Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Pieńkowski

Protokolant: Irena Dawid

po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2014 r.

sprawy: A. M.

obwinionej o czyny z art. 97 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wyszkowie z dnia 3 lutego 2014 roku

sygn. II W 64/13

orzeka:

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż uniewinnia obwinioną A. M. od popełnienia zarzuconych jej czynów,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 169/14

UZASADNIENIE

Komenda Powiatowa Policji w W. oskarżyła A. M. o to, że: I. w dniu 27.12.2012 r. około godz. 00:25 w W. na ul. (...) kierowała pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) bez zapiętych pasów bezpieczeństwa,

to jest o czyn z art. 97 k.w. w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

II. w czasie i miejscu jak w pkt I kierując pojazdem m-ki S. (...) o nr rej. (...) przewoziła pasażerów niekorzystających z pasów bezpieczeństwa,

to jest o czyn z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Sąd Rejonowy w Wyszkowie wyrokiem z dnia 3 lutego 2014 roku wydanym w sprawie o sygn. II W 64/13 A. M. w ramach zarzuconego jej czynu uznał za winną tego, że w dniu 27 grudnia 2012 roku około godz. 00:25 w W. na ul. (...) kierowała pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) nie korzystając z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy i przewożąc pasażerów P. W. i Ł. C. niekorzystających z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy, to jest popełnienia wykroczenia z art. 97 k.w. i na podstawie art. 97 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.k. wymierzył jej karę grzywny w wysokości 200 złotych oraz zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 130 złotych, w tym opłatę w wysokości 30 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionej, który zarzucił wyrokowi:

- naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. polegającego na przeprowadzeniu dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, która doprowadziła Sąd do nieprawidłowych ustaleń faktycznych na skutek zaniechania rzetelnej analizy zgromadzonych dowodów w szczególności na:

- uznaniu zeznań świadków Ł. C. oraz P. W. za niewiarygodne w zakresie w jakim zeznawali, że mieli zapięte pasy bezpieczeństwa w samochodzie marki S. (...) jedynie na podstawie rzekomo grożącej im odpowiedzialności karnej, pomimo, iż ich zeznania są spójne, konsekwentne, a świadkom nie groziła żadna odpowiedzialność karna,

- uznaniu zeznań świadków M. Ś. i S. B. za wiarygodne, pomimo, iż świadkowie wybiórczo pamiętali przedmiotowe zdarzenie, ich zeznania są niespójne i nielogiczne gdyż jeśli rzeczywiście pasażerowie w/w samochodu nie mieli zapiętych pasów bezpieczeństwa to zostaliby ukarani mandatem karnym co w niniejszej sprawie nie nastąpiło, przyjęcie przez tych świadków, iż P. W. nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa jedynie na okoliczności, iż opierała swoją głowę o przednie fotele skoro pasy bezpieczeństwa w samochodach osobowych zamontowane na środkowym siedzeniu nie są przypinane przez ramię, a przez biodra pasażera, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż z zewnątrz samochodu świadkowie nie byli w stanie stwierdzić czy P. W. mogła mieć zapięte pasy, niespójność w zeznaniach tych świadków polegającą na tym, iż świadek B. zeznał, że widział od tyłu jadąc za pojazdem kierowanym przez obwinioną, że kierowca i pasażerowie nie mają zapiętych pasów bezpieczeństwa, podczas gdy M. Ś. widział to rzekomo z boku,

- naruszenie art. 39 ust. 1 k.p.w. oraz art. 168 k.p.k. w zw. z art. 39 ust. 2 k.p.w. i art. 170 ust. 1 pkt 3 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obwinionej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność możliwości dokonania spostrzeżeń, o których zeznawali świadkowie Ś. i B. w związku z jego rzekomą nieprzydatnością i nie sprecyzowaniem zakresu specjalizacji biegłego,

- naruszenie art. 399 k.p.k. w zw. z art. 81 k.p.w. poprzez nie uprzedzenie obwinionej o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu, co było bezwzględnym obowiązkiem sądu, pomimo dokonania jej zmiany przez sąd.

