust.1 rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze poprzez odmówienie przyznania prawa do świadczenia pomimo spełnienia przez wnioskodawcę wszystkich przesłanek do nabycia prawa i w efekcie naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez wadliwą ocenę całego materiału dowodowego zebranego w sprawie, polegającą na „sztywnym” przyjęciu, że jedynie po uzyskaniu formalnych uprawnień spawacza wnioskodawca wykonywał pracę spawacza, gdy faktycznie pracę tę wykonywał co najmniej 15 miesięcy wcześniej zgodnie z potrzebami pracodawcy a nadto pominięcie i niewyjaśnienie przez Sąd Okręgowy w Radomiu kwestii charakteru zatrudnienia wnioskodawcy z okresie od 1 kwietnia do 31 października 1998 roku i od 2 listopada do 31 grudnia 1998 roku choć treści świadectwa wynikało, że wykonywał on w tym okresie pracę w warunkach szczególnych tj. na stanowisku spawacza.

Wnosił o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż istnieje potrzeba przeprowadzenia postępowania w znacznej części i dokonanie ponownej analizy charakteru wykonywanej pracy również uwzględnieniem pominiętego okresu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanego naruszenia prawa materialnego ani przepisów procesowych przy dokonaniu ustaleń faktycznych. Istota sprawy sprowadzała się do ustalenia, czy wnioskodawca faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności wymienione w wykazie A uprawniające do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym.

Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo drobiazgowe i wnikliwe postępowanie dowodowe i przeanalizował wszystkie dostępne dokumenty dotyczące zatrudnienia wnioskodawcy i zajmowanych przez niego stanowisk pracy, przesłuchał też wnioskodawcę i zgłoszonych przez niego świadków, mających potwierdzić, że przez cały okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) pracował jako spawacz w warunkach szczególnych. Wbrew twierdzeniom skarżącego brak jest podstaw do przyjęcia, że w spornym okresie przed uzyskaniem uprawnień spawacza wykonywał on taka pracę w pełnym jej wymiarze. Sąd Okręgowy dokonał bardzo dokładnej analizy wszystkich okoliczności i oparł się przede wszystkim na dowodach przedstawionych przez wnioskodawcę i zebrany materiał wszechstronnie ocenił.

Odnosząc się do pominiętego zdaniem skarżącego okresu zatrudnienia wnioskodawcy w okresie od 1 kwietnia do 31 października 1998 roku i od 2 listopada do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku spawacz, należy zauważyć, że okres ten nie był przedmiotem badania Sądu przede wszystkim dlatego, ze wnioskodawca tego okresu nie wskazywał jako okresu pracy w warunkach szczególnych, a ponadto w świadectwach pracy z tego okresu pracodawca nie wskazywał w punkcie 4 podpunkt 8, aby w czasie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach (świadectwa pracy k.8 i 9 akt rentowych dotyczących ustalenia kapitału początkowego). Jednocześnie należy zwrócić uwagę na (podnoszony również przez skarżącego) fakt, że nawet po doliczeniu tego okresu kilku miesięcy do przyjętego przez Sąd Okręgowy okresu pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca nadal nie legitymuje się wymaganych 15 letnim okresem zatrudnienia w takim charakterze.

Przepis § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) jednoznacznie stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Akta osobowe i zeznania świadków wskazują, że wnioskodawca, przed uzyskaniem uprawnień spawacza był zatrudniony jako ślusarz i jedynie przyuczał się do wykonywania pracy spawacza i brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że już wówczas pracował w takim charakterze w pełnym wymiarze czasu pracy. W postępowaniu odwoławczym wnioskodawca niczym tych ustaleń nie podważył, ogólnie opisując ciężkie i niebezpieczne warunki pracy w PRL, mające uzasadnić prawo wnioskodawcy do wcześniejszej emerytury. Podkreślić należy, że o uprawnieniach pracownika do emerytury na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu decyduje łączne spełnienie określonych w nim przesłanek, a przekonanie pracownika o wysokiej szkodliwości warunków pracy jest wystarczające do uznania takiej pracy za pracę w szczególnych warunkach.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i ocenił materiał dowodowy zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art.233 § 1 KPC. Wywody apelacji sprowadzając się do podważenia oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy i stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami tego Sądu. Sąd Okręgowy wyczerpująco w uzasadnieniu wypowiedział się, co do powodów, dla których odmówił wiarygodności wersji przedstawianej przez wnioskodawcę i Sąd Apelacyjny nie znajduje podstaw do uznania, że przy tej ocenie została przekroczona granica swobodnej oceny dowodów i naruszony został przepis art.233 § 2 KPC.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776). Podnieść należy dodatkowo, że skarżący argumentami przytoczonymi w apelacji w żaden sposób nie podważył zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Apelacja zawiera bowiem jedynie własną ocenę faktów odmienną od przyjętej przez Sąd Okręgowy i interpretację definicji pracy w warunkach szczególnych.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.