Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

Sędziowie SSO Dariusz Firkowski

SSO Andrzej Żurawski

Protokolant st. sekr. sądowy Rafał Banaszewski

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014r.

sprawy P. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 16 stycznia 2014r.sygn. akt II K 848/13

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

P. S. został oskarżony o to, że w okresie od stycznia 2011 r. do 6 sierpnia 2012 r. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił A. S. środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 45 gramów za kwotę 1.350,- zł,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Sąd Rejonowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie II K 848/13 orzekł :

I. oskarżonego P. S. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w okresie od września 2011 r. do 6 sierpnia 2012 r. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił A. S. środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 15 gramów, za kwotę nie mniejszą niż 450,- zł, a czyn zakwalifikował z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. opierając wymiar kary o art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowych osiągniętych z popełnienia przestępstwa w wysokości 450,- zł.

III. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa, kosztów sądowych w całości.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając powyższy wyrok w całości.

W złożonym środku odwoławczym skarżący na zasadzie art. 438 k.p.k. zarzucił wyrokowi:
- obrazę przepisu art. 170 k.p.k., w wyniku oddalenia wniosku o biegłego toksykologa, co mogło mieć wpływ na treść wyroku,

- naruszenie art. 45 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie jako podstawy orzeczonego środka karnego w postaci przepadku,

- błędne ustalenie, że oskarżony udzielał marihuany A. S. w okresie od września 2011 r. do końca 2011 r. stanowiące podstawę wyroku i mające wpływ na jego treść.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na jej niezasadność.

Na wstępie stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy oskarżonego i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu. Dokonana w tym zakresie analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 kpk a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Apelacja nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę w zakresie czynu zarzuconego P. S. w punkcie I aktu oskarżenia prawidłowo zweryfikował zarówno czasokres przestępnego zachowania oskarżonego przyjmując okres od września 2011 r. do 6 sierpnia 2012 r., jak i zasadnie przyjął, że P. S. udzielił A. S. środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 15 gramów, za kwotę nie mniejszą niż 450 zł. W odniesieniu do powyższego czasokresu oraz przypisanej oskarżonemu ilości środka odurzającego zauważyć należy, iż –wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji- w ustaleniach tych nie ma żadnej sprzeczności. W niniejszej sprawie nie ulega bowiem wątpliwości, że marihuany P. S. udzielał A. S. od września 2011, zaś w 2012r. udzielił tego środka – jak wynika to z twierdzeń A. S.- w ilości co najmniej 15 gramów.W tej sytuacji zawarte w opisie czynu stwierdzenie, że w okresie od września 2011 do 6 sierpnia 2012r. oskarżony udzielił A. S. marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 15 gramów nie wykazuje żadnych błędów natury ani logicznej ani procesowej.

Nie powielając logicznych wywodów Sądu I-szej instancji podkreślić jedynie należy, że na sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu wskazują zarówno zeznania i wyjaśnienia A. S. jak i początkowe twierdzenia samego oskarżonego oraz logika wynikająca z faktów. Z pierwszych relacji A. S. wynika wprost, że to od P. S. kupował on marihuanę. A. S. opisywał okoliczności związane z dokonywanymi transakcjami, sposób kontaktowania się i miejsce, w którym spotykali się w tym celu. P. S. w przesłuchaniu w dniu 7 sierpnia 2012 r. potwierdził kilkuletnią znajomość z A. S., a także opisał te same okoliczności dotyczące dokonywanych z nim transakcji. (k.60-60v, 68, 81v, 172v, 250-250v) Zeznania obu wymienionych w opisanym zakresie korespondują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają i Sąd Rejonowy słusznie uznał je za wiarygodne.

Zgodzić się należy również z oceną Sądu merti, iż późniejsze relacje oskarżonego jak i A. S. zaprzeczające okolicznościom opisanym przez nich na początku postępowania nie mogły być uznane za wiarygodne, gdyż stoją w sprzeczności ze zgromadzonymi w sprawie dowodami i bezsprzecznie stanowiły próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej za dokonany czyn.

Wniosek ten jest oczywisty jeśli dodatkowo zwróci się uwagę na fakt, iż oskarżony podejmował kilkukrotne próby zmierzające do zmiany bądź odwołania złożonych wyjaśnień. Odnotować przy tym trzeba, że w jednym ze swoich kolejnych wyjaśnień oskarżony zaprzeczył temu, że sprzedawał A. S. marihuanę okresie objętym oskarżeniem wskazując, że podczas pierwszego przesłuchania był pod wpływem zażytego wcześniej C. i że nie pamięta, co wtedy mówił. Podał przy tym, że funkcjonariusze Policji nakłaniali go, by przyznał się do winy i krzyczeli na niego (k. 170v, 249-250)

To, czy oskarżony składając obciążające siebie wyjaśnienia rzeczywiście znajdował się w stanie wyłączającym swobodę wypowiedzi na skutek zażycia C. było już przedmiotem wnikliwych analiz w toku procesu i odrzucając powyższą tezę Sąd Rejonowy stanowisko swoje w tym względzie przekonująco uzasadnił. Co się zaś tyczy rzekomej presji jakiej oskarżony miał być poddawany zauważyć należy, iż Sąd I-szej instancji poddał weryfikacji również i te twierdzenia oskarżonego, przesłuchując policjanta, który dokonywał czynności z udziałem P. S.. J. G., funkcjonariusz Policji przesłuchujący oskarżonego, w toku postępowania przed Sądem kategorycznie oświadczył, że P. S. podczas przesłuchania miał swobodę wypowiedzi, nie był w żaden sposób zmuszany do wyjaśniania w określony sposób i nikt też na niego nie krzyczał. Podkreślił także, że gdyby stan zdrowia osoby przesłuchiwanej wskazywał na niemożność jej przesłuchania, odstąpiono by od tej czynności.(k.289v,413).

W niniejszej sprawie nie ujawniono żadnych dowodów lub chociażby poszlak, które podważałyby wiarygodność J. G.. Nie ujawniono takich okoliczności, które mogłyby wskazywać, iż wymieniony funkcjonariusz miał jakiekolwiek powody do bezpodstawnego obciążania P. S..

Odwoływanie się przez obrońcę oskarżonego w apelacji do wersji przebiegu zdarzenia przedstawianych przez P. S. i A. S. negujących dokonanie przez oskarżonego zarzucanego czynu w żaden sposób nie może podważyć trafności stanowiska Sądu Rejonowego co do przypisania oskarżonemu sprawstwa i stanowi jedynie polemikę z ustalonym w toku postępowania stanem faktycznym.

Trudno też podzielić zarzut skarżącego obrazy przepisu art. 170 k.p.k., polegający na oddaleniu wniosku o biegłego toksykologa, co mogło mieć wpływ na treść wyroku z tego względu, iż Sąd Rejonowy właściwie ustosunkował się do opinii sądowo-psychiatrycznej biegłych w treści uzasadnienia, uznając ją za pełną, jasną i logiczną. Podnieść trzeba, iż wiedza powołanych w sprawie biegłych: specjalisty psychiatrii W. K. i specjalisty psychiatrii oraz psychoterapii uzależnień M. P. pozwoliła w sposób wystarczający na ocenę jakości wypowiedzi oskarżonego P. S. podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym i nie było potrzeby na powoływanie biegłego toksykologa. Biegli podali, że analiza wypowiedzi P. S. wskazuje na brak jakichkolwiek objawów psychopatologicznych ograniczających zdolność do postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń. Zanegowali twierdzenia oskarżonego, jakoby znajdował się pod wpływem C., gdyż udzielał on rzeczowych i zbornych wypowiedzi, nie ujawniał zaburzeń struktury i treści myślenia, opisał przebieg zdarzeń w sposób logiczny. Nadto nie stwierdzono w wypowiedzi wymienionego jakichkolwiek patologicznych treści, w tym urojeń, omamów, ani przejawów dezorientacji. (k.179-182, 185-188, 288v-289)

Odnosząc się zaś do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 45 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie jako podstawy orzeczonego środka karnego w postaci przepadku, stwierdzić należy, iż nie zasługuje on na uwzględnienie, gdyż wskazany przepis został zastosowany w sposób prawidłowy.

W tym miejscu należy bowiem powołać się na stanowisko reprezentowane w doktrynie, zgodnie z którym p odlegająca przepadkowi równowartość korzyści majątkowej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa (stypizowanego w przepisach ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez niego zysk łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie, środka odurzającego lub psychotropowego.

( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku dnia 30 września 2013 r., sygn. akt II AKa 95/13, LEX nr 1388760 ). Zgodnie z art . 45 § 1 k.k. jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, chociażby pośrednio, korzyść majątkową niepodlegającą przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44 § 1 lub 6, sąd orzeka przepadek takiej korzyści albo jej równowartości. W świetle powyższego stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z korzyścią majątkową, którą osiągnął P. S. w wyniku popełnienia przestępstwa i stąd zastosowanie przepisu art . 45 § 1 k.k. jest właściwe.

Odnosząc się natomiast do ewentualnego wniosku obrońcy P. S. o jego uniewinnienie, to w świetle przytoczonych okoliczności stwierdzić należy, że brak jest podstaw do takiej zmiany wyroku z powodu potwierdzenia sprawstwa oskarżonego.

W pełni również podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego co do konieczności orzeczenia wobec P. S. bezwzględnej kary pozbawienia wolności. W tym zakresie, wskazać w szczególności należy na uprzednią karalność oskarżonego. Tylko bowiem kara w postaci bezwzględnej, winna odzwierciedlać społeczną szkodliwość czynu i stopień zawinienia oskarżonego oraz spełnić wobec wymienionego cele określone w art.53 k.k., w szczególności wychowawcze jak również właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako trafny utrzymano w mocy ( art. 437 § 1 kpk).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 636 &1 kpk i art. 634 kpk uznając, że przemawia za tym trudna sytuacja materialna oskarżonego, który nie ma żadnego istotnego majątku ani stałego źródła dochodu.