W konkluzji obrońca obwinionej na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej okazała się zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku i uniewinnieniem obwinionej A. M. od popełnienia zarzuconych jej czynów.

Zgodzić należy się z obrońcą obwinionej, że Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę i oceniając zebrany materiał dowodowy dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. polegającego na przeprowadzeniu dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Przede wszystkim trudno zgodzić się z tezą, iż świadkowie Ł. C. i P. W. byli osobiście zainteresowani wynikiem sprawy ze względu na grożącą im odpowiedzialność karną za czyn z art. 97 k.w. Z materiału dowodowego nie wynika bowiem aby jakiekolwiek postępowanie w tym zakresie toczyło się wobec świadków, a w chwili obecnej nawet gdyby przyjąć, iż świadkowie dopuścili się czynu z art. 97 k.w. to okres przedawnienia jego karalności już upłynął (zdarzenie bowiem miało miejsce w dniu 27 grudnia 2012 r.). Ponadto gdyby faktycznie świadkowie C. i W. nie mieli zapiętych pasów bezpieczeństwa to kontrola policyjna jakiej została poddana obwiniona zakończyłaby się wobec pasażerów również postępowaniem mandatowym lub skierowaniem sprawy do sądu. Fakt, iż funkcjonariusze policji nie wyciągnęli żadnych konsekwencji wobec świadków podróżujących samochodem bez zapiętych pasów bezpieczeństwa wskazuje, iż okoliczność ta wcale nie była tak jednoznaczna jak przedstawiają to świadkowie Ś. i B..

W ocenie Sądu Okręgowego również sama możliwość dostrzeżenia przez funkcjonariuszy policji podróżowania wszystkich trzech osób bez zapiętych pasów bezpieczeństwa budzi poważne wątpliwości. Zauważyć bowiem należy, iż w chwili zdarzenia była noc, oba pojazdy były w ruchu, a funkcjonariusze policji widzieli przejeżdżający pojazd kierowany przez obwinioną jedynie przez chwilę. Rację przyznać należy również obrońcy obwinionej, iż ich ocena czy siedząca z tyłu samochodu pasażerka P. W. miała zapięte pasy bezpieczeństwa jest w zasadzie niemożliwa z innego samochodu. Zeznający w sprawie funkcjonariusze policji podali, że P. W. nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa jedynie na tej podstawie, iż opierała swoją głowę o przednie fotele. Słusznie obrońca obwinionej podnosi w takim wypadku, że pasy bezpieczeństwa w samochodach osobowych zamontowane na środkowym siedzeniu nie są przypinane przez ramię, a przez biodra pasażera, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż z zewnątrz samochodu świadkowie nie są w stanie jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości stwierdzić czy P. W. mogła mieć zapięte pasy bezpieczeństwa.

Sąd Okręgowy dostrzega również podniesioną przez obrońcę obwinionej rozbieżność w zeznaniach funkcjonariuszy policji co do sposobu zaobserwowania nie zapiętych pasów przez osoby jadące w samochodzie kierowanym przez obwinioną. Tej rozbieżności w żaden sposób nie zauważył i stosownie nie omówił Sąd Rejonowy.

Wszystkie te okoliczności wskazują, iż fakt podróżowania samochodem bez zapiętych pasów bezpieczeństwa zarówno przez obwinioną A. M. jak i jadących z nią pasażerów nie został w ocenie Sądu Okręgowego w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wykazany i budzi poważne wątpliwości. Wobec powyższego Sąd Okręgowy zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. istniejące wątpliwości rozstrzygnął na korzyść obwinionej A. M. co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia obwinionej od popełnienia zarzuconych jej czynów.

Sąd nie podzielił końcowego wniosku obrońcy obwinionej, który domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W ocenie Sądu Okręgowego nie ma potrzeby ponownego przeprowadzania postępowania przed Sądem I instancji, a prawidłowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego jest wystarczająca do wydania orzeczenia reformatoryjnego.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinioną P. M. od popełnienia zarzuconych jej czynów.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 118 § 2 k.p.w